ခ်စ္ျခင္းသည္သာ တစ္ကမၻာဆိုေသာ္ျငား

Number of View: 344772

cover

“ဘာရယ္… ျပန္ေျပာစမ္းပါဦး၀တီ”

ခင္မင္းလြင္တစ္ေယာက္စိုးရိမ္စိတ္ႀကီးစြာအေလာတႀကီးေမးလိုက္မိ၏။သိမ့္၀တီကေတာ့မတုန္မလႈပ္ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္။

“ခင္မင္း…. နင္ငါ့ကိုခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔၊ငါ့မွာသီဟနဲ႔ရတဲ့ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီ ခင္မင္း”

ႏႈတ္ကတိုးဖြဖြဖြင့္အံက်လိုက္ေသာ္လည္း၊ခင္မင္းလြင္နားထဲဗံုးတစ္လံုးက်ေပါက္ကြဲသလို။သို႔တည္းမဟုတ္နာက်င္စြာႏွင့္ညည္းတြားလိုက္သည့္ရင္ကြဲနာ။

“၀တီရယ္၊ငါအတန္တန္ေျပာခဲ့ရက္နဲ႔သတိေပးခဲ့ရက္နဲ႔ျဖစ္ရတယ္လို႔ဟာ၊ေနာက္ၿပီးနင္သိုသိပ္လိုက္တာ၊ငါ့ကိုဘာမွမေျပာျပခဲ့ပါလား”

ခင္မင္းလြင္၏မခ်င့္မရဲစကားသံကေဘးလူၾကားလွ်င္သာမန္စကားဟုသာထင္ပါလိမ့္မည္။သို႔ေသာ္သိမ့္၀တီ့အေနျဖင့္မူခင္မင္းလြင္၏ဘ၀ႏွင့္ရင္းၿပီးျပယ္လြင့္ေၾကမြခဲ့ရသည့္ရက္ကြဲပက္လက္အျဖစ္မ်ားကိုခေရေစ့တြင္းက်သိထားခဲ့သူမို႔၊ဤမခ်င့္မရဲစကားကိုရင္ႏွင့္အမွ်ခံစားသိနားလည္ႏိုင္ပါသည္။

 xxx

 “ခင္မင္းတို႔ေမဂ်ာကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပရဟိတအဖြဲ႔ေရေဘးအလွဴခရီးသြားတုန္း၊အဖြဲ႔မွာအတူပါလာတဲ့ကိုကိုနဲ႔ခင္မင္းဆံုေတြ႔ခဲ့ၾကတာေပါ့၊အဲ့ဒီခရီးမွာကိုကိုနဲ႔စသိခဲ့ရတယ္။ကိုကိုကေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေကာင္းယံုမက၊စီမံခန္႔ခြဲတတ္ေတာ့ခရီးတေလွ်ာက္လံုးကိုကို႔ကိုခင္မင္မိခဲ့ရတယ္။ခရီးကျပန္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းခင္မင္းနဲ႔ကိုကိုအဆက္အသြယ္မျပတ္ေတာ့ဘူး၊ဖုန္းအၿမဲအဆက္အသြယ္ရွိတယ္၊တခ်ဳိ႔ညေတြဆိုတစ္ညလံုးဖုန္းေျပာၾကတယ္၊ကိုကုိကခင္မင္းရဲ႕အေတြးထဲမွာေန႔ရက္တိုင္းစကၠန္႔မလပ္ရွိလာေတာ့ကိုကို႔ကိုခင္မင္းခ်စ္ေနၿပီဆိုတာသိလိုက္ရတယ္၊ဒီလိုနဲ႔ကိုကိုကခ်စ္တယ္လို႔ေျပာလာခ်ိန္မွာခင္မင္းဟန္ေတာင္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပဲေခါင္းညိတ္မိခဲ့တယ္၊သူငယ္ခ်င္းေတြကခင္မင္းတို႔စံုတြဲကိုနတ္ဖက္တဲ့ခ်စ္သူေတြလို႔ေျပာခဲ့ၾကတယ္၊ကိုကိုကခင္မင္းကိုသိပ္ခ်စ္ခဲ့တယ္လို႔ခင္မင္းယံုမိခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေပါ့”

ခင္မင္းယူလာျပသည့္ဓာတ္ပံုထဲမွကိုကို႕ပံုကႏႈတ္ခမ္းပါးရဲရဲ၊ဆံညိဳေခြေခြေလးမ်ားႏွင့္ေယာက်ာ္းပီသသည့္မ်က္ႏွာထားကခင္မင္းလြင္ေၾကြမယ္ဆိုလွ်င္လည္းေၾကြေလာက္ခ်င္စရာပင္။ခင္မင္းလြင္သိပ္ခ်စ္ခဲ့မည္ဆိုတာယံုမွားသံသယျဖစ္စရာမရွိ။သို႔ေသာ္ခင္မင္းလြင္၏ေနာက္ဆက္တြဲစကားေတြကေတာ့သိမ့္၀တီ၏သိခ်င္စိတ္ကိုႏိႈးဆြလာခဲ့သည္။

“ခင္မင္းကိုမသိသူေတြကခ်စ္သူရည္းစားမရွိတဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လို႔ထင္ၾကတယ္။၀တီကအစအဲ့ဒီလိုထင္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား၊တကယ္တမ္းကျပည့္ဖံုးကားခ်ထားတဲ့ခင္မင္းရဲ႕အစိတ္စိတ္အျမြာျမြာအက္ကြဲခဲ့တဲ့ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ကိုအခုအခ်ိန္အထိခင္မင္းကလြဲလို႔ဘယ္သူမွမသိခဲ့ပါဘူး၀တီ”

“ အင္းပါ… ေျပာျပစမ္းပါခင္မင္းရယ္၊ခင္မင္းနဲ႔၀တီခင္လာတာပဲဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိေနၿပီလဲ၊ခင္မင္းကိုမွမေျပာျပရင္၀တီဘယ္သူ႔ကိုေျပာျပမလဲလို႔”

တစ္ဦးတည္းေသာသမီးသိမ့္၀တီ၏ဖခင္ကအစိုးရပိုင္းအရာရွိတစ္ဦးျဖစ္၍တာ၀န္ျဖင့္မႏၱေလးတြင္ေနထိုင္ကာ၊ဆရာ၀န္ျဖစ္သူအေမကလည္းခင္ပြန္းျဖစ္သူႏွင့္ေသွ်ာင္ေနာက္ဆံထံုးပါလိုက္ေနရသျဖင့္၊သိမ့္၀တီမွာရန္ကုန္အိမ္တြင္ႀကီးေတာ္ႀကီးႏွင့္ႏွစ္ေယာက္အတူေနထိုင္ကာဘြဲ႔လြန္တက္သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ခင္မင္းလြင္ကေတာ့နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွျဖစ္ၿပီးရန္ကုန္တြင္အေဆာင္ေနကာဘြဲ႔လြန္တက္ေနသူျဖစ္သည္။

ညိဳစိမ့္စိမ့့္ေအးခ်မ္းသည့္မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ခင္မင္းလြင္ႏွင့္၊ေခတ္လူငယ္ပီပီထက္ထက္ျမက္ျမက္ႏွင့္ေခ်ာေမာသည့္ရုပ္ရည္ကိုပိုင္ဆိုင္ထားသူသိမ့္၀တီတို႔ဘြဲ႕လြန္တက္ရင္းခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ရသည္။တစ္ဦးတည္းေသာသမီးသိမ့္၀တီကခင္မင္းလြင္ကိုညီအစ္မအရင္းအခ်ာကဲ့သို႔ခင္တြယ္လွသည္။ရံဖန္ရံခါႀကီးေတာ္နွင့္ႏွစ္ေယာက္ထဲသာရွိေသာသိမ့္၀တီတို႔အိမ္သို႔ခင္မင္းလြင္တစ္ေယာက္ညအိပ္ညေနပင္လိုက္သြားျဖစ္သည္အထိႏွစ္ဦးၾကားသံေယာဇဥ္ကထုထည္ခိုင္မာခဲ့သည္။ခုေတာ့ညီမသဖြယ္ခ်စ္ခင္တြယ္တာရေသာသိမ့္၀တီကိုခင္မင္းလြင္တစ္ေယာက္ရက္ေပါင္းမ်ားစြာမ်ဳိသိပ္က်ိတ္မွိတ္ထားခဲ့ရသမွ်ဖြင့္အံခ်မိေလသည္။

“ကိုကုိနဲ႔ခင္မင္းခ်စ္သူျဖစ္သြားၿပီးေနာက္ပိုင္းတစ္ရက္မွာကိုကို႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူကမ္းေျခတစ္ခုကိုခရီးအတူထြက္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္၊အဲ့ဒီခရီးမွာပါလာသူေတြအားလံုးကခ်စ္သူစံုတြဲေတြခ်ည္းပဲ”

ကမ္းေျခေရာက္လွ်င္အတူပါလာသည့္စံုတြဲမ်ားကဟိုတယ္အခန္းတစ္ခန္းစီအသီးသီးယူၾကခ်ိန္တြင္၊ခင္မင္းလြင္ကရုတ္ခ်ည္းစိုးရြံ႕ၿပီး၊ကိုကိုႏွင့္တစ္ခန္းထဲအတူတူမေနခ်င္ေၾကာင္းေျပာမိသည္။ကမ္းေျခေရာက္လွ်င္အတူလာမိန္းကေလးမ်ားတစ္ခန္းထဲစုစည္းေနရမည္ဟုထင္မွတ္ခဲ့ေသာခင္မင္းလြင္ႏွင့္ကမ္းေျခတြင္အတူတူတစ္ခန္းထဲအပမး္ေျဖခ်င္သည့္ကိုကိုတို႔စကားအေျခအတင္ေျပာခဲ့ရသည္။

“ခင္မင္းေလ… ေနာက္ဆံုးေတာ့ကိုကို႔ကိုခ်စ္လို႔ေရာ၊ယံုၾကည္မိလို႔ေရာ၊ကိုကို႔ဆႏၵကိုလိုက္ေလ်ာေပးျဖစ္ခဲ့တယ္”

မ်က္လႊာခ်ၿပီးေျပာလုိက္သည့္ခင္မင္းလြင္၏စကားေၾကာင့္သိမ့္၀တီ၏မ်က္လံုးေလးမ်ား၀ိုင္းစက္သြားရ၏။

“ဟုတ္တယ္၊ခင္မင္းတို႔အ့ဲဒီခရီးသံုးရက္မွာအတူေနျဖစ္ခဲ့တယ္၊ကိုကိုနဲ႔ခင္မင္းကလက္ထပ္ဖို႔အထိရည္ရြယ္ထားခဲ့ၾကသူေတြ၊ကိုကို႔ကိုယံုၾကည္မိခဲ့တယ္ေလ၊အဲ့ဒီအခ်ိန္ကခင္မင္တို႔တကယ္ေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္၊ကမ္းေျခခရီးကျပန္လာၿပီးကိုကိုနဲ႔ခင္မင္းအရင္အတိုင္းပါပဲ၊အခ်စ္မပ်က္ခဲ့ပါဘူး၊တစ္လေလာက္အၾကာမွာကိုကိုကသူႏိုင္ငံျခားမွာအလုပ္သြားလုပ္ဖို႔စီစဥ္ေနတာအဆင္ေျပၿပီ၊အလုပ္၀င္ဖို႔အျမန္သြားရေတာ့မယ္၊သူနည္းနည္းအေျခက်တာနဲ႔ခင္မင္းကိုျပန္လာလက္ထပ္ၿပီးဟိုကိုအၿပီးေခၚသြားမယ္ဆို၊ခင္မင္းဟိုေရာက္ရင္အလုပ္လုပ္ႏိုင္ေအာင္လိုအပ္တဲ့သင္တန္းေတြဘာေတြတက္ဖို႔၊ပါ့စပို႔ေတြဘာေတြေလွ်ာက္ထားႏိုင္ဖို႔ကအစ၊မသြားခင္ကိုကိုကပဲအစစအရာရာစီစဥ္ေပးခဲ့တယ္၊ကိုကုိႏိုင္ငံျခားသြားေတာ့ခင္မင္းေလဆိပ္အထိလိုက္ပို႔ေပးခဲ့တယ္၊အဲ့တာကိုကိုနဲ႔ခင္မင္းေနာက္ဆံုးေတြ႔တာပဲ၀တီ”

ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ေတြ႔ဆံုျခင္းဟုမထင္မွတ္ထားခဲ့သည့္ကိုကို၏ႏိုင္ငံျခားခရီးစဥ္ေနာက္ပိုင္း၊ကိုိကိုကခင္မင္းလြင္ကိုအစိမ္းျဖတ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ကိုကိုေပးခဲ့သည့္ဖုန္းနံပါတ္ကိုလဲဖုန္းဆက္သြယ္၍မရ။အီးေမးလ္ပို႔ျပန္ေတာ့လည္းစာမျပန္။အင္တာနက္အသံုးျပဳၿပီးဗိုင္ဘာ၊ေဖ့ဘုတ္ကေနဆက္သြယ္လည္းမရေတာ့။ကိုကိုလံုးလံုးေျခရာေဖ်ာက္သြားေလၿပီ။ကိုကို႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွတဆင့္ကိုကိုႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊အဆက္အသြယ္ရရွိရန္ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာႀကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္းမည္သို႔ေသာအဆက္အသြယ္မွ်မရရွိခဲ့။ခင္မင္းတစ္ေယာက္ကိုကို႔ကိုနာက်ည္းဖို႔ေ၀းစြ၊ကိုကိုတိုင္းတပါးမွာဘာေတြမ်ားအဆင္မေျပျဖစ္ေနသလဲေတြးကာစိုးရိမ္ပူပန္စိတ္မ်ားကေန႔စားမ၀င္ညအိပ္မေပ်ာ္ႏွင့္လြမ္းမီးေတြေတာက္ကာေသာကေတြပင္လယ္ေ၀ေနခဲ့ရသည္။ထိုအခ်ိန္မွာပင္တစ္ပူေပၚႏွစ္ပူဆင့္ျပႆနာတစ္ခုကေပၚလာခဲ့ျပန္သည္။

“ ခင္မင္းေခါင္းမီးေတာက္သြားတယ္၀တီ၊ပံုမွန္ရာသီေသြးကရက္ေတြအေတာ္ေက်ာ္ေနၿပီဆိုတာသိလိုက္ရတယ္၊ပထမေတာ့စိတ္ေသာကေတြေရာက္ေနခ်ိန္မို႔ရက္ေတြေရြ႕ကုန္တယ္ထင္မိတာ၊နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမသကၤာေတာ့ဘူး၊ဒါနဲ႔ေဆးခန္းသြားျပၾကည့္ေတာ့ခင္မင္းမွာကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီတဲ့”

“ျဖစ္ရေလခင္မင္းရယ္”

ထိုအခ်ိန္ကာလမ်ားသည္ခင္မင္းလြင္အတြက္အရွင္လတ္လတ္ငရဲက်ေနသည့္ကာလမ်ားပင္။နယ္ကမိဘမ်ားအားလည္းအသိမေပးရဲ၊မည္သူကိုမွ်တိုင္ပင္ရမည္မသိႏွင့္ကူရာကယ္ရာမဲ့နတၳိျဖစ္ေနခဲ့၏။

“ခင္မင္းရဲ႕တစ္ျခမ္းပဲ့ဘ၀ေလးထဲတိုး၀င္လာတဲ့အဲ့ဒီကေလးေလးကိုကံဆိုးတယ္ေျပာရမလား၊ဒါမွမဟုတ္ခင္မင္းကိုယ့္ကိုယ္ကိုကံေကာင္းလို႔သာပဲလို႔ေျဖသိမ့္လိုက္ရမလား၊မေ၀ခြဲတတ္ေတာ့ဘူး၊တစ္မနက္အိပ္ရာအထမွာလြယ္ထားရတဲ့သေႏၶသားေလးပ်က္က်တယ္၊အေဆာင္ကအခန္းေဖာ္အကူအညီနဲ႔ခင္မင္းေဆးရံုတက္ၿပီးသားအိတ္ျခစ္ထုတ္ပစ္ခဲ့ရတယ္၊ခင္မင္းအဲ့ဒီတစ္ေန႔လံုးသည္းသည္းထန္ထန္ငိုေၾကြးခဲ့တယ္၊ခင္မင္းရဲ႕စိတ္ထဲမွာႏွလံုးသားထဲမွာခႏၶာကိုယ္ထဲမွာဘာဆိုဘာမွမက်န္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အသိနဲ႔ေပါ့”

ခင္မင္းလြင္ေဆးရံုမွရက္ပိုင္းအတြင္းျပန္လည္ဆင္းလာၿပီးေနာက္အိေျႏၵရည္မပ်က္ေက်ာင္းျပန္တက္ခဲ့သည္။ခင္မင္း၏နယ္မွမိဘမ်ားသာမက၊သူငယ္ခ်င္းမ်ားပင္ဤအျဖစ္အပ်က္ကိုမသိလိုက္ၾက။အခ်ိန္ယႏၱယားကရက္မွလ၊လမွႏွစ္သို႔ကူးေျပာင္းလာေသာအခါ၊ကိုကို႔ကိုသတိရလြမ္းတေနမိခဲ့သည့္ေနရာတြင္၊ေၾကကြဲမႈနာၾကည္းမႈမ်ားကအံုႏွင့္က်င္းႏွင့္အစားထိုး၀င္ေရာက္လာသည္။ဘ၀ရပ္တည္မႈအတြက္မိမိကိုယ္ကိုျပန္လည္မတ္တည္ႏိုင္ခ်ိန္တြင္ကိုကို႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွကိုကိုျပည္ပတြင္အိမ္ေထာင္က်ေနၿပီဆိုေသာသတင္းၾကားလာရသည္။ထိုသတင္းကိုခင္မင္းလြင္အၿပံဳးမပ်က္နားေထာင္လာႏိုင္သည္အထိမာေက်ာရင့္က်က္လာခဲ့ရသည္။ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ဤအတိတ္ဆိုးကိုဘ၀ထဲမွအၿပီးတိုင္းဆြဲထုတ္ေျမျမဳပ္သၿဂိၤဳလ္လိုက္ခ်င္မိသည္။

“ခင္မင္းလိုျဖစ္မ်ဳိးဘယ္မိန္းကေလးကိုမွမႀကံဳေစခ်င္ဘူး၊အခ်စ္ဆိုတာတာ၀န္ယူမႈတာ၀န္ခံမႈမရွိပဲယစ္မူးေပ်ာ္၀င္ေနယံုမွ်သက္သက္ဆိုရင္တန္ဘိုးမဲ့လြန္းတယ္ဆိုတာခင္မင္းဘ၀နဲ႔ရင္းၿပီးသိခဲ့ရတယ္၊ခင္မင္းတို႔မိန္းကေလးေတြရဲ႕ဘ၀ဆိုတာပါးပါးေလးပါ၊မပြန္းပဲ့မထိခိုက္မိေအာင္စိတ္ကိုခၽြန္းအုပ္၊အသိဥာဏ္နဲ႔ကိုယ္တိုင္ထိမ္းေက်ာင္းကာကြယ္တတ္ဖို႔လိုတယ္၊ဒါေၾကာင့္ညီအစ္မလိုခ်စ္ခင္ရတဲ့၀တီ့ကိုခင္မင္းရဲ႕မလွပတဲ့ဇာတ္ေၾကာင္းေတြကိုရင္အနာခံၿပီးေျပာျပေနတာပါ၊၀တီလဲခင္မင္းအျဖစ္ကိုနမူနာယူၿပီး၊ကိုယ့္ဘ၀ကိုမပြန္းပဲ့ေအာင္ဂရုစိုက္ေပးပါလို႔ခင္မင္းေတာင္းဆိုခ်င္တယ္”

xxxx

 

အေပ်ာ္ရည္းစားတစ္ေယာက္နဲ႔ျပတ္ၿပီးသိပ္မၾကာေသး၊ေနာက္တစ္ေယာက္ေျပာင္းထားတတ္သည့္သိမ့္၀တီကိုခင္မင္းစိုးရိမ္စိတ္မ်ားေနမိသည္မွာမလြန္။စိတ္ရင္းေကာင္းၿပီး၊ျဖဴစင္ၿပီး၊ျပည့္စံုၾကြယ္၀ေသာသိမ့္၀တီ့ဘ၀ေလးကိုခင္မင္းဘာမွမစြန္းထင္းေစခ်င္။မိဘမ်ားႏွင့္အေ၀းမွာေနေနရသည့္သူမို႔သိမ့္၀တီ့ကိုတကယ္တန္းထိမ္းေက်ာင္းေပးမည့္သူမရွိ။မိဘမ်ားကလဲပိုက္ဆံမွန္မွန္ပို႔ေပးေနရင္အေ၀းကေနဖုန္းနဲ႔စကားလွမ္းေျပာႏိုင္ရင္လံုေလာက္ၿပီထင္ေနပံု။အတူေနႀကီးေတာ္အပ်ဳိႀကီးကလည္းေခတ္ကိုအမီမလိုက္ႏိုင္ေတာ့သူဆိုေတာ့၀တီ့အတြက္အနီးကပ္ေျပာေပးမည့္သူကခင္မင္းလြင္သာရွိသည္။

တေလာကပင္အင္တာနက္ကေနေတြ႔သည့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္အေပ်ာ္သေဘာခဏတြဲေနရာကျဖတ္လိုက္ျပန္သည္။ေကာင္ေလးကဖုန္းေတြတဂြမ္ဂြမ္းဆက္ေတာ့ခင္မင္းလက္ထဲဖုန္းထိုးထည့္ေပးကာေရွာင္တိမ္းျပန္၏။

သို႔ေသာ္အခုတေလာသိမ့္၀တီတစ္ေယာက္ေျခၿငိမ္ေန၏။ၿငိမ္ဆိုေဆးေက်ာင္းတက္ေနသည့္ဆရာ၀န္ေပါက္စေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္တြဲေနသည္ကိုေတြ႔ရ၏။ “ဒီတစ္ခါေတာ့ေမာင့္ကို၀တီတကယ္အတည္ခ်စ္မိၿပီထင္ရဲ႕” ဟုေျပာလာေတာ့တကယ္ခ်စ္မည့္သူေတြ႔ေလၿပီပဲဟုခင္မင္းစိတ္ေအးခ်င္မိရျပန္သည္။သီဟ၏မိဘမ်ားကကုန္သည္ေတြမို႔စီးပြားေခ်ာင္လည္ၾကသည္။သီဟဆရာ၀န္ဘြဲ႔ရ၍၊သိမ့္၀တီလည္းဘြဲ႔လြန္ေျဖၿပီးေလာက္ခ်ိန္ႏွစ္ေယာက္သားမိဘမ်ားကိုဖြင့္ေျပာၿပီး၊လက္ထပ္ၾကဖို႔ခင္မင္းလြင္ကတိုက္တြန္းထားသည္။ေနနဲ႔လေရႊနဲ႔ျမႏွစ္ေယာက္လံုး၏လိုက္ဖက္သည့္ဘ၀ေလးထူေထာင္မည္ကိုသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ခင္မင္းျမင္ခ်င္လွသည္။

သို႔ေသာ္…။

xxxx

 

“ခင္မင္း…. နင္ငါ့ကိုခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔၊ငါ့မွာသီဟနဲ႔ရတဲ့ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီခင္မင္း”

၀တီ့ႏႈတ္ကနာက်င္စြာႏွင့္ညည္းတြားလိုက္သည့္ရင္ကြဲနာသံ။

ႏႈတ္ကတိုးဖြဖြဖြင့္အံက်လာေလသည္လား၊သို႔တည္းမဟုတ္နာက်င္စြာျဖင့္ညည္းတြားလိုက္ေလသည္လားမကြဲျပား။ဘ၀မွာေပါက္ကြဲခဲ့ဖူးေသာက်ိန္စာဗံုးတစ္လံုးသည္၊နား၀တြင္ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ထပ္မံေပါက္ကြဲသြားသလိုခင္မင္းလြင္ခံစားမိလိုက္သည္။

“၀တီရယ္၊ငါအတန္တန္ေျပာခဲ့ရက္နဲ႔သတိေပးခဲ့ရက္နဲ႔ျဖစ္ရတယ္လို႔ဟာ၊ေနာက္ၿပီးနင္သိုသိပ္လိုက္တာ၊ငါ့ကိုဘာဆိုဘာမွမေျပာျပခဲ့ပါလား”

ခင္မင္းလြင္၏မခ်င့္မရဲစကားသံကေဘးလူၾကားလွ်င္သာမန္စကားဟုသာထင္ပါလိမ့္မည္။သို႔ေသာ္သိမ့္၀တီ့အေနျဖင့္မူခင္မင္းလြင္၏ဘ၀ႏွင့္ရင္းၿပီးျပယ္လြင့္ေၾကမြခဲ့ရသည့္ရက္ကြဲပက္လက္အျဖစ္မ်ားကိုခေရေစ့တြင္းက်သိထားခဲ့သူမို႔၊ဤမခ်င့္မရဲစကားကိုရင္ႏွင့္အမွ်ခံစားသိနားလည္ႏိုင္ပါသည္။

ကုလားထိုင္ေပၚသို႔အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ထိုင္ခ်လိုက္သည့္ခင္မင္းလြင္ကိုသိမ့္၀တီကေတြေတြႀကီးၾကည့္ေနသည္။အၿမဲတမ္းႏႈတ္သြက္လြန္းေသာ၊ျဖတ္ျဖတ္လတ္လတ္ေနတတ္ေသာ၊ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္ေသာသိမ့္၀တီ၏မ်က္ႏွာေအးစက္တည္ၿငိမ္ေနပံုကထိတ္လန္႔စရာ။

“ဘယ္တုန္းကျဖစ္ခဲ့ၾကတာလဲ၀တီရယ္၊အခုနင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”

ခင္မင္းလြင္၏ေမးခြန္းအဆံုးသိမ့္၀တီ၏မ်က္၀န္းအိမ္မွမ်က္ရည္မ်ားယိုစီးက်လာသည္။

“ေမာင့္ငါ့ကိုသိပ္ခ်စ္တယ္ထင္ခဲ့တယ္၊ဒါေပမယ့္အခုသူင့ါကိုမယူႏိုင္ဘူးတဲ့”

“ဘာ.. သူတကယ္အဲ့ဒီလိုေျပာလား”

ပါးပါးလွပ္လွပ္ႏႈတ္ခမ္းအစံုကိုတင္းတင္းေစ့ထားရင္းလဲ့၀တီကေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။

“အဲ့ဒါေတာ့သီဟလံုး၀မမိုက္ဘူး၊နင္တို႔ဒီေလာက္တြဲလာတာအကုန္သိေနၾကတာပဲဟာ”

“ဒီထက္ေတာင္ဆိုးေသးတယ္ခင္မင္း”

“သူနဲ႔ရခဲ့တဲ့ကိုယ္၀န္ကိုမယူႏိုင္ပါဘူးလို႔ျငင္းလိုက္တဲ့အျဖစ္ထက္ဘာမ်ားထပ္ဆိုးစရာက်န္ေသးလို႔လဲ”

လဲ့၀တီကသူ႔၏ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလးတြန္႔ေကြးသြားယံုၿပံဳးလိုက္၏။လဲ့၀တီ၏ထိုအၿပံဳးေၾကာင့္ခင္မင္းလြင္ေက်ာထဲပင္စိမ့္သြားရ၏။

“ေမာင္ကဗိုက္ထဲကကေလးကသူနဲ႔မဆိုင္ဘူးတဲ့”

“ဟင္………”

“ဟက္… ၀တီကရည္းစားမ်ားခဲ့ဖူးေတာ့ဒီကေလးကသူနဲ႔ရတာေသခ်ာလို႔လားတဲ့”

အ့ံၾသမင္တက္ရလြန္းလုိ႕ခင္မင္းလြင္စကားပင္မဆိုႏိုင္ေတာ့။ရုတ္ခ်ည္းရင္ထဲေအာင့္တက္လာ၏။ဒါပညာတတ္တစ္ေယာက္ရဲ႕တာ၀န္မဲ့တဲ့ႏႈတ္ထြက္စကားလား။ဟက္ခနဲနာနာက်င္က်င္ရယ္ရင္းဆက္ေျပာလိုက္သည့္လဲ့၀တီ၏အသံကတုန္ခိုက္ေနသည္။

“ဘယ္ေလာက္ေတာင္အ့ံၾသဖို႔ေကာင္းလိုက္သလဲခင္မင္း၊သူတင္မကသူ႔မိဘေတြကပါဖ်က္ခ်ဖို႔တိုက္တြန္းေနတယ္၊သူတို႔အဲ့ဒီအတြက္အကုန္စီစဥ္ေပးမယ္ဆိုပဲ”

“၀တီ….. နင္ဘယ္လိုဆံုး…ျဖတ္…..”

ခင္မင္းလြင္၏စကားမဆံုးလိုက္ပါ။ယြန္း၀တီကက်ားနာတစ္ေကာင္၏မာန္ဖီလိုက္သံလိုမ်ဳိးျဖင့္ –

“ဒီကေလးကိုငါရေအာင္ေမြးမယ္၊ဘယ္သူေတြဘယ္ေလာက္တားတားအျပစ္မဲ့တဲ့ကေလးကိုငါလံုး၀ကိုမဖ်က္ခ်ႏိုင္ဘူးခင္မင္း”

က်ားနာမေလးလဲ့၀တီ၏မ်က္၀န္းထဲႏူးည့ံမႈေလးျဖတ္ေျပးသြားသည္ကိုခင္မင္းလြင္ေတြ႔ျဖစ္ေအာင္ေတြ႔လိုက္သည္။လဲ့၀တီ၏လက္အစံုကိုခင္မင္းတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုတ္ကိုင္ထားလိုက္မိသည္။

“နင့္ေဘးမွာငါရွိေနေပးမယ္၀တီ၊နင္နဲ႔ငါ့စိတ္တစ္သားထဲပဲ၊ငါသီဟကိုအရမ္းစိတ္ဆိုးတယ္ဟာ၊သူဒီလိုေျပာရက္လိမ့္မယ္လို႔ငါလံုး၀မေမွ်ာ္လင့္ထားဘူး”

မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္မ်ားလက္ေတြ႔ႀကံဳလာသည့္အခါအတၱႏွင့္လူသားဆန္မႈၾကားလြန္ဆြဲေနျခင္းမွမည္သည့္ဘက္သို႔ခုိင္ခိုင္မာမာရပ္ရမည္ကုိလဲ့၀တီပို၍ထင္ထင္ရွားရွားသိလာ၏။

“ငါလူကဲခတ္ည့ံခဲ့တယ္ခင္မင္း၊ငါလိုက္ေလ်ာေပးခဲ့သမွ်ငါျပန္ရမယ္လို႔စိတ္ခ်ထားခဲ့တာေလ၊ငါေမာင့္ကိုတကယ္ခ်စ္မိခဲ့တာပါ၊အခုေတာ့သူဟာငါ့ခ်စ္ျခင္းနဲ႔မထိုက္တန္တဲ့သူ”

“ေအးပါ.. နင္သူ႔ကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာငါသိပါတယ္၊သူလဲနင့္လိုပဲတကယ္ခ်စ္တဲ့သူလို႔ထင္ခဲ့မိတာ”

“နင္အိမ္ကိုေရာအသိေပးၿပီးၿပီလား”

လဲ့၀တီ၏ခႏၶာကိုယ္ကခင္မင္းလြင္၏ေရွ႕တြင္ထိုင္လွ်က္ရွိေနေသာ္ျငား၊စိတ္ႏွင့္ခႏၶာကတျခားစီတစ္ကန္႔စီလြင့္သြားျပန္သည္။

“ေဖေဖနဲ႔ေမေမဆီငါလာမယ့္ပိတ္ရက္သြားရင္းေျပာျပလိုက္မယ္၊ဒီကေလးကိုေမြးဖို႔အတြက္ငါ့မိဘေတြကိုေသခ်ာေပါက္အသိေပးမွျဖစ္မယ္ေလ”

“ဟုတ္တာေပ့ါအခုအခ်ိန္မွာမိဘေတြရဲ႕အခန္းက႑ကအရမ္းအေရးႀကီးလာၿပီ၊နင္အဆင္ေျပပါေစ၊ငါဒီကေနဆုေတာင္းေပးေနမယ္”

“ငါသူ႔ကိုဥပေဒေၾကာင္းအရတရားစြဲႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားမယ္ခင္မင္း၊လူတစ္ေယာက္ရဲ႕လူမပီသမႈ၊တာ၀န္မဲ့မႈကိုသူနဲ႔ငါရဲ႕၀န္းက်င္ကလူေတြအကုန္လံုးသိေစရမယ္”

“ေအးပါ၀တီရယ္၊ငါတို႔မိန္းကေလးေတြဆိုတာဘာဆိုဘာမွမက်န္သည္အထိခ်စ္သူအတြက္ေပးဆပ္ဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနၾကသူမ်ားပါ၊ဒါေပမယ့္သူတို႔ေယာက်ာ္းေလးေတြမွာေတာ့ငါတို႔မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့တုန္႔ျပန္မႈေတြကိုယ္လြတ္ရုန္းမႈႈေတြတာ၀န္မယူမႈေတြအၿမဲရွိေနတတ္တယ္၊ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္နင္ဒီအေျခအေနထိေရာက္မွေတာ့ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ရင္ဆိုင္ပါ၊နင္နေဘးမွာငါရိွေနမယ္၀တီ”

xxxx

 

တစ္လံုးခ်င္းေျပာျပေနသည့္၀တီ့မ်က္ႏွာကိုေငးၾကည့္နားေထာင္ေနရင္းခင္မင္းရင္ထဲတင္းၾကပ္နာက်င္လာရသည္။

“သမီးတခုခုလုပ္မယ္ဆိုသမီးေဖေဖရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေထာက္ထားပါ၊သမီးေဖေဖရဲ႕အႏွစ္ႏွစ္အလလတည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ေကာင္းမြန္တဲ့အမည္နာမကိုထိခိုက္မွာေမေမစိုးရိမ္တယ္၊ရံုးျပင္ကႏၷားေရာက္တရားတေဘာင္ေတြရင္ဆိုင္ၾကနဲ႔၊သမီးေဖေဖရဲ႕ပံုရိပ္ေတြက်ဆင္းကုန္မွာေပါ့၊ကေလးကိုမယူပဲတနည္းနည္းလုပ္လို႔ရမယ့္လမ္းကိုေရြးၾကည့္ပါလားသမီးရယ္….တဲ့၊ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ေမေမကိုယ္တိုင္ကအဲ့ဒီလိုေျပာလာေတာ့၀တီေလေနရာမွာတင္ေက်ာက္ရုပ္လိုျဖစ္သြားၿပီးဆြံ႔အသြားမိတယ္ခင္မင္းရယ္”

ခင္မင္းဆို႔နင့္သြားမိသည္။ရင္ထဲနင့္ခနဲ၊စူးခနဲ။

“ငါ့အျဖစ္ထက္နင့္အျဖစ္ကပိုဆိုးေနပါလား၀တီရယ္”

ေျပာရင္းကတသိမ့္သိမ့္ခုန္လႈပ္ေနသည့္၀တီ၏ခႏၶာကိုယ္ေလးကိုခင္မင္းတင္းၾကပ္စြာေထြးပိုက္ထားေပးမိသည္။အေတာမသတ္က်ေနသည့္၀တီ၏မ်က္ရည္စက္မ်ားေၾကာင့္ခင္မင္း၏ပခံုးႏွင့္အိက်ီၤရင္ဘတ္တို႔မွာရႊဲရႊဲစိုေနေလၿပီ။

“ငိုလိုက္၀တီ၊နင္တ၀ႀကီးငိုခ်လိုက္စမ္းပါ၊မခ်ဳပ္တည္းထားပါနဲ႔၊နင့္ရင္ထဲမွာဘာဆိုဘာမွမက်န္တဲ့အထိအားရေအာင္ငိုခ်လိုက္စမ္းပါ၊နင္ေပးဆပ္လိုက္ရတာနဲ႔မတန္ေလာက္ေအာင္နင္ျပန္ရတာေတြကဒီေလာက္ေတာင္ပဲလား၀တီရယ္”

အံႀကိတ္ရင္းေထြးပိုက္ႏွစ္သိမ့္ရင္းကေျပာလိုက္သည့္ခင္မင္းကိုယ္တိုင္တေတြေတြက်လာသည့္မ်က္၀န္းအစံုမွမ်က္ရည္မ်ားကိုတားဆီးရန္မစြမ္းသာပါေခ်။

“ငါတို႔ေတြယံုၾကည္ခဲ့ၾကတယ္၊အဲ့ဒီယံုၾကည္မႈကေနေပးဆပ္ခဲ့ၾကတယ္၊အဆံုးေတာ့အဲ့ဒီေပးဆပ္မႈရဲ႕ရလဒ္ကတာ၀န္မဲ့စြန္႔ပစ္ခံခဲ့ရတယ္၊ဒါတင္ေက်နပ္အားမရၾကေသးဘူးလား၊ငါတို႔ရဲ႕အားကိုးအားထားရာေတြ၊ငါတို႔ရဲ႕ယံုၾကည္သူေတြကိုပါထပ္ၿပီးငါတို႔ဆံုးရႈးံၾကရဦးမွာလား၊ေလာကႀကီးကမတရားလိုက္တာ၊ငါတို႔ရဲ႕အျပစ္ဆိုလို႔ငါတို႔ယံုၾကည္ခဲ့၊ခ်စ္ခဲ့လို႔ပံုအပ္မိခဲ့တာပဲရွိတာပါ၀တီရယ္”

ေျဖသိမ့္သူကိုယ္တိုင္နာက်င္ခံခက္စြာအစိတ္စိတ္ကြဲေၾကေနသည့့္စကားလံုးမ်ားႏႈတ္မွဖြင့္အံထြက္က်လာသည္။၀တီနွင့္ခင္မင္းအျပန္အလွန္တြယ္ဖက္ရင္းႏွစ္သိမ့္ေပးမိသည္။တစ္ဦး၏မ်က္ႏွာေပၚမွမ်က္ရည္စမ်ားကိုတစ္ဦးသုတ္ဖယ္ေပးမိၾက၏။

ခင္မင္းနွင့္မ်က္လံုးခ်င္းရင္ဆိုင္ကာ၀တီထိုင္လိုက္၏။

“ ခင္မင္း… ၀တီေလေမေမ့ကိုအရင္ဖြင့္ေျပာျပခဲ့တာပါ၊ေမေမဒီလိုတုန္႔ျပန္လိမ့္မယ္လို႔၀တီလံုး၀မွမေမွ်ာ္လင့္ထားမိဘူးခင္မင္းရယ္”

၀တီ၏အငိုမ်က္ႏွာေလးကညိွဳးႏြမ္းလွ်က္နီျမန္းမို႔အစ္ေနသည္။

“၀တီသတၱိရွိရွိန႔ဲဒက္ဒီကိုထပ္ရင္ဆိုင္ခဲ့ပါတယ္၊ဒက္ဒီက၀တီ့ကိုစကားေျပာဖို႔အခြင့္အေရးလံုး၀မေပးခဲ့ဘူး၊ေမေမ့ဆီကအကုန္သိထားၿပီးၿပီ၊ေမေမ့ဆႏၵကဒက္ဒီဆႏၵပဲလို႔ေျပာၿပီးစကားျဖတ္ခ်လိုက္တယ္ခင္မင္းရယ္”

ခင္မင္း၏အျဖစ္ႏွင့္၀တီအျဖစ္ကမတူ။သို႔ေပမယ့္ခင္မင္းတို႔ႏွစ္ဦးလံုးယံုၾကည္မႈ၏သားေကာင္၊တာ၀န္မဲ့သူမ်ား၏သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရတာကေတာ့အေသအခ်ာပင္။

“ခင္မင္း… ၀တီဒီကေလးကိုရေအာင္ေမြးမယ္၊ႀကီးျပင္းၿပီးလူလားေျမာက္လာေအာင္ေစာင့္ေရွာက္မယ္၊ကေလးရဲ႕အေဖဘယ္သူဆိုတာကိုလူသိရွင္ၾကားတရား၀င္ျဖစ္ေအာင္၀တီႀကိဳးစားမယ္၊၀တီတို႔မိန္းမသားေတြဘ၀ကဒီလိုျပဳသမွ်ခံေနရမယ့္ဘ၀မဟုတ္ဘူးဆိုတာသူတို႔ေတြကိုသိေစခ်င္တယ္၊၀တီသတၱိရွိရွိရင္ဆိုင္သြားခ်င္တယ္၊၀တီ့နေဘးမွာမိသားစုကလဲမရပ္တည္ေပးႏိုင္ဘူး၊ဒီေတာ့ခင္မင္း၀တီ့ေဘးမွာရွိေနေပးပါ၊၀တီအရာအားလံုးကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ”

၀တီ့၏လက္အစံုကိုခင္မင္းတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုတ္ကိုင္လိုက္မိသည္။ခိုင္ခိုင္မာမာခ်လိုက္သည့္ ၀တီ့၏ရဲ၀့ံသည့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ခင္မင္းထက္ပင္သတၱိရွိေနသည့္၀တီ့ကိုေခါင္းညိတ္ရင္းက ခင္မင္း    ေျပာလိုက္မိသည္။

“ေသခ်ာေပါက္၀တီ့ေဘးမွာခင္မင္းရွိေနေပးမယ္၊ဒီမယ္၀တီ… အခုလို၀တီဆံုးျဖတ္လိုက္တာဟာ၀တီအတြက္သာမဟုတ္ဘူး၊ခင္မင္းအတြက္လဲျဖစ္တယ္၊ခင္မင္းတို႔လိုမိန္းမသားတိုင္းအတြက္လဲျဖစ္တယ္”

မ်က္ရည္စမ်ားႏွင့္မ်က္ႏွာျပင္ႏွစ္ခုေပၚတြင္ခိုင္မာသည့္ယံုၾကည္ခ်က္မ်ားက၀့ံ၀ံ့စားစားပြင့္လန္းလာေတာ့သည္။

ခ်စ္ျခင္းကိုတစ္ကမၻာထင္ခဲ့ၿပီးဘ၀ႏွင့္ရင္းေပးဆပ္မိခဲ့ျခင္း၏ရလဒ္မ်ားကအက်ည္းတန္ခဲ့ေသာျငား၊လူသားဆန္သည့္စိတ္ျဖင့္ရဲ၀့ံႏိုင္ျခင္းကလွပသည့္အနာဂတ္ကိုအေကာင္းဆံုးအနားသတ္ေပးႏိုင္မွာအေသအခ်ာပင္။

(ျမန္မာဘေလာ့ဂါ (၉၂) ဦးရ႕ဲ လက္ရာမ်ားစုစည္းထားတဲ့ “Feeling 92” စာအုပ္ထဲတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ပါသည္။)

ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္ထဲက်ပါေစ။

index

 

 

 

=====

5

 

“Feeling 92” စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲ တက္ေရာက္ၾကသည့္ Blogger အခ်ဳိ႕။

1

viber image 2019-03-31 , 14.00.22

“Feeling 92” စာအုပ္အဖံုး။

3“Feeling 92” တြင္ ပါ၀င္ေသာ Blogger မ်ား။

 

Share
Posted in ၀တၳဳ | Leave a comment

နတ္ေရးတဲ့ေရႊစာ

Number of View: 30866
14449711_10207209277819173_5289347810873453864_n၂၀၁၆ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလထုတ္၊ ျမင္ကြင္းမဂၢဇင္း မွာ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ (ပန္းခ်ီ- မေမႊး)

မၾကာခင္ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မည့္ သတို႔သမီးမ်ားထဲမွာ စိတ္အတည္ၿငိမ္ဆံုးသူလို႔ သတ္မွတ္ရ ေလာက္ေအာင္ နႏၵာက မတုန္မလႈပ္။ နႏၵာ မတုန္လႈပ္သေလာက္ ကိုကိုက စိတ္လႈပ္ရွားေနလိုက္တာမ်ား နႏၵာျဖင့္ ရွက္အားပင္ ပိုလာခ်င္သည္။ နႏၵာစိတ္ေတြက အဲ့ဒီလိုမ်ဳိးပင္။ အရာရာကို ႀကိဳတင္ေတြးပူေနတတ္ ေသာ္လည္း တကယ့္တကယ္ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ဆိုလွ်င္ စိတ္ေတြက ေအးခဲတည္ၿငိမ္သြားေလ့ ရိွသည္။

“နႏၵာေနာ္.. မတုန္မလႈပ္နဲ႔၊ ဘာလဲ.. ကိုကိုကို မယူခ်င္ေတာ့ဘူးလား”

ကိုကို႕ရဲ႕ ပင္ကိုယ္သဘာ၀က အၿငိမ္။ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ခံစားခ်က္ကို မ်က္ႏွာေပၚတင္မက၊ ဟန္အမူအရာျဖင့္ပါ ေဖာ္ျပတတ္သူမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ ရက္နီးလာေလေလ၊ ကိုိကု႔ိရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြက မဖံုးႏိုင္မဖိႏိုင္ေလေလ။ ကိုကို႔အိမ္က မိသားစု၀င္ေတြကေတာင္ ကိုကို႔ အမူအယာကို ၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသၿပံဳးေတြနဲ႔ ၿပံဳးလို႔။

စိုးရိမ္ပူပန္တတ္သူပီပီ ခ်စ္သူသက္တမ္း ဘယ္ေလာက္ပဲရွည္ၾကာခဲ့ေသာ္လည္း၊ နႏၵာစိတ္က ဘ၀သစ္တစ္ခုထဲ တိုး၀င္ရမွာကို စိုးထိတ္လို႔ေန၏။ ေဖေဖက ကိုကိုႏွင့္ ခ်စ္သူျဖစ္ေနတာ သိခဲ့ခ်ိန္တုန္း ကလည္း ဘာမွ်မကန္႔ကြက္ခဲ့။ ခ်စ္သူသက္တမ္း ငါးႏွစ္ေရာက္ခ်ိန္ လက္ထပ္ရန္ ခြင့္ေတာင္းလာ ခဲ့ျပန္ေတာ့လည္း “ကိုယ္တိုင္ဘ၀သစ္တစ္ခုကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၿပီးၿပီဆိုရင္ ဆိုးဆိုးေကာင္းေကာင္း လက္ခံဖို႔ အၿမဲအသင့္ရွိပါ သမီး” ဟုသာ ေျပာခဲ့သည္။

နႏၵာ ေမေမကို လြမ္းသည္။ ေမေမရွိလွ်င္ နႏၵာ ဤမွ် ေအးစက္ေနမည္မထင္။ ေဖေဖက ေယာက်ာ္းသား တစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ေဖေဖ့ကို နႏၵာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ သိပ္မတိုင္ပင္ျဖစ္ခဲ့ေပ။ နႏၵာတို႔ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မည္ဟု ေဖေဖ့ကို ဖြင့္ေျပာခ့ဲစဥ္၊ ေဖေဖက သူမ်က္ကြယ္မျပဳသြားခင္ မ်ဳိးဆက္သစ္ ေျမးေလးေတြ ျမင္ေတြ႔ ခ်ီေပြ႕သြားခ်င္သည္ဟု ေျပာလာေတာ့ နႏၵာစိတ္ထဲ ေဖေဖလဲ ေမေမ့ကို သူ႔နည္းတူ သတိမ်ားရေနသည္လားဟု ေတြးမိသည္။

ကိုကိုက သူ႔မိသားစုထဲမွာ အငယ္ဆံုးျဖစ္ၿပီး၊ သူ႕အထက္မွာ အစ္မက သံုးေယာက္။ ထက္ျမက္ ေအာင္ျမင္တဲ့ အစ္မေတြၾကားထဲမွာ ကိုကိုက အသက္သာ သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ရွိေသာ္ျငား၊ အစ္မေတြ ရင္ခြင္ထဲတိုးေ၀ွ႕လို႔ ကေလးတစ္ေယာက္လို ေနတတ္သူမွန္း သိခဲ့ရတုန္းက နႏၵာ အ့ံၾသလို႔မဆံုး။ အိေျႏၵႀကီးႀကီးနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္တဲ့ ကိုကို႔ရဲ႕စတိုင္ကို ႏွစ္သက္ခ်စ္မက္ခဲ့သူမို႔ ဒီလို ကေလးဆန္ဆန္ အျပဳအမူေတြ ေတြ႔ခဲ့တုန္းက အ့ံၾသမင္တက္ေနမိခဲ့ရသည္။ ေယာင္းမမ်ားက ကိုကို႔ခ်စ္သူ နႏၵာ့ကို ညီမတစ္ေယာက္လို ခ်စ္ၾကေပမယ့္၊ နႏၵာကို ကိုကို႔ကို ဆက္ဆံသလို ကေလးတစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံတာကိုေတာ့ျဖင့္ သေဘာမက်လွပါ။

ေမေမက နႏၵာ့ကို တစ္ဦးတည္းေသာသမီးမို႔ ဘယ္အရာမဆို ရဲ၀့ံတဲ့စိတ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈရွိတဲ့စိတ္ ပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့တာမို႔၊ အရြယ္ေရာက္ လြန္ေျမာက္လို႔ မၾကာမီ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ့္ နႏၵာ့ကို လူႀကီးတစ္ေယာက္လိုသာ ဆက္ဆံေစခ်င္မိသည္။

မဂၤလာေဆာင္ၿပီးရင္ ဘယ္မွာေနမလဲ စဥ္းစားခ်ိန္မွာ နႏၵာတစ္ေယာက္ ကိုကိုနဲ႔ အေျခအတင္ ျဖစ္ရသည္။ “မႀကီးတို႔က နႏၵာ့ကို ခ်စ္ေနၾကၿပီပဲ။ ကိုကိုတို႔ အိမ္မွာ အခန္းလြတ္ေတြလဲ ရွိေနတာ။ မႀကီးတို႔နဲ႔ပဲ အတူတူေနရင္ ကိုကို႕နႏၵာေလး ေျခေမႊးလက္ေမႊးမီးမေလာင္ေအာင္ မႀကီးတို႔က ထားမွာ၊ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး နႏၵာကို မပင္ပမ္းေစခ်င္တာ ကိုုကို႔ဆႏၵပါ၊ အိမ္ခန္းငွားေနရမယ့္စရိတ္လဲ သက္သာသြားတာေပါ့” လို႔ ကိုကို ေျပာလာေတာ့ နႏၵာတစ္ေယာက္ သက္ျပင္းဖြဖြ ခ်မိ၏။

“နႏၵာ့အိမ္မွာေနလဲ အိမ္ငွားစရိတ္သက္သာမွာပဲ ကိုကိုရဲ႕၊ နႏၵာ့အခန္းကို ကိုကိုနဲ႔ႏွစ္ေယာက္ အတူေနလို႔ရေအာင္ ျပဳျပင္လိုက္ရင္ ရတာပဲ၊ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွေတာ့ နႏၵာတို႔က ကေလးေတြလို အျပဳစုခံ မေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ ေနခ်င္တယ္၊ အိမ္မွာဆို ေဖေဖကလဲ အေပၚထပ္က သူ႔အခန္းမွာပဲေနေတာ့ ေအာက္ထပ္တစ္ထပ္လံုး နႏၵာတို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ၊ ေဖေဖ အထီးက်န္ေနမွာစိုးလို႔၊ မဟုတ္ရင္ နႏၵာက ကိုကိုနဲ႔ႏွစ္ေယာက္ထဲ အိမ္ေတာင္ ခြဲေနခ်င္ေသးတာ၊ နႏၵာ့အိမ္က အေကာင္းဆံုးပါပဲ ကိုကိုရယ္” လို႔ ေျပာေတာ့ အစ္မေတြ စိတ္ေကာက္ဦးမွာကို ႀကိဳျမင္ေနသည့္ ကိုကိုတစ္ေယာက္ ေခါင္းကုတ္ၿပီး စိတ္ရႈပ္ခဲ့ေသးသည္။

ေနဖို႔ေနရာ ဆံုးျဖတ္ၿပီးခ်ိန္ ေယာင္းမမ်ားက ေနာက္တစ္စခန္း ထလာျပန္သည္။ ေန႔ေကာင္းရက္ သာ ေရြးရမည္။ မဂၤလာသတို႔သားႏွင့္သတို႔သမီး ေန႔ရက္ေတြ နကၡတ္ေတြ ကိုက္မကိုက္ သိခ်င္သည္။ မဂၤလာေန႔ေရာက္လွ်င္ ဘယ္အေရာင္၀တ္သင့္သည္ဆိုသည္ကို သူတို႔လက္စြဲ နာမည္ေက်ာ္ ေဗဒင္ ဆရာဆီ သြားေမးမည္။ နႏၵာတစ္ရက္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးပါဟု ကိုကိုဆိုလာေတာ့ နႏၵာ စိတ္ေလသြားရသည္။

“ကိုကိုနဲ႔ နႏၵာရဲ႕ ေမြးရက္ေတြ မကိုက္ရင္ေရာ နႏၵာတို႔က မဂၤလာမေဆာင္ရေတာ့ဘူးလား ကိုကို” လို႔ ကိုကို႔ကို ဘုေတာမိေတာ့ ကိုကိုက “အဲ့လိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ၊ ေန႔နကၡတ္ေတြ မကိုက္ရင္လဲ ယၾတာေလး၊ အေဆာင္ေလးနဲ႔ ႀကီးတဲ့အမႈ ငယ္ေအာင္၊ ငယ္တဲ့အမႈ ပေပ်ာက္ေအာင္ ေျဖေလ်ာ့ရတာေပါ့၊ နႏၵာနဲ႔ ကိုကိုရဲ႕ ဘ၀တေလွ်ာက္ အဖုအထစ္မရွိ အဆင္ေျပေအာင္ မႀကီးတို႔က လုပ္ေပးတဲ့သေဘာပါ နႏၵာရဲ႕”

နႏၵာ အ့ံၾသရျပန္သည္။ မဂၤလာေဆာင္ကာနီးမွ ကိုကိုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး နႏၵာ အ့ံၾသမႈေတြ ဆက္တိုက္ႀကံဳ ေနရသည္။ “ေန႔နံေတြ၊ နကၡတ္ေတြ၊ ရက္ေကာင္းရာဇာေတြက ကိုကိုနဲ႔ နႏၵာတို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မကြာေ၀းေစႏိုင္ပါဘူး ကိုကို၊ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္၊ ကိုကိုက နႏၵာ့အျပင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ႀကိဳက္မိလို႔၊ နႏၵာနဲ႔ေနရတာ ၿငီးေငြ႕လို႔၊ နနၵာ့ကို မုန္းသြားလို႔၊ အဲ့ဒီ ကိစၥေတြကလြဲၿပီး နနၵာတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္အေၾကာင္းနဲ႔မွ ေ၀းဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ကိုကို”

အဲ့သည္လိုေျပာျပန္ေတာ့ ကိုကိုက နႏၵာ့ကို ရင္ခြင္ထဲ ေထြးေပြ႕ၿပီး “သူတို႔လဲ ကိုကို႕ကို ခ်စ္လြန္းေတာ့ စိုးရိမ္မိၿပီး လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္မိတာေနမွာပါ နႏၵာရယ္၊ နႏၵာက လူငယ္ဆိုေတာ့ နားလည္ ခြင့္လႊတ္ေပးလိုက္ပါ၊ ကိုကိုတို႔အတြက္ ဘာမွလဲ ထိခိုက္သြားတာမွ မဟုတ္တာပဲေနာ္” ဟု ေျပာၿပီး ခ်စ္သူႏွင့္အစ္မမ်ားၾကား ဗ်ာမ်ားေနျပန္လွ်င္ နႏၵာမွာ ကိုကို႔ကို သနားပိုမိသည္က တစ္ဘက္၊ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္မိသည္က တစ္ဘက္ ခံစားရျပန္၏။

နႏၵာ သေဘာႏွင့္ဆိုလွ်င္ တရားရံုးမွာ လက္မွတ္တက္ထိုးၿပီး၊ နႏၵာ အင္မတန္ သြားလွဴခ်င္ေနေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေလးမွာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အက်ဥ္းခ်ဳံး မဂၤလာဆြမ္းေလး ကပ္လိုက္ခ်င္သည္။ စရိတ္စကေတြ အမ်ားႀကီး အကုန္အက်မခံခ်င္ေတာ့။ အခုေတာင္ နႏၵာတို႔အတြက္ အိမ္မွာ မဂၤလာအခန္းေလး ျပင္ဆင္တာ၊ ခန္း၀င္ပစၥည္းမ်ား ၀ယ္ေပးတာႏွင့္ ေဖေဖ ပိုက္ဆံေတြ အေတာ္ကုန္ေနၿပီ။ ကိုကိုႏွင့္ႏွစ္ေယာက္ အတူတူေနရမည့္ အခန္းေလးကို နႏၵာတို႔ စိတ္တိုင္းက် ျပင္ဆင္ခြင့္ရလို႔သာ ေတာ္ေရာ့သည္။

သည္ေတာ့ နႏၵာ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္။ မဂၤလာရက္က ဘာမွ်ပင္မလိုေတာ့။ ကိုကို႕အစ္မမ်ား စိတ္တိုင္းက် ေဗဒင္လည္း ေမးၿပီးၿပီ။ ေန႔ေကာင္းရက္သာ ေရြးေပးတာ လက္ခံၿပီးၿပီ။ ေဗဒင္ဆရာအလိုက် ခရမ္းေရာင္သတို႔သမီး ၀တ္စံုကိုလည္း မႏွစ္သက္ေသာ္ျငား ၀တ္ဖို႔ နႏၵာေခါင္းညိတ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ “မဂၤလာေန႔အတြက္ ကိစၥအ၀အ၀ကို နႏၵာစိတ္ကုန္လြန္းလို႔ ကိုကို႔အစ္မေတြလက္ထဲ ႀကိဳက္သလိုသာလုပ္ဆို ၀ကြက္အပ္ထား လိုက္ၿပီ ကိုကိုေရ” ဟုေျပာမိေတာ့ ကိုကို႔မ်က္ႏွာက ကေလးတစ္ေယာက္လို ၀င္းလက္သြားကာ “ အဲ့တာ အေကာင္းဆံုးပဲ၊ မဂၤလာေဆာင္ေန႔ တစ္ရက္ထဲအတြက္ နႏၵာ့ေယာင္းမေတြကို စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ခြင့္ ေပးလိုက္ပါကြာ၊ ကိုကိုတို႔မွာ မိဘႏွစ္ပါးလံုး မရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြက အစ္မႀကီး အမိေနရာကေန လုပ္ေပးခ်င္ေနတဲ့သေဘာပါ နႏၵာရာ ” ဟု စိတ္လက္ ေပါ့ပါးသြားသလို ေျပာ၏။

သည္လိုႏွင့္ မဂၤလာေန႔ရက္ကိစၥကို ကိုကို႕အစ္မမ်ား လံုးပမ္းေနခ်ိန္မွာေတာ့၊ ကိုကိုႏွင့္နႏၵာက အတူေနမည့္ အိပ္ခန္းေလးကို ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ေဆးသုတ္ၾကသည္။ အျဖဴေရာင္သုတ္ေဆးေတြ ေပပြေနသည့္ နႏၵာႏွင့္ကိုကို၊ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္ကာ ရယ္မိၾကသည္။ ေဆးသုတ္ၿပီးေတာ့ မဂၤလာကုတင္အတြက္ ျခင္ေထာင္၊ ေခါင္းအံုး၊ အိပ္ရာခင္း၊ ဖက္လံုး အားလံုးကို အျဖဴေရာင္ဆြတ္ဆြတ္ ေရြး၀ယ္လိုက္သည္။ မွန္တင္ခံုကလဲ အျဖဴေရာင္ မေလးရွားႀကိတ္သားနဲ႔ ခ်စ္စရာ ခပ္ေသးေသးပံုစံေလး။ နံရံကပ္ဘီဒိုကိုေတာ့ အလူမီနီယံ အျဖဴေရာင္ေလး အပ္လိုက္သည္။ အိပ္ခန္းနံရံေထာင့္တြင္ေတာ့ ပန္းအိုးေလးတင္ဖို႔ ႀကိမ္စားပြဲလွလွေလးတစ္လံုး။ အိပ္ရာေပၚက အိပ္ရင္း ဇိမ္က်က်ၾကည့္ႏိုင္သည့္ နံရံေပၚေနရာတြင္ တီဗီအျပားေလး ကပ္ထားလိုက္သည္။ အိပ္ခန္းေလး အသင့္ျဖစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား အိပ္ခန္းေလးကို ၾကည့္ရင္း ကိုကိုက နႏၵာ့ကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းကာ နဖူးကို နမ္းေမႊး၏။ မဂၤလာေဆာင္မတိုင္မီ အေပ်ာ္ရႊင္ရဆံုးအခ်ိန္ကို ေျပာရလွ်င္ နႏၵာတို႔ အိပ္ခန္းေလးကို ႏွစ္ေယာက္အတူ ျပင္ဆင္ မြမ္းမံေနရခ်ိန္ပင္ ျဖစ္မည္။

မဂၤလာပြဲ လက္မွတ္မထိုးခင္ သံုးရက္အလိုတြင္ ေယာင္းမသံုးေယာက္ အိမ္ေရာက္လာၿပီး ေရပက္ မ၀င္ေအာင္ လုေျပာေနသည္ကို နားေထာင္ရင္း နႏၵာတစ္ေယာက္ စိတ္ေတြ ရႈပ္ေထြးလာရသည္။ မဂၤလာလက္မွတ္ေရးထိုးဖို႔ အိမ္မွာပင္ တရားသူႀကီးေခၚ လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီး အိမ္နီးနားခ်င္း မ်ားနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးအရင္းအခ်ာအနည္းငယ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုးတဲ့ေန႔မွာ ဖိတ္ၿပီး ဒန္ေပါက္ေကၽြးမည္။ သက္ေသအတြက္လဲ ဂုဏ္သေရရွိ မိတ္ေဆြ လင္မယားႏွစ္ဦးကို ဖိတ္ခဲ့ၿပီး၊ ဗီဒီယိုနဲ႔ ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္းတင္ဖို႔လဲ စီစဥ္ထားၿပီးၿပီဟု ေျပာလာေတာ့ ကိုကိုတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ တရားရံုးခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးဖို႔ ဟိုးအရင္ထဲက နႏၵာေရာ ကိုိကုိပါ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ၿပီး၊ သက္ေသအျဖစ္ လက္မွတ္ေရးထိုးဖို႔အတြက္ နႏၵာႏွင့္ကိုကိုတို႔၏မိတ္ေဆြ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းလင္မယားကို အကူညီေတာင္းထားၿပီးသားျဖစ္သည္။ တရားရံုးကအျပန္ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားနဲ႔အတူ ေရႊတိဂံု ဘုရားအတူတူတက္ဖူးၿပီး နီးစပ္ရာဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ ေန႔လယ္၀င္စားၾကမည္ဟု စီစဥ္ထားၾကသည္။

အခုေတာ့ ေဖေဖက ဘာမသိညာမသိ “ေမာင္ကိုကို႔ အစ္မေတြ စီစဥ္ထားတာ ေကာင္းသားပဲ” ဟု ၀င္ေျပာေနျပန္ေတာ့ နႏၵာေရာကိုကုိပါ အခက္ေတြ႔ရေလၿပီ။ စိတ္ကူးအိပ္မက္ထဲက အစီအစဥ္အားလံုး အခုေတာ့ သဲထဲေရသြန္ ျဖစ္ရေလၿပီ။ ကိုုကို႔အစ္မေတြ ျပန္သြားေတာ့ ကိုကိုပါ တပါတည္း လိုက္ျပန္ရသျဖင့္ နႏၵာတစ္ေယာက္ ရင္ထဲ ျပည့္က်ပ္ေနသည့္ ခံစားခ်က္ေတြ ရင္မဖြင့္လုိက္ရေပ။ ရင္ထဲသက္သာလို သက္သာျငား “နႏၵာ့တို႔က စီစဥ္သမွ် လိုက္ေလ်ာေနရေအာင္ သက္မဲ့ေတြမဟုတ္၊ သက္ရွိေတြ၊ ကာယကံရွင္ ေတြဘက္ကိုလဲ တဆိတ္ေလာက္ေတာ့ ေမးျမန္းၾကပါဦး” ဟု ေအာ္ဟစ္ေျပာ လိုက္ခ်င္မိသည္။ ညက်ေတာ့ ပံုမွန္အတိုင္း နႏၵာဖုန္းေလး ျမည္လာသည္။ ဖုန္းျမည္သံေတးသြားက ကိုကို႔အတြက္သီးသန္႔မို႔ ကိုကို႔ ဖုန္းမွန္းသိသည္။ သို႔ေသာ္ နႏၵာ ဖုန္းကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး မကိုင္မိေပ။ ကိုကိုက ဆက္တိုက္ေခၚေနျပန္ေတာ့ ရင္းထဲတင္းက်ပ္ေနရာက မ်က္၀န္းထဲ မ်က္္ရည္မ်ားပါရစ္၀ိုင္းလာရင္း ဖုန္းကို တီးလံုးသံ ေဖ်ာက္ထားလိုက္မိသည္။ အခုေနခါ ကိုကိုႏွင့္ စကားေျပာလွ်င္ ေသခ်ာေပါက္ ရန္ျဖစ္ရေတာ့ မည္။ နႏၵာ ကိုကိုႏွင့္ ရန္မျဖစ္ခ်င္ေပ။ တစ္ခဏေနေတာ့ ကိုကိုက “နႏၵာေလး.. စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေန သလား၊ ကုိကိုလဲ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ မနက္အေစာဆံုး ကိုကိုအိမ္ကို လာခဲ့မယ္၊ ခုေတာ့ အိပ္ေတာ့ေနာ္” ဟု မက္ေဆ့ခ်္ လွမ္းပို႔လာ၏။ အဲ့သည္ညက နႏၵာတစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ ကိုကိုလဲ နႏၵာ့နည္းတူ ရွိေနေပလိမ့္မည္။

ျမန္မာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္မို႔ တစ္သက္တစ္ခါသာ ေဆာင္ရသည့္ မဂၤလာပြဲအတြက္ အေကာင္းဆံုး အျပည့္စံုဆံုးဆိုတာေတြ ျဖစ္သင့္သည္ဆိုသည္မွာ မွန္ေသာ္ျငား၊ ေယာက်ာ္းႏွင့္မိန္းမ ခ်စ္ခင္စံုမက္၍ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ရာမွာ မလိုအပ္ပဲ ဇာခ်ဲ႔ေနသည္မ်ားက နႏၵာ့အတြက္ေတာ့ အပိုအလုပ္ေတြဟု ခံစားရသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ကိုကိုေရာက္လာၿပီး နႏၵာ့ကို ေတာင္းပန္သည္။ အဆံုးတြင္ ကိုကို႔ကို ခ်စ္တဲ့ နႏၵာ႔အတြက္ စိတ္လက္မအီမသာျဖင့္သာ ေက်နပ္ေပးလိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုကို႔ကို “မဂၤလာေဆာင္ၿပီး ရင္ေတာ့ အခုလို နႏၵာတို႔ သေဘာမတူပဲ ကိုကို႔အစ္မေတြ တစ္ခုခု စီစဥ္လာခဲ့ရင္ လံုး၀မွ လက္မခံႏိုင္ဘူးေနာ္၊ ကိုကိုလဲ နႏၵာမသိပဲ အစ္မေတြကို ေခါင္းမညိတ္ခဲ့နဲ႔၊ ပကာသနေတြကို နႏၵာ လံုး၀မွ မႏွစ္သက္ဘူး၊ သူတပါးရဲ႕ စိန္ေရႊေက်ာက္မ်က္ေတြနဲ႔ ေတာက္ပေနမယ့္ဘ၀ထက္၊ နႏၵာတို႔ႏွစ္ေယာက္ အားထုတ္ထားတဲ့ ေခၽြးေသြးနဲ႔ ရွိတာေလးနဲ႔ပဲ နႏၵတို႔ဘ၀ကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း တည္ေဆာက္ခ်င္တယ္” ဟု ေျပာမိေတာ့ ကိုကိုက နႏၵာ့ဆံပင္ေတြကို ဖြလိုက္ရင္း “အင္းပါ နႏ ၵာရယ္၊ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးတာနဲ႔ ကိုကိုတို႔ သေဘာျဖစ္ပါၿပီ၊ ကိုကို႔ နႏၵာေလးက တကယ့္ မာနခဲေလးပဲ” ဟုေျပာရာ “အဲ့တာ ပစၥည္းမဲ့မာန ကိုကိုေရ၊ ကိုယ့္စြမ္းကိုယ္စ မာနလို႔လဲ ေခၚတယ္ရွင့္” ဟု ကက္ကက္လန္ ျပန္ေျပာမိ၏။

14441200_10207209278699195_3556895788064874100_nမဂၤလာဆြမ္းေကၽြးသည့္ေန႔ကေတာ့ နႏၵာ့တို႔ အိမ္ေလးထဲ မွာ ဗီဒီယိုရိုက္သည့္ မီးေရာင္တ၀င္း၀င္းျဖင့္ လူ၀င္ လူထြက္မ်ား ခဲ့သည္မို႔ ေဘးအိမ္ေတြ ၀ိုင္းၾကည့္ၾက၏။ ပိုဆိုးသည္က ကိုကိုက နႏၵာတို႔အိမ္ကို ၀င္သည့္အခ်ိန္ အစ္မမ်ားစီစဥ္ေပး ထားသည့့္ အုန္း၊ ငွက္ေပ်ာ ကန္ေတာ့ပြဲႀကီးကို မ်က္ႏွာနီနီနဲ႔ မ ၿပီး ၀င္လာသည္မို႔ နႏၵာ့မွာ ရွက္အားပိုေနသည့္ ကိုကို႔ကို မရယ္ရက္ပဲ အသနားႀကီး အသနားခဲ့ရသည္။ သက္ေသ လက္မွတ္ ထိုးေပးရန္ ေျပာထားမိသည့္ သူငယ္ခ်င္း လင္မယား ကိုလဲ အဲ့သည္ေန႔က ေတာင္းပန္ၿပီး ဖိတ္ထားမိ တာမို႔၊ သူတို႔လည္း နႏၵာတို႔ျဖစ္အင္ကို မ်က္ျမင္ဒိ႒ေတြ႔ကာ နားလည္သြားေတာ့သည္။

မဂၤလာဆြမ္းေကၽြးၿပီး ေနာက္တစ္ပါတ္ကေတာ့ နႏၵာႏွင့္ ကိုကို၏ ဧည့္ခံပြဲေန႔ ျဖစ္သည္။ မူလ နႏၵာတို႔ မဂၤလာဆြမ္းေကၽြးရန္ ရည္ရြယ္ထားသည့္ ဘုန္းေတာ္ ႀကီးေက်ာင္းမွာ ကိုကို႔အစ္မမ်ားက မလုပ္ေစေတာ့ပဲ၊ ခန္းမတစ္ခုမွာ ဧည့္ခန္းပြဲလုပ္ေစျပန္ သည္။ နႏၵာႏွင့္ကိုကို စိတ္ေလ်ာ႕ထားလိုက္ၿပီမို႔ ဘာဆိုဘာမွ် မေျပာခ်င္ေတာ့။

“အခါေတာ္…ေပးတာက… နတ္ေရးတဲ့ေရႊစာ…
သာသနာေရာင္လင္း…. ေကာင္းျခင္း ခု သည္ခ်ိန္ခါ….”

အဆိုေတာ္က အခါေတာ္ေပးသီခ်င္းနဲ႔ ပြဲထုတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ပြဲမထြက္ခ်င္ပါဘူးဆိုသည္ကို အတင္း ထြက္ခိုင္းခဲ့တာမို႔ ေလွ်ာက္လမ္းတေလွ်ာက္ ႏွစ္ေယာက္သား အေယာင္ေယာင္အမွားမွားႏွင့္ စိတ္မြန္းၾကပ္စြာ ေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္။ ကိုကိုေရာ နႏၵာပါ မိစံုဘစံု မရွိေတာ့သျဖင့္၊ ကိုကို႔ဘက္က ကိုကို႔ အစ္မႀကီး လင္မယားႏွင့္ နႏၵာ႔ဘက္က ေဖေဖႏွင့္အတူ ကိုကို႔အစ္မအပ်ဳိႀကီးတစ္ေယာက္က မိဘအရာကေန အတူ၀င္ေလွ်ာက္ေပး သျဖင့္၊ စိတ္မြန္းၾကပ္လွ်က္က ရယ္မိရေသးသည္။ ကိုကိုေရာ နႏၵာပါ ဖိတ္ထားသည့္ အသိမိတ္ေဆြမ်ားအား ေတြ႔စဥ္ စင္ေပၚက ဟိတ္ဟန္မလုပ္ႏိုင္ပဲ လက္ျပႏႈတ္ဆက္မိၾက၏။

မဂၤလာပြဲအၿပီးမွာေတာ့ နႏၵာက လက္ဖြဲ႔ပစၥည္းမ်ားအား ကိုကို႔အစ္မမ်ားအိမ္မွာပဲ သိမ္းထားေပးပါ ဆို ေယာင္းမမ်ား အတင္းတားသည့္ၾကားက ကားေပၚသို႔ တင္ေပးလိုက္၏။ မဂၤလာေဆာင္က ရရွိခဲ့သည့္ လက္ဖြဲ႔ေငြမ်ား စုစည္းထားသည့္ အထုတ္တစ္ထုတ္ကို ကိုကို႔အစ္မႀကီးက ကိုကို႔ လက္ထဲ ထည့္ေပးရင္း ေမာင္ျဖစ္သူကို ႏွေမ်ာသည့္ မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ ၾကည့္၏။

မဂၤလာခန္းမကေန အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ နႏၵာ့စိတ္ေတြ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရ၏။ ကိုကိုကေရာ။ ကိုကိုက အစ္မမ်ားကို လြမ္းေနမည္လား။ နႏၵာ မယား၀တၱရားေက်ပြန္ေအာင္ ကိုကို႔ကို ျပဳစုယုယသြားမွာပါ ကိုကို ဟု စိတ္ထဲက ေျပာမိသည္။

ကိုကိုက အိပ္ခန္းထဲ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း နႏၵာ့လက္ကိုဆြဲလို႔ ျဖဴလႊေနသည့္ ကုတင္ေပၚထိုင္ ခိုင္းလိုက္ေတာ့ နႏၵာ႔ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္သြားရ၏။ ျမန္မာသတို႔သား၀တ္စံုႏွင့္ ကိုကုိက သည္ေန႔မွ ပိုေခ်ာပိုခန္႔ ေနသလိုလို။ ကိုကိုက တိုက္ပံုအိက်ီ ၤအိတ္ထဲက လက္ဖြဲ႔ေငြထုတ္ ကို ျဖည္ၿပီး ေငြမ်ားကို ေရတြက္လိုက္၏။ ၿပီးလွ်င္ ေငြမ်ားကို ေလးပံုပံုလိုက္ၿပီးလွ်င္ စာအိတ္ (၄) လံုးယူ၍၊ ခြဲထားသည့္အတိုင္း ေငြမ်ားကို စာအိတ္ထဲ ထည့္လိုက္၏။ ကိုကိုအျပဳအမူက နႏၵာ့အတြက္ ထူးဆန္းေနသည္။ ၿပီးလွ်င္ ကိုကိုက စာအိတ္တစ္အိတ္စီေပၚတြင္ ေဘာပင္ျဖစ္ ခ်ေရးေနျပန္သည္။ နႏၵာ့လက္ထဲကို ထည့္ေပးလိုက္သည့့္ စာအိတ္ေလးမ်ားေပၚက ေရးထားသည္မ်ားကို ၾကည့္မိလိုက္ခ်ိန္ မွာေတာ့ နႏၵာတစ္ေယာက္ ကိုကိုရဲ႕ “မဂၤလာေဆာင္ၿပီးတာနဲ႔ ကိုကိုတို႔ သေဘာျဖစ္ပါၿပီ” ဟု ေျပာခဲ့သည္ကို ျပန္သတိရမိလိုက္ၿပီး၊ ကိုကို႔ကို ခ်စ္ေသာ ေမတၱာစိတ္မ်ားျဖင့္ ရႊန္းရႊန္းစားစား ၾကည့္မိရင္း ကိုကို႔လည္ပင္းကို သိုင္းခို၍ ဖက္တြယ္ထားလိုက္မိ ေတာ့သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မွာေတာ့ ေဖေဖ့ကို ကိုကိုႏွင့္ နႏၵာ မဂၤလာဦးေငြ စာအိတ္ေလးျဖင့္ ကန္ေတာ့၏။ ထို႔အတူ့ ကိုကို႔အစ္မမ်ားကိုလဲ စာအိတ္ေလးတစ္လံုးျဖင့္ ကန္ေတာ့ျဖစ္ရာ “မၾကာမၾကာ လာလည္ၾကေနာ္ ေမာင္ေလး” ဟု အစ္မမ်ားက မ်က္ရည္တလည္လည္ျဖင့္ မွာ၏။ အစ္မတို႔ အိမ္ကအျပန္ စာအိတ္တစ္လံုးထဲက ေငြျဖင့္ အနာဂတ္မွာျဖစ္လာမည့့္ ကိုကိုႏွင္႔နႏၵာ၏ ရင္ေသြးေလးအတြက္ ဘဏ္တြင္ အမွတ္တရ သြားစုျဖစ္သည္။

ေနာက္ဆံုး လက္က်န္စာအိတ္ေလးအတြက္ ႏွစ္ေယာက္သား၏ ေျခလွမ္းမ်ားက သြက္လက္လို႔ေနသည္။ ရည္ရြြယ္ခဲ့ေသာ္ျငား ကိုကိုႏွင့္နႏၵာ မဂၤလာဦးဆြမ္းေကၽြး မျပဳလုပ္ခဲ့ရသည္၊့ ႏြမ္းပါးသည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ပညာသင္ေက်ာင္းေလးဆီသို႔ ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ႏွစ္ဦးသား၏မဂၤလာဦးဆႏၵ ျပည့္၀သြားၿပီကို သိလိုက္ရ၏။

ဆရာေတာ္ကို ဦးခ်ကန္ေတာ့ၿပီးခ်ိန္မွာ မဂၤလာဦးအတြက္ မဂၤလာရွိတဲ့အလွဴ ယခုမွ အမွန္တကယ္ ထေျမာက္သြားၿပီမို႔ ကိုကိုေရာနႏၵာပါ ၾကည္ႏူးေက်နပ္စိတ္ျဖင့္ ခံစားသိလိုက္ရ၏။

တကယ္ေတာ့ ဘ၀တစ္ခုထူေထာင္ရာတြင္ ႏွစ္ဦးထဲျဖင့္ မၿပီးပဲ၊ ႏွစ္ဘက္မိသားစုမ်ား ဆက္ႏြယ္ပါ၀င္ လာမည္ကို သိထားေသာ္ျငား၊ နႏၵာကမူ ႏွစ္ဘက္မိဘ အကူအညီ လႊမ္းမိုးမႈကို မခံယူလိုပဲ ဘ၀ခရီးကို ခ်စ္ေသာသူျဖင့္သာ ဒိုးတူေဘာင္ဘက္ လက္တြဲ၍ ေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္သူ ျဖစ္ေလသည္။ တင္းတင္းဆုတ္ကိုင္ ထားသည့္ ကိုကို႔လက္ဖ၀ါးက ေႏြးေထြးေနျပန္ေတာ့ ယံုၾကည္ခ်က္ျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ေရွ႔ဆက္ ရမည့္ ဘ၀ခရီးရွည္ႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ဖို႔ အားမာန္ေတြ တဖန္ျပည့္လာရျပန္သည္။

ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္တည္း က်ပါေစ။

index

Share
Posted in ၀တၳဳ | 3 Comments

ေရာ့ခ္သီခ်င္းဆိုတဲ့ကစ္တုန္

Number of View: 8591
image-3976aa50e8b8e55a9081047682c2d1e6bccd096a551183c8de82d5edcab6d4db-VMom & Baby Magazine, အတြဲ (၁)၊ အမွတ္ (၁)

ကစ္တုန္က ငါးတန္းတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ပါ။ ကစ္တုန္ရဲ႕ ေက်ာင္းနာမည္ က ေ၀ဟင္ထြဋ္ေခါင္ ျဖစ္ေပမဲ့ ေမြးကာစက အသားျဖဴျဖဴ ပါးေဖာင္းေဖာင္းကစ္ကစ္ မ်က္လံုး ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးနဲ႔မို႔ ကစ္တုန္ရဲ႕ေဖႀကီးနဲ႔ေမႀကီးက ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ကစ္တုန္လို႔ အိမ္နာမည္ေပးထားတယ္။ ကစ္တုန္က တစ္ဦးထဲေသာ သားျဖစ္တယ္။ ေမ်ာက္ရံႈးေအာင္ေဆာ့တယ္။ ဥာဏ္ေကာင္းေပမဲ့ အတန္းထဲမွာ စာအေတာ္ႀကီးမဟုတ္ဘူး။ တီထြင္ကစားရတာ၊ စြန္႕စားရတာ ၀ါသနာပါတယ္။ အေၾကာက္အလန္႔မရွိဘူး။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ဆန္႔တယ္။ အထူးျခားဆံုးက ငယ္စဥ္ထဲက သီခ်င္းေတြကို ၾကားရံုုနဲ႔ မွတ္မိေနတတ္ၿပီး၊ စည္း၀ါးကိုက္ေအာင္ အလြယ္တကူ ျပန္ဆိုႏိုင္တယ္။ ကစ္တုန္ရဲ႕ ေဖႀကီးနဲ႔ေမႀကီးကလဲ သီခ်င္းေတြႀကိဳက္ ေတာ့ အိမ္မွာဖြင့္နားေထာင္ရင္း ကစ္တုန္ပါ နားယဥ္လာၿပီး သီခ်င္းေတြ ႀကိဳက္တတ္လာတယ္။ သီခ်င္းႀကိဳက္တဲ့ ကစ္တုန္က သီခ်င္းေလး အၿမဲညည္းေနတတ္တယ္။ ေက်ာင္းမွာ စာေရးစားပြဲခုံကို ေပတံနဲ႔ ေခါက္ၿပီး သီခ်င္းအဆိုေကာင္းလို႔ ခနခန ဒဏ္ေပးခံရတယ္။

ကစ္တုန္က သီခ်င္းေတြထဲမွာ ေရာ့ခ္သီခ်င္းေတြဆို အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ေရႊတိဂံုဘုရားေစာင္း တန္းက ေဖႀကီး၀ယ္ေပးထားတဲ့ သစ္သားဂစ္တာေလးကို ဟန္က်ပန္က် တျဗန္းျဗန္း တီးရင္း ေရာ့ခ္သီခ်င္းေတြကို အာၿပဲေအာင္ ေအာ္ဆိုရတာကို သိပ္သေဘာက်တယ္။ ကစ္တုန္အႀကိဳက္ဆံုး နာမည္ႀကီး အမ်ဳိးသမီး ေရာ့ခ္ကာတစ္ဦး ရွိတယ္။ သူ႔နာမည္က ရွိန္းျမင့္မိုရ္ထက္တဲ့။ သူ႔ရဲ႕႔ ထူထူရွရွအသံနဲ႔ ေရာ့ခ္သီခ်င္းေတြဆို ကစ္တုန္အသည္းစြဲပဲေပါ့။ သူ႕သီခ်င္းေတြဆို အိမ္မွာ အာၿပဲနဲ႔ ေအာ္ဆိုလြန္းလို႔ ကစ္တုန္ရဲ႕ ေဖႀကီးနဲ႔ေမႀကီး တင္  နားၿငီးတယ္ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ ကစ္တုန္ရဲ႕ အသည္းေက်ာ္ တယ္ရီယာေခြးေလး ဘူဘူးကေတာင္ နားၿငီးလြန္းလို႔ တ၀ုတ္၀ုတ္ ထိုးေဟာင္ၿပီး အားေပးတာခံရတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တုန္းက ကစ္တုန္ရဲ႕ေဖႀကီး အလုပ္ေတြမအားလို႔ ခရီးမထြက္ရတာမို႔၊ ဒီႏွစ္ေတာ့ ကစ္တုန္ရယ္၊ ဘူဘူးရယ္၊ ေဖႀကီးေမႀကီးတို႔နဲ႔အတူ ၿမိဳ႕သာယာကို အလည္သြားၾကတယ္။ ၿမိဳ႕သာယာၿမိဳ႕ေလးက ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ထက္က ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလး ျဖစ္တယ္။ ကစ္တုန္ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ႏြားႏို႕ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ၊ နီရဲခ်ဳိျမေနတဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီသီး အႀကီးႀကီးေတြ ေပါေပါ မ်ားမ်ားရတဲ့ ေဒသျဖစ္တယ္။ပန္းေရာင္စံုေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ ေမႊးျမဖူးပြင့္ၾကၿပီး၊ ေႏြရာသီလို အခ်ိန္ မ်ဳိးမွာေတာင္ ႏွင္းေတြ ခဲေနေအာင္က်တဲ့ေဒသဆိုတာကို ခရီးမထြက္ခင္ ကစ္တုန္က ေဖႀကီးနဲ႔အတူ အင္တာနက္ကေန သတင္း အခ်က္အလက္ေတြ ႀကိဳတင္ရွာထားလို႔ သိထားႏွင့္ၿပီးၿပီ။

ဒါေၾကာင့္ ၿမိဳ႕သာယာၿမိဳ႕ေလးကို အခုမွ ပထမဆံုးေရာက္ဖူးလို႔ အင္တာနက္ထဲက ႀကိဳေတြ႔ထားတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ ျမင္ကြင္းအသစ္တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရတိုင္း ကစ္တုန္တစ္ေယာက္ သူ႕ေဖႀကီးေမႀကီး တို႔ကို ျပၿပီး အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ ပန္းၿခံထဲက ႏွင္းျပင္ႀကီးထဲမွာ ႏွင္းေလ်ာစီး ရင္း ႏွင္းေဘာ လံုးေလးေတြနဲ႔ ဘူဘူးေလးကို ပစ္ေပါက္ရင္း စိမ္ေျပးတမ္း ကစားၾကတယ္။ ဘူဘူးေလးလဲ တ၀ုတ္၀ုတ္ေဟာင္ရင္း ဟိုေျပးဒီေျပးနဲ႔ မေမာပမ္းႏိုင္ေအာင္ အေပ်ာ္လြန္ေနရွာတယ္။

ေခြးေလးဘူဘူးထက္ အေပ်ာ္လြန္ေနတဲ့သူတစ္ဦး ရွိပါတယ္။ အဲ့တာက ကစ္တုန္ပါပဲ။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကစ္တုန္တို႔မိသားစု ရန္ကုန္မျပန္ခင္ ေနာက္ဆံုးညမွာ ကစ္တုန္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ အမ်ဳိးသမီး ေရာ့ခ္ကာ ရွိန္းျမင့္မိုရ္ထက္ ၿမိဳ႕သာၿမိဳ႕ေလးမွာ တကိုယ္ေတာ္အထူးေဖ်ာ္ေျဖပြဲ လာလုပ္မယ္၊ အဲ့ဒီ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲကို ၾကည့္ဖို႔ ေဖႀကီးက လက္မွတ္ႀကိဳတင္၀ယ္ထားပါတယ္။ တီဗီထဲမွာ၊ ဗီစီဒီထဲမွာသာျမင္ဖူးတဲ့ ေရာ့ခ္ကာ ရွိန္းျမင့္မိုရ္ထက္ရဲ႕ စတိတ္ရိႈးကို ကစ္တုန္တစ္ေယာက္ အျပင္မွာ အရွင္လတ္လတ္ ၾကည့္ဖူးရေတာ့မွာမို႔ ၀မ္းသာလံုးဆို႔ေနပါတယ္။

ည(၈)နာရီတိတိမွာ စတိတ္ရိႈးစမွာမို႔ ကစ္တုန္တို႔မိသားစု တည္းခိုတဲ့ လမင္းတာရာတည္းခိုခန္းကို ညေနေစာေစာ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ညစာစားၿပီးမွ စတိတ္ရိႈးကိုသြားမွာမို႔ ေရခ်ဳိးအ၀တ္အစားလဲၿပီးတဲ့ ကစ္တုန္တစ္ေယာက္ ေဖႀကီးနဲ႔ေမႀကီး ေရမိုးခ်ဳိးတာကို ေစာင့္ရင္း တည္းခိုခန္းရဲ႕ၿခံ၀င္းထဲမွာ ေခြးေလး ဘူဘူးနဲ႔ ဟိုဟိုသည္သည္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ၿခံ၀င္းထဲမွာ ပန္းေတြအမ်ားႀကီး စိုက္ထားလို႔ ညေနခင္းရဲ႕ ေလျပည္ေအးေအးေလး တိုက္ခတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ပန္းရနံ႔ေမႊးေမႊးေလးေတြရဲ႕ ေမႊးရနံ႔ကို ကစ္တုန္ ရွဴရိႈက္္ မိပါတယ္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ၿခံထဲကို အျဖဴေရာင္ကားလွလွေလးတစ္စီး ၀င္လာပါတယ္။ ကားက တည္းခိုခန္းရဲ႕ ေပၚတီကိုေဘးမွာ ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ကားေပၚကေန တီရွပ္အျဖဴ၊ ဂ်င္းေဘာင္းအျပာနဲ႔ လွ်ာထိုးပါတဲ့ ဦးထုတ္ အျပာေရာင္ကို ခပ္စိုက္စိုက္ေဆာင္းထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ဆင္းလာပါတယ္။ ကစ္တုန္တစ္ေယာက္ ဘူဘူးေလးကို ေပြ႕ပိုက္ရင္း တည္းခိုးခန္းထဲကို အေျပးျပန္လာခ်ိန္ အဲ့ဒီအမ်ဳိးသမီးနဲ႔ အမွတ္မထင္ ၀င္တိုက္မိရင္း ေခ်ာ္လဲက်သြားပါတယ္။ ဒူးေခါင္းမွာ နီရဲသြားၿပီး အနည္းငယ္ပြန္းသြားေပမဲ့ ကစ္တုန္ ရွက္ရွက္နဲ႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္ထမလို႔ လုပ္ခ်ိန္မွာပဲ၊ အမ်ဳိးသမီးက ကစ္တုန္ကို ဆြဲထူေပးလိုက္ပါတယ္။

“အို… ကေလး.. ေခ်ာ္လဲတာ နာသြားၿပီ၊ မမ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ထေနာ္ ထ”

ကစ္တုန္ ဒူးေခါင္းက နာေနတာ ေမ့သြားပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီးက ေနကာမ်က္မွန္အမည္း တပ္ထားၿပီး ေျခေထာက္မွာ ဇစ္ေတြ သံဆူးေလးေတြ တတ္ထားတဲ့ ခြာျမင့္လည္ရွည္ဖိနပ္ႀကီး စီးထားပါတယ္။ ကစ္တုန္ ဒီအျပင္အဆင္ အ၀တ္အစားမ်ဳိးကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိေနပါတယ္။ လူမေၾကာက္တတ္တဲ့ ကစ္တုန္တစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္းပဲ အမ်ဳိးသမီးကို ေမးလိုက္မိပါတယ္။

“မမ… မမက အဆိုေတာ္ ရွိန္းျမင့္မိုရ္ထက္ မဟုတ္လား”

“ဟယ္.. သားက သိပ္ေတာ္တာပဲ၊ မမ ရုပ္ဖ်က္လာေတာင္ မွတ္မိတယ္”

သူသိပ္ႀကိဳက္လြန္းတဲ့ ေရာ့ခ္အဆိုေတာ္က သူ႕ေရွ႕ေမွာက္ေရာက္္လာၿပီး စကားေျပာခြင့္ရေနတာမို႔ ကစ္တုန္တစ္ေယာက္ အရမ္း၀မ္းသာသြားၿပီး “ဟုတ္ကဲ့၊ သားက မမသီခ်င္းေတြ အရမ္းႀကိဳက္တယ္၊ အကုန္ အလြတ္ရတယ္၊ မယံုရင္ ဆိုျပရမလား”

အဆိုေတာ္ ရွိန္းျမင့္မိုရ္ထက္က သေဘာက်စြာနဲ႔ ကစ္တုန္ကို “ကဲ.. ဒါဆို ဆိုျပပါဦး၊ ဟုတ္မဟုတ္ မမ နားေထာင္မယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။

“စာနာပါ… နားလည္ပါ… ေမတၱာေတြထားပါ…

ကမၻာေျမဟာ လွေနမွာ…

ခ်ိဳသာစြာ…ေျပာဆိုပါ… အၾကင္နာေတြ မွ်ေ၀ပါ

လူသားတို႔အတူူတူ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေအာက္မွာ ”

 စပ္က်မတ္က် သီခ်င္းကို ဆိုျပလိုက္ယံုမကပဲ ဒူးေခါင္းက နာေနတာကိုေတာင္ ကစ္တုန္ေမ့သြားၿပီး ရွိန္းျမင့္မိုရ္ထက္ အဲ့ဒီသီခ်င္းဆိုတိုင္း လုပ္ေနက်အိုက္တင္ျဖစ္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္ပတ္လွည့္ၿပီး ခါးေလးပါ ညြတ္ျပလိုက္တယ္။ ရွိန္းထက္ျမင့္မိုရ္က သေဘာက်လြန္းလို႔ လက္ခုပ္တီးၿပီး အားပါးတရ ရယ္ေမာပါတယ္။ ကစ္တုန္လဲ အဲ့ဒီေတာ့မွ ရွက္ယမ္းယမ္းၿပီး ၿခံ၀ကို ေျပးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေခြးေလး ဘူဘူးက ကစ္တုန္ရဲ႕ ေနာက္ကေန အၿမီးေလး လႈပ္ယမ္းၿပီး အေျပးလိုက္လာပါတယ္။

ၿခံအျပင္ေရာက္ေတာ့ ေခြးေလးဘူဘူးက ဟိုးအေ၀းမွာ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ လမ္းၾကားေလးဆီ မေျပာမဆို တ၀ုတ္၀ုတ္ေဟာင္ရင္း ထြက္ေျပးသြားပါတယ္။ ရန္ကုန္က ၿခံထဲမွာလို ဘူဘူးေလးတစ္ေကာင္ စိန္ေျပးတမ္း ေဆာ့ခ်င္ေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ကစ္တုန္လဲ ေျပးသြားတဲ့ ဘူဘူးေလးေနာက္ကို မ်က္ေျခမျပတ္ အေျပးလိုက္ပါတယ္။ ခုန ေခ်ာ္လဲထားတဲ့ ကစ္တုန္ရ႕ဲဒူးေခါင္းက ဒဏ္ရာက အခုမွ ေျပးရင္း နာစျပဳလာပါၿပီ။

“ဘူဘူးေရ… မေျပးနဲ႔… လိမ္မာတယ္… ျပန္လာ.. ငါ့ေျခေထာက္နာေနတယ္ကြ… အေ၀းႀကီး မေျပးႏိုင္ဘူး… အခုလို ေလွ်ာက္သြားတာ ေမႀကီးသိရင္ ငါတို႔ ဆူခံရလိမ့္မယ္ေနာ္”

လမ္းေလးအတိုင္း ဘူဘူးေနာက္ကို ေအာ္ေခၚရင္း ေျပးလာလိုက္တာ လမ္းေကြ႔ေလးနားလဲ ေရာက္ေရာ တ၀ုတ္၀ုတ္သူ႕ကို ေဟာင္ေနတဲ့ ဘူဘူးေလးကို ေပြ႕ဖမ္းလိုက္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ အမိခံလိုက္ရတဲ့ ဘူဘူးေလးက တ၀ုတ္၀ုတ္ေဟာင္ရင္း ထံုးစံအတိုင္း ကစ္တုန္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို လွ်ာနဲ႔လွမ္းလွ်က္ပါတယ္။ ဘူဘူးေနာက္ ေျပးလိုက္လာခဲ့တာ ဘာလိုလိုနဲ႔ တည္းခိုခန္းနဲ႔ နည္းနည္းေတာင္ လွမ္းသြားခဲ့ပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ လာရာလမ္းအတိုင္း ဘူဘူးေလးကို ေပြ႔လို႔ တည္းခိုခန္းကို ျပန္ဖို႔ ေျခဦးေနာက္ျပန္လွည့္လိုက္ပါတယ္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကစ္တုန္ရဲ႕ ေရွ႕နားမွာေတြ႔လိုက္ရတာက အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ အမ်ဳိးသားႀကီး တစ္ေယာက္။ ဗလေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အမ်ဳိးသားႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာက တင္းမာခက္ထန္ေနလိုက္တာမ်ား ကစ္တုန္မေျပာနဲ႔ ဘူဘူးေတာင္ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေဟာင္သံတိတ္သြားတယ္။

အဲ့ဒီမွာ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက “သားေလး.. ေဒၚႀကီးတို႔က သားေလးရဲ႕ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ေခၚခိုင္းလိုက္လို႔ သားေလးတို႔ကို လိုက္ေခၚတာ၊ လာ… ေဒၚႀကီးတို႔နဲ႔ ျပန္လိုက္ခဲ့၊ ၾကည့္စမ္း ဒူးေခါင္းမွာလဲ ေခ်ာ္လဲထားတဲ့ ဒဏ္ရာနဲ႔၊ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး၊ ခ်ီသြားမွျဖစ္မွာပါ”

ေျပာေျပာဆိုဆို မ်က္ႏွာတင္းတင္းနဲ႕ ဦးေလးႀကီးက သူ႕ဗလႀကီးနဲ႕ ဘူဘူးေလးနဲ႔သူ႕ကို လက္တစ္ဘက္တစ္ခ်က္ဆီကေန ေစြ႕ခနဲေပြ႔ခ်ီလိုက္ၿပီး မလွမ္းမကမ္းမွာ စက္မသပ္ပဲ ရပ္ထားတဲ့ ကားအစုတ္တစီးေပၚကို ခပ္သြက္သြက္ တြန္းတင္လိုက္တယ္။ ကစ္တုန္စိတ္ထဲ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးတဲ့ ဒီလူေတြက ေဖႀကီးေမႀကီးတို႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အႏၱရာယ္အေငြ႔အသက္ကို ခံစားမိလိုက္ ပါတယ္။

“သားကိုလႊတ္ေပး… သားကိုလႊတ္ေပး” လို႔ ရုုန္းကန္ရင္း ေအာ္ေနတဲ့ ကစ္တုန္ရဲ႕ပါးစပ္ကို ေဒၚႀကီးက လက္နဲ႔ပိတ္ထားလို႔ ကစ္တုန္တစ္ေယာက္ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ေသခ်ာပါၿပီ။ ဒီလူေတြက ကစ္တုန္မိဘေတြရဲ႕ မိတ္ေဆြ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကားေနာက္ခန္းထဲကို ကစ္တုန္၊ ဘူဘူးနဲ႔အတူ အေဒၚႀကီးေရာက္ခ်ိန္မွာ ဦးေလးႀကီးက ကားကို အလ်င္စလို ေမာင္းထြက္လိုက္ပါတယ္။ ကားက ေဖႀကီးနဲ႔ ေမႀကီးရွိရာ တည္းခိုခန္းဆီမဟုတ္ပဲ ဆန္႔က်င္ဘက္လမ္းကို ေမာင္းေနလို႔ ကစ္တုန္ အရမ္းကို ေၾကာက္လန္႔မိ သြားတယ္။

“ျပန္ပို႔ေပး… ျပန္ပို႔ေပး… သားကို ျပန္ပို႔ေပး…”

“၀ုတ္… ၀ုတ္…၀ုတ္ ”

ကားက စုတ္ၿပီးေဟာင္းေနေတာ့ စက္သံတဂြြြီးဂြီးနဲ႔ ကားေဘးမွာ မီးခိုးေငြ႔ေတြ တေထာင္းေထာင္း ထြက္ေနေပမဲ့ ဦးေလးႀကီးက ရေအာင္ေမာင္းလာပါတယ္။ ကစ္တုန္နဲ႔ ဘူဘူးေလးကေတာ့ ကားေပၚကေန အေအာ္မပ်က္ အေဟာင္မပ်က္ပါပဲ။ ကားေပၚမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေတြးလာပါတယ္။ ေမႀကီးက “ၿခံထဲမွာပဲ ကစားေနာ္၊ ၿခံျပင္မထြက္ရဘူး” လို႔ ေသခ်ာမွာတာကို နားမေထာင္လို႔ အခုေတာ့ အဖမ္းခံရၿပီ၊ ေမႀကီးတစ္ခါေျပာျပတဲ့ ကေလးေတြကို လိုက္ဖမ္းၿပီး သူေတာင္းစားလုပ္ခိုင္းတယ္၊ တျခားတိုင္းျပည္ကို ေရာင္းစားတယ္ဆိုတာမ်ဳိး ကစ္တုန္ေတာ့ အလုပ္ခံရၿပီထင္တယ္၊ ခုေလာက္ဆို ေဖႀကီးနဲေမႀကီး ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ပူေနမလဲဆို ေတြးမိလိုက္၊ ဒီေလာက္အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းၾကားက “ သြားပါၿပီ ဒီညေတာ့ မမရွိန္းထက္ျမင့္မိုရ္ရဲ႕ စတိတ္ရိႈးကိုလဲ မၾကည့္ရေတာ့ဘူး” ဆို စိတ္ရိႈးၾကည့္ဖို႔ကို သတိရလိုက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ကစ္တုန္က ေခသူမဟုတ္ပါဘူး။ ကစ္တုန္က သတၱိရွိတယ္။ စြန္႕စားရတာ ႀကိဳက္တယ္။ မတရား အႏိုင္က်င့္ရင္ မခံတတ္ဘူး။ ေၾကာက္စိတ္ေတြျဖစ္ေနေပမဲ့ သူတို႔လက္က လြတ္ႏိုင္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာ သတိျပဳမိသြားတယ္။ ဒါနဲ႕ ကားရဲ႕ ျပဴတင္းေပါက္ကေန ေခါင္းထြက္ၿပီး ေရာ့ခ္သီခ်င္းေအာ္ဆိုသလို အသံၿဗဲႀကီးနဲ႕ “သားကို လူဆိုးေတြ ဖမ္းသြားတယ္၊ သားကို ကယ္ပါ” ဆို မရပ္မနား ေအာ္လာတယ္။ ဘူဘူးေလးကလဲ အားက်မခံ တ၀ုတ္၀ုတ္နဲ႔ လိုက္ေဟာင္ေပးတယ္။ ကားေမာင္းေနတဲ့ မုန္းစရာ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ဦးေလးႀကီးက “ ဟိတ္ ေကာင္ေလး တိတ္စမ္း၊ ေအာ္မေနနဲ႔၊ နားၿငီးတယ္၊ ငါ့ကို ဘာမ်ား မွတ္သလဲ၊ လွ်ာျဖတ္ပစ္လိုက္မယ္၊” လို႔ ကားေမာင္းေနလွ်က္က မ်က္လံုးႀကီး ျပဴးၿပီး လွမ္းေအာ္တယ္။ ကစ္တုန္တို႔ တည္းခိုခန္းက ၿမိဳ႕ျပင္နားမွာဆိုေတာ့ အခုဆို ၿမိဳ႕အျပင္ဘက္ ပိုလို႔ေတာင္ ေရာက္ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ လမ္းတေလွ်ာက္ လူေရာ ကားေရာ ရွင္းေနတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကစ္တုန္တို႔ ကားစုတ္ႀကီး ေဘးကေန ၿပိဳင္ဘီးေလးတစ္စီး ၀ွစ္ခနဲ ျဖတ္ေမာင္းသြားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႕ ကယ္သူေတြ႔ၿပီဆိုၿပီး ကစ္တုန္တစ္ေယာက္ အသံၿဗဲနဲ႔ ထပ္ေအာ္ျပန္တယ္။ စက္ဘီးေမာင္းသူက စက္ဘီးေမာင္းတဲ့ ေခါင္းစြတ္သံဦးထုပ္ေဆာင္းထားလို႔ သူ႔မ်က္ႏွာကို ကစ္တုန္မျမင္ရဘူး။ အဲ့ဒီဦးထုပ္ေၾကာင့္ ကစ္တုန္ရဲ႕ အကူအညီေအာ္ေတာင္းသံကို စက္ဘီးသမား ၾကားမၾကား မေသခ်ာဘူး။

 “သား ဖမ္းခံေနရတာပါ၊ သားကို ကယ္ပါ”

ရွိသမွ်အသံကို အစြမ္းကုန္ညွစ္ထုတ္ ေအာ္လိုက္သံေၾကာင့္ ၿပိဳင္ဘီးေလး အရွိန္ေလ်ာ့သြားတယ္။ ကားစုတ္ႀကီးက စက္ဘီးေဘးကေန ဟြန္းတီးၿပီး ျဖတ္ေက်ာ္တက္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သတၱိရွိတဲ့ ကစ္တုန္က ကားျပဴတင္းေပါက္ကေန ကိုယ္တစ္ပိုင္းထြက္ လက္လွမ္းျပၿပီး ကားအေနာက္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ၿပိဳင္ဘီးနင္းေနသူ ဆီကို အကူအညီ လွမ္းေအာ္ေတာင္းျပန္ပါတယ္။

“သား ဖမ္းခံေနရတာပါ၊ သားကို ကယ္ပါ”

 “၀ုတ္… ၀ုတ္… ၀ုတ္”

ဘူဘူးကလဲ ကစ္တုန္ေဘးကေန ေခါင္း၀င္ထိုးရင္း တ၀ုတ္၀ုတ္နဲ႔ ၀ိုင္းကူေဟာင္ေပးပါတယ္။ အေဒၚႀကီးက ကစ္တုန္နဲ႔ဘူဘူးေလး ေအာ္ေနတာကို နားညည္းလာတယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ ကစ္တုန္တို႔ကို ကားျပဴတင္းေပါက္ ကေန ဆြဲခ်ၿပီး၊ ကစ္တုန္ရဲ႕ေခါင္းကို ေဒါက္ခနဲ အာလူးသီးထြက္သြားေအာင္ ေခါက္လိုက္ယံုမကပဲ၊ ဘူဘူးေလးရဲ႕ႏွာေခါင္းကိုလဲ လက္နဲ႔ရိုက္ထည့္လိုက္တာမို႔ တအိုင္အိုင္နဲ႔ေအာ္ရင္း ဘူဘူးေလး အသံတိတ္သြားပါတယ္။ ကစ္တုန္ မ်က္ရည္၀ဲလာပါတယ္။ စက္ဘီးေလးက အေနာက္မွာ အေ၀းႀကီး က်န္ခဲ့ပါၿပီ။ ကစ္တုန္ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ေဖႀကီးနဲ႕ေမႀကီးကို ျပန္ေတြ႔ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။

ကားက ၿမိဳ႕ျပင္ေရာက္လာေတာ့ လမ္းေဘးမွာ အိမ္ေတြလူေတြ မေတြ႔ရေတာ့ပဲ သစ္ပင္ေတြပဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ မ်က္ရည္က်တာ လူေပ်ာ့လူညံ့ေတြရဲ႕ အလုပ္လို႔ ေဖႀကီးေျပာတာကို သတိရလိုက္မိလို႔ ၀မ္းနည္းၿပီး ငိုခ်င္စိတ္ကို ကစ္တုန္ မနည္းေအာင့္ထားရပါတယ္။ ကားက တစ္နာရီနီးပါး ေမာင္းသြားၿပီးခ်ိန္မွာ လမ္းေဘးဇရပ္ပ်က္တစ္ခုနားမွာ တဖြတ္ဖြတ္ျမည္ၿပီး ရပ္သြားပါတယ္။ ဦးေလးႀကီးက “ကားကို ေရျဖည့္ဖို႔ တေအာင့္နားမွျဖစ္မယ္ ” ဆိုေျပာၿပီး ေညင္ပင္ရိပ္ေအာင္မွာ ကားကို ထိုးရပ္လိုက္ပါတယ္။ ေန၀င္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီမို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေမွာင္စပ်ဳိးေနပါၿပီ။ ဦးေလးႀကီးက ေရသြားရွာ ခ်ိန္ ေဒၚႀကီးက ကစ္တုန္ကို ထြက္မေျပးႏိုင္ ေအာင္ ေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ဦးေလးႀကီး ျပန္အလာ ကို ဇရပ္ေပၚက တိုင္တစ္တိုင္မွာ မီွၿပီး ေစာင့္ေနရင္း ကစ္တုန္ေမွးခနဲ အိပ္ငိုက္သြားပါတယ္။

 “၀ုတ္.. ၀ုတ္.. ၀ုတ္”

ဘူဘူးရဲ႕ စူးစူး၀ါး၀ါး ထိုးေဟာင္လိုက္သံေၾကာင့္ ကစ္တုန္ ငိုက္ေနရာက လန္႔ႏိုးသြားပါတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေရခပ္ၿပီးျပန္လာေနတဲ့ ဦးေလးႀကီးကို ေဒၚႀကီးက ျမန္ျမန္လာဖို႔ လွမ္းေအာ္ေခၚရင္း ကစ္တုန္တို႔ကို ကားေပၚ အျမန္ျပန္တက္ခိုင္းပါတယ္။ ခုန ဘူဘူးထိုးေဟာင္ေနတဲ့ လာရာလမ္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေရးေပၚဥၾသစြဲသံနဲ႔အတူ မီးလံုးအနီေလး ၀ဲလည္လွည့္ၿပီး လာေနတဲ့ ရဲကားတစ္စီးကို ၀မ္းသာစဖြယ္ လွမ္းျမင္လိုက္ရလို႔ ကစ္တုန္ ထခုန္လိုက္ပါတယ္။ ကစ္တုန္တို႔ကို ကယ္တင္မဲ့ သူေတြ ေရာက္လာပါၿပီ။ ရဲကားရဲ႕အေနာက္မွာ ကပ္ၿပီးပါလာတာကေတာ့ ၿပိဳင္ဘီးေလးတစ္စီး။ ကစ္တုန္ အသံကုန္ျခစ္ ေအာ္လိုက္ပါတယ္။

“သား ဖမ္းခံေနရတာပါ၊ သားကို ကယ္ပါ”

“သား ဖမ္းခံေနရတာပါ၊ သားကို ကယ္ပါ”

“သား ဖမ္းခံေနရတာပါ၊ သားကို ကယ္ပါ”

ကယ္တင္သူေတြ ေသခ်ာေပါက္လာၿပီမို႔ ၀မ္းသာစိတ္နဲ႔ တင္းထားတဲ့မ်က္ရည္ေတြ ကစ္တုန္ရဲ႕ မ်က္၀န္းက တလိမ့္လိမ့္ က်လာပါတယ္။ ရဲအရာရွိႀကီးေတြ ကားအနားေရာက္လာၿပီး ဦးေလးႀကီးနဲ႔ ေဒၚႀကီးကို ဖမ္းေနတုန္း စက္ဘီးေပၚကေန ကစ္တုန္ရဲ႕ ကယ္တင္ရွင္ ဆင္းလာပါတယ္။ စက္ဘီးစီးေခါင္းစြတ္ ဦးထုတ္ကို ခၽြတ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကစ္တုန္ စိတ္မထိမ္းႏိုင္ေတာ့ပဲ သူ႔ကို ေျပးဖက္လိုက္မိရင္း မ်က္ရည္ေတြ တေတြေတြ စီးက်လာပါတယ္။ ဘူဘူးေလးကလဲ ၀မ္းသာလို႔လားမသိ၊ ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ႔ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေပၚ ခုန္တက္ရင္း မ်က္ႏွာကို လ်ာနဲ႔လ်က္ပါတယ္။ ကစ္တုန္ကိုတစ္ဘက္၊ ဘူဘူးကိုတစ္ဘက္ ေပြ႕ခ်ီထားရင္း သူလည္း ေပ်ာ္ေနပါတယ္။

ကစ္တုန္ ေဖႀကီးနဲ႔ေမႀကီးရွိတဲ့ တည္းခိုခန္းကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေဖႀကီးနဲ႔ေမႀကီးကို မမရွိန္းျမင့္မိုရ္ထက္က ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ ေျပာျပေနပါတယ္။ မမရဲ႕ေဘးက ခံုေလးမွာ ကစ္တုန္နဲ႔ဘူဘူး က အျပစ္ရွိသူေတြလို ၿငိမ္ၿငိမ္ကုပ္ကုပ္ေလး ထိုင္ေနပါတယ္။ တည္းခိုခန္းအျပင္ မွာေတာ့ ေမွာင္ရိပ္က ႀကီးစိုးေနပါၿပီ။

“ရွိန္းက တည္းခိုခန္းေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကစ္တုန္နဲ႔ ၿခံထဲမွာ ဦးဆံုးေတြ႔ၿပီး ေဘာ္ဒါျဖစ္ခဲ့ၿပီးသား၊ ေနာက္ၿပီး ဒီၿမိဳ႕ေလးေရာက္တိုင္း ရွိန္းက လူသူရွင္းတဲ့ ဒီတည္းခိုခန္းေလးမွာတည္းၿပီး၊ ညေနတိုင္း ၿမိဳ႕ပတ္လမ္းတေလွ်ာက္ ၿပိဳင္ဘီးစီးေနက်ေလ၊ ကစ္တုန္ကားေပၚကေန လွမ္းေအာ္ေတာ့ ဒီအသံၾကား ဖူးပါတယ္ဆို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိသြားတယ္၊ ဒါနဲ႔ မသၤကာၿပီး ရဲစခန္းကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး ကားအေနာက္ကေန ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ခဲ့တာ”

မမ ရွင္းျပၿပီးေတာ့ ေဖႀကီးနဲ႔ေမႀကီးက မမကို ေက်းဇူးစကားအထပ္ထပ္ ေျပာပါတယ္။ မမက “ကစ္တုန္ေလးက တျခားကေလးေတြလို မဟုတ္ပဲ သတၱိရွိတယ္၊ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ေကာင္းလို႔ လူဆိုးေတြလက္က အခုလို လြတ္တာပါ၊ ေနာက္ဆို ေဖေေဖေမေမရဲ႕စကားကို နားေထာင္ေနာ္”လို႔ ကစ္တုန္ရဲ႕ ေခါင္းေလးကို ပြတ္ၿပီး ေျပာပါတယ္။ ေမေမက “ သား မမက သားရဲ႕ေက်းဇူးရွင္၊ သူသာ မကူညီခဲ့ရင္ သားကို အခုလိုေတာင္ ေတြ႔ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ မမကို ကန္ေတာ့လိုက္ သား”လို႔ ေျပာလို႔ ကစ္တုန္တစ္ေယာက္ မမကို ဦးခ်ကန္ေတာ့ မိပါတယ္။ မမက ကစ္တုန္ကို ကန္ေတာ့ေနရာက ထူမလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မမရဲ႕လက္ကိုင္ဖုန္း အဆက္မျပတ္ ျမည္လာပါတယ္။

“ကၽြန္မ အခုလာခဲ့ပါမယ္၊ ကိစၥေလးတစ္ခုရွိလို႔ ေနာက္က်သြားတာ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ခနေလးပဲ ေစာင့္ပါေနာ္” လို႔ ဖုန္းျပန္ေျဖအၿပီးမွာ မမက ကစ္တုန္၊ ေဖေဖနဲ႔ေမေမကို ႏႈတ္ဆက္ ရင္း ေနရာက ထပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကစ္တုန္က “မမ… မမက သီခ်င္းသြားဆိုမလို႔ မဟုတ္လား၊ သားတို႔လဲ မမရဲ႕ စတိတ္ရိႈးၾကည့္ဖို႔ လက္မွတ္၀ယ္ထားတယ္၊ သြားၾကည့္မွာ” လို႔ ၀မ္းသာအားရ ေျပာလိုက္မိတယ္။

ေဖႀကီး၊ ေမႀကီး၊ မမ၊ ဘူဘူးနဲ႔အတူ ကစ္တုန္တို႔ စတိတ္ရိႈးက်င္းပမဲ့ေနရာကို မမရဲ႕ကားနဲ႔ အတူသြားၾကပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ အားလံုးက မမ အခ်ိန္မီေရာက္မလာပဲ ေပ်ာက္ေနလို႔ဆို ၀ိုင္းၿပီး စိတ္ပူေနၾကတယ္။ မမက အၿပံဳးနဲ႔ ေတာင္းပန္ရင္း ကစ္တုန္နဲ႔ ဘူဘူးကို ေဖႀကီးေမႀကီးတို႔လို ပြဲခင္းထဲကေန စတိတ္ရိႈးကိုမၾကည့္ေစပဲ သူနဲ႔အတူ စင္ေပၚကို ေခၚလာတယ္။

စတိတ္စင္ႀကီးက သားနားလြန္းတယ္။ မမရဲ႕ပံုေတြနဲ႔ လွေနေအာင္ ျပင္ဆင္ထားတယ္။ ကစ္တုန္တို႔ စင္ေပၚေရာက္ေတာ့ လက္ခုပ္သံေတြနဲ႔အတူ စင္ေအာက္မွာ ပရိတ္သတ္ေတြ အမ်ားႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ရ တယ္။ သတၱိရွိတဲ့ ကစ္တုန္ လူသံလက္ခုပ္သံေၾကာင့္ ေပ်ာ္သလို ခံစားရတယ္။ မမက လက္ထဲက မိုက္ခရိုဖုန္းနဲ႔ စတိတ္စင္ရဲ႕ေနာက္ခံမွာေပၚေနတဲ့ စာတမ္းကို ကစ္တုန္ကို အသံထြက္ ဖတ္ခိုင္းတယ္။ ပြဲခင္းတစ္ခုလံုး မီးကို ေရနဲ႕ဖ်န္းလိုက္သလို တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ကစ္တုန္ သတၱိရွိတယ္။ မမ စကားနားေထာင္မယ္။ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ထားၿပီး အသံအက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ေသခ်ာဖတ္ျပလိုက္တယ္။

“ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ေရာ့ခ္အဆိုေတာ္ ရွိန္းျမင့္မိုရ္ထက္၏ မိဘမဲ့ကေလးမ်ားအတြက္
တကိုယ္ေတာ္ ရန္ပံုေငြ ေျဖေဖ်ာ္ပြဲ”

ၾကည္လင္ျပတ္သားတဲ့ ကစ္တုန္ရဲ႕ အသံအဆံုးမွာ လက္ခုပ္သံေတြ ဆူညံသြားပါေတာ့တယ္။ ဘူဘူးက ကစ္တုန္ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲကေန နားလည္ေနသလို တ၀ုတ္၀ုတ္နဲ႔ေဟာင္ရင္း ဂုဏ္ျပဳေပးေနပါတယ္။ မမက ကစ္တုန္ရဲ႕ ပုခံုးကိုဖက္ရင္းက ပရိသတ္ႀကီးကို ေျပာျပပါတယ္။

“ ကၽြန္မပြဲစခ်ိန္ ေနာက္က်ရျခင္းကို နည္းနည္း ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္၊ ကစ္တုန္ေလးတို႔ မိသားစုနဲ႔ ကၽြန္မက တည္းခိုခန္းတစ္ခုမွာ အတူတူတည္းၾကတာပါ၊ ဒီညေနမွာ ၿမိဳ႔ျပင္မွာ ကၽြန္မစက္ဘီးစီးေနတုန္း ကစ္တုန္ေလးကို ကေလးခိုးတဲ့ဂိုဏ္းက လူေတြ ဖမ္းသြားျခင္းခံေနရာကေန အမွတ္မထင္ ျပန္လည္ ကယ္တင္ေပးခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဒီကိုလာဖို႔ ေနာက္က်ေနရတာပါ၊ ေနာက္က်မႈအတြက္ ခ်စ္ပရိသတ္ႀကီးကို ေတာင္းပန္ပါ တယ္၊ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္က မိဘမဲ့တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကေလးမ်ားဆို အင္မတန္ခ်စ္ပါတယ္၊ သူတို႔ဟာ အင္မတန္မွ ႏုနယ္ျဖဴစင္လွပါတယ္၊ ဒီေတာ့ ပရိသတ္ႀကီးလဲ မိမိတို႔ပတ္၀န္းက်င္က ကေလးမ်ားကို ခ်စ္ခင္ၾကပါ၊ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္၊ ဒီေန႔ ပြဲကရရွိတဲ့ လက္မွတ္ေရာင္းခ အားလံုးကို မိဘမဲ့ကေလးသူငယ္မ်ားအတြက္ တစ္ျပားမက်န္ ျပန္လည္လွဴဒါန္းပါမယ္၊ အခု ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ကစ္တုန္နဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ အတူတူ ဆိုျပပါမယ္၊ ေရာ့ခ္ကာႀကီး ကစ္တုန္ကို အားေပးၾကပါဦးေနာ္”

ကစ္တုန္နဲ႔ မမ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟိုင္းဖိုက္လုပ္ၿပီး လက္၀ါးခ်င္း ရိုက္လိုက္ပါတယ္။

လက္ခုပ္သံေတြ ထပ္မံထြက္ေပၚလာပါတယ္။ ကစ္တုန္ အားပါးတရ ၿပံဳးရင္း မမရဲ႕သီခ်င္းကို ေသခ်ာ ဆိုျပလိုက္ပါတယ္။ ခနေနေတာ့ ပရိသတ္ႀကီးလဲ မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ လိုက္ဆိုၾကတယ္။ ေရာ့ကာႀကီး ကစ္တုန္နဲ႔ အတူ ပရိသတ္မ်ားရဲ႕ သံၿပိဳင္လိုက္ဆိုသံေတြက ၿမိဳင္သာယာၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ညဥ့္ယံမွာ ပ်ံ႕လြင့္လို႔ေနပါေတာ့တယ္။

“စာနာပါ… နားလည္ပါ… ေမတၱာေတြထားပါ…

ကမၻာေျမဟာ လွေနမွာ…

ခ်ိဳသာစြာ…ေျပာဆိုပါ… အၾကင္နာေတြ မွ်ေ၀ပါ

လူသားတို႔အတူူတူ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေအာက္မွာ ”

ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္တည္း က်ပါေစ။

index

Share
Posted in ၀တၳဳ | 1 Comment

သေ၀ထိုးရေကာက္ေရ ေရ

Number of View: 8184
1‘၂၀၁၅ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလထုတ္၊ ႏွစ္္ (၅၀) ျပည့္အထူးထုတ္၊ေအာင္ပင္လယ္ သဘာ၀ပါတ္၀န္းက်င္ထိမ္းသိန္းေရးမဂၢဇင္း’ ၌ ပါ၀င္ခဲ့သည္။

             ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္လို႔ေနတယ္။ ဘိုးဘေဖတစ္ေယာက္ ေခါင္းရင္းက ညမီးခလုပ္ေလးကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နာရီျပန္တစ္ခ်က္။ ဘိုးဘေဖက ညဆို ကိုးနာရီ ေဒါင္ခနဲထိုးတာနဲ႔ အိပ္ရာ၀င္တတ္သူ။ ဒါေပမဲ့ ညနာရီျပန္တစ္ခ်က္တီးခ်ိန္ဆို သူ႔ဆီးအိမ္တင္းလာတာနဲ႔အတူ အိပ္ရာက အလိုလို ႏိုးလာရၿပီ။ ဆီးသြားၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ကို ဘယ္သူကမွ တာ၀န္ေပးမထားတဲ့၊ သူကိုယ္တိုင္လဲ မလုပ္ရမေနႏိုင္လို႔ပဲ ေျပာရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အေလ့အထ ျဖစ္သြားတယ္လ႔ိုပဲ ေျပာရမလားမသိတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို ညတိုင္း မပ်က္မကြက္ လုပ္ပါတယ္။

            သူ႔ ေျခေထာက္ေတြက သူ႔ခႏၶာကိုယ္နဲ႔နဲ႔ကို အိမ္ေရွ႕၀င္ေပါက္တံခါးေရွ႕ေရာက္ေအာင္ သယ္ေဆာင္သြားတယ္။ တံခါးကို အသာအယာဖြင့္ၿပီး ေခါင္းေလးကိုငဲ့လို႔ တျခား အခန္းက   ေရေမာ္တာတင္ထားျခင္း ရွိမရွိ နားကို စြင့္လိုက္တယ္။ ႏွစ္အိမ္အၿပိဳင္ဖြင့္ခ်ိန္ မီးအားက်ခ်ိန္နဲ႔ တိုးရင္ ေရေမာ္တာကြိဳင္ ေလာင္တတ္တယ္ဆိုတာ ဘိုးဘေဖ ေကာင္းေကာင္းသိေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ လူေျခတိတ္တဲ့ ဒီလိုအခ်ိန္ ေရေမာ္တာတင္ရင္ ျမန္လဲျမန္၊ စိတ္လဲခ်ရတာမို႔ ဒီအခ်ိန္ေရာက္တိုင္း မ်က္စိႏွစ္ကြင္းက အလိုလိုပြင့္လာရစၿမဲ။ နားစြင့္လို႔ ဘာအသံမွ မၾကားရေတာ့ဖူးဆိုမွ ဧည့္ခန္းထဲျပန္၀င္ၿပီး ေရေမာ္တာခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ခလုတ္ဖြင့္လိုက္ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ေျခလွမ္းေတြက အိပ္ေနတဲ့ သားေတြ သမီးေတြေျမးေတြြ မႏိုးရေလေအာင္ ဖြဖြေလွ်ာက္လို႔ အလယ္ခန္းကေန ေရခ်ဳိးခန္းထဲအထိ ေရာက္ေအာင္ နံရံတေလွ်ာက္ ကပ္ထားတဲ့ ပိုက္လိုင္းထဲ ေရျဖတ္စီးသြားတဲ့ အသံၾကားရေအာင္ နားစြင့္ျပန္တယ္။ ေရစီးသံတိုးတိုးနဲ႔အတူ ပိုက္လိုင္းတေလွ်ာက္ ေရတိုးေနတာကို သိရရင္ေတာ့ ဘိုးဘေဖေျခေထာက္အစံုက ေရခ်ဳိးခန္းဆီသို႔ ဦးတည္လိုက္ၿပီ။ ေရခ်ဳိးခန္းအ၀မွာ ေရပိုက္ထဲကေရေတြ ေရေလွာင္တိုင္ကီထဲက်သံ တျဗန္းျဗန္းကို ၾကားရၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒီညအဖို႔ ဘိုးဘေဖ စိတ္ေအးသြားရၿပီ။ အိပ္ရာထဲ ခန၀င္လွဲ၊ စာဖတ္ရင္းကေန အေပၚတိုင္ကီနဲ႔ ေအာက္က အုတ္ကန္ ေရျပည့္ေအာင္ အိပ္ရာထဲကေန စာဖတ္ရင္း ေစာင့္ဖို႔ ျပင္လိုက္ပါတယ္။ ဒါက ဘိုးဘေဖရဲ႕ တစ္ေန႔မပ်က္၊ ေန႔စဥ္၀တၱရားတစ္ခုပါပဲ။

            အိပ္ရာထဲ ေရာက္ျပန္ေတာ့ စာဖတ္ခ်င္စိတ္မရွိပဲ မ်က္လံုးမွိတ္လွ်က္ စိတ္က အေတြးရြက္လႊင့္မိျပန္ပါတယ္။ ဟိုးတုန္းကေတာ့ သားေတြ၊ သမီးေတြ၊ ေခၽြးမေတြ၊ သားမက္ေတြက “အေဖ.. အိပ္..အိပ္၊ သားတို႔..သမီးတို႔ ေရတင္လိုက္ပါ့မယ္” လို႔ ေျပာေပမဲ့ ဘိုးဘေဖက သူတို႔ေျပာတာကို စိတ္ကိုမခ်ေတာ့တာ။ တစ္ခါႏွစ္ခါမကပါဘူး၊ သူတို႔ကို ယံုၿပီး စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္မိပါတယ္၊ ေရတင္ဖို႔ ေမ့လို႔ လူရွစ္ေယာက္ရွိတဲ့ အိမ္မွာ မနက္လည္းေရာက္ေရာ ေရဒုကၡေတြ႔ေတာ့တာပါဘဲ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က တိုက္ခန္းေတြမွာ ေရရဖို႔က အေတာ္မလြယ္ပါဘူး။ တစ္ေန႔လယ္လံုး မီးအားေတြ က်ေနျပန္ေတာ့ တိုက္ခန္းတိုင္းက ညအခ်ိန္က်မွ ေရတင္ၾကတယ္။ သူမ်ားတင္တဲ့အခ်ိန္ လိုက္တင္မိျပန္ရင္လဲ လႊတ္ေပးတဲ့ေရအားကို ခြဲယူသလိုျဖစ္ၿပီး ေရမရတာမ်ဳိး၊ ေမာ္တာေလခိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ျပန္ေရာ။ အခန္႔မသင့္ ရင္ ေရခ်ဴတာေတြ၊ ေမာ္တာကြိဳင္ေလာင္တာေတြစတဲ့ အလုပ္ရႈပ္၊ ေငြကုန္တဲ့ ကိစၥေတြက ေနာက္ဆက္တြဲ ပါလာဦးမယ္။ ေနနည္းနည္းပူလာၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ေရက မေျပာမဆို ျဖတ္ျပန္ၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘိုးဘေဖတစ္ေယာက္ အိမ္မွာ ေရမရွိမွာ စိုးရိမ္ၿပီး ညတိုင္း သူ႔သေဘာနဲ႔သူ၊ ေရထထ တင္တယ္။ သားေတြသမီးေတြကလဲ ေျပာမရေတာ့လို႔ အရင္လို မတားေတာ့ပါဘူး။

             ကမၻာႀကီးပူေႏြးလာၿပီ။ အိုဇုန္းလႊာအေပါက္က ဖာေထးလို႔ မရေတာ့ေအာင္ ႀကီးမားလာၿပီ၊ ကမၻာေပၚက လူေတြမွာ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ ကပ္ေဘးေတြးကို ေက်ာ္လႊားေနၾကရခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီ ဆိုတာ ဘိုးဘေဖရဲ႕သားေတြ သမီးေတြ ေျမးေတြမသိ။ သူတို႔သိတာက မီးဘယ္ကလာ မီးခလုတ္ႏွိပ္လို႔လာ၊ ေရဘယ္ကရ ေရေမာ္တာကရလို႔ ထင္ေနၾကသူမ်ား။ အဲ့သည္လို သားသမီးေတြက တစ္ခါတစ္ရံ ေရျဖတ္ခံရလိုု႔ အိမ္မွာ ေရျပတ္ခ်ိန္မ်ားဆို ေရသန္႔ဘူးဆိုင္က ေရေတြ သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ အသည္းအသန္ သြား၀ယ္ထားဖို႔သာ သိတတ္တဲ့သူမ်ားဆိုတာထက္ မပိုဖူးဆိုတာ ဘိုးဘေဖ ေကာင္းေကာင္းသိေနတယ္။

            ေရနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဘိုးဘေဖက သူမ်ားထက္ သည္းသည္းလႈပ္တယ္လို႔မ်ား သားသမီးေတြက ထင္ၾကမလားမသိ။ အိမ္က အမယ္ႀကီးရွိတုန္းက မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ေရကို ဘယ္လိုေခၽြေခၽြတာတာ သံုးခဲ့သလဲဆိုတာ သိရင္ ရယ္မ်ားေနေလမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ အခုတေလာ ေဖာေဖာသီသီ သံုးႏႈန္းေနတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ “အေဖ့ဟာက ဟိုက္ဂ်င္း (Hygiene) မျဖစ္ဖူး” ဆို ေျပာေနေလမလားလို႔ ဘိုးဘေဖ ေတြးမိျပန္တယ္။

            ဘိုးဘေဖရဲ႕အမယ္ႀကီးက အင္မတန္မွ သိမ္းထုတ္ေသခ်ာတဲ့ အိမ္ရွင္မပါ။ တျခားမေျပာနဲ႔ ေရနဲ႔ပတ္သက္တာပဲ ေျပာရရင္ ထမင္းခ်က္ဖို႔ ဆန္ေဆးၿပီးရင္ ဆန္ေဆးေရကို ဘယ္ေတာ့မွ သြန္မပစ္ဖူး။ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ ဆန္ေဆးေရနဲ႔ အၾကမ္းတစ္ထပ္ အရင္ေဆးတယ္။ ထမင္းအိုးဆူလို႔ ထမင္းရည္ငဲွ႔ရင္လဲ ထမင္းရည္ကို ဆားခပ္ေသာက္ဖို႔ျဖစ္ေစ၊ ကင္မြန္းခ်ဥ္ရြက္ မန္းက်ည္ရြက္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္လို ဟင္းခ်ဳိမ်ဳိးခ်က္တဲ့အခါ ဟင္းခပ္အျဖစ္ ျပန္သံုးေသးတယ္။ ေသာက္ေရ အိုးစင္ ေအာက္မွာ ေရစိမ့္ရင္ခံဖို႔ ဇလံုထားထားတယ္။ အဲ့ဒီဇလံုထဲမွာ သဲထည့္ထားၿပီး ဂ်င္းတက္တို႔၊ ၾကက္သြန္နီတို႔ ထည့္ထား တတ္တယ္။ ေသာက္ရည္အိုးက စိမ့္တဲ့ ေရစက္ေလးေတြ အလဟသ၁ မျဖစ္ရေတာ့ပဲ ဂ်င္းတက္ေတြ အျမစ္ပြား၊ ၾကက္သြန္ၿမိတ္ေလးေတြတက္လာရင္ မီးဖိုေခ်ာင္ ဟင္းအိုးအတြက္ ျပန္သံုးလိုက္ေသးတယ္။ ေရခ်ဳိးရင္လဲ အ၀တ္အသန္႔ေတြ အရင္ေလွ်ာ္ ဖြတ္ၿပီး၊ အဲ့ဒီက က်န္တဲ့ေရကို နည္းနည္းေဟာင္းတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ ဖြတ္၊ လက္က်န္ကို လက္ႏွီးစုတ္၊ ၾကမ္းသုတ္၀တ္တို႔ ေလွ်ာ္ဖြတ္ရာမွာ ျပန္သံုးတယ္။

         အဲ့သည္ေလာက္ ေရကို ေခၽြတာလြန္းတဲ့ အမယ္ႀကီးက အိမ္ေရွ႔မွာ ေရခ်မ္းစင္အိုးထားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ဘိုးဘေဖ လုပ္ေပးရေသးတယ္။ ပဲခူးက ကိုတန္ဘီေရခ်မ္းစင္၊ ေရႊတိဂံုက ဦးေထာင္ဗိုလ္ေရခ်မ္းစင္ တို႔ေလာက္ နာမည္မႀကီးေပမဲ့ အဲ့ဒီေခတ္က ဘိုးဘေဖရဲ႕အိမ္ေရွ႕က ေရခ်မ္းစင္ေလးက အင္မတန္ ေသာက္သံုးသူေတြ မ်ားခဲ့တာပါ။ ေရအက်ဳိးဆယ္ပါး မေတာင့္တပဲ ျပည့္ရတာမို႔ ဘိုးဘေဖ လဲ  ေ၀ေနယ်ဆိုတဲ့ ေရခ်မ္းစင္ေလး အိမ္ေရွ႔မွာ ေသခ်ာေဆာက္ေပးထားတယ္။ တြံေတးက တူေလးကို သဲအိုးေကာင္းေကာင္း ေလးႏွစ္အိုးကိုတကူးတကန္႔လွမ္းမွာ၊ ေရခ်မ္းစင္ပတ္ပတ္လည္မွာ ျမက္ပင္ စိမ္းစိမ္းေလးေတြ စိုက္ေပးထားလိုက္တယ္။ ေသာက္ေရခ်မ္းစင္က ေရအိုးေလးကို ကိုယ္တိုင္ေရ မွန္မွန္ ျဖည့္ေပးတယ္။ အမယ္ႀကီးကေတာ့ ေရခ်မ္းစင္သန္႔ရွင္းေရး တာ၀န္ယူခဲ့တာေပါ့။

   ဘိုးဘေဖတို႔ေခတ္က ေရ အခုေလာက္ မရွားပါးခဲ့ပါဘူး။ အခုေခတ္လို႔ ေရကို ၀ယ္ေသာက္ရတာမ်ဳိး၊ ေရသန္႔ဆိုတာမ်ဳိးလဲ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေက်းလက္ေနသူတို႔ကလဲ ၾကည္လင္တဲ့ ျမစ္ေရ၊ ေခ်ာင္းေရ၊ ကန္ေရကို ေဖာေဖာသီသီ သံုးၾကသလို၊ ၿမိဳ႔မွာေနထိုင္သူေတြ ကလဲ ဘံုဘိုင္ေရကို စစ္လို႔တစ္မ်ဳိး၊ က်ဳိခ်က္လို႔တစ္ဖံု ေသာက္သံုးခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ျမစ္ေရ၊ ေခ်ာင္းေရဆိုလို႔ ဘိုးဘေဖရဲ႕အေတြးမ်ားက ငယ္စဥ္ကာလဆီကို ျပန္ေရာက္သြားရျပန္ပါတယ္။

            ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းပါးကို ေမးထိုးထားတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာမွာ ဘိုးဘေဖကို ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ ငယ္စဥ္က ရြာရဲ႕အေနာက္ဘက္တန္း လမ္းနဲ႔ သဲေသာင္ျပင္ေတြရွိတဲ့ ျမစ္ကမ္းပါးတေလွ်ာက္ မွာ ေဆာ့ကစားရင္း၊ ကေလးဘာ၀ ျမစ္ထဲမွာေရကူး ေပ်ာ္ျမဴးခဲ့ၾကတယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ရိုး တေလွ်ာက္ အစုန္အဆန္ခ်ီသြားေနတဲ့ တံငါေလွ၊ ကူးတို႕ေလွ၊ ကုန္တင္သေဘာၤေတြ ျဖတ္သြားတာမ်ား ျမင္လိုက္ရရင္ ဘိုးဘေဖတို႔ ကေလးတစ္အုပ္ လက္ေ၀ွ႔ယမ္းေအာ္ဟစ္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတယ္။ ျမစ္ေရျပင္ကို ျဖတ္တိုက္ လာတဲ့ ေလကလဲ ရႈရိႈက္လိုက္တိုင္း ေမႊးျမေနသေယာင္ ခံစားမိခဲ့ရတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ရြာလယ္က ေသာက္ေရတြင္းမွာ အပ်ဳိေတြ ေသာက္ေရခပ္ဆင္းခ်ိန္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဟန္ေရးျပခဲ့ၾကတာေတြ၊ ျမစ္ကမ္းပါးေပၚက ဆရာေတာ္ဦးေသာဘိတ တည္ထားကိုးကြယ္ခဲ့တဲ့ ရြာဦးေစတီက ဆည္းလည္းသံ တလြင္လြင္နဲ႔အတူ၊ ညေနေန၀င္ခ်ိန္ အေနာက္ဘက္ ရခိုင္ရိုးမထဲ ပုဇြန္ဆီေရာင္ေနလံုးႀကီး တအိအိနဲ႔ ေခါင္းထိုးက်သြားတာကို လႈိင္းၾကက္ခြပ္ေတြ အနားသပ္ထားတဲ့ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္း နံေဘးကေန ၾကည့္ေနရတာ အလြမ္းဓာတ္ခံ ရွိသူမ်ားအတြက္ အင္မတန္မွကို ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္အတိပါပဲ။

            အမယ္ႀကီးဆံုးၿပီးတစ္ႏွစ္၊ သားႀကီးလိုက္ပို႔လို႔ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ဘုရားဆီ အမယ္ႀကီးနာမည္နဲ႔ ေငြလွဴဖို႔ သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ႏွစ္ကာလေတြ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ေျပာင္းလဲသြား လိုက္တာမ်ား ေနရာေဒသ အသစ္တစ္ခုကို ေရာက္ေနရသလို ဘာကိုမွ ျပန္မမွတ္မိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပါပဲ။ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈဆိုတာေတြနဲ႔အတူ ဖဲ့ေပးလိုက္ရတဲ့ သဘာ၀အလွေတြက ဘယ္အရာမွ အစိုးမရဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း ပါလားဆိုတာ ဘိုးဘေဖတစ္ေယာက္ မ်က္ျမင္ဒိတၱ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ေႏြရာသီမို႔ ရြာလယ္က ေသာက္ေရတြင္းက ခမ္းေျခာက္ေနေလၿပီ။ ျမစ္ေရကလည္း မသန္႔ရွင္းလို႔ အရင္လို မေသာက္၀့ံတာမို႔ ပရဟိတအဖြဲ႔ေတြ လာလွဴမယ့္ ေရအလွဴရွင္ေတြကို ေမွ်ာ္ေနရခ်ိန္။ ကမ္းပါးမွာ တည္ထားတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ရြာဦးေစတီေလးနဲ႔ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းေလးလဲ ကမ္းပါးၿပိဳက်လို႔ သင့္ေတာ္တဲ့ေနရာ ေရႊ႕ထားရၿပီ။

            “ဧရာ၀တီရဲ႕ရင္ေငြ႔မွာ ဘုန္းဘုန္းတို႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြအားလံုး ခိုလႈံရင္း အသက္ရွင္  ႀကီးျပင္းခဲ့ၾကတယ္၊ ဧရာ၀တီဟာ ဆန္စပါးေတြ စပါးေတာင္လိုပံုေအာင္ စိုက္ပ်ဳိးခြင့္ေပးခဲ့တယ္၊ ဧရာ၀တီမွာ သစ္ေဖာင္၊ ၀ါးေဖာင္ေတြ   ေမ်ာခဲ့ၾကတယ္၊ ဧရာ၀တီမွာ အစုန္အဆန္   ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားခဲ့ၾကတယ္၊ ဧရာ၀တီမွာ ေရေနသတၱ၀ါေတြ၊ ရွားပါးဧရာ၀တီ လင္းပိုင္ေတြ ေပ်ာ္ေမြ႕ခဲ့ၾကတယ္၊ ဧရာ၀တီဟာ ျမန္မာေတြ႔ရဲ႕ ၀ိဥာဥ္၊ ျမန္မာေတြရဲ႕ ေစတသိတ္၊ ျမန္မာျပည္ သူျပည္သားေတြရဲ႕ အထြဋ္အျမတ္ပါ၊ ဧရာ၀တီရဲ႕ အရင္းအျမစ္၊ ေရရဲ႕ အရင္းအျမစ္ေတြျဖစ္တဲ့ သယံဇာတေတြကို အမွီၿပဳၿပီး ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားအတြက္ မဆင္မျခင္ လုပ္ၾကေတာ့ ေရတိုက္စားလို႔ ကမ္းပါးေတြ ၿပိဳတယ္၊ ေသာင္ေတြကလဲ ထြန္းလာလိုု႔ ျမစ္ေရေၾကာေတြ တိမ္လာတယ္၊ လူေတြ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ အမိႈ္က္ေတြ၊ အနည္ေတြ စြန္႔ပစ္ၾကလို႔ ျမစ္ေရေတြ ေနာက္က်ိလာတယ္၊ ဒီေတာ့ ျမစ္ေရထဲ ရွင္သန္ရတဲ့ ငါးပုဇြန္ေတြ အသက္ရွင္ဖို႔ ခက္ခဲလာတယ္၊ အင္း.. ဧရာ၀တီျမစ္နံေဘးေနၿပီး ငါးပုစြန္၀လင္ေအာင္ စားခြင့္မႀကံဳေတာ့ဘူး၊ ရွားပါးလာတယ္၊ ေရၾကည္ေရသန္႔ ေသာက္ခြင့္မရဖူး၊ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးက ဘုန္းဘုန္းတို႔ေတြကို အမ်ားႀကီးေပးခဲ့ၿပီးၿပီ ဒကာႀကီး၊ ဘုန္းဘုန္းတို႔က ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကို ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ အမ်ားႀကီး အသံုးခ်ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးလဲ ဘာသားနဲ႔ ထုထားတာမို႔လို႔လဲ၊ ဒီအတိုင္း ဆက္သြားရင္ ခံႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒကာႀကီးတို႔လို ဦးဇင္းတို႔႔လိုပဲ သူလဲ အိုမင္းမစြမ္း နာက်င္ေနၿပီေပါ၊ အင္း..တကယ္ေတာ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ အသိစိတ္နဲ႔ပူးေပါင္းပါ၀င္ၿပီး၊ စည္းကမ္းတက် အေလအလြင့္မရွိရေအာင္ လုပ္ဖို႔၊ အလြဲမသံုးမိဖို႔ လိုအပ္သလို၊ သိယံုနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ အေလ့အထကို လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ေဆာင္ဖို႔ကလဲ အေရးႀကီးေသးတယ္ ဒကာႀကီး”

            ဆရာေတာ္မိန္႔မွာတာေတြ နားေထာင္ခဲ့တုန္း၊ တစ္ေႏြက သားေတာ္ေမာင္ ျပခဲ့ဖူးတဲ့ ေဖာင္ေတာ္ဦး ဘုရားတည္ရွိရာ ရွမ္းျပည္က အင္းေလးကန္ရဲ႕ေရမ်က္ႏွာျပင္အားလံုး ခမ္းေျခာက္ၿပီး၊ ပက္ၾကားအက္ထေနတာကို ဓာတ္ပံုထဲ တအ့ံတၾသ ေတြ႔ခဲ့လိုက္ရေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးမ်ား အဲ့သလိုျဖစ္ခဲ့ရင္ဆို ေတြးၿပီး ဘိုးဘေဖ ရင္ထဲ ပူေလာင္သြားမိခဲ့လိုက္ေသးတယ္။

            ရာသီဥတုကလဲ အခုပူ အခုေအးနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ေန႔ဘက္ဆို အပူခ်ိန္က ပ်မ္းမွ်အပူခ်ိန္ထက္ကို မေက်ာ္လြန္တဲ့ေန႔ တစ္ရက္မွမရွိ။ အပူရွိန္ေၾကာင့္ ကတၲရာလမ္းမေတြေတာင္ အရည္ေပ်ာ္ခ်င္ခ်င္။ နာဂစ္နတ္ဆိုးလက္ခ်က္နဲ႔ အရိပ္ရအပင္ေတြ နည္းပါးကုန္ေတာ့ ပူခ်င္လွ်က္ လက္တို႔သလို ပူခ်က္ကကမ္းကုန္။ ဒီၾကားထဲ မသမာသူလက္ခ်က္နဲ႔ သစ္ေတာေတြ ျပဳန္းတီးကုန္ေတာ့ အပူကို ထိမ္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းေတြ ေလ်ာ့နည္းကုန္ေရာ။ အပူေငြ႔က ေနရာတိုင္းမွာ။ တံလွ်ပ္ေတြက တဖ်တ္ဖ်တ္ ထလို႔။ တို႔ထိမိသမွ် အရာတိုင္းက ပူၾကြပ္ရြလို႔။ ေလပူေတြကလည္း ပူသည္ထက္ပူေအာင္ ပံ့ပိုးေနသလို။ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ ေနအရွိန္နဲ႔ တလက္လက္။ အသက္ႀကီးေတာ့ ပန္ကာေလမခံခ်င္ေတာ့လို႔ သင္ဖ်ဴးယပ္ေတာင္ေလး တဖ်တ္ဖ်တ္ခပ္ယံု။

        အခုပဲၾကည့္၊ ညသန္းေခါင္အခ်ိန္ အိပ္ရာထဲမွာ ေခၽြးဒီးဒီးက်ေနေလၿပီ။ အိပ္ရာက ျပန္ထ၊ စားပြဲေပၚက ေရခ်ဳိင့္ထဲက ေရတစ္ခြက္ကို ဘိုးဘေဖ ခပ္ေသာက္လိုက္တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ၆၅%ဟာ ေရနဲ႕ဖြဲ႕စည္းထားတယ္၊ ေရေတြက ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့၊ ပိတ္ဆို႕ေနတဲ့၊ အညစ္အေၾကးေတြကို အဆိပ္အေတာက္ေတြကို ဖယ္ရွားေပးတယ္လို႔ စာထဲမွာ ဘိုးဘေဖ ဖတ္ထားဖူးတယ္။ ေရသာမရွိခဲ့ရင္ လူသားေတြအေနနဲ႔ ရပ္တည္ရွင္သန္ႏိုင္ဖို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ သစ္ပင္နဲ႔ တိရစၦာန္ေတြေတာင္ ေရလိုေနမွေတာ့ လူသားေတြအဖို႔ ေရလိုအပ္တာ မဆန္းပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘိုးဘေဖ ေရနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ အင္မတန္ဇီဇာေၾကာင္တယ္။ ေရကို အၿမဲတန္ဖိုးထားတယ္။

            အခုေတာ့ ဘိုးဘေဖလဲ ဘာမွ မစြမ္းေတာ့တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ။ အမယ္ႀကီး ရွိစဥ္က ေရခ်မ္းစင္ေလးေတာ့ ေခၽြးမျဖစ္သူကို ဆက္တာ၀န္ေပးထားရတယ္။ သဲအိုးေလးႏွစ္လံုးေနရာ မွာ ေခတ္နဲ႔အမီ ေရသန္႔ဘူးႏွစ္ဘူးက ေနရာယူထားၿပီ။ ဘိုးဘေဖကေတာ့ ဒီတိုက္္ခန္းေလးထဲမွာ သူတစ္ကိုယ္ေရ ထိမ္းသိမ္းလို႔ရသေလာက္ ေရနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အေလအလြင့္မရွိေစဖို႔ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားအား ထုတ္တယ္။ အသက္ႀကီးလာေတာ့ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်စိတ္ေတြ မ်ားလာတယ္။ အိမ္က သားေတြသမီးေတြက ေရသံုးၾကမ္းေတာ့ အိမ္မွာ ေရျပတ္သြားမွာ ဘိုးဘေဖစိတ္က အလိုလို စိုးရိမ္ေနမိတယ္။ မစိုးရိမ္ရွိပါ့မလား။ အိမ္က သားေယာက်ာ္းေလးေတြအားလံုး မလိုအပ္ပဲ တစ္ေန႔ေရသံုးခါေလာက္ ခ်ဳိးတယ္။ သမီးေတြကလည္း အသန္႔အပ်ံ႕ ႀကိဳက္လြန္းေတာ့ ေဆးေၾကာ
ေလွ်ာ္ဖြတ္ရင္ ေရကို မလိုအပ္ပဲ ဗံုးေပါလေအာကို သံုးတာ။ ဖ်ံ၀င္စား ေျမးေတြကလဲ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ၀င္ရင္ ေရခ်ဳိးတာကနည္းနည္း၊ ေရကစားတာက မ်ားမ်ား။ အိမ္အကူေကာင္မေလးေတြကလဲ ေရသံုးၾကမ္း လိုက္တာမ်ား ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့။ ေရဘံုဘိုင္ေတြမ်ား ၾကပ္ၾကပ္ပိတ္ပါ ေျပာလဲမရ။ ဘံုဘိုင္ေခါင္းေတြက အၿမဲေရစက္လက္က်လို႔ ဘိုးဘေဖတစ္ေယာက္ အိုႀကီးအိုမနဲ႔ လိုက္လိုက္ပိတ္ရတာ အခါေပါင္းမနည္း။ မီးဖိုးေခ်ာင္နဲ႔ ေရခ်ဳိးခန္းေရွ႕မွာမ်ားဆို ေရေတြက ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ ဗြက္ထေနေတာ့ ေခ်ာ္လဲျပဳမွာစိုးမိလို႔ အကူကေလးမေလးေတြကို “ညည္းတို႔ ေရသံုးတာ လြန္တယ္၊ အခန္းေတာင္ဗြက္ေပါက္တယ္၊ ေရေတြ သုတ္ဦးဆို” မၾကခဏေျပာမိျပန္ေတာ့ အသက္ခြန္နွဆယ္အဘိုးႀကီး ေနရာတကာ၀င္ပါတယ္ ေျပာဦးမယ္။

             အာဖရိကမွာ ေရရွားလြန္းလို႔ ႏြားက စြန္႔ပစ္တဲ့ က်င္ငယ္ေရကို ကေလးတစ္ေယာက္က ငံု႔ၿပီးေသာက္ေနရွာတာ ပံုထဲမွာ ဘိုးဘေဖေတြ႔ေတာ့ ရင္ထဲနာက်င္မိခဲ့ရဖူးတယ္။ အဲ့ဒီလိုေနရာမ်ဳိး ဘိုးဘေဖသားသမီးေျမးျမစ္ေတြကို ပို႔မိရင္ ဘယ္လိုမ်ား ေနၾကမလဲမသိဖူး။ တစ္ေန႔အနည္းဆံုး ေရႏွစ္ႀကိမ္ မွန္မွန္ တင္ေနရလို႔ မီတာခ၊ ေရဖိုးဆိုတာ လစဥ္မနည္းေပးေနရလဲ ေငြရွာေနႏိုင္ေတာ့ သူတို႔က မမႈပါဘူး။ သံုးေနျဖဳန္းေနေတာ့တာပါပဲ။ အခုေခတ္ကာလ သားသမီးေတြ အသံုးနဲ႔အျဖဳန္း မကြဲျပားၾကတာ။ လြယ္လြယ္ရ၊ လြယ္လြယ္သံုးေနၾကတာ၊ တန္ဘိုးကို နားမလည္ၾကဘူး။ ဘိုးဘေဖရဲ႕မ်က္စိနဲ႔ေတာ့ တယ္မေတြ႔လွဘူး။ ေရအသက္တစ္မနက္ဆိုတဲ့ ဆိုရိုးအတိုင္း၊ ေရရွားပါးတဲ့ ေခတ္ကာလႀကီးေရာက္ေနၿပီ ဆိုတာ သင္းတို႔လို လူငယ္ေတြမသိၾက။ ပတ္၀န္းက်င္ဗဟုသုတ ဘာဆိုဘာမွ မရွိၾက။ ဘိုးဘေဖတို႔ ငယ္စဥ္က အေမက ေသာက္တဲ့ေရေတာင္ ေရခြက္ထဲကို ကိုယ္ေသာက္ႏိုင္သေလာက္ ထည့္ဖို႔ သင္ၾကားထားတယ္။ ေသာက္ေရေတြ ဗုန္းေပါလေအာ ခြက္ထဲထည့္၊ ေသာက္ၿပီးပိုလို႔ သြန္ပစ္ရင္ေတာ့ ေဆာ္ပေလာ္ အတီးခံရၿပီသာ မွတ္ေပေတာ့။

            ဘိုးဘေဖရဲ႕ ေတာင္စဥ္ေရမရအေတြးေတြက တနံတလ်ား တဆန္႔ႀကီး။ ေ၀ါခနဲ ေရလွ်ံသံ ၾကားလိုက္ရလို႔ အိပ္ရာက ခပ္သုတ္သုတ္ထရင္း နံရံက နာရီကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ အလို နာရီျပန္ႏွစ္ခ်က္ေတာင္ နီးေနၿပီပဲ။ အေတြးနယ္လြန္သြားလိုက္တာ မလွ်ံစဖူး ေရလွ်ံက်တဲ့အထိ ျဖစ္ေနၿပီ။ အမွန္တကယ္ သူလို အိုႀကီးအိုမက အခ်ိန္မေတာ္ ေရထတင္ေနစရာကို မလို။ သားေတြ၊ ေျမးေတြကို တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ဖို႔ ညႊန္ၾကားလက္ဆင့္ကမ္းရမွာ။ ဘိုးဘေဖ ေျခလွမ္းေတြက ေရေမာ္တာ ခလုတ္ပိတ္ဖို႔ အိမ္ေရွ႔ကို ထြက္ခဲ့တယ္။

   တစ္အိမ္လံုးက တိတ္ဆိတ္လို႔။ ဘိုးဘေဖ တစ္ေယာက္ထဲ သက္၀င္လႈပ္ရွားလို႔ေနတာ။ ေရေမာ္တာခလုတ္ေလးကို ပိတ္လိုက္ၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းဘက္ ျပန္ေလွ်ာက္ ခဲ့တယ္။ အင္း… အဘိုးႀကီးအေတြးေတြ လြန္လိုက္တာ မလွ်ံစဖူး ေရေတြလွ်ံက်ကုန္ၿပီ။ ဘိုးဘေဖ ကၽြတ္ခနဲ ကၽြတ္စုတ္လိုက္ၿပီး ပုဆိုးကို တိုတို၀တ္၊ လွ်ံက်ေရေၾကာင့္ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ေပါေလာေမ်ာေနတဲ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဘရပ္ရွ္ကို ေကာက္ယူၿပီး ေနရာမွာ ျပန္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးဖိုးထဲ ျပန္၀င္လာ၊ ပန္းကန္စင္ေအာက္က ႏို႔ဆီခြက္အေဟာင္းေလးကို ယူၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းထဲ လွ်ံက်ေနတဲ့ေရေတြကို   ႏို႔ဆီခြက္စုတ္နဲ႔ လက္ဆြဲေရပံုးအနက္ေလးထဲ ခပ္ကာခပ္ကာ ထည့္လိုက္တယ္။

             “ ဂ်စ္..ဂ်စ္.. ဂ်စ္… ဂ်စ္”

             ေရခပ္လိုက္တိုင္း ႏို႔ဆီခြက္နဲ႔သံမံတလင္းထိရွတဲ့ တဂ်စ္ဂ်စ္အသံက တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ညဥ့္အခ်ိန္ တိုက္ခန္းထဲမွာ စည္းခ်က္က်က်နဲ႔ ထြက္ေပၚေနတယ္။ ဘိုးဘေဖရဲ႕ အိမ္သူအိမ္သားမ်ားကေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနၾကတာမ်ား တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ၾကပါဘူး။ တေအာင့္ေနေတာ့ လက္ဆြဲေရပံုးထဲ ေရခ်ဳိးခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚ လွ်ံက်ေနတဲ့ ေရေတြ ျပည့္သြားတယ္။ ဘိုးဘေဖ တစ္ခ်က္ စဥ္းစားလိုက္တယ္။ ၀တ္ထားတဲ့ပုဆိုးမွာ ေရစေတြ စိုေနၿပီ။ ဒီပံုအတိုင္းဆို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္ ဖို႔ကလဲ လြယ္မယ္မထင္။ ဘုိးဘေဖ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ လက္က ေရပံုးကိုသတိထားဆြဲ၊ ဘိုးဘေဖ တစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕ကို ေျခသံဖြဖြ ခၽြတ္နင္းေလွ်ာက္ရင္း ထြက္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေရွ႕အ၀င္တံခါးခ်က္ကို အသံမထြက္ေအာင္ ဖြင့္လိုက္တယ္။ ေလွကားထစ္တေလွ်ာက္ ဟန္ခ်က္ညီညီ သတိထားၿပီး ဆင္းခဲ့တယ္။

             အိမ္ေရွ႔လမ္း ဓာတ္မီးတိုင္က မီးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ကတၱရာလမ္းမထက္မွာ ျဖာက်ေနတယ္။ ေခြးတခ်ဳိ႕ အူသံၾကားေနရတယ္။ သစ္သားေရခ်မ္းစင္ေလးေရွ႕ ဘိုးဘေဖေရာက္ေတာ့ လက္ထဲက ေရပံုးေလး ကို ေရခ်မ္းစင္နေဘးမွာ တယုတယ ခ်လိုက္တယ္။ ေရပံုးနဲ႕ အတူပါလာတဲ့ ႏို႔ဆီခြက္စုတ္ေလးနဲ႔ ပံုးထဲက ေရေတြကို မဖိတ္မစင္ေအာင္ ခပ္ယူလို႔ ေလာင္းခ်လိုက္တယ္။ ေရခ်မ္းစင္ေပၚမွာ စိုက္ထားတဲ့ ေျမဇာျမက္ပင္ေလးမ်ားက ေရေလာင္းလိုက္တဲ့ အရွိန္နဲ႔ ယိမ္းႏြဲ႕သြားတယ္။ ဘိုးဘေဖရဲ႕မ်က္ႏွာ ၿပံဳးေယာင္သန္းသြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္။ ဂရုတစိုက္။ တစ္ခြက္ၿပီး တစ္ခြက္။ ေရပံုးထဲက ေရေတြကုန္တဲ့အထိ ေလာင္းေနမိတယ္။

             “ အေဖ… ဒုကၡပါပဲ.. ညႀကီးမင္းႀကီး အခ်ိန္မေတာ္ ဘယ့္ႏွယ့္ ေရဆင္းေလာင္းေနရတာလဲ၊ ဒုကၡပါပဲ..”

             ဘိုးဘေဖရဲ႕ လက္ေမာင္းကို တုန္႔ခနဲ ဆြဲတာခံလိုက္ရတယ္။ သားျဖစ္သူက အိပ္မႈန္စံုမႊားအသြင္နဲ႔ ဘိုးဘေဖကို အျပစ္ျမင္တယ္။

             “ အေဖကေတာ့ သူငယ္ျပန္ေနၿပီထင္တယ္၊ အေဖလုပ္ရမဲ့ကိစၥေတြ မဟုတ္ဘူး၊ မလုပ္ပါနဲ႔ဆိုလဲ ေျပာမရဘူး၊ ပတ္၀န္းက်င္က ျမင္ေတာ့ သားသမီးေတြ အသံုးမက် ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ အေဖရယ္၊ ညႀကီးမင္းႀကီး ေခ်ာ္လဲေနမွ ၾကည့္ေကာင္းမယ္”

       သမီးငယ္က စိုးရိမ္စိတ္တ၀က္၊ စိတ္ပ်က္ပံုတ၀က္နဲ႔။ ဘိုးဘေဖကေတာ့ ဘာမွ တုန္႔ျပန္ေျပာမေနေတာ့။ ၿပံဳးယံုသာ ၿပံဳးေနလိုက္ေတာ့တယ္။

             တေအာင့္ေနေတာ့ သားနဲ႔သမီးက လက္ေမာင္းတစ္ဘက္တစ္ခ်က္တြဲေခၚလို႔ ဘိုးဘေဖ အိမ္ေပၚျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ပုဆိုးလဲၿပီး အိပ္ရာထဲက ေစာင္ၿခံဳေအာက္ ဘိုးဘေဖျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ပဲ မ်က္လံုးေတြ ေၾကာင္ေနေတာ့တယ္။ ဒါကိုသိပံုရတဲ့ သားျဖစ္သူက ေရတစ္ဖန္ ခြက္နဲ႔ ေဆးတစ္လံုးလာတိုက္တယ္။ ဘိုးဘေဖ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညေတြဆို ဒီလိုပဲ ျဖတ္သန္းေနက်ေလ။ မ်က္ခြံကို အားတင္းလို႔ မွိတ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘိုးဘေဖ အိပ္မေပ်ာ္ေသးဘူး။

             ေရသီးေရေပါက္မ်ားေအာက္မွာ ယိမ္းႏြဲ႕ေနတဲ့ ျမက္ပင္ေလးမ်ားက ဘိုးဘေဖရဲ႕အေတြးထဲမွာ တအိအိနဲ႔စိမ္းစိုလို႔။

                    ဘိုးဘေဖ မ်က္ႏွာကလဲ ေအးျမစြာ ၿပံဳးတံု႔တံု႔။

                    ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္ထဲ က်ပါေစ။

index

Share
Posted in ၀တၳဳ | 1 Comment

အုတ္ခံုေလး၏နံနက္ခင္း

Number of View: 7685

12819365_10205811383552690_7732394283522761059_o

      လမ္းကေလးမ်ား၏ အဆံုးတြင္ အုတ္ခံုေလးေတြ ရွိေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းေလးတိုင္း၏ အဆံုးတြင္ အုတ္ခံုေလးမ်ား ရွိေနရန္ဆိုသည္မွာ မေသခ်ာလွပါ။ အုတ္ခံုေလးမ်ား မရွိေနတတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ မနက္ခင္းတိုင္း ကၽြန္မ ျဖတ္သန္းေနရသည့္ လမ္းကေလး၏အဆံုးတြင္ေတာ့ အုတ္ခံုေလးတစ္ခု
ေနရွိပါသည္။

              ထိုလမ္းကေလးသည္ ကၽြန္မႏွင့္ မစိမ္းပါ။ ညေနေစ်းသို႔ သြားလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ မုန္႔သြားစားလွ်င္ ျဖစ္ေစ၊ ၿမိဳ႔ထဲသို႔သြားလွ်င္ လိုင္းကားေစာင့္စီးရန္ျဖစ္ေစ၊ မၾကာခဏဆိုသလို ထိုအုတ္ခံုေလးရွိေသာ လမ္းကို ျဖတ္သန္းေနက်ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ အခ်ိန္ကာလမ်ားစြာတို႔တြင္ အုတ္ခံုကေလးကို သတိမထားမိေၾကာင္း ၀န္ခံခ်င္ပါသည္။ ထိုအုတ္ခံုေလးကို စတင္ သတိျပဳမိခ်ိန္သည္ ကၽြန္မ၏ အလုပ္၊ ၿမိဳ႕ထဲမွသည္ ရံုးခ်ဳပ္ရွိရာ ကမာရြတ္ၿမိဳ႕နယ္သို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းလိုက္ခ်ိန္မွ စတင္ခဲ့ပါသည္။

        မနက္ (၈)နာရီစြန္းစြန္းဆိုလွ်င္ ကၽြန္မသည္ ထမင္းခ်ဳိင့္၊ ဖုန္းဘက္ထရီခ်ာ့ဂ်ာ၊ တစ္ရွဴးထုတ္၊ ရံဖန္ရံခါ ေကာ္ဖီမစ္ထုတ္၊ ဘီစကစ္ထုတ္ အနည္းငယ္ ထည့္ထားသည့္ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းေလးက တစ္ဘက္၊ ရံုးအလုပ္မွန္သမွ်ႏွင့္ ကၽြန္မေရးထားသည့္စာမူမွန္သမွ် သိုသိမ္းထားတတ္သည့္ လက္စြဲေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာ အစုတ္ေလးထည့္ထားတတ္သည့္ အိတ္ကတစ္ဘက္၊ ပုခံုးေပၚတြင္မေတာ့ ဆလင္းဘက္အိတ္ ခပ္ႀကီးႀကီး တစ္လံုးျဖင့္၊ ကၽြန္မ၏မနက္ခင္းတိုင္းသည္ ၀န္စည္စလည္မ်ားစြာျဖင့္ အိမ္မွ ခုႏွစ္မိနစ္သာသာ လမ္းေလွ်ာက္ လွ်င္ရေသာ ရံုးဖယ္ရီကားေစာင့္ရမည့္ေနရာသို႔ လမ္းကေလးမွတစ္ဆင့္ ေခၚေဆာင္ သြားေလသည္။

                   လုပ္ငန္းခြင္၀င္ေနရသည့္ အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္၏ မနက္ခင္းက ဗာဟီရမ်ားလြန္းလွသည္။ ရံုးထမင္း၊ ေက်ာင္းထမင္းခ်ဳိင့္မ်ားအမီ ခ်က္ျပဳတ္ရသလို၊ အိမ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ အသက္ရွစ္ဆယ္ ဖခင္ႀကီး အတြက္လည္း တစ္ေန႔စာေဆး၊ စားစရာ၊ ဖတ္စရာ အစစ ျပင္ဆင္ေပးခဲ့ရသည္။ မနက္ရွစ္နာရီထိုးရန္ ၁၅မိနစ္ခန္႔တြင္ လုပ္စရာမ်ား လက္စသတ္၍ ေရခ်ဳိးရသည္။ ရွစ္နာရီထိုးကာနီးလွ်င္ အိမ္ေပၚမွ ကမူးရွဴးထိုး ဆင္းကာ လမ္းကေလးအတိုင္း  ေလွ်ာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ တသုန္သုန္တိုက္ေနသည့္ နံနက္ခင္း ေလ ေအးျမျမ၏ မ်က္ႏွာျပင္ကို တို႔ထိျခင္းအား ႏွစ္သက္စြာခံယူရင္း၊ ေျခလွမ္းခပ္မွန္မွန္ျဖင့္ လမ္းကေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္ခဲ့၏။

                   ရံုးကားက ကၽြန္မကို တဖန္ျပန္ေစာင့္ရသည္မ်ဳိး ကၽြန္မျဖစ္မွာ အင္မတန္ အားနာမိသည္။ ကၽြန္မကို ရံုးကားက တဖန္ ျပန္မေစာင့္ေစရ။ သို႔ျဖစ္၍ ကၽြန္မ၏ ရံုးတက္ရက္ မနက္ခင္းတိုင္းသည္ ကသုတ္ကယက္ျဖင့္္ ေဟာဟဲလိုက္ မနက္ခင္းမ်ဳိး ျဖစ္ေနခ့ဲသည္။ ကၽြန္မသည္ ကၽြန္မႏွင့္အတူပါၿမဲ ၀န္စည္စလည္မ်ားျဖင့္ လမ္းထိပ္ပလက္ေဖာင္းေရာက္လွ်င္ ေျခလွမ္းကိုအရွိန္သပ္ကာ၊ အျမန္ေလွ်ာက္လာ သည့္အရွိန္ျဖင့္ ခုန္လိႈက္ေနေသာအေမာကို ေျဖရင္း ရံုးဖယ္ရီအလာကို ေမွ်ာ္၏။ ဤသို႔ ေမွ်ာ္ရင္း၊ လက္ႏွစ္ဘက္က ဆြဲကိုင္ထားသည္မ်ားေၾကာင့္ မၾကာမီေလးလံလာလွ်င္၊ ကၽြန္မသည္ ဟိုသည္ကို ေမွ်ာ္၍ လက္ထဲက ျခင္းေတာင္းျဖစ္ေစ ေခတၱတင္ထားႏိုင္ရန္ ေနရာကို ရွာမိေလသည္။ ထိုသို႔ရွာမိခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မ ရပ္ေနရာ လမ္းထိပ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ၿငိမ္တိတ္စြာတည္ရွိေနေသာ အုတ္ခံုေလးကို စတင္ သတိျပဳ မိလိုက္ေလသည္။

                ကၽြန္္မ ဟန္ပင္ မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ အုတ္ခံုေလးရွိရာသို႔ အေျပးသြား၍ လက္ထဲမွာ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာအိတ္ကို အသာခ်ကာ၊ အုတ္ခံုေလးေပၚတြင္ထိုင္ခ်မိရင္း၊ ရံုးကား အလာကို ေအးေအးလူလူ ထိုင္ေစာင့္ေနမိေတာ့သည္။

Untitled                 အုတ္ခံုေလးသည္ ေရေျမာင္းကို အုပ္မိုး၍ခင္းထားေသာ လမ္းကေလး၏ထိပ္တြင္ ရွိေန၏။ အုတ္ခံုေလးသည္ အခ်ဳိ႕လမ္းသြယ္မ်ားကဲ့သို႔ ဘယ္တစ္ဘက္ ညာတစ္ဘက္ အစံုမရွိေခ်။ လမ္း၏ထိပ္ ညာဘက္တစ္ဘက္ထဲ၌သာ ရွိ၏။ အုတ္ခံုေလး၏ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ား၌ အဂၤေတမ်ား အခ်ပ္လိုက္ ကြာလွ်က္ ေအာက္မွ အုတ္ခဲအရာကိုပင္ ျမင္ေနရ၏။ အုတ္ခံုေလးက မသစ္လြင္ပါ။ မိႈင္းမိႈင္းညစ္ညစ္ ရွိသည္။ ထို႔ထက္ဆိုရလွ်င္ အုတ္ခံုေလးက အိုေဟာင္းေနေပၿပီ။ သို႔ေသာ္ ထိုင္၍ ရသည့္ အေနအထား ရွိေနေသးသည္။ အုတ္ခံုေလး၏အက်ယ္သည္ အလ်ားသံုးေပ၊ အနံတစ္ေပ၊ အျမင့္ႏွစ္ေပခန္႔သာ ရွိသည္။ အုတ္ခံုေလးသည္ လမ္းထိပ္ေရေျမာင္းေပၚ အုပ္မိုး၍ တည္ရွိ၏။ အုတ္ခံုေလး၏ေအာက္ တြင္ ေျမာင္းေရညစ္ညစ္သည္ စီးဆင္းလွ်က္ရွိသည္။ အုတ္ခံုေလးတည္ရွိရာ တိုက္နံေဘးတြင္ ဂရုစိုက္သူမဲ့ေနပံုရသည့္ ပု႑ရိပ္ပန္းၿခံဳေလး က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ ရွိေနသည္။ အုတ္ခံုေလးႏွင့္ ကပ္လွ်က္အေဆာက္အဦသည္ တခ်ိန္တခါက နာမည္ေက်ာ္ ဘဏ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ ေဒ၀ါလီခံၿပီးခ်ိန္တြင္ ကုမၸဏီတစ္ခုမွ ျပန္ငွားထားေသာ သံုးထပ္တိုက္တစ္လံုးျဖစ္၍၊ ကၽြန္မရံုးဖယ္ရီ ေစာင့္ခ်ိန္တိုင္း ေအာက္ ထပ္ တံခါးကို ေသာ့ခေလာက္ ခတ္လွ်က္သားေတြ႔ရ၏။

     မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အုတ္ခံုေလးသည္ နံနက္ခင္းတိုင္း ကၽြန္မအတြက္ အေမာေျဖစရာ ေနရာေလး ျဖစ္သည္။ အုတ္ခံုေလးသည္ ကၽြန္မ၏အေမာတေကာ နံနက္ခင္းတြင္း အတူပါ၀င္ေပးသည့္ သက္မဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲအတြက္ အုတ္ခံုေလး က ေအးေအးလူလူ၊ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း ရွိလွသည္။ ရံုးကားဟြန္းသံမၾကားရမခ်င္း အုတ္ခံုေလးတြင္ အေမာေျဖထိုင္ျခင္းျဖင့္၍ ကၽြန္မ၏မနက္ခင္းတိုင္း သည္ ဇိမ္က်လွ်က္ရွိသည္။

                      မနက္ လမ္းထိပ္ေရာက္သည္ႏွင့္ အုတ္ခံုေလးေပၚမွာရွိေနႏိုင္သည့္ ဖုန္မႈန္မ်ားကို ေလျဖင့္ ဖူးကနဲ မႈတ္၍ ဖယ္ရွားသည္။ ၿပီးလွ်င္ လက္ထဲက ႀကိမ္ျခင္းႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာအိတ္ကို အုတ္ခံုေလးေပၚတင္၍ ရံုးဖယ္ရီမလာမခ်င္း ၁၀မိနစ္ခန္႔ အခ်ိန္တြင္ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားကို ဤအုတ္ခံုေလးတြင္ ထိုင္ကာ ကၽြန္မ ေငး၏။ အေတြးကြန္႔ျမဴး၏။ ရံဖန္ရံခါ အိမ္နားကဆိုင္မွ ၀ယ္လာသည့္ သတင္းစာျဖစ္ေစ၊ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ေစာင္ျဖစ္ေစ အုတ္ခံုေလးမွာ ထိုင္ဖတ္ရင္း ရံုးကားေစာင့္သည္။ အုတ္ခံုေလးေရွ႔မွ ပံုမွန္ျဖတ္သြားေနက် အျဖဴအစိမ္း၀တ္ ေက်ာင္းသူ တစ္ဦးနဲ႔လည္း ကၽြန္မတို႔ခ်င္း အျပန္အလွန္ မွွတ္မိေနေခ်ၿပီ။ မနက္ခင္းတိုင္း အသက္၆၀ေက်ာ္သားျဖင့္သူႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အုတ္ခံုေလးမွာ အေမာေျဖ ၀င္ထိုင္တတ္သည့္ အသက္ ၈၆ႏွစ္ အဘြားနွင့္လည္း ကၽြန္မ ခင္ေနေလၿပီ။ ခ်စ္သူေကာင္မေလး၏ စလင္းဘက္အိတ္ကို လြယ္ေပးယံုမွ်မကပဲ ေကာင္မေလး ခိုမီွတြယ္ထားသည့္ လက္ေမာင္းကိုပါ အားတင္းရင္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ယွဥ္တြဲေလွ်ာက္သြားသည့္ သမီးရည္းစားစံုတြဲႏွင့္လည္း မ်က္မွန္းတမ္းေနေလၿပီ။

                        “ဒီေန႔ လူေတြ ဒီလို အရိပ္ေအာက္မွာ ထိုင္ေနႏိုင္တာဟာ၊ ဟိုးအရင္ကထဲက လူေတြ အပင္ေတြ စိုက္ခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္” ဟု ဆိုစကား ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ဤအုတ္ခံုေလးမွာ ယခုလို ထိုင္ေနႏိုင္ေအာင္ မည္သူက စတင္ျပဳလုပ္ခဲ့ပါသလဲဟု ကၽြန္မ အေတြးနက္မိသည္။ အုတ္ခံုေလးက ေျမာင္းတစ္ခု၏ အရံအတားတစ္ခုမွ် သာမကပဲ၊ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခ်ိန္ ေခတၱထိုင္ေစာင့္ႏိုင္သည္။ ေမာလာလွ်င္ အေမာေျပ ထိုင္နားေနႏိုင္သည္။ ညဘက္အခ်ိန္တြင္ ဤအုတ္ခံုေလးမွာ သမီးရည္းစား စံုတြဲမ်ား လာတြတ္မထိုးဘူးဟု မည္သူေျပာႏိုင္ပါသနည္း။ ေခတ္လူငယ္မ်ား ဂစ္တာတစ္လက္ျဖင့္ ညေတးမ်ား လာေရာက္ ဟစ္ေၾကြးႏိုင္ေသးသည္။

                     သို႔ႏွင့္ အုတ္ခံုေလးက ကၽြန္မ၏မနက္ခင္းမ်ားတြင္ မရွိမျဖစ္ ပါ၀င္ေနခဲ့သည့္ သက္မဲ့ အရာ၀တၱဳ တစ္ခု ျဖစ္လာသည္။

Untitled

                တစ္မနက္ခင္းတြင္ ျဖစ္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း လမ္းထိပ္တြင္ ရံုးဖယ္ရီေစာင့္ရန္ ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းထိပ္သို႔ ေလွ်ာက္လာစဥ္ ကၽြန္မ၏ ျမင္ေနက် လမ္းထိပ္ျမင္ကြင္းသည္ အေျပာင္းအလဲမ်ား ျဖစ္ေန၏။ ထိုင္ေနက် အုတ္ခံုေလး၏ မလွမ္းမကမ္း ပု႑ရိပ္ၿခံဳေနရာတြင္ ဆိုင္ခပ္ေသးေသးတစ္ခုႏွင့္၊ ဆိုင္နားတြင္ လူအခ်ဳိ႔လည္း ရွိေနသည္ကို ထူးျခားစြာ ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ဆိုင္ေနရာနားက ပု႑ရိပ္ၿခံဳေလးလဲ ခုတ္လိုက္သည္ လားမသိ၊ ေျပာင္ရွင္းေနေပၿပီ။ အနားေရာက္လွ်င္ ေဆးလိပ္ကြမ္းရာဆိုင္မွန္း သိလိုက္ရသည္။ ဆိုင္နာမည္ မတပ္ထားေသာ္လဲ ကြမ္းရြက္၊ ထံုးအိုးႏွင့္ ကြမ္းထဲ ထည့္စားသည့္ ေဆးဗူးမ်ား စီရရီ စီထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ထို႔ျပင္ ဖုန္းကဒ္မ်ဳိးစံုရသည္ဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ေလးလဲ ခ်ိတ္ထားေသးသည္။ ကြမ္းယာဆိုင္အသစ္ေလး၏ ပတ္ပတ္လည္တြင္ အမ္ပီတီ၊ တယ္လီေနာ၊ ေအာ္ရီဒူး ေၾကာ္ျငာဗီႏိုင္းမ်ားျဖင့္ အလွဆင္ထားသည္။

      မည္သို႔ေၾကာင့္မသိ၊ ကၽြန္မ၏ နံနက္ခင္းသည္ ၀န္စည္စလယ္မ်ားအား အုတ္ခံုေလးေပၚတြင္ ယခင္လိုခ်ထားၿပီး ၀င္ထိုင္လိုက္ရေသာ္ျငား၊ အေမာမေျပသလိုလိုႏွင့္ နံနက္ခင္း၏ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသည့္ စိတ္မ်ားက ယခင္ႏွင့္မတူ၊ ကြယ္ေပ်ာက္၍ေန၏။ အုတ္ခံုေလး၏အနားတြင္ အေဖာ္အျဖစ္ ကြမ္းရာဆိုင္ေလး ရွိလာေသာ္ျငား ကၽြန္မ၏ စိတ္ထဲတြင္ ႏွေမ်ာသလိုလို ခံစားခ်က္ ၀င္လာမိသည္။

                    ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္တြင္ ကၽြန္မသည္ ထံုးစံအတိုင္း ရံုးဖယ္ရီေစာင့္ရန္ အိမ္မွ ထြက္လာခဲ့ သည္။ အုတ္ခံုေလးနားအေရာက္တြင္ ကၽြန္မ စိုးရိမ္ထားသည္မ်ားက ဆီး၍ ႀကိဳေနေလသည္။ အုတ္ခံုေလးတြင္ ေယာက်ာ္းႏွစ္ဦးထိုင္ေန၏။ တစ္ဦးက ကြမ္းရာဆိုင္က အမ်ဳိးသမီးကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ စကားလွမ္း ေျပာေနသည္။ ေယာက်ာ္းႏွစ္ဦးလံုး၏ ပါးစပ္ထဲတြင္ ကြမ္းမ်ား ပလုပ္ပေလာင္းႏွင့္။ ကြမ္းတံေတြးကို ပ်စ္ကနဲ အနားတြင္ အလြယ္တကူ ေထြးခ်လိုက္သည္။ အုတ္ခံုေလး၏ ေရွ႔မ်က္ႏွာစာသည္ ကြမ္းေသြးနီနီမ်ားျဖင့္ စြန္းထင္းေနေလၿပီ။ ကၽြန္မသည္ ေယာက်ာ္းႏွစ္ေယာက္ထိုင္ေနေသာ အုတ္ခံုေလးတြင္ ယခင္လို ထိုင္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ေခ်။ အနားမွ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရၿပီး၊ မလွမ္းမကမ္း ပလက္ေဖာင္းေနရာတြင္ သြားရပ္၍ ရံုးဖယ္ရီကားကို ေစာင့္ေန ရေတာ့၏။ ဖယ္ရီေစာင့္ရင္း ဤအုတ္ခံုေလးတြင္ အရင္လို ကၽြန္မထိုင္ရန္ မျဖစ္ေတာ့သည္ကို သတိျပဳမိလာသည္။

                   သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္မ၏ မနက္ခင္းေလးတြင္ အုတ္ခံုေလးမပါ၀င္ေတာ့သည္မွာ အေတာ္ပင္ ၾကာလာခဲ့သည္။ ကၽြန္မႏွင့္ မ်က္မွန္းတမ္းေနသည့္ မနက္ခင္း လမ္းသြားသူမ်ားသည္လည္း စစေတြ႔ခ်င္း တစ္ရက္ႏွစ္ရက္သာ ကၽြန္မ ယခင္လို အုတ္ခံုတြင္ မထိုင္သည္ကို သတိျပဳမိေပလိမ့္မည္။ သိပ္မၾကာခင္ အခ်ိန္ကာလတြင္ သူတို႔သည္ ကၽြန္မအား သတိျပဳမိခ်င္မွ သတိျပဳမိေပေတာ့မည္။

                ကၽြန္မသည္ အုတ္ခံုေလးအေပၚ သံေယာဇဥ္ရွိေပေသာ္ျငား၊ ေယာက်ာ္းသားေတြ တရုန္းရုန္းျဖင့့္ ရွိေနတတ္သည္ အႏွီအုတ္ခံုေလးကို ယခင္လို ေစ့ေစ့မၾကည့္ရဲေတာ့ၿပီ။ အုတ္ခံုေလးကေတာ့ ကြမ္းေသြးမ်ားညစ္စြန္းခံလွ်က္က ကြမ္းေဖာက္သည္မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးေနေလၿပီ။ ကြမ္းရာဆိုင္က အမ်ဳိးသမီးကို ထိကပါးရိကပါးေျပာေသာ အမ်ဳိးသားမ်ားႏွင့္လဲ အုတ္ခံုေလး အကၽြမ္း၀င္ေနေလၿပီ။ အုတ္ခံုေလးသည္ ယခင္က အိုေဟာင္းေနေပေသာ္ျငား ထိုင္ရန္ သင့္ေတာ္ေသး၏။ ယခုမူ ကြမ္းရာဆိုင္လာ ေယာက်ာ္းမ်ား၏ ေဆးလိပ္ ထိုင္ေသာက္ရာ၊ ကြမ္းထိုင္စားရာေနရာ ျဖစ္ေနေလၿပီ။

                    တစ္ေန႔မနက္တြင္ ျဖစ္သည္။ ရံုးသြားရန္ လမ္းထိပ္သို႔ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မထြက္လာခဲ့သည္။ အုတ္ခံုေလးကို လွမ္းျမင္ရခ်ိန္တြင္ ထိုအနား၌ လူသံုးေလးေယာက္ စုစုရုန္းရုန္းေတြ႔ရ၏။ အနားသို႔ေရာက္ေသာ္ အုတ္ခံုေလးေပၚတြင္ လူတစ္ေယာက္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ တက္ထိုင္ေနသည္ ကို ေတြ႔ရ၏။ ထိုလူ၏လက္ထဲတြင္ အိတ္ေဆာင္ေရဒီယိုတစ္လံုး ကိုင္ထားၿပီး ျပည္ပသတင္း႒ာနတစ္ခုမွ သတင္းေၾကညာေနသည္ကို လမ္းသြား လမ္းလာမ်ား ၾကားေလာက္သည့္ အသံႏႈန္းျဖင့္ ဖြင့္ထား၏။ ထို႔ေနာက္ စြာက်ယ္က်ယ္အသံျဖင့္ ကြမ္းရာဆိုင္ဘက္သို႔ ‘လာမဲ့ တနဂၤေႏြ အမိႈက္ေကာက္ ရမယ္ေနာ္၊ ေၾကညာထားတယ္၊ မင္းတို႔ အားလံုး မွတ္ထားၾကဦး၊ ေမ့မယ္၊ တို႔တိုင္းျပည္မွာ အမိႈက္ေတြခ်ည္းပဲ၊ တာ၀န္သိစိတ္နဲ႔ ေကာက္မွေဟ့ ’ ဟု လွမ္းေျပာ၏။ ‘ခင္ဗ်ားပဲ က်ဳပ္တို႔အတြက္ ပိုေကာက္လိုက္’ ‘ခင္ဗ်ားလို လူမ်ဳိးက ပိုေကာက္သင့္တယ္၊ ေစာေစာစီးစီး ေ-ာက္ရွူးက တစ္မူးလာ ပိုရွဴေနတယ္’ ဟု တစ္ဘက္မွ ျပန္ေအာ္ေျပာ၏။ မနက္ခင္းေလးသည္ ေရဒီယိုမွ အသံမ်ား၊ ဆဲေရးသံမ်ားျဖင့္ ညစ္ေပသြား၏။

                   ထိုေရဒီယိုႏွင့္လူမွာ အုတ္ခံုေပၚတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ေနရာမွ လမ္းေပၚသို႔ ခုန္ခ်လိုက္ၿပီး၊ သူကို မေထမဲ့ျမင္ေျပာဆိုဆဲေရးသည္ကို ဂရုပင္မျပဳပဲ ‘ အမိႈက္ေတြ ေကာက္ရမယ္ေနာ္၊ မေမ့ၾကနဲ႔၊ မေမ့ၾကနဲ႕’ ဟု ထပ္မံ၍ ပြစိပြစိေျပာကာ ေနရာမွထြက္သြား၏။ ကြမ္းရာဆိုင္ေရွ႔တြင္ ကြမ္းရာရပ္၀ယ္ေနသည့္ လူက ‘ ဒီလူက အစဥ္အဆက္ ဆယ္အိမ္ေခါင္းေလ၊ ရပ္ကြက္ေမတၱာ အၿမဲခံယူေနသူေပါ့၊ အခုေတာ့ ေရဒီယို တစ္လံုးနဲ႔ လိုင္းေပါင္းစံုဖြင့္နားေထာင္ၿပီး၊ ႏိုင္ငံေရးပဲ စိတ္၀င္စားသေယာင္ေယာင္နဲ႔၊ ရပ္ကြက္တစ္ခုလံုး သူပဲ ကယ္တင္ ထားရပံုနဲ႔၊ သတင္းထဲက ၾကားတာေတြ ဟိုလူ႔ ဟိုဟာလိုက္ေျပာ၊ ဒီလူ႕ ဒီဟာလိုက္ေျပာနဲ႔၊ ေၾကာင္သလိုလို ျဖစ္ေနတာေလ’ ဟု ကြမ္းရာဆိုင္မွ အမ်ဳိးသမီးအား လွမ္းေျပာ၏။ ကြမ္းရာဆိုင္မွ အမ်ဳိးသမီးက ထိုလူ၏ စကားကို ကြမ္းရာေနသည္ေလာက္မွ်ေတာင္ စိတ္မ၀င္စားေပ။

        အုတ္ခံုေလး၏ ပတ္ပတ္လည္တြင္ ကြမ္းတံေတြးမ်ားျဖင့္ ေပပြ ညစ္ထပ္ေနယံုုမွ်မက၊ ေဆးလိပ္ ခိုးေဆးလိပ္ေငြ႔မ်ားျဖင့္ မႊန္ထူေနေလၿပီ။ ကြမ္းရာဆိုင္မွ အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ သူ႔ေဖာက္သည္မ်ား၏ ဟီးဟီးဟားဟား ရယ္သံမ်ားကလည္း အုတ္ခံုေလး၏ နံနက္ခင္း တိတ္ဆိတ္မႈကို ၿဖိဳခြင္းေလ၏။ ဤအုတ္ခံုေနရာေလးသည္ ယခင္က အိုေဟာင္းယံုမွ်သာဆိုေသာ္လည္း၊ ယခုအခါ ညစ္ေထးမႈပါ ထပ္ေဆာင္း လာေခ်ၿပီ။
Untitled

      တစ္ေန႔ မနက္ခင္းတြင္ ျဖစ္သည္။ တစ္ႀကိမ္ ကၽြန္မႀကံဳခဲ့ဖူးသည့္ ေရဒီယိုႏွင့္ လူသည္ ေရပံုးကတစ္ဘက္၊ အုန္းတံျမက္စည္းကတစ္ဘက္ႏွင့္ အုတ္ခံုေလးေရွ႔ရွိ ကြမ္းတံေတြးမ်ားကို တရွဲရွဲ လွည္းေန၏။ ထိုလူ၏ ပါးစပ္မွလည္း ‘ အသိစိတ္၊ တကိုယ္စာ တာ၀န္ယူစိတ္ေလးေတြ မရွိၾကဘူး၊ ကိုယ့္ ပတ္၀န္းက်င္ေတာင္ သန္႔ရွင္းဖို႔ တာ၀န္မယူႏိုင္ေသးရင္ က်န္တာကေတာ့ ေ၀းပါေသးကြာ’ ဟု ေျပာေန ျပန္သည္။ ကြမ္းရာဆိုင္က အမ်ဳိးသမီးက ထိုသူေျပာေနသည္ကို ၾကားသြားပံုရ၏။ ‘ ရွင္ေန႔တိုင္း ေရေဆးေတာင္ အလ်ဥ္မီမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေထြးေနက်လူက ပ်စ္ဆို ေထြးထည့္လိုက္မွာပဲ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုလို ရွင္ သန္႔ရွင္းေအာင္ လုပ္ေပးတာ ေကာင္းပါတယ္၊ ေရာ့ ေရာ့ ေက်းဇူးတင္လို႔ ဒီမွာ ကြမ္းတစ္ရာ လာ၀ါးေခ် ’ ဟု ေျပာလည္းေျပာ ကြမ္းတစ္ရာပါ လွမ္းေပးလိုက္၏။ ထိုလူလည္း ကြမ္းကို ပါးေစာင္ထဲ ထည့္၀ါးလိုက္သည္ကို ရံုးဖယ္ရီေပၚမတက္မီ ကၽြန္မ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ရသည္။

                ရံုးတာ၀န္ျဖင့္ ကၽြန္မ ျပည္တြင္းခရီး တစ္ပါတ္ခန္႔ ထြက္ရသည္။ နံနက္ခင္း အုတ္ခံုေလးႏွင့္ ကၽြန္မ အခိုက္အတံံ့ ေ၀းေနရခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ခင္း ရံုးသြားရန္ ဖယ္ရီေစာင့္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မသည္ အ့ံၾသစဖြယ္ ျမင္ကြင္းကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ေရဒီယိုႏွင့္လူသည္ ထိုင္ေနက် အုတ္ခံုေပၚတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္မေနေတာ့ေပ။ သူႏွင့္အတူ ယွဥ္တြဲေတြ႔ရတတ္သည့္ အိတ္ေဆာင္ေရဒီယိုေလးကိုလဲ မျမင္ရပါ။ တံမ်က္စည္းလည္း လွည္းပံုမရေတာ့ပါ။ သူသည္ ကြမ္းရာဆိုင္နံေဘးတြင္ ထိုင္ခံုတစ္လံုးျဖင့္ ထိုင္လွ်က္၊ ကြမ္းရာဆိုင္က အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆံု စကားလက္ဆံုက်ေန၏။ ထိုသူ၏ ပါးစပ္သည္ တလႈပ္လႈပ္ျဖင့္ ရွိ၏။ ထိုသူသည္ ကြမ္းကိုၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ ၿမံဳ႕ေနရာမွ ကြမ္းတံေထြးကို အနား၌ ပ်စ္ခနဲ ေထြးခ်လိုက္၏။

                    ကၽြန္မ မ်က္ႏွာကို လႊဲလိုက္မိသည္။

 Untitled

    စေန၊ တနဂၤေႏြ ရံုးပိတ္ရက္မ်ားတြင္ လမ္းေလးတေလွ်ာက္ စည္ပင္မွ၀န္ထမ္းမ်ားက အမ်ားျပည္သူ ျဖတ္သန္းသြား၍ မရေအာင္ ကာရံေနသည္ကို အိမ္ေပၚမွ ေတြ႔ေနရ၏။ ကၽြန္မ အေဖ့ကို ေမးၾကည့္လွ်င္ လမ္းခ်ဲ႔ၿပီး ျပန္ခင္းရန္ လုပ္ေနျခင္းဟု သိရ၏။ ‘ဘယ္သူက ခင္းေပးတာလဲ အေဖ’ဟု ေမးမိရာ၊ ‘အခုတေလာ လမ္းေတြ တံတားေတြ အၿပီးသတ္ ခင္းေန ျပင္ေနၾကတာ သမီးမသိဘူးလား’ ဟု ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ျခင္း ခံရ၏။ ကားမ်ား ျဖတ္၍မရ။ လူအမ်ားလည္း တစ္ဘက္လမ္းမွ ေကြ႔ပတ္သြားရ၏။ သို႔ႏွင့္ ကၽြန္မလည္း အမ်ားနည္းတူ တစ္ဘက္လမ္းမွ ပတ္ကာ လမ္းထိပ္သို႔ သြားရ၏။ လမ္းထိပ္သို႔ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ျဖင့္ ေလွ်ာက္ေနစဥ္ ကၽြန္မ တစ္စံုတစ္ရာကို သတိရသြားလွ်က္ စိတ္လႈပ္ရွားသြားရ၏။

               သို႔ႏွင့္ ေျခလွမ္းမ်ားကို သြက္သြက္ႏွင္လိုက္မိသည္။ တစ္ဘက္လမ္းမွ ပတ္၍ ရံုးဖယ္ရီေစာင့္ေနက် လမ္းထိပ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ခ်ိန္ ကၽြန္မ၏ မနက္ခင္းျမင္ကြင္းသည္ အသစ္ျဖစ္ေနသည္။ လမ္းထိပ္တြင္ ေက်ာက္ပံုမ်ား ပံုထားသည္။ လမ္းခင္းရန္ အလုပ္သမားမ်ားျဖင့္ စည္ကားေနေပၿပီ။ ကြမ္းရာ ဆိုင္ေလးလည္း ဘယ္ေရြ႕သြားသည္မသိ၊ လမ္းျပင္ရန္ ဖယ္ရွားခံလိုက္ရၿပီ။ ကြမ္းရာသည္အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ ေရဒီယိုႏွင့္လူေရာ ဘယ္ေနရာေရာက္သြားသည္မသိ။ ကြမ္းရာစားရင္း ဆဲေရးတတ္သူမ်ားလဲ ေနာက္ကြမ္းရာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ ကူးေခ်ေရာ့မည္။

        ထို႔ထက္ပိုဆိုးသည္က ကၽြန္မ၏ အုတ္ခံုေလးအား တူအႀကီးႀကီး တစ္လက္ျဖင့္ လမ္းခင္း အလုပ္သမားတစ္ဦးက ထုႏွက္ ၿဖိဳဖ်က္ေနေလၿပီ။ အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ လႊဲ၍ ထုဖ်က္ေနသျဖင့္ အုတ္ခံုေလးမွာ မြမြေၾကကာ ပံုသ႑ာန္ပ်က္ေနေလၿပီ။

               ကၽြန္မ မ်က္ႏွာကို လႊဲထားလိုက္မိျပန္၏။

 Untitled

        လမ္းကေလးမ်ား၏အဆံုးတြင္ အုတ္ခံုေလးေတြ ရွိေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းေလးတိုင္း၏ အဆံုးတြင္ အုတ္ခံုေလးမ်ား ရွိေနရန္ဆိုသည္မွာ မေသခ်ာလွပါ။

(၂၀၁၆ ခုႏွစ္၊ မတ္လ၊ ရတီမဂၢဇင္းအထူးထုတ္)

ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္ထဲ က်ပါေစ။

index

Share
Posted in အက္ေဆး/ ရသစာတမ္း | 1 Comment

သမိုင္းတြင္မယ့္ ရက္စြဲ

Number of View: 4856

12744190_10205721084215263_302885009881868058_n

ႏို၀င္ဘာလ (၈)ရက္ေန႔ျဖစ္တဲ့ ဒီေန႔ဟာ ကၽြန္မတို႔ သမိုင္းမွာ ထူးျခားတဲ့ မွတ္တမ္းတင္ရမဲ့၊ အနာဂတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ကံၾကမၼာကို ဖန္တီးပံုေဖာ္ေပးႏိုင္မဲ့၊ အေရးပါလွတဲ့ ေန႔ရက္တစ္ခု တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။  ျမန္မာ့သမိုင္း စာမ်က္ႏွာ တစ္ဆစ္ခ်ဳိးေကြ႕ကို ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးက အေျပာင္းအလဲကို လိုလားတဲ့ လူထုရဲ႕အားနဲ႔ ဒီေန႔မွာ စတင္ ျဖတ္သန္းေနၾကပါၿပီ။

ပါတီစံုအေထြေထြ ဒီမိုကေရစီေရြးေကာက္ပြဲႀကီးကို ႏိုင္ငံတစ္၀ွမ္း ၿခိမ့္ၿခိမ့္သည္းက်င္းပေနခ်ိန္ ဒီေန႔မွာ မိမိတို႔ အားကိုးယံုၾကည္တဲ့ အစိုးရကို ျပည္သူေတြ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ ခြင့္ၾကရမွာမို႔ အားလံုးက ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားေနၾကပါတယ္။ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံတ၀ွမ္းလံုး လွည္းေန
ေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ မဲေပးခြင့္ရမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေပမဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲကို တာ၀န္ယူ ရတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ႀကီး ကိုယ္တိုင္က ၃၀%သာ မွန္ကန္ဖို႔ တာ၀န္ယူပါမယ္လို႔ တရား၀င္ေၾကညာထားခဲ့ၿပီး၊ အခက္အခဲမ်ားစြာ၊ မရိုးေျဖာင့္မႈမ်ားစြာက မဲေပးမဲ့ေန႔ရက္ မတိုင္မီထဲက ျပည္သူလူထုအၾကား အျငင္းပြားစရာ၊ စိုးရိမ္စရာ အေနအထားမ်ား ျဖစ္ေနခဲ့ရေပမဲ့၊ျပည္သူ အားလံုးက အသည္းၾကားက မဲတစ္ျပားကို မိမိတို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ ကံၾကမၼာကို   ျပဳဳျပင္ ေျပာင္းလဲဦးေဆာင္ေပးႏိုင္မဲ့ ပါတီအတြက္ ဆႏၵမဲေပးဖို႔ စိတ္အားထက္သန္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီစတက္ကတည္းက ယေန႔အထိ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀) ေက်ာ္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အာဏာရွင္စစ္အစိုးရရဲ႕လက္ေအာက္မွာ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားရဲ႕ ပညာေရး၊ စီးပြားေရးနိမ့္က် ၾကပ္တည္းခဲ့ရၿပီး၊ လူ႕အခြင့္အေရးမ်ားဆံုးရံႈးခဲ့ရာက တိုင္းျပည္တစ္ျပည္လံုး ခၽြတ္ၿခံဳက်ခဲ့ရၿပီး၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူအာဏာရွင္မ်ားနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ လူတစ္စုသာ ေကာင္းစားႀကီးပြားေနတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးရဲ႕ ပထမဆံုးေသာ အေျပာင္းအလဲ အတြက္ ျပည္သူလူထု အားလံုး ေရြးေကာက္ ပြဲေန႔ မတိုင္မီထဲက ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့ၾကတာအမွန္ပါပဲ။

Untitled

12744188_10205721087055334_3668566131332803879_n

ကၽြန္မရဲ႕အေဖက အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္၊ ဆႏၵမဲေပးဖို႔ အင္မတန္ စိတ္အား ထက္သန္ေနေတာ့ ေနမပူခင္ မနက္ေစာေစာ မဲေပးရေအာင္ဆို အိမ္ကေန ငါးမိနစ္သာသာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေရာက္တဲ့ မဲရံုကို မိသားစုလိုက္ မနက္ ၆နာရီတိတိမွာ ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၁၃ႏွစ္အရြယ္ ကၽြန္မရဲ႕သားကလဲ မဲေပးခြင့္မရေသးေပမဲ့ အေတြ႔အႀကံဳရေအာင္ လိုက္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ အတူေခၚလာခဲ့ပါတယ္။ မဲရံုေရွ႕ေရာက္ေတာ့ လူတန္းႀကီးက အရွည္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ ေမးၾကည့္ေတာ့ မနက္၄နာရီခြဲထဲက လာတန္းစီေနၾကတာတဲ့။ အထူးသျဖင့္ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားနဲ႔ သူတို႔အတြက္ ေနရာ ၾကိဳလာယူေပးထားၾကတဲ့ အိမ္ကလူမ်ား။ အနားမွာတန္းစီေနတဲ့ အဘြားတစ္ေယာက္ကို ‘မနက္အေစာႀကီး ထလာရတာ အဘြားေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္ၿပီေပါ့’ လို႔ ေမးမိေတာ့၊ ‘အဘြားတို႔ တစ္ေယာက္စီ တစ္ရက္ေလာက္ အိပ္ေရးပ်က္ခံလိုက္ယံုနဲ႔ ေနာင္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ စိတ္ခ်မ္းသာရမဲ့ဟာ ပ်က္စမ္းပါေစ သမီးရယ္’ တဲ့။ အရြယ္နဲ႔မလိုက္ အဘြားရဲ႕တက္ၾကြသံက သူ႔ရဲ႕မ်က္၀န္းအစံုနဲ႔အတူ ေတာက္ပေနပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ မဲရံုက မဂၤလာေတာင္ညြန္႔ၿမိဳ႕နယ္၊ ကန္ေတာ္ေလးေတာင္ပိုင္း၊ ထီးတန္းဓမၼာရံုမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ မဲရံုအမွတ္(၄)ပါ။ မဲမေပးခင္ထဲက ၾကားေနရတဲ့ မဲစာရင္းမွာ နာမည္မပါမႈေတြ၊ ေသဆံုးသူေတြရဲ႕အမည္ မဲစာရင္းထဲ ပါေနပံုေတြကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားေနခဲ့ရေပမဲ့၊ ကၽြန္မတို႔ ရပ္ကြက္ရံုးမွာ မဲေပးရမဲ့ျပည္သူေတြအတြက္ မဲစာရင္းျပဳစုပံု အင္မတန္မွ ေစ့စပ္ေသသပ္ ရွင္းလင္းတဲ့အျပင္၊ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ႀကိဳတင္ကူညီေပးခဲ့မႈေတြဟာ ဒီေန႔မဲေပးတဲ့ေနရာမွာ မ်ားစြာမွ အသံုး၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္မီ ႀကိဳတင္ထုတ္ေပးထားတဲ့ သက္ေသခံ မဲလက္မွတ္ ကိုုယ္စီကိုင္ထားတဲ့ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုအပ္အ၀င္ ဆႏၵမဲေပးခ်င္သူမ်ားဟာ တက္ၾကြတဲ့ စိတ္နဲ႔၊ ၀ီရိယ ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ မဲရံုအျပင္ဘက္မွာ စည္းကမ္းတက် တန္းစီေနၾကပါၿပီ။

ဆႏၵမဲေပးဖို႔ စံနစ္တက်တန္းစီထားတဲ့ လူတန္းရွည္ႀကီး မဲရံုေရွ႕မွာ လူဦးေရ (၁၀၀)ေက်ာ္ေလာက္ရွိလာခ်ိန္မွာ ေနေရာင္ပ်ဳိးတဲ့ မနက္ ၇နာရီေက်ာ္ခန္႔ ရွိလာပါၿပီ။ မဲရံုအျဖစ္ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ထီးတန္းဓမၼာရံုက ေဆာက္ထားတာ မၾကာေသးတာမို႔၊ အတန္အသင့္ က်ယ္၀န္းပါတယ္။ မဲရံုတာ၀န္ရွိသူတစ္ဦးက ျမန္ျမန္မဲေပးႏုိင္ဖို႔ လူတန္းကို ႏွစ္တန္းခြဲ စီခိုင္းပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔မဲရံုမွာ စုစုေပါင္းလူဦးေရ (၂၄၀၁)ေယာက္ ဆႏၵမဲေပးရမွာမို႔ မနက္ (၆)နာရီကေန ညေန(၄)နာရီအတြင္း မဲေပးရမယ္ဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္ကို ပ်မ္းမွ် (၁၅)စကၠန္႔ပဲ မဲေပးခ်ိန္ရပါတယ္။ ဒါဟာ မွန္မွန္နဲ႔ ျမန္ျမန္ မဲေပးရင္ေတာင္မွ လံုေလာက္တဲ့အခ်ိန္ မဟုတ္ပါဘူး။

မလွမ္းမကမ္းက မဲရံုအမွတ္ (၃)မွာ တန္းစီေနတဲ့ လူတန္းရွည္ႀကီးကိုလဲ လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ တန္းစီေနသူ အခ်င္းခ်င္း ဒီေန႔ ေစ်းထဲမွာ ဆိုင္ေတြ သိပ္မဖြင့္ၾကဘူး၊ ဒီေန႔ အိမ္မွာ ဘာမွမခ်က္ေတာ့ဘူး၊ မဲေပးဖို႔က အေရးႀကီးတယ္၊ ဒီတစ္ရက္ေတာ့ ျဖစ္သလိုပဲ စားၾကတာေပါ့၊ လူဦးေရအားလံုး မဲေပးဖို႔ အခ်ိန္လံုေလာက္ပါ့မလား၊ တို႔ကေတာ့ အနီပဲ စသျဖင့္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တန္းစီရင္း ေျပာေနၾကပါတယ္။ ဒါတင္မကေသးပါဘူး။ မဲလက္မွတ္ရတာနဲ႔ မဲရံုမွဴးလက္မွတ္ပါမပါ အရင္စစ္ေနာ္၊ မဲလက္မွတ္မွာ အစြန္းအထင္းပါရင္ ပယ္မဲတဲ့၊ မဲေပးမဲ့ပါတီရဲ႕ ေဘးက အကြက္ေလးမွာ ေသခ်ာ၀င္ေအာင္တံဆိပ္ကိုထုေနာ္၊ မဲစာရြက္ကို မဲဘံုးထဲမထည့္ခင္ မွင္ေျခာက္ေအာင္ ေလနဲ႔မႈတ္ဦး ဆိုၿပီးလဲ အခ်င္းခ်င္း သတိေပးၾကပါတယ္။ တန္းစီတဲ့ေနရာမွာ တာ၀န္က်တဲ့ မဲရံုတာ၀န္ခံကိုလဲ ညေန (၄)နာရီေက်ာ္ရင္ တန္းစီတဲ့ သူေတြအားလံုး မဲေပးခြင့္ေပးရမယ္ေနာ္လို႔ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ေျပာသူကေျပာပါတယ္။အလွည့္က် တန္းစီေနရေပမဲ့ ၀ီးွခ်ဲကုလားထိုင္နဲ႔ မဲလာေပးသူေတြ၊ တြဲၿပီးလာရတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို ကၽြန္မတို႔ ဦးစားေပးကာ မဲေပးေစပါတယ္။

ကၽြန္မ စိတ္ေစာေနၿပီ။ ကၽြန္မ မဲေပးခ်င္ေနၿပီ။ မဲရံုထဲ ၀င္လိုက္ေတာ့ မဲေပးေနသူအမ်ားအျပားကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ခႏၶာကိုယ္က ေသြးေတြ တဖ်စ္ဖ်စ္ ပူေႏြးလာသလိုပဲ။  ဒီလို အခ်ိန္ကာလမွာ အသည္းၾကားက မဲတစ္ျပားကို တန္ဘိုးရွိရွိ ေပးခြင့္ရလို႔ ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ၀မ္းသာဂုဏ္ယူမိတယ္။ ကၽြန္မတို႔ တစ္ေယာက္ခ်င္း စီရဲ႕ မဲတစ္ျပားစီက ကၽြန္မတို႔ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕အနာဂတ္ကို ပံုေဖာ္ေပးမွာဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ နားလည္ၾကတယ္။

မဲရံုထဲမွာ တာ၀န္က် မဲရံုမွဴးမ်ား၊ ပါတီမွ ေစာင့္ၾကည့္သူမ်ား၊ လံုၿခံဳေရးမ်ား၊ မီဒီယာမ်ား ရွိေနတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မအလွည့္ မဲေပးခ်ိန္မွာ ထင္ထားသလို မဲစာရြက္ေတြက တစ္ရြက္စီမဟုတ္ပဲ အလွဴျဖတ္ပိုင္း ေဘာက္ျခာေတြလို စာအုပ္နဲ႔လုပ္ထားတာ သတိျပဳမိပါတယ္။ ၿဖဲရာေလး ထားထားေပးၿပီး မဲလက္မွတ္ကို ေပတံနဲ႔ ဖိၿပီးၿဖဲ ေပးပါတယ္။ မၿပဲမဆုတ္ေအာင္ သတိထား ၿဖဲရတဲ့အတြက္ အဲ့ဒီေနရာမွာ အခ်ိန္ေပးရတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။ မဲရံုလက္ခံ စာရြက္အျခမ္းဘက္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ လက္မွတ္ထိုးေစၿပီး၊ မဲရံုမွဴးလက္မွတ္ပါတဲ့ မဲလက္မွတ္ကို ေပးပါတယ္။

လိုင္းႏွစ္လိုင္းခြဲ မဲေပးေစျပန္ေတာ့ မဲရံုထဲမွာ ေနရာက အေတာ္ၾကပ္သြားပါၿပီ။ လႊတ္ေတာ္(၃)ရပ္အတြက္ မဲလက္မွတ္တစ္ရြက္စီကို တစ္ေနရာထည့္ၿပီးမွ၊ ေနာက္တစ္ေနရာအတြက္ မဲလက္မွတ္ (၁) ရြက္ ထပ္ထုတ္ေပးပါတယ္။ မဲစာရြက္ထုတ္ေပးတဲ့ေနရာနဲ႔ လိွဴ႕၀ွက္မဲတံုးထုတဲ့ ေနရာၾကားမွာ မဲပံုးေတြ ထားထားေတာ့ သက္ႀကီးရြယ္အို ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက တံဆိပ္တံုးမထုလိုက္မိပဲ ေယာင္ၿပီး မဲပံုးထဲ မဲစာရြက္ထည့္လိုက္မိလို႔ ပယ္မဲျဖစ္ၾကတာကိုလဲ ႏွေမ်ာဖြယ္ ေတြ႔ရပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က အဓိက အင္အားႀကီး အတိုက္အခံ ပါတီအျဖစ္နဲ႔ ျပည္သူၾကားမွာ ေရပမ္းအစားဆံုး ျပည္သူေထာက္ခံမႈအမ်ားဆံုးရေနတဲ့ ပါတီျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္က အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို မဲေပးမွာျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ ၾကယ္ျဖဴနဲ႔ခြပ္ေဒါင္း ပါတီအမွတ္တံဆိပ္နဲ၊႔ ဆင္တူရိုးမွားတူတဲ့ အျခားပါတီေတြလဲ ၀င္ေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကတာမို႔ ပါတီမွားၿပီး မဲေပးမိမွာကို ကၽြန္မတို႔ အေတာ္စိတ္ပူခဲ့ပါတယ္။ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲဲ ကၽြန္မတို႔ မဂၤလာေတာင္ညြန္႔ၿမိဳ႕နယ္မွာ ဆင္တူရိုးမွား ပါတီ၊ တစ္ပါတီမွ ၀င္မၿပိဳင္တာက ကၽြန္မတို႔ ၿမိဳ႕နယ္က အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို မဲေပးမဲ့ ျပည္သူေတြအတြက္ မဲမွားမေပးမိႏိုင္လို႔ အေတာ္စိတ္ေအးရပါတယ္။

1

November 8, 2015 ရက္ေန႔မွာ ရိုက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ မွင္စြန္းေနတဲ့ လက္သန္ေလးေတြ ဓာတ္ပံုႏွင့္ အမွတ္တရ။

မဲေပးၿပီးလို႔ လက္သန္းေလးေတြ မွင္တို႔တာခံယူၿပီးခ်ိန္မွာ သမိုင္းေပးတာ၀န္တစ္ရပ္ကို ကၽြန္မတို႔ အတူတကြ ထမ္းေဆာင္ခ့ဲသလို ခံစားရပါတယ္။ ကၽြန္မ ေရွ႕မွာ ေဘးက အကူနဲ႔တြဲၿပီး မဲလာထည့္တဲ့ အဘိုးတစ္ေယာက္။ သူ႔ရဲ႕ မွင္စြန္းေနတဲ့လက္သန္းေလးကို ၾကည့္ေနတယ္။ စိတ္ထင္လို႔လားေတာ့ မသိ၊ အဘိုးခႏၶာကိုယ္က ခ်ိနဲ႔ေနေပမယ့္ အဘိုးရဲ႕မ်က္ႏွာက ၾကည္စင္၀င္းပလို႔ ေနတယ္။ မ်က္မွန္ေအာက္က အဘိုးရဲ႕မ်က္လံုးေတြက တဖ်တ္ဖ်တ္ ေတာက္ပကာ၊ အဘိုးရဲ႕ ေမးရိုးေတြက ခိုင္ခိုင္မာေန သေယာင္ေယာင္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ရုပ္သံလိုင္းေတြက ထုတ္လႊင့္တဲ့၊ ႏိုင္ငံေနရာအႏွံ႔အျပားက ဆႏၵမဲေပးေန ပံုေတြကို ေတြ႔ရေတာ့၊ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုး အင္တိုက္အားတိုက္ အေျပာင္းအလဲကို လိုခ်င္ေနၾကၿပီဆိုတာ ပိုသိလာရပါတယ္။ ေဖ့စ္ဘုတ္စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ တက္လာတဲ့ မဲမသမာသတင္းေတြက ဒီေန႔ေခတ္ အခ်ိန္အခါမွာ ဘယ္အရာကိုမွ ဖံုးကြယ္ထားလို႔ မရဘူးဆိုတာကို ျပေနသလို၊ ကြန္ယက္ေတြကို အလ်င္အျမန္ ၿခိတ္ဆက္ႏိုင္မႈေၾကာင့္ အခက္အခဲ မ်ားစြာကို အခ်ိန္တိုတြင္းမွာ ထိထိေရာက္ေရာက္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းႏိုင္ဖို႔ မ်ားစြာ အေထာက္အပ့ံျဖစ္ေစခဲ့့ပါတယ္။

ညေန(၄)နာရီ မဲေရတြက္ခ်ိန္မွာ မိုးက မထင္မွတ္ထားပဲ ရြာခ်ပါတယ္။ မဲေရတြက္တာကို လာၾကည့္တဲ့ ဦးႀကီးတစ္ေယာက္က ‘မဂၤလာမိုး၊ ေအာင္မိုးရြာတာ၊ တို႔ေတြ ေသခ်ာေပါက္ မဲေအာင္ရမယ္’ လို႔ ေျပာပါတယ္။ မုိးရြာထဲ မဲရံုေရွ႔မွာ လူေတြ စည္ကားတိုးေ၀ွ႔ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတယ္။ ကၽြန္မကို လူေတြ ၿပံဳးျပၾကတယ္။ ကၽြန္မကလဲ လူေတြကို ျပန္ၿပံဳးမိတယ္။ ကၽြန္မတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သိလို႔ ၿပံဳးျပေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ အၿပံဳးေတြ၊ ေသခ်ာမႈေတြ တညီတညြတ္ထဲ စုေ၀းေနၾကတာ။ သတင္းယူသူေတြကလဲ ကင္မရာ ကိုယ္စီနဲ႔။  လမ္းေပၚမွာ လူေတြ တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာၾကတယ္။ လမ္းမေပၚကေန မဲေရတြက္တာကို လွမ္းျမင္ေနၾက ရတယ္။ ျပည္တြင္းျပည္ပမီဒီယာအခ်ဳိ႕ လာေရာက္ ဗီဒီယိုမွတ္တမ္းတင္တာကိုလဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ “ ေဟး” ခနဲ ဟိုဘက္ မဲရံုက ေအာ္သံၾကားေတာ့ လူေတြက ဟိုဘက္မဲရံုကို ေျပးၾကတယ္။ လက္ခုပ္ေတြ တီးၾကျပန္ေရာ။

ကၽြန္မတို႔မဲရံုမွာ စာရင္းအရ ဆႏၵမဲေပးမဲ့သူ (၂၄၀၁)ေယာက္ ရွိခဲ့ေပမဲ့ တကယ္တမ္း လာေရာက္ေပးသူက ႏွစ္ေထာင္ေတာင္မျပည့္ခဲ့ပါဘူး။ က်န္သူေတြ ဘာေၾကာင့္မလာတယ္၊ ဘာၾကာင့္ မဲမေပးႏိုင္တယ္ဆိုတာကေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြသာ သိႏိုင္မွာပါ။ ကၽြန္မတို႔ မဲရံုမွာ ႀကိဳတင္မဲေတြ အရင္ေရတြက္ၿပီးမွ က်န္ဆႏၵမဲမ်ားကို လႊတ္ေတာ္တစ္ရပ္စီအလိုက္ ေရတြက္ပါတယ္။ မဲရံုအျပင္မွာ ရလဒ္ကိုသိဖို႔ ေစာင့္ေနသူေတြနဲ႔ အုန္းအုန္းထေနပါၿပီ။ မဲေရတြက္ခ်ိန္ ညေန (၄)နာရီကေန စတင္လိုက္တာ ည(၈)နာရီခန္႔မွ ေရတြက္ၿပီးစီးပါတယ္။ေျခေထာက္ေတြလဲ ေညာင္းေတာင့္ေနပါၿပီ။

12717725_10205699165227302_7923330613790534914_n

မဲစာရင္းေရတြက္ၿပီးခ်ိန္ မဲရံုတာ၀န္ခံတစ္ဦးက လႊတ္ေတာ္ (၃)ရပ္အတြက္ ပါတီတစ္ခုခ်င္းစီရဲ႕ မဲရလဒ္ေတြကို မဲရံုေရွ႕မွာ ထြက္ေအာ္ဖတ္ေပးပါတယ္။ မဲအေရအတြက္တစ္ႀကိမ္ေအာ္ၿပီးတိုင္း ထြက္ေပၚလာတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ လက္ခုပ္သံက ၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကို ဖံုးလႊမ္းသြားပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕နယ္မွာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔က လႊတ္ေတာ္ (၃)ေနရာလံုး မဲျပတ္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ အႏိုင္သတင္းေတြ ပတ္၀န္းက်င္မွာ တလူလူလြင့္လို႔။ ခဏေနေတာ့   ေနျပည္ေတာ္ အႏိုင္သတင္း။ မႏၱေလး အႏိုင္သတင္း။ အေပ်ာ္ေတြ အေပ်ာ္ေတြ တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို ကူးဆက္။ ညဥ့္နက္သည္အထိ ကၽြန္မတို႔ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေသး။

Untitledသမိုင္းအေရြ႕တစ္ခုမွာ ျပည္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ပါ၀င္တြန္းေရႊ႕ခဲ့ပါၿပီ။ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ အကုန္ရဲ႕ ေကာင္းသတင္းအဟုန္ေၾကာင့္ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္ဟာ အနာဂတ္အမိျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ စိန္ေခၚမႈအမ်ားဆံုး ႏွစ္တစ္ႏွစ္ျဖစ္လာမွာျဖစ္ၿပီး၊ ေအာင္အတိတ္ေအာင္နိမိတ္ေဆာင္တဲ့ ႏွစ္မ်ားျဖစ္ေစဖို႔ ဆႏၵျပဳမိပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္တဲ့ ပါတီအသီးသီးရဲ႕ ဟန္ခ်က္ညီညီ ေမာင္းနွင္ၾကမဲ့ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အသီးအပြင့္၊ အႏွစ္သာရမ်ားကို မ်ားမၾကာမီ ျမန္မာျပည္သူအမ်ား စားသံုးခြင့္ရေတာ့မယ္လို႔ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

12734206_10205699166067323_4471530880146335089_n

ျပည္သူေတြရဲ႕ ခ်စ္ခင္ေလးစား အားထားယံုၾကည္မႈရဖို႔ဆိုတာ၊ မည္သည့္ပ့ံပိုးမႈ၊ မည္သည့္ဖိအား၊ မည္သည့္ မက္လံုးမွမလို။ အသည္းႏွလံုးက သူ႔အလိုလို ယိုစီးက်လာတဲ့ ခ်စ္ခင္ေလးစားစိတ္ေပၚ အရင္းတည္တယ္ဆိုတာ သိခဲ့ရတဲ့ေန႔။ ဒါ့အျပင္ ျပည္သူအမ်ားရဲ႕ဆႏၵဟာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ရဲ႕ အႏွစ္သာရဆိုတာကို ေခတ္တစ္ခု၊ စနစ္တစ္ခုကေန ကၽြန္မ သင္ယူခြင့္ရလိုက္တဲ့ေန႔။ ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရ အျဖစ္ရဆံုးေန႔။

အဲ့ဒီေန႔က ၂၀၁၅ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ (၈)ရက္။

12742083_10205721089055384_483444826079880747_n(PEN Myanmar က ႀကီးမွဴးထုတ္ေ၀တဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပမွ စာေရးဆရာမ်ား၊ ဘေလ့ာဂါမ်ား၊ ျမန္မာျပည္သူမ်ား အတူတကြ ပါ၀င္ေရးသားခဲ့တဲ့ November 8 Diary  အဂၤလိပ္+ ျမန္မာ ဗားရွင္းႏွစ္ခုနဲ႔  ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့အက္ေဆး။)

ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တထပ္ထဲ က်ပါေစ။

index

 

Share
Posted in PEN Myanmar, အက္ေဆး/ ရသစာတမ္း | Leave a comment

အပိုဆုပါရခဲ့သည္

Number of View: 13774
10418885_10204901470005420_200624951124442084_n သရုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ – မ်ဳိးျမင့္

ငယ္ရြယ္စဥ္ ကေလးဘ၀ ေက်ာင္းသူအရြယ္က အတန္းတိုင္း၌ မဟုတ္ေသာ္ျငား ပညာရည္ ထူးခၽြန္ဆုမ်ား ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ကၽြန္မ ရရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထိုစဥ္ကာလကတည္းက ေခတ္မီနားလည္ခဲ့ေသာ မိဘႏွစ္ပါးက ပညာေရး တြင္ အတင္းအၾကပ္ ဖိအားေပးျခင္းမရွိခဲ့။ မိမိကို္ယ္တိုင္ ပညာကို သင္ယူမွရမည္၊ မိမိလုပ္ရပ္၏အက်ဳိးကို မိမိသာ ခံစားရမည္၊ မိမိလုပ္ရပ္ေၾကာင့္ မိမိကိုယ္တိုင္သာမက မိမိ၀န္းက်င္၌ပါ အက်ဳိးမရွိမျဖစ္ေစရဟူသည့္ စိတ္ကိုသာ ႏွလံုးသားထဲတြင္ စြဲထင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့သည္။ ထို႔ထက္ပို၍ လူတိုင္းကို စာနာတရားျဖင့္ ျမင္၊ ၾကည့္၊ ခံစား၊ နားလည္ေပးတတ္ရန္ႏွင့္ ေစတနာမ်ဳိးေစ့မွ ရွင္သန္ေပါက္ဖြားလာမည့္ ပီတိကို စားသံုးတတ္ရန္ ပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးပီပီ ပညာရည္ခၽြန္ဆုရရွိျခင္းအေပၚ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ခဲ့ေလသလား။ ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့ေပ။

                        ကၽြန္မက ဥာဏ္ေလးေကာင္းသလိုရွိေသာ္ျငား စည္းကမ္းတက် အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားခဲ့သူေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ေပ။ အထူးသျဖင့္ ပံုစံခြက္၊ ေဘာင္၊ စည္းမ်ဥ္းမ်ားေအာက္ တင္းၾကပ္စြာေနၿပီးမွ ရလာသည့္ ေအာင္ျမင္မႈထက္၊ လြတ္လပ္သည့္စိတ္ျဖင့္ မိမိကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးမႈမွ ရလာသည့္ရလဒ္ကို မည္မွ်ပင္ ေသးေကြးေစကာမူ ပို၍ ခံုမင္၏။

                        တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀၏ ေႏွာင္းပိုင္းကာလမ်ားတြင္ ပညာရည္ထူးခၽြန္ဆုမ်ား ရယူခဲ့ဖူးသည္။ မဟာ၀ိဇၨာတက္ေရာက္ခြင့္ ရရွိခဲ့ေသာ္ျငား ဆရာမ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္၍ ဆက္တက္ခြင့္ကို ရပ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မတို႔ေခတ္ ၈၈ေနာက္ပိုင္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀က ေက်ာင္းပရ၀ုဏ္ အသီးသီးတြင္ ဆန္႔တင့ံင့ံ ေက်ာင္းတက္ရင္း ကာလတို အတြင္း လြယ္လြယ္ျဖင့္ရလာသည့္ ဘြဲ႕မ်ားအေပၚ ကၽြန္မ ဆက္၍ မသာယာလိုခဲ့ပါ။ ထို႔ထက္ပို၍ အေရးႀကီးသည္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္မ်ားေနာက္ပိုင္း မိသားစု၏ စား၀တ္ေနေရး အလို႔ငွာ လုပ္ငန္းခြင္တြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ဖို႔ ဦးစားေပးခဲ့ရ ျပန္၏။ အလုပ္တစ္ဘက္ျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရခ်ိန္မ်ားသည္ ဘ၀ရပ္တည္မႈအတြက္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရခဲ့ခ်ိန္မ်ား ျဖစ္ ခ့ဲသည္။ ကၽြန္မဘ၀တေလွ်ာက္ ရရွိခဲ့ေသာ ဆုတံဆိပ္မ်ား၊ ဆုကဒ္ျပားမ်ားသည္ သိမ္းဆည္းထားသည္ ဆိုယံုမွ်ထက္ မပိုေသာ အေနအထားျဖင့္ ဘီဒိုအံဆြဲထဲဲ၌ ရွိေနခဲ့ၾကၿပီး ထိုပညာရည္ခၽြန္ ကဒ္ျပားမ်ားသည္ ကၽြန္မဘ၀၏ရပ္တည္မႈ အတြက္ ေက်နပ္ေလာက္သည့္ အေထာက္အပ့ံတစ္ခု အထိ ျဖစ္မလာခဲ့သည္ ကေတာ့ ေသခ်ာခဲ့ပါသည္။

                        လုပ္ငန္းခြင္သို႔ေရာက္ၿပီး လုပ္သက္၃ႏွစ္ေက်ာ္ခ်ိန္တြင္ သူေ႒းခ်ီးျမွင့္သည့္ ဆုေၾကးမ်ား၊ ဆုအျဖစ္ ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားသို႔ အေပ်ာ္ခရီးထြက္ခြင့္မ်ား ရရွိခဲ့ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ လုပ္ငန္းခြင္အတြင္း လုပ္သက္၁၀ႏွစ္အထက္ ၾကာျမင့္လာသည္ႏွင့္အမွ် ႏွစ္စဥ္ရဆုေၾကးမ်ား၊ ပရိုမိုးရွင္းမ်ား၊ ျငင္းပယ္ခဲ့ေသာ မသမာေၾကးမ်ားထက္ လုပ္ငန္းနယ္ပယ္ ၀န္းက်င္တြင္ ေကာင္းမြန္ေသာအလုပ္ဂုဏ္ျဖင့္ နာမည္ပ်က္မရွိပဲ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့သည္က ကၽြန္မအတြက္ ဆုလာဘ္ ထက္ပို၍ တန္ဖိုးထားစရာျဖစ္ခဲ့ျပန္သည္။

                        ဟိုစပ္စပ္သည္စပ္စပ္ ပါ၀င္တတ္ေသာ ကၽြန္မသည္ သက္ႀကီးရြယ္အိုေစာင့္ေရွာက္ေရး အြန္လိုင္း ပရဟိတအဖြဲ႔တြင္လည္း စိတ္အားကိုယ္အားျဖည့္ကာ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုအထိ ပါ၀င္လုပ္ခဲ့ရင္း အဖြဲ႔မွ ေပးအပ္ေသာ ဆုတံဆိပ္ေလးတစ္ခု လက္ခံရရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထိုဆုေလးသည္ လက္တစ္ထြာသာသာ အျမင့္ရွိသည့္ သမရိုးက် ဆုတံဆိပ္ ေလးျဖစ္ေသာ္ျငား၊ ယခင္လို ဘီဒိုအံဆြဲထဲတြင္ ထည့္ပိတ္၍ သိမ္းမထားျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဧည့္ခန္းရွိ စာအုပ္စင္ေလး၏ အေပၚဆံုး ထပ္တြင္ ထိုဆုရုပ္ထုေလးကို ကၽြန္မ ဂရုတစိုက္ ေနရာခ်ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုရုပ္ထုေလးကို ျမင္ေနသမွ် ကၽြန္မ၏ သက္လတ္ ပိုင္းအရြယ္ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈတြင္ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ထို႔ထက္ပို၍ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါေစဟု ဆုေတာင္းမိခဲ့ျပန္၏။ မိမိကိုယ္တိုင္ ေပးဆပ္လိုုက္ျခင္းမွ တဖန္ျပန္လည္ ရရွိေသာအရာက လက္ဆုတ္လက္ကိုင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္မျပ ႏိုင္ေသာ္ျငား ထုထည္ပမာဏက ႀကီးမားလွသည့္အတြက္ ထိုရုပ္ထုေလးက ကၽြန္မဘ၀အတြက္ ပထမဆံုး တန္ဖိုး မျဖတ္ႏိုင္ေသာ ဆုတံဆိပ္ေလးျဖစ္ခဲ့သလို၊ ရင္ကို ပထမဦးဆံုး ထိခတ္ေစခဲ့ေသာ ဆုလည္းျဖစ္ခဲ့သည္။

Untitled

     ငယ္စဥ္ အသက္၁၉ႏွစ္ေက်ာ္ကာလက ၀ါသနာအရင္းခံ၍ ကာလတိုတစ္ခု၌ စာေပနယ္သို႔ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ စာေပနယ္ပယ္ႏွင့္ အတန္ၾကာ ေ၀းကြာသြားခဲ့ျပန္ရာမွ၊ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ ျပန္လည္ေျခခ် ျဖစ္ခ်ိန္တြင္ စာေပႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အမွတ္တရ ရုပ္ထုေလးမ်ား ရခဲ့ဖူး၏။

            ၁၉၉၀ ခုႏွစ္၊ ကၽြန္မအသက္ ဆယ့္ကိုးႏွစ္သမီးအရြယ္ အေစာပိုင္းကာလမ်ားတြင္ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း ကေလာင္ငယ္က႑တြင္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါခဲ့ရာမွ အစျပဳ၍ ကၽြန္မ၏၀တၱဳတို သံုးပုဒ္မွ် ထပ္မံေဖာ္ျပခံခဲ့ရဖူး၏။ ထိုေနာက္ပိုင္း စာေပကင္ေပတိုင္ဟု တင္စားေခၚၾကသည့္ စာေပစီစစ္ေရး၏ တင္းၾကပ္မႈေအာက္၀ယ္ ကၽြန္မ၏ ကေလာင္ႏုႏုေလးမွာ ဘံုးဘံုးလဲခဲ့၏။ ၀တၱဳတိုေလးမ်ားမွာ စာပိုဒ္လိုက္ ျဖဳတ္ခံရ၊ ပယ္ခံရျဖင့္ မိမိရင္မွ ေမြးထုတ္ထားသည့္ သားသမီးမ်ားကို ေျခလက္အျဖတ္ခံရသကဲ့သို႔ ခံစားရသျဖင့္ စာေရးျခင္းအမႈကို ရပ္ဆိုင္းလိုက္ၿပီး၊ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းကာလမ်ားတြင္ ညီအစ္မကဲ့သို႔ခ်စ္ခင္ရသည့္ ဘေလာ့ဂါ ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)၏ တိုက္တြန္းကူညီအားေပးမႈျဖင့္ ကာလမ်ားစြာ ရပ္တ့ံခဲ့ေသာ စာေရးျခင္းကို အြန္လိုင္းေပၚ ဘေလာ့ဂ္တြင္ ဘေလာ့ဂါတစ္ဦးအျဖစ္ ျပန္လည္၍ အသက္သြင္းျဖစ္ခဲ့သည္။

           ၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ပံုႏွိပ္မီဒီယာမွ အယ္ဒီတာမ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ား အကဲျဖတ္သည့္ ဘေလာ့ဂါ ျမစ္က်ဳိးအင္း စီစဥ္သည့္ အြန္လိုင္းရသစာေပၿပိဳင္ပြဲတြင္ ပါ၀င္ျဖစ္ခဲ့ရာမွ အမွတ္မထင္ ၀တၱဳတိုပထမဆုရခဲ့ၿပီး စာေပနယ္ပယ္မွ လက္ဦးဆရာမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ခြင့္ ရရွိခဲ့ကာ၊ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚ တဖန္ျပန္လည္ေျခခ်မိ၏။ ထိုစဥ္က ဆုတံဆိပ္အျဖစ္ အြန္လိုင္းမွေပးခဲ့ေသာ ဆုတံဆိပ္ ေဆာ့ဖ္ေကာ္ပီေလးကို ကၽြန္မ၏ဘေလာ့ဂ္စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ယခုတိုင္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့ၿပီး၊ ဆုေငြေဒၚလာတစ္ရာကိုမူ အနႏၱေမတၱာဘုန္းေတာ္ႀကီးစာသင္ေက်ာင္းတြင္ သံမံတလင္းေပၚ၌္ ပီနမ္အိတ္ခင္း၍ စာထိုင္စာသင္ေနရသည့္ ကေလးမ်ားအတြက္ ထိုင္ခံုမ်ားလိုအပ္ေန၍ လွဴဒါန္းရာတြင္ ပါ၀င္ အားျဖည့္ ခဲ့သည္။ ဤသည္က စာေပျဖင့္ အမွတ္မထင္ ရရွိခဲ့သည့္ အဦးဆံုးဆုျဖစ္ၿပီး လိုအပ္သည့္ေနရာအတြက္ ဆုေၾကးေငြကို ျပန္လည္အသံုးခ်ႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ ကၽြန္မ ေက်နပ္မိခဲ့ရ၏။

               တဖန္ ဖူးငံုဆယ္ေက်ာ္သက္မဂၢဇင္း၏ “သက္၀င္မဂၢဇင္း၏ (၉)ႏွစ္ေျမာက္ပြဲ ဖန္တီးသူမ်ားႏွင့္ပါ၀င္ တင္ဆက္သူမ်ား” ပြဲအၿပီး အစီအစဥ္၌ ပါ၀င္သူတိုင္းကို မွန္သားျဖင့္ျပဳ လုပ္ထားသည့္ အမွတ္တရဆုဆံဆိပ္ေလးမ်ား ေပးအပ္ခဲ့ရာ ကၽြန္မလည္း တစ္ခုရခဲ့ဘူးသည္။ ထို႔ေနာက္ ဖူးငံုဆယ္ေက်ာ္သက္မဂၢဇင္းကပင္ စီစဥ္သည့္ ပံုႏွိပ္မီဒီယာႏွင့္ အြန္လိုင္းမီဒီယာ အားၿပိဳင္ေဆြးေႏြးပြဲ တြင္လည္း ပါ၀င္ေဆြးေႏြးသူတိုင္းကို အမွတ္တရ ရုပ္ထုေလးမ်ားေပးရာ ရရိွခဲ့ျပန္ သျဖင့္၊ ထိုဆုတံဆိပ္ေလးႏွစ္ခုသည္လည္း ကၽြန္မအတြက္ တန္ဖိုးထားရသည့္ အမွတ္တရ ပစၥည္းေလး မ်ားျဖစ္ခဲ့ရသည္။

            စာေပနယ္ထဲ တေၾကာ့ျပန္၀င္ခ်ိန္တြင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရသည့္ ဆရာ ဆရာမမ်ား၊ ေရးေဖာ္ ေမာင္ႏွမ မ်ားထံမွ ေႏြးေထြးသည့္ ႀကိဳဆိုမႈမ်ား ရရွိခဲ့ျခင္းသည္ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ရသ၀တၱဳတိုမ်ား မွန္မွန္ေရးျဖစ္ရန္ ခြန္အားျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ထရိတ္ဒါးဟိုတယ္တြင္ က်င္းပခဲ့သည့္ အ႒မအႀကိမ္ေျမာက္ ေရႊအျမဳေတစာေပ ဆုေပး ပြဲသည္ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ကၽြန္မ တက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့သည့္ စာေပပြဲႀကီးတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။ အရွိန္အ၀ါႀကီးလြန္းေသာ၊ စာေပဂုဏ္သိကၡာျမင့္ မားလြန္းေသာ ေရႊအျမဳေတစာေပဆုေပးပြဲ၏ ညခ်မ္းတြင္ ကၽြန္မသည္ ေခၽြးေစးမ်ား တလိမ့္လိမ့္ ပ်ံေနခဲ့ဖူး၏။ ထိုေန႔မနက္ပိုင္း မႏၱလာေျမမွ ဆရာမ ေခ်ာအိမာန္၏ ဟုမ္းမွာ က်င္းပသည့္ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲကို တက္ခဲ့စဥ္ အခ်ိန္ထိ၊ ကၽြန္မအတြက္ ထိုေန႔ညေန ၆နာရီတြင္ က်င္းပမည့္ ေရႊအျမဳေတစာေပ ဆုေပးပြဲတက္ေရာက္ဖို႔ အရိပ္အေယာင္ မွ်ပင္ အခြင့္အလမ္း မရွိခဲ့။

             ေရႊအျမဳေတစာေပဆုေပးပြဲႀကီးမတိုင္မီ ေရႊဆုအတြက္ စာေရးဆရာမ်ား၏ ခန္႔မွန္း အင္တာဗ်ဴးမ်ားကို အလင္းတန္းဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပေပး၏။ ထိုေဖာ္ျပခ်က္မ်ားတြင္ ထိုႏွစ္ မေဟသီမဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိခဲ့သည့္ ကၽြန္မ၏ “အရုဏ္ဦး၏အလင္းေတး” အမည္ရ ရသစာတမ္းအား ရနံ႔သစ္မွအယ္ဒီတာ ဆရာျပည္ေသြးႏိုင္က ႏွစ္သက္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္ကို ဖတ္လိုက္ရ၏။ ထိုရသစာတမ္းေလး ေဖာ္ျပခံရစဥ္ကပင္ ဆရာရဲသွ်မ္းမွလည္း ဖတ္ၿပီး သေဘာက်ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ေသးသည္။ ကၽြန္မ ၀မ္းသာလိုက္သည္မွာ မေဖာ္ျပတတ္ေတာ့။ ထိုရသစာတမ္းကို ကို္ယ္တိုင္လည္း အားရ၏။ သို႔ေသာ္ ပြဲမတိုင္မီ နာရီပိုင္းလိုခ်ိန္အထိ ကၽြန္မအတြက္ ပြဲတက္ရန္ခြင့္အလမ္း မေတြ႔ရေတာ့သည္မို႔ ကၽြန္မ စိတ္ေတြ ေလ်ာ့ခ်ထားလိုက္သည္။

            သို႔ေသာ္ ဆရာမေခ်ာအိမာန္၏ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲ ၿပီးကာနီးအခ်ိန္ေလးတြင္ ကၽြန္မထံ ဖူးငံုဆယ္ေက်ာ္သက္ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ ဆရာမ်ဳိးျမင့္ညိမ္းထံမွ ဖုန္း၀င္လာ၏။ ဖူးငံုဆယ္ေက်ာ္သက္ မဂၢဇင္းတြင္ Blog Digest က႑လစဥ္ ကၽြန္မ တာ၀န္ယူေရးေနခ်ိန္ျဖစ္၍ မဂၢဇင္းအတြက္ ေျပာရန္ကိစၥရွိသျဖင့္ ဘားလမ္းရွိ (ယခင္) ေရႊအျမဳေတရံုးခန္းသို႔ ဖုန္းဆက္ေခၚျခ င္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ၏ ရင္ခုန္သံ နည္းနည္းျမန္လာသည္။ ေရႊအျမဳေတစာေပဆု ရႏိုင္သူမ်ား၏လက္ထဲသို႔ ဖိတ္စာကို မထင္မွတ္သည့္ပံုစံမ်ဳိးျဖင့္ ေပးတတ္သည္ကို ဖတ္ထားရဖူးသည္။ ကၽြန္မကို ဖိတ္စာေပးရန္ ေခၚသည္ေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလားဟု ေတြးမိသည္။ ထင္ထားသည့္အတိုင္း ရံုးခန္းေရာက္ခ်ိန္ လာရင္းကိစၥ ေျပာၿပီးခ်ိန္တြင္ ဆရာမ်ဳိးျမင့္ညိမ္း မွ ေရႊဖိတ္စာ မရေသးဘူးလားဟု ေမးၿပီး ဖိတ္စာ တစ္ေစာင္ထုတ္ေပးကာ ေရႊပြဲတက္ရန္ ေျပာ၏။ ကၽြန္မ ကတုန္ကရင္ ျဖစ္သြားရ၏။ ပြဲစကာနီး သံုးနာရီေလာက္မွ လက္ထဲေရာက္သည့္ ဖိတ္စာအတြက္ ကၽြန္မ မည္သို႔ အဓိပၸာယ္ေဖာ္ရမည္ မသိ။ တိုက္ဆိုင္သည္ပဲလား။ ခင္ပြန္းသည္ထံ ဖုန္းဆက္ေျပာေတာ့ သူကလည္း ခုလို ကပ္ၿပီးဖိတ္တာ ရမ်ားရေနလား မသိဟု မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ေပးျပန္သည္။

                        သို႔ႏွင့္ ထရိတ္ဒါးဟိုတယ္၏ ညမီးေရာင္ေအာက္ စာေရးဆရာမ်ားၾကား၌ အသာ ၿငိမ္ကုတ္ထိုင္ ေနရင္း ပထမဦးဆံုး တက္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည့္ ခမ္းနားလွသည့္ ေရႊအျမဳေတစာေပ ဆုေပးပြဲႀကီးတြင္ ကၽြန္မ အသက္ရွဴရန္ပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္မအတြက္ အရွိန္အ၀ါ ႀကီးလြန္းလွသည္။ ခန္းမအတြင္း၌ စာေရးဆရာမ်ား စံုညီလွ၏။ သိသူမ်ား ရွိသလို၊ မသိသူေတြလဲ မ်ားလွ၏။ ဆရာမ မီမိုး၊ ဆရာမ ခင္သႏၱာႏွင့္ ခင္ပြန္း၊ ဆရာ ေျမမႈန္လြင္ႏွင့္ဇနီး၊ ဆရာေဇာ္ခိုင္ဦးတို႔ႏွင့္အတူ ေနာက္ဘက္နားခပ္က်က် စားပြဲ၀ိုင္းတြင္ ထိုင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ေတြ႔ရ ခဲသည့္ ေလးစားႏွစ္သက္ ရသည့္ ဆရာသင္းရီ၊ ဆရာေန၀င္းျမင့္၊ ဆရာမ စမ္းစမ္းႏြဲ႔ (သာယာ၀တီ)တို႔ကို ျပင္ပတြင္ ကိုယ္တိုင္ျမင္လိုက္ခ်ိန္ အရဲစြန္႔သြားေရာက္ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ စားပြဲေဘးနားမွ ျဖတ္သြားေသာ ဆရာမ်ဳိးျမင့္ညိမ္းက ဒီည ျမေသြးနီရမယ္ဟု စသြားျပန္ရာ လႈပ္ရွားလြန္းသည့္စိတ္ျဖင့္ ရင္ခုန္သံအရွိန္ျပင္းလာရ၏။ အခမ္းအနားမွဴးက ရသစာတမ္းအတြက္ ခန္႔မွန္း စာရင္း၀င္အမည္မ်ား ဖတ္ၾကားစဥ္ ကိုယ့္နာမည္ကိုယ္ ျပန္ၾကားရခ်ိန္ ကၽြန္မမွာ မူးေ၀ေ၀ပင္ ခံစားလာရ၏။ ထိုစဥ္ကာလ ေရႊညက ကၽြန္မအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈအရွိန္ အျမင့္ဆံုးေရာက္ခဲ့ရသလို၊ ထိုႏွစ္ ရသစာတမ္းဆုရရွိသူ ဆရာေမာင္ႏွင္းပန္း အတြက္ မုဒိတာလက္ခုပ္ တီးေပးခဲ့ရင္း အေပ်ာ္ေတြ ကူးဆက္ခဲ့ရသည္။ ေရႊအျမဳေတစာေပဆုသည္ ေတာ္ယံုတန္ယံု အလြယ္တကူျဖင့္ ရရွိႏိုင္သည့္ဆုမ်ဳိး မဟုတ္ေပ။

Untitled

                        ၂၀၁၅ ခုႏွစ္၊ ေရႊအျမဳေတစာေပဆုေပးပြဲ။ ယခုႏွစ္ ေရႊအျမဳေတစာေပဆုေပးပြဲတြင္ ကၽြန္မ၏ ၀တၱဳရွည္ကို အလင္းတန္းဂ်ာနယ္၌ ခန္႔မွန္းျခင္းခံရျပန္၏။ စာဖတ္သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထို၀တၱဳရွည္အား ႏွစ္သက္ သေဘာက်၏။ ေရႊ၀ါေရာင္အေရးအခင္းကာလေနာက္ခံ ၀တၱဳျဖစ္ၿပီး၊ တိုင္းျပည္တြင္ လူမ်ဳိးေရး ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့ခ်ိန္တြင္ ထို၀တၱဳကို ေရးျဖစ္ခဲျ့ခင္း ျဖစ္ သည္။ မႏွစ္ ေရႊပြဲတုန္းကကဲ့သို႔ ခင္ပြန္းသည္အတြက္ ဖိတ္စာတစ္ေစာင္ေလာက္ကို ဆရာညီငယ္ေလးဆီက အကူအညီေတာင္းမည္ ႀကံယံုရွိစဥ္၊ ကၽြန္မတို႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္နာမည္ျဖင့္ ဖိတ္စာႏွစ္ေစာင္ကို စာအိတ္တစ္လံုးထဲအတူ ထည့္ဖိတ္ထားသည္ကို ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းေျမာက္စြာ လက္ခံရရွိလိုက္၏။

         ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း၏ပဲ့ကိုင္ရွင္ ဆရာဦး၀င္းၿငိမ္း၏ (၆၉)ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔တြင္ က်င္းပသည့္ ဒသမ အႀကိမ္ေျမာက္ ေရႊအျမဳေတစာေပဆုေပးပြဲကို ႏိုဗိုတယ္ဟိုတယ္တြင္ ေမလ ၂၈ရက္ေန႔၌ က်င္းပခဲ့၏။ ရံုးဖြင့္ရက္ လည္းျဖစ္၊ အိမ္ႏွင့္ အနည္းငယ္လည္းေ၀းသျဖင့္ ကားလမ္းပိတ္သည့္ဒုကၡ မေတြ႔ရေလေအာင္ အိမ္မွ ခင္ပြန္းသည္ႏွင့္အတူ ေစာေစာထြက္ခဲ့၏။ ယခုႏွစ္ ေရႊအျမဳေတစာေပဆုေပးပြဲတြင္ ခန္႔မွန္းစာရင္း ပါ၀င္ေသာ္ျငား အခ်ိန္၊ အသက္အရြယ္၊ အေတြ႔အႀကံဳေၾကာင့္လားမသိ၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္တုန္းကကဲ့သို႔ ကၽြန္မ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္း အလ်ဥ္းမရွိသလို ခံစားရ၏။ ခန္႔မွန္းၾကသလို ရခဲ့လွ်င္ ယူလိုက္မည္။ မရခဲ့လွ်င္လည္း မုဒိတာအျပည့္ျဖင့္ ရမည့္သူအား လက္ခုပ္တီးအားေပးမည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားသည္။ ဆုရသည္မရသည္ထက္ ေရႊပြဲတြင္ စာေပေမာင္ႏွမမ်ား၊ ခ်စ္ခင္ေလးစားရသည့္ စာေရးဆရာႀကီး မ်ားအား တစ္ေနရာထဲတစ္ခ်ိန္ထဲ ေတြ႔ခြင့္ရသည္ကပင္ ေက်နပ္ခ်င္စရာပင္ မဟုတ္ပါလား။ စာေပအဖြဲ႔အစည္း၊ စာေပလႈပ္ရွားမႈမ်ားျဖစ္သည့္ ပဲန္ျမန္မာႏွင့္ စာေရးသူမ်ား၏ ရသစာဖတ္၀ိုင္းတို႔တြင္ တတ္အားသေလာက္ ပါ၀င္ျဖစ္ခဲ့ သျဖင့္ ေလးစားခ်စ္ခင္ရသည့္ စာေရးဆရာမ်ားစြာႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့၍ ယခုႏွစ္ ေရႊပြဲတြင္ ခင္မင္သိကၽြမ္းသူမ်ားစြာျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ မ၀ျဖစ္ေနရျခင္းက အင္မတန္မွ ေပ်ာ္ရႊင္စရာပင္။ ေရႊပြဲလာ လူငယ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေရႊမ်ားကို တစ္စုတစ္ေ၀းထဲ ျမင္ရသည္မွာလည္း ရသစာေပအတြက္ အားရစရာပင္။

                     အစီအစဥ္စတင္ခ်ိန္တြင္ အခမ္းအနားတင္ဆက္သူျဖစ္သည့္ ဆရာညီမင္းညိဳက ထံုးစံအတိုင္း အ၀ဇၨန္းရႊင္ရႊင္ျဖင့္ တင္ဆက္ေပး၏။ ဆုမ်ားကို တစ္ဆုၿပီး တစ္ဆု ေၾကညာ၍ ေပး သြားေလၿပီ။ ဆုရရွိသူမ်ားအတြက္ လက္ခုပ္ သံမ်ားက ခန္းမတစ္ခုလံုး ျပည့္လွ်က္ရွိ၏။ ဆရာ ဆရာမမ်ား တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ႀကိဳတင္၍ ကြန္ဂရက္ က်ဴေလးရွင္း လာလုပ္ၾကသျဖင့္ ကၽြန္မ၏စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ဒီေရသည္ တအိအိတက္လာရ၏။ ေရးေဖာ္ေမာင္ႏွမမ်ားျဖစ္သည့္ ဆရာထြန္းေတာက္ထြဋ္၊ ဆရာမင္းေ၀ဟင္၊ ဆရာမ စံပယ္ျဖဴႏု၊ ဆရာမ ယုယ၊ ဆရာမ ေရႊသင္နဲ႔ ဆရာမ ေရႊအိမ္စည္တို႔က ဒီႏွစ္၀တၱဳရွည္ ကၽြန္မဟု ႀကိဳတင္၍ နမိတ္ဖတ္ထားၾကသည္။ ဆရာမ လဲ့၀င္းၾကည္ (ခ်ဳိ)၊ ဆရာမ ၾကည္ေမြ႔အိမ္၊ ဆရာ ေျမမႈန္လြင္၊ ဆရာ ျမစ္က်ဳိးအင္း၊ ဆရာဟန္ေဇာ္၊ ဆရာညီငယ္ေလး၊ ဆရာ ေနဘုန္းလတ္ႏွင့္ ခင္မင္ရသည့္ စာေရးဆရာမ်ား တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ကြန္ကရက္က်ဴေလးရွင္း ႀကိဳလုပ္ေနၾကသျဖင့္ “ေၾကေတာင္ မေၾကညာရေသးဘူး၊ မေသခ်ာေသး ပါဘူးဟယ္” ဟုသာ ကၽြန္မ ေျပာျဖစ္၏။ ေရႊဆုက နတ္ႀကီးလွသည္ မဟုတ္ပါလား။ နေဘးနားတြင္ စာေရးဆရာမ စံပယ္ျဖဴႏုက ကၽြန္မ၏လက္ဖ၀ါးတစ္ဘက္ကို ဆုတ္ကိုင္ကာ အားေပးရန္ အသင့္ျပင္ ထား၏။ အားေပးလိုသည့္ သူ႔၏ လက္ဖ၀ါးမ်ားက တဖန္ ျပန္ေအးစက္ေနျပန္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ရယ္ျဖစ္ၾကသည္။ ကၽြန္မကို လာႏႈတ္ဆက္သူေတြ တိုးတိုက္မိသျဖင့္ မထံုးတတ္ထံုးတတ္ျဖင့္ ထံုးဖြဲ႔လာသည့္ ေနာက္တြဲဆံထံုးေလးက ရြဲ႕ေစာင္းကာ တြဲေလာင္းက်လာသျဖင့္၊ လူသူမရိပ္မိေအာင္ မနည္းျပန္ထံုးရေသးသည္။ တစ္ဘက္၀ိုင္းမွာ ထိုင္ေနသည့္ ခင္ပြန္းသည္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ ၿပံဳးေနသည့္ မ်က္ႏွာေအးေအးကို ေတြ႔ရ၏။

                   အဆံုးတြင္ မဂၢဇင္း၀တၱဳရွည္ဆု ေၾကညာရန္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ဆုမေၾကညာခင္ သံုးသပ္ခ်က္ကို အခမ္းအနားမွဴးက ခ်စ္ခင္စိတ္ စေနာက္လိုစိတ္ျဖင့္ အခ်ိန္ဆြဲဖတ္ရာ အသည္းယားစြာ အားလံုး စင္ေအာက္မွ ၀ိုင္းေအာ္ေတာ့၏။ ကၽြန္မ၏ စားပြဲနားသို႔ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ၀ိုင္းအံုလာၾက၏။ ၀ိုင္းအံုလာသည့္ လူမ်ားေၾကာင့္ စင္ျမင့္ေပၚသို႔ ကၽြန္မ လွမ္းမျမင္ရေတာ့ပါ။ ဟိုးတျမန္ႏွစ္ကကဲ့သို႔ မတုန္လႈပ္ပါ၊ အိေျႏၵရပါသည္ဆိုေသာ ကၽြန္မသည္ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ား မ်ား ေအးစက္လာကာ ဒူးမ်ားပင္ တဆတ္ဆတ္တုန္လာေတာ့၏။ ခင္ပြန္းသည္ ကိုညိဳရင့္ အနား ေရာက္လာ၍ ပုခံုးကို ဆုတ္ကိုင္ကာ အားေပး၏။ “အေမျမ အေမျမ” ဟု ေရးေဖာ္မ်ား၊ ဆရာမ်ားမွ သံၿပိဳင္ညာသံေပးကာ ၀ိုင္းေအာ္ၾက၏။ နားထဲမွ ေလမ်ား အဆက္မျပတ္ထြက္ေနသလို ခံစားလာရ၏။ စင္ေပၚက ေၾကညာေနသည္မ်ားကို ဘာဆိုဘာမွ် မၾကားရေတာ့ေပ။

               ကၽြန္မအေပၚ ခ်စ္ခင္စိတ္ျဖင့္ အြန္လိုင္းေပၚမွ မအိပ္ဘဲ ဆုရသတင္းကို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကမည့္ မခ််စ္ၾကည္ေအး၊ မေမဓာ၀ီ၊ ေခ်ာႏွင့္ ေရးေဖာ္ဘေလာ့ဂါေမာင္ႏွမမ်ား၊ စာဖတ္သူမ်ား၊ ကၽြန္မ၏အနားတြင္ စိုးရိမ္စိတ္၊ ရေစလိုစိတ္ျဖင့္ ၀ိုင္း၀န္းေစာင့္ဆိုင္းေပးေနၾကသည့္ ဆရာ ဆရာမမ်ား၊ ေရးေဖာ္မ်ား၊ ကၽြန္မကို ခ်စ္ခင္ၾကသူမ်ားစြာကို အမွတ္မထင္ ကၽြန္မ ေတြ႔သိလိုက္ရသည္။ အားလံုးႏွင့္ ကၽြန္မ၏ရင္ခုန္သံသည္ တထပ္တည္း ျဖစ္ေန၏။ သူတို႔၏ ခ်စ္ခင္မႈ ပမာဏက ရင္ထဲအထိ တုန္လႈပ္လာရကာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ ရစ္၀ိုင္းလာရ၏။

            တစ္၀ိုင္းထဲထိုင္ေနသည့္ က့ံေကာ္၀တ္ရည္စာေပမွ မ၀ိုင္းက “ျမေသြးနီကို ၀ိုင္းေအာ္ေနၾကျပန္ၿပီ၊ ျမ… အဲ့ေလာက္၀ိုင္းေအာ္ေနၾကၿပီးမွ ျမမရခဲ့ရင္ ငါေတာ့ ငိုခ်လိုက္မွာ”ဟု ေျပာသလို နေဘးနားမွာရွိသည့္ ဆရာမ အျဖဴေရာင္(ေရႊ)ကလည္း လာေရာက္ ႏႈတ္ဆက္သူ မ်ားၾကား ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ထရပ္မိသည့္ ကၽြန္မကို “အခုထိ မေၾကညာေသး ဘူးေနာ္၊ ဆရာမ ထမသြားလိုက္နဲ႔ဦး” ဟု သတိေပးရွာသည္။ ဆရာမ ျမဴျမဴက ဆုသတင္းပါ စာအိတ္ေဖာက္ရန္ စင္ေပၚတက္သြားေလၿပီ။ ကၽြန္မကား စိတ္ႏွင့္လူ မကပ္ေတာ့ၿပီ။

                      “အနႏၱစၾကၤ၀႒ာ အနႏၱသတၱ၀ါတို႔” အစရွိသည့္ ေၾကညာသံသံသဲ့သဲ့ကို ညာသံေပးသံမ်ားၾကားမွ ၾကားလိုက္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မ ဒူးေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္လာကာ မတ္မတ္ရပ္ႏိုင္ဖို႔ မနည္းပင္အားတင္းရ၏။ ဆရာရဲသၽွမ္း၊ ဆရာမ်ဳိးျမင့္ညိမ္း၊ ဆရာတင့္ခိုင္၊ ဆရာ ၾဆာေသာ္ဒိုး၊ ဆရာမ သန္းျမင့္ေအာင္၊ ဆရာမ မစႏၵာ၊ ဆရာမ မႏွင္းေဖြး၊ ဆရာမ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)၊ ဆရာမ နီနီႏိုင္ (သထံု)ႏွင့္ အနားသို႔ လာေရာက္ ႏႈတ္ဆက္သူတိုင္းကို ျပန္ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္သည္။ ရယ္စရာအျဖစ္ ခ်စ္ခင္ရသည့္ ဆရာမ ေ၀ (စီးပြားေရးတကၠသိုလ္) ကၽြန္မအနားသို႔ ေရာက္လာခ်ိန္ ကၽြန္မကပင္ ဦးေအာင္ အနမ္းေပးခဲ့သည္အထိ စိတ္ေတြ လြင့္သြားခဲ့ရသည္။ ဆုသံုးသပ္ခ်က္ကို စင္ေပၚမွ ဆရာမာန္(ေတာင္လံုးျပန္) ဖတ္ေနခ်ိန္ မွာေတာ့ ေရႊအျမဳေတစာေပဆု ပဲ့ကိုင္ရွင္ ဆရာဦး၀င္းၿငိမ္းရွိရာသို႔ ခ်က္ခ်င္းသြားေရာက္ ဂါရ၀ျပဳ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မႏႈတ္မွ ႏႈတ္ဆက္လာသူ တိုင္းကို ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ဟု အဆက္မျပတ္ ေျပာျဖစ္၏။ စင္ေပၚတြင္ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာခ်ိန္၌လည္း ေက်းဇူး တင္ထိုက္သူမ်ား မက်န္ရစ္ရေလေအာင္ သတိထားေျပာျဖစ္ခဲ့၏။

                             စာေပခ်စ္သူတိုင္း တန္ဘိုးထားသည့္ စာေပဆုတစ္ခုကို ကၽြန္မ ရရွိလိုက္သလို၊ စာေပဆုႏွင့္တကြ ခ်စ္ခင္ရသည့္ မိတ္ေဆြမ်ား၏ အပိုထပ္ေဆာင္းေပးလိုက္သည့္ ခ်စ္ခင္မႈ ဆုကိုပါ ေရႊအျမဳေတ စာေပဆုေပးပြဲညတြင္ အ့ံၾသစြာ ခုန္လိႈက္စြာ ကၽြန္မ ရရွိခဲ့ျခင္းပင္။ အမွန္စင္စစ္ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းဟူသည္ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးေပၚက ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ားကဲ့သို႔ပင္။ အၿမဲတေစ ေတြ႔ျမင္ေနရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ သို႔ေသာ္ မိုးေကာင္းကင္ျပင္က်ယ္ႀကီးတြင္ မိမိႏွင့္ အတူ သူတို႔ ရွိေနသည္ကိုသာ သိထားရန္လိုပါသည္။

Untitled

                                            ကၽြန္မအိမ္၏ ဧည့္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးသည္ ေရႊေရာင္ကေလာင္ဆု တံဆိပ္ ေရာက္လာသည့္ ေန႔မွစ၍ ပိုမိုျပည့္စံုသြားသလိုရွိ၏။ ဤေရႊေရာင္ကေလာင္ရုပ္ထုကို ဧည့္ခန္းက မွန္စားပြဲငယ္ေပၚ တင္ထားရင္းက ဖုန္တက္မည္ကို စိုးရိမ္မိ၏။ ၾကာလာလွ်င္ အေရာင္ေတြ ပ်ယ္သြားတတ္သည္၊ ေဆးသားေတြ လြင့္ပ်ယ္သြားတတ္သည္ဟု ေျပာၾကသျဖင့္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္ ဘယ္နားထား၍ ထားရမည္မသိ။ ရြရြေလး တို႔ထိလိုက္၊ တစ္ေယာက္ထဲ ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးလိုက္ႏွင့္ အိမ္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ထားစရာေနရာ ရွာမရေပ။ ဖုန္မ်ားတက္ေနမည္လား၊ အေရာင္မ်ား မွိန္သြားသလား ဟု မၾကာမၾကာ လက္ညိႈးေလးျဖင့္ တဖြဖြသြားတို႔မိသည္။ ဂဏွာမၿငိမ္သည့္ ကၽြန္မအျဖစ္ကို ျမင္ေနသည့္ ခင္ပြန္းသည္က သူ႔အတြက္ မွန္အိမ္ေလးတစ္ခု လုပ္ေပး၏။

               တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္သည့္ ေရႊအျမဳေတစာေပကေလာင္ဆုသည္ ယခုအခါ အိေျႏၵႀကီးမားသည့္ ရွင္ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးကဲ့သို႔ မွန္အိမ္ေလးထဲ၌ ရွိေနၿပီျဖစ္သလို၊ ေရႊညတြင္ အပိုဆုအျဖစ္ ထပ္ေဆာင္းလက္ခံရရွိခဲ့သည့္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရသူမ်ားထံမွ ခ်စ္ျခင္းတရားမ်ားစြာသည္လည္း ကၽြန္မ၏ႏွလံုးအိမ္ထဲတြင္ ထာ၀ရတည္ရွိေနၿပီးျဖစ္၏။

“သဘာ၀က လူတိုင္းအတြက္ ဘ၀ဆိုတဲ့ ဆုလာဘ္ ေပးထားတယ္၊

ဒါေပမဲ့ ဆုလာဘ္ေတြအတြက္နဲ႔ေတာ့ ဘ၀ကို မတည္ေဆာက္လိုက္ပါနဲ႔ ”

       (Lao Tzu)

 

               ဆုဆိုသည္ကား လုပ္ရပ္တစ္ခု၏ အရည္အေသြးသည္ ထိေရာက္မႈရွိၿပီး သတ္မွတ္ထားသည့္ စံကို ေကာင္းမြန္စြာမီခဲ့ပါက ထိုလုပ္ရပ္အေပၚ အသိအမွတ္ျပဳသည့္အေနျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ျခင္းမ်ဳိး ဟု ေယဘူယ် နားလည္ ထား၏။

                ဆုတံဆိပ္မ်ား၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ခိုင္မာေသာ ေနာက္ခံအေၾကာင္းတရားမ်ား ကိုယ္စီရွိေနသလို၊ ဆုတံဆိပ္တိုင္းသည္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် အားထုတ္၍ စိုက္ထူခဲ့ေသာ သမိုင္းမွတ္တိုင္မ်ားသာ ျဖစ္သင့္ပါသည္။

(၂၀၁၅ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလထုတ္၊ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း)

———-
ေရႊအျမဳေတစာေပဆုမွတ္တမ္းပံုမ်ား။

1.jpgဆရာမ မစႏၵာမွ ဆုခ်ီးျမ်င့္စဥ္။

11330027_398222123699065_435743682405768501_n

ဆရာမ မစႏၵာရဲ႕ ဂုဏ္ျပဳအနမ္း။

11288449_1125137200836289_2090434953_oa

ဆရာမ မစႏၵာနဲ႔ အမွတ္တရ။

IMG_8574

ဆုေၾကညာၿပီးခ်င္း ျမေသြးနီႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ၾကသူမ်ား။

IMG_8583ဆရာမ သန္းျမင့္ေအာင္ရဲ႕႕ ဂုဏ္ျပဳအနမ္း။

IMG_8580ကံ့ေကာ္၀တ္ရည္စာေပက မမ၀ိုင္းနဲ႔ ျမေသြးနီတို႔ရဲ႕ အေပ်ာ္။

IMG_20150528_220523ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းရဲ႕  ပဲ့ကိုင္ရွင္ ဆရာဦး၀င္းၿငိမ္း

IMG_20150528_224157ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းရဲ႕  ပဲ့ကိုင္ရွင္ ဆရာဦး၀င္းၿငိမ္းနဲ႔
ညီျဖစ္သူ ေရႊအျမဳေတရဲ႕ အမႈေဆာင္အယ္ဒီတာ ဆရာမ်ဳိးျမင့္ၿငိမ္း။


img_8582ဆရာမ ခင္သႏၱာက ေႏြးေထြးစြာ အားေပး။

IMG_19693425588017ဆရာမ စံပယ္ျဖဴႏု၊ ဆရာမ ေရႊသင္တို႔နဲ႔အတူ။

IMG_8546ဆုမေၾကညာခင္ ဆရာမ စံပယ္ျဖဴႏု၊ ဆရာမ အျဖဴေရာင္ (ေရႊ) တို႔ႏွင့္အတူ အတူစိတ္လႈပ္ရွားစြာ။

14463222_10207289158096130_4379552792753438947_n19391_711823488940006_6972249524347717220_n11027506_10204317869855781_6203927254748348768_n11053148_10204317881576074_5219441766050300133_n11350834_10204318124222140_3138168955082234427_n11350834_10204318124222140_3138168955082234427_n1IMG_8546IMG_8571IMG_8586IMG_8594IMG_8600IMG_8605IMG_8621IMG_8626IMG_8631IMG_8668

index

 

Share
Posted in ပံုႏွိပ္စာမ်က္ႏွာေပၚမွစာမူမ်ား, အက္ေဆး/ ရသစာတမ္း | 6 Comments

ခ်စ္ျခင္းရဲ႕အပိုင္းအစမ်ား

Number of View: 14136
Untitled၂၀၁၅ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလထုတ္၊ ျမင္ကြင္းမဂၢဇင္း
(သရုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ – မေမႊး)

 ကၽြန္မဘ၀မွာ ေမေမ့ဆီက အလိုခ်င္ဆံုး လက္ေဆာင္ေလးတစ္ခု ရရွိခဲ့ဘူးပါတယ္။ အဲ့ဒီ လက္ေဆာင္ေလးက အမ်ားအတြက္ေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ တန္ဖိုးမရွိေပမယ့္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ တကယ့္ ကို သိမ္းဆည္းထားခ်င္မိတဲ့ အရာေလးတစ္ခုပါဘဲ။

Untitled

အဲ့ဒီတုန္းက ကၽြန္မက ကေလးမက် လူႀကီးမက်အရြယ္။ ၁၄ႏွစ္၀န္းက်င္ေပါ့။ ေမေမဆီမွာ ေမေမကအျမဲ သူ႔ဘီဒိုေလးထဲက အံဆြဲေလးတစ္ခုထဲမွာ ေသာ့ခတ္ၿပီး၊ အဲ့ဒီဘီဒိုေလးထဲမွာ တယုတယ သိမ္းဆည္းထားတတ္တဲ့ ရတနာပစၥည္းေတြ ထည့္ထားတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့့ ယြန္းအစ္ေလးတစ္ခု ရွိေနတယ္။ ကၽြန္မ ဒီယြန္းအစ္ေလးကို သတိထားမိေနတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ေမေမ့ကို ကၽြန္မက “ ဒီယြန္းအစ္ေလးထဲမွာ ဘာေတြရွိလဲ၊ သမီး သိခ်င္တယ္ေမေမ” လို႔ ေျပာေတာ့ “ေမေမ့ သမီးက သိပ္စပ္စုတာပဲကြယ္” ဆိုၿပီး ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္နဲ႔ အေျဖကို ေရွာင္တိမ္းသြားတယ္။ ေမေမက အဲ့ဒီလိုေျပာေလေလ ကၽြန္မရဲ႕ သိခ်င္စိတ္ေတြက တားမရဆီးမရ ျဖစ္ေလေပါ့။

တစ္ေန႕ေတာ့ ေမေမ ၿမိဳ႕ထဲထြက္သြားခ်ိန္ ကၽြန္မကို လိုက္ဖို႔ေခၚတာေတာင္ မလိုက္ေတာ့ပဲနဲ႕ ကိုယ့္အၾကံနဲ႕ကိုယ္ ကၽြန္မ အိမ္မွာ ခ်န္ေနခဲ့လိုက္တယ္။ ေမေမ အိမ္ကေနထြက္သြားတာကို အိမ္ေရွ႕ ၀ရန္တာက ေစာင့္ၾကည့္၊ ေသခ်ာၿပီ ဆိုတာနဲ႕ ေမေမ့အခန္းထဲ အေျပးေလး၀င္၊ ေမေမသိမ္းထားတတ္ တဲ့ ဘီဒိုရဲ႕ အေပၚဆံုးအဆင့္ အခင္းေအာက္ထဲကေန ဘီဒိုေသာ့ကို အသာေလးယူၿပီး ဖြင့္လိုက္မိ ေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲကလဲ “ေမေမ မသိေအာင္ အခုလို ခိုးၾကည့္မိိတာ သမီးကို ခြင့္လႊတ္ပါ ေမေမ” လို႕ တဖြဖြ ေျပာေနမိတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ မဟုတ္တာခိုးလုပ္တဲ့ သူေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မရဲ႕ ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္နဲ႔ ခုန္ေနေတာ့တယ္။

အံဆြဲငယ္ေလးကို အသာအယာဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမေမ့ရဲ႕ လက္၀တ္ရတနာေတြကို အိတ္ရံႈ႕ေလးေတြ၊ ကတၱီပါဘူးေလးေတြ စကၠဴဘူးငယ္ေလးေတြနဲ႔ သိမ္းဆည္းထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အံဆြဲထဲမွာက ဘြားဘြားရဲ႕ အေမြအႏွစ္အျဖစ္ရထားတဲ့ ပထၳျမားလည္ဆြဲေလးက အရည္တလဲ့လဲ့ ေတာက္ပလို႕။ ေရႊနဲ႕ကြပ္ထားတဲ့ ပုလဲ၀မ္းဆက္ တစ္ဆင္စာေလး ဒီဇိုင္းဆန္းေလးကေတာ့ ေမေမ ကိုယ္တိုင္ႏွစ္ျခိဳက္လို႔ ပန္းတိမ္မွာ လုပ္ယူထားတာ။ ေမေမ စုေဆာင္းထားတဲ့ တျခားလက္၀တ္ ရတနာေတြက အံဆြဲငယ္ေလးထဲမွာ ၿပိဳးပ်က္လက္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မ ဒါေတြကို စိတ္မ၀င္ စားပါဘူး။ ကြၽန္မ စိတ္၀င္စားတာက အံဆြဲေလးရဲ႕ ေထာင္နားမွာ ရွိေနတဲ့ ယြန္းအစ္ငယ္ေလး။ ေမေမ့ကို ဒီအထဲမွာဘာေတြရွိလဲလို႔ ဘယ္ေသာအခါမွ ေမးလို႔မရတဲ့ ဒီအစ္ကေလးကိုပဲ ကြၽန္မ စိတ္၀င္စားမိတာ။ ယြန္းအစ္ေလးကို အသာဆြဲယူလိုက္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ လက္ေတြက ေအးစက္ တုန္ရီလို႔ ေနတယ္။

ေလးေထာင့္ ယြန္းအစ္ေလးရဲ႕ အဖံုးကို ျဖည္းျဖည္းေလးဖြင့္လိုက္ေတာ့ ကထၳီပါစနဲ႕ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အနီေရာင္အိတ္ကေလး။ အိတ္ကေလးရဲ႕ ရံႈ႕ႀကိဳးေလးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕မ်က္လံုး ေလး ၀ိုင္းခနဲျဖစ္သြားရတယ္။ အို..အံ့ၾသစရာ။ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာက အဖိုးတန္လက္၀တ္ ရတနာ တစ္ခုခု၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘြားဘြားေပးထားတဲ့ ဘိုးဘြားအေမြအနွစ္ တစ္ခုခု။ အခုေတာ့ ကၽြန္မ အထင္နဲ႕အျမင္က တက္တက္ဆင္ လြဲေနၿပီ။ ယုယုယယ တန္ဖိုးထားၿပီး အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ေမေမ သိမ္းဆည္းထားခဲ့တဲ့ အရာက ဘာဆိုဘာမွ တန္ဖိုးမရွိတဲ့ အျဖဴေရာင္ ပန္းကန္ကြဲစေလး တစ္ခုပါလား။

ေၾကြပန္းကန္ကြဲစေလးကို လက္မွာကိုင္ထားရင္း ဘာလို႕မ်ား ေမေမ ဒီေၾကြပန္းကန္ကြဲ စေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းဆည္းထားပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိတယ္။ အဖိုးတန္ လက္၀တ္ရတနာ တစ္ခုခု ေတြ႔ခဲ့ရင္ေတာင္ ကၽြန္မရဲ႕သိခ်င္ စိတ္ေတြက ဒီေနရာတင္ တစ္စခန္းရပ္သြားခဲ့မွာ။ အခုေတာ့ ေၾကြပန္းကန္ကြဲစေလးတစ္စက ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီး ေမးေစၿပီး၊ သိခ်င္စိတ္ကို ဆထက္တိုး နိႈးဆြလာေစခဲ့တယ္။ ေမေမ့ကိုလဲ ကၽြန္မ မေမးရဲ။ ေမးမိလိုက္ကာမွ ေမေမ မသိေအာင္ ကၽြန္မ ခိုးၾကည့္မိတာ သိသြားရင္ ျပသနာ။ ေမေမက အဲ့ဒီလို ခိိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ လုပ္တာ လံုး၀မွ မႀကိဳက္သူ။ အခုေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕သိခ်င္စိတ္ေတြက အေျဖမေပၚတဲ့ ဒီပန္းကန္ကြဲစေလးေပၚမွာ အမွ်င္တန္းေနေလၿပီ။ ကမာၻေပၚမွာ အဖိုးတန္ပစၥည္းေတြ တစ္ပံုႀကီးရွိရက္နဲ႔ ေမေမက ဘာလို႕႔မ်ား ဒီပန္းကန္ကြဲစေလးကိုမွ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းထားရတာပါလိမ့္။

ယြန္းအစ္ကေလးကို ေနသားတက် ျပန္ထားလိုက္ရေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ေတြက ဘီဒိုအတြင္း ယြန္းေသတၱာေလးထဲက ပန္းကန္ကြဲစေလးေပၚမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

Untitled

အိမ္မွာ ဒီေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ အလုပ္ပိတ္ရက္မို႔ အုန္းထမင္းခ်က္စားၾကပါတယ္။ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ အိမ္မွာ မၾကာခဏ စိတ္လိုလက္ရ မုန္႔တစ္ခုခု အၿမဲလုပ္စားေနၾကပါ။ ေမေမက သူသိပ္ ခင္တဲ့ ေဘးခန္းက အန္တီသီသီကို အုန္းထမင္းလာစားဖို႔ ဖိတ္ပါတယ္္။ အန္တီသီသီ လာခ်ိန္မွာ ေမေမက ရွဳိးေက့စ္ထဲက ေၾကြပန္းကန္ အသစ္ေလးေတြကို ထုတ္ၿပီး ထမင္းစားပြဲျပင္ေနခ်ိန္ေပါ့။

“ စုစု မဂၤလာေဆာင္က ေနာက္လ ပထမပတ္ဆို၊ မဂၤလာပြဲတက္၀တ္စံုေလး အခ်ိန္မီခ်ဳပ္ထား ဦးမွ” လို႔ ေျပာရင္း အန္တီသီသီက ထမင္းစားခန္းထဲ ၀င္လာတယ္။ အန္တီသီသီက က်က်နန ျပင္ထားတဲ့ ထမင္းစားပြဲကို ၾကည့္ၿပီး တျခားဧည့္သည္ေတြပါ ဖိတ္ထားတယ္ထင္ေနတယ္။ ေမေမက အန္တီသီသီ့ကို ဘယ္သူကိုမွ မဖိတ္ထားေၾကာင္းနဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အေပ်ာ္ခ်က္စားၾကတာလို႔ ေျပာျပေတာ့ “ တို႔ခ်ည္းပဲ စားမွာဆိုရင္ ပန္းကန္းအသစ္ေတြနဲ႔ ျပင္ဆင္ဖို႔ မလိုပါဘူးကြာ၊ စားေနက် ပန္းကန္နဲ႔ ရပါတယ္” လို႔ လွမ္းေျပာတယ္။

ဒါနဲ႔ ေမေမက “ဒီေၾကြပန္းကန္ေတြကို ဒီလိုေနရာမွာမွ မသံုးရင္ ဘယ္လိုေနရာမွာ သံုးရမလဲ သီသီရဲ႕ “ လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ အန္တီသီသီက “ ေၾကြပန္းကန္ အေကာင္းစားေတြဆိုေတာ့ ကြဲသြားရင္ ႏွေျမာစရာမို႕လို႕ပါကြာ” လို႕ ေျပာတယ္။ ေမေမက ရယ္ၿပီး “ ပစၥည္းဆိုတာ သံုးစြဲဖို႕ထားတာေလ၊ သံုးစြဲရင္း ပ်က္စီးသြားေတာ့လဲ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ သီသီရဲ႕၊ ဒါနဲ႔ မင္းကို ႀကံဳတုန္း ကိုယ္ကပ္ေစး ကုတ္ၿပီးသိမ္းထားတဲ့ ပ်က္စီးေနတဲ့ ေၾကြထည္ေလးေတြျပမယ္ “ ဆိုၿပီး အံဆြဲတစ္ေနရာမွာ ထည့္ထား တဲ့ ေၾကြထည္ဇြန္းအက်ဳိးေလးကို ထုတ္ျပတယ္။

“ ဒီဇြန္းေလးကိုၾကည့္။ ဘယ္ေလာက္လွသလဲ၊ ဇာမဏီငွက္ရုပ္ေလးေတြ ထြင္းထားတာ၊ ဒီ ဇြန္းေလးက သမီးေတာ္စုစု လုပ္လိုက္လို႔ က်ဳိးသြားရွာတာ၊ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီေန႔က သူ (၈)တန္းစာေမးပြဲ ကို ဂုဏ္ထူး၃ခုနဲ႔ေအာင္တဲ့ ေန႔မို႔လို႔ မီးဖိုထဲမွာ ကိုယ့္ကို ၀မ္းသာအားရ ကူေပးရင္းနဲ႔ ျပဳတ္က်တာေလ၊ ကိုယ္ႏွေမ်ာေပမယ့္ သမီးရဲ႕ အေပ်ာ္ေလး ပ်က္စီးသြားမွာစိုးလို႔ ကိုယ္ဘာမွ မေျပာရက္ခဲ့ပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ ကိုယ္ စူပါဂလူးေလးနဲ႔ကပ္ ျပန္ဆက္ၿပီး သိမ္းထားတာ “

ေမေမက ကၽြန္မကို ျပံဳးေထ့ေထ့ၾကည့္ၿပီး လွမ္းေျပာေတာ့ ကၽြန္မ အားတုန္႔အားနာျဖစ္လွ်က္ က “ ေမ့.. သမီးကို ခြင့္လႊတ္“ ဆို လက္ႏွစ္ဘက္ကို ရင္ဘတ္နားမွာ ဆုတ္လွ်က္ကေန လွမ္းေျပာ လိုက္မိတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေမေမက ေနာက္ထပ္ ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ေနတဲ့ ေၾကြပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ကို အၿပံဳးသဲ့သဲ့နဲ႔ ဆြဲထုတ္ လိုက္ျပန္တယ္။

“ ဒီပန္းကန္ေလးကေတာ့ ပိုၾကာလွၿပီေပါ့၊ ကိုယ့္အသက္ ၁၉ႏွစ္သမီးထဲက ကြဲသြားတဲ့ ပန္းကန္ ေလးပဲ၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးပဲ့ေနတယ္၊ ေတြ႕လား ”

ဒီတစ္ခါေတာ့ အန္တီသီသီသာမက ကၽြန္မကပါ “ ဒီပန္းကန္ကေရာ ဘယ္သူ႕ေၾကာင့္ ခုလို ကြဲေနရတာလဲ၊ ေျပာျပပါ “ ဆို ၿပိဳင္တူေတာင္းဆိုမိလွ်က္သား ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ေမးခြန္း ေၾကာင့္ ေမေမ့ မ်က္၀န္းေတြမွာ ၾကည္ႏူးရိပ္ေတြ သမ္းလာတယ္ဆိုတာ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။

“ ကဲ.. သမီးလဲ မၾကာခင္ ဘ၀သစ္တစ္ခုထူေထာင္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ သီသီပါရွိေနတုန္း ေမေမ ေျပာျပပါ့မယ္”

ေမေမ့မ်က္၀န္းအစံုက ရီေ၀မိႈင္းမႈန္သြားသလိုပဲ။ ကၽြန္မေရာ အန္တီသီသီပါ ေမေမ ေျပာျပမွာ ကို စိတ္၀င္တစား နားစြင့္လိုက္ၾကတယ္။

“အဲ့ဒီတုန္းက ေဆာင္းရာသီတစ္ရက္မွာေပါ့၊ သမီး ဘိုးဘိုးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မင္းတို႔ဆိုိုင္မွာ စာရင္းကိုင္ဖို႔ လူလိုတယ္ဆိုလို႔ ငါေခၚလာတာ မင္းတို႔ စမ္းခိုင္းၾကည့္ေပါ့ကြာဆိုၿပီး လူတစ္ေယာက္ကို အိမ္ကို ေခၚလာခဲ့တယ္၊ သူက ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ ဆံပင္ေတြကို ေသေသသပ္သပ္ ၿဖီးသင္ထားတယ္၊ သူ႔မ်က္လံုးေတြက မစူးရွေပမဲ့ တည္ၿငိမ္လွတယ္၊ အထူးျခားဆံုးကေတာ့ သူ႔ရဲ႕အျပံဳးေတြပါပဲ၊ သိပ္ကို ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ အျပံဳးေတြေပါ့၊ အဲ့ဒီညက အိမ္မွာ သူတို႔ သားအဖကို ညစာနဲ႔ ဧည့္ခံတယ္ ”

စကားေျပာေနရင္းက ေမေမ့ပါးျပင္ေပၚမွာ ေသြးေရာင္လႊမ္းၿပီး နီျမန္းလာတယ္။ ေမေမက အန္တီသီသီကို ၾကည့္ရင္း ဆက္ေျပာျပန္တယ္။

“ သီသီရဲ႕၊ အဲ့ဒီ ညစာစားပြဲမွာ ဘာလို႔လဲမသိ၊ ကိုယ္ဟာ အရမ္းကို ထူပူ ရွက္ရြံ႕ေနမိတယ္၊ တိုတို ေျပာရရင္ အဲ့ဒီညက ကို္ယ့္အကိုႀကီးက သူ႔ကို ကိုယ့္ေဘးက ကုလားထိုင္မွာ ၀င္ထိုင္ခိုင္းတယ္ေလ၊ စကားတစ္လံုးေတာင္ ကိုယ္နဲ႔မေျပာျဖစ္ေသးတဲ့သူက သူ႔ထမင္းပန္းကန္ျပားကို ဟင္းခတ္ထည့္ေပးဖို႔ ကိုယ့္ဆီကိုု လွမ္းေပးလိုက္တယ္၊ အဲ့ဒီတခဏေလးအတြင္း ကိုယ္လဲ ရွက္ရွက္နဲ႔ ကတုန္ကရီျဖစ္ၿပီး ပန္းကန္ေလးကို လွမ္းအယူ ဘယ္ကဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိ လက္ထဲကေန ပန္းကန္က က်ကြဲေတာ့ တာပါဘဲ “

အန္တီသီသီက “အေသးစိတ္ကို မွတ္မိေနပါလားကြယ္” ဆိုၿပီး ေမေမ့ကို လွမ္းစလိုက္တယ္။

” အို.. ဒါက ေမ့ႏိုင္စရာမွမဟုတ္တာေနာ္ သီသီ၊ ဒါနဲ႔ ပန္းကန္ကြဲေတြ ဖိတ္က်ေနတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြကို ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ေကာက္ယူသိမ္းဆည္းၾကတယ္။ ညစာစားအၿပီးမွာ အဲ့ဒီလူက ကိုယ့္ဆီ ေလွ်ာက္လာၿပီး လက္ျဖန္႔ခိုင္းတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္တစ္သက္မွာ အမွတ္တရ ျဖစ္ေစမဲ့ အစိတ္အပိုင္းေလးတစ္ခုကို ကိုယ့္လက္ထဲကို ထည့္ေပးသြားတယ္၊ သူ႕ရဲ႕အျပံဳးေတြက အဲ့ဒီအခ်ိန္ထဲက ကိုယ့္ကို တစ္ဘ၀စာ က်ရွဳံးသြားေစေတာ့တာပဲ သီသီေရ၊ အင္း.. ေနာက္ငါးႏွစ္ အၾကာမွာ ကိုယ္တို႔ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကတယ္ေလ၊ အခု ဒီပန္းကန္ျပားအကြဲေလးကို ျမင္ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အျဖစ္အပ်က္ေတြက မေန႔တစ္ေန႔ကလိုပဲ ခံစားမိတယ္”

နားေထာင္ေနရင္းက ကၽြန္မ ရင္ထဲ နင့္ခနဲျဖစ္သြားရတယ္။ လြမ္းဆြတ္မႈေတြ ျခံဳလႊမ္းေနတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕ မ်က္၀န္းအစံုကို ကြၽန္မ ေငးၾကည့္ေနမိလိုက္တယ္။ ေမေမက အနားပဲ့ေနတဲ့ ေၾကြပန္းကန္ ျပားေလးကို ေၾကာင္အိမ္ထဲမွာ ေနသားတက် ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ထည့္လိုက္တယ္။ အထိမခံေရႊ ပန္းကန္ဆိုသလို တကယ့္ကို ဂရုတစိုက္ပါဘဲ။

ေနာက္တစ္ေန႔ ေမေမအလစ္မွာ ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္ထဲက ထင္ျမင္ခ်က္ကို သက္ေသထူဘို႕ ေမေမ့ရဲ႕ အ၀တ္ဘီဒိုအံဆြဲေလးကို ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ဖြင့္မိပါတယ္။ ကြၽန္မလက္အစံုက ရတနာပစၥည္းေတြ ၾကားထဲက ေလးေထာင့္ယြန္းအစ္ေလးဆီ ေရာက္သြားတယ္။ ယြန္းအစ္ေလးရဲ႕အဖံုးကို ဖြင့္ၿပီး အနီေရာင္ကထၳီပါအိတ္ေလးထဲက ေၾကြပန္းကန္ကြဲစေလးကို ယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ေျခလွမ္းသြက္သြက္နဲ႔ ထမင္းစားခန္းဆီကို အေျပးေလးလာခဲ့မိတယ္။ ေၾကာင္အိမ္တံခါးကို ဖြင့္ၿပီး အထဲက မေန႔က ေမေမေျပာခဲ့တဲ့ အနားပဲ့ေၾကြပန္းကန္ျပားေလးကို တယုတယ ထုတ္ယူလိုက္တယ္။ လက္ထဲက ပန္းကန္ကြဲစေလးနဲ႔ ပန္းကန္ျပားရဲ႕ အက္ကြဲေၾကာင္းေနရာေပၚမွာ စပ္ဟပ္ၾကည့္လိုက္မိ တယ္။ ကၽြန္မ ရင္ေတြ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ အခုန္ျမန္လာပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မလက္ထဲက ေၾကြပန္းကန္ ကြဲေလးက ပန္းကန္ရဲ႕အက္ေၾကာင္းေနရာမွာ အံကိုက္ကြက္တိ ၀င္သြားပါေရာလား။ ရင္ထဲမွာ အမ်ဳိးအမည္ မေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈမ်ားက တလိႈက္လိႈက္ ရုန္းၾကြတက္လာပါတယ္။

            ေသခ်ာပါၿပီ။ ဒီေၾကြပန္းကန္ကြဲစေလးဟာ ေမေမ့ကို ေဖေဖ စတင္ေတြ႕ရွိတဲ့ေန႔က ေပးခဲ့တဲ့ အမွတ္တရပစၥည္းေလးဆိုတာ ကြၽန္မ ေသခ်ာ အတည္ျပဳလိုက္ႏိုင္ပါၿပီ။

Untitled

11998834_10204901474765539_3882963497241481043_n

အခုေတာ့ ေၾကြပန္းကန္ကြဲစေလးနဲ႔စတင္ခဲ့တဲ့ ေဖေဖနဲ႔ေမေမတို႔ရဲ႕ ေမတၲာသက္တမ္းေလးက ေငြရတုေတာင္ တိုင္ပါေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖအဆုတ္ကင္ဆာနဲ႔ ဘ၀တစ္ပါး ကူးေျပာင္းသြားၿပီး ကတဲက ဒီေန႔ဒီရက္ထိတိုင္ေအာင္္ အေဖေနရာမွာေရာ အေမေနရာမွာပါ တစ္ဦးတည္း မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ခဲ့တဲ့၊ ေဖေဖ့အေပၚထားခဲ့တဲ့ ေမေမ့ရဲ႕သစၥာတရားက ဒီေၾကြပန္းကန္ကြဲစေလးနဲ႔အတူ ကၽြန္မကို သက္ေသျပေနပါေတာ့တယ္။

လာမဲ့လ၊ ေဖေဖနဲ႔ေမေမရဲ႕ မဂၤလာသက္တမ္း ေငြရတုရက္ျမတ္မွာ က်င္းပမဲ့ ကိုကိုနဲ႔ကၽြန္မရဲ႕ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲက်ရင္ ေမေမ့ဆီက ကြၽန္မ မဂၤလာလက္ဖြဲ႕တစ္ခုေတာင္းဖို႔ ရည္ရြယ္ထား ပါတယ္။ ေမေမ့ဆီက အဖိုးထိုက္တန္တဲ့ မည္သည့္လက္၀တ္ရတနာကိုမွ ကၽြန္မ မလိုခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘာဆိုဘာမွ တန္ဘိုးမရွိေသာ္ျငား ေမေမ့အတြက္ေရာ ကၽြန္မအတြက္ပါ အဖိုးအနဃ ထိုက္တန္တဲ့ ပစၥည္းေလးတစ္ခုကိုေတာ့ျဖင့္ လိုခ်င္မိပါတယ္။ အဲ့ဒီပစၥည္းေလးကိုပဲ ကၽြန္မရဲ႕မဂၤလာပြဲမွာ မဂၤလာ လက္ဖြဲ႔အျဖစ္ ေပးအပ္ဖို႔ ေမေမ့ကို ေတာင္းဆိုပါဦးမယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေမေမ တယုတယ သိမ္းဆည္းထားတဲ့၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာတရားေတြနဲ႔ ထံုမႊမ္းထားတဲ့ ေဖေဖေမေမရဲ႕ ခိုင္ၿမဲတဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ေပါင္းစပ္ပါ၀င္ေနတဲ့၊ ဒီပန္းကန္ကြဲစေလး ဟာ ကၽြန္မအတြက္ တစ္ဘ၀စာ အေကာင္းဆံုးေသာ မဂၤလာလက္ဖြဲ႔ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ အလားတူ ကၽြန္္မကိုယ္တိုင္လဲ ေမေမနဲ႔ထပ္တူ တန္ဘိုးထားၿပီး သိမ္းဆည္းထားခ်င္မိလို႔ပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ သစၥာတရားရဲ႕ ခိုင္က်ည္မႈဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ထိ ေလးနက္တယ္၊ ဘ၀တစ္သက္တာအတြက္ အမွတ္ရစရာဆိုတာဟာ တန္ဘိုးအနဃ ထိုက္တန္ေနစရာမလိုဘူး၊ ဒီ့ထက္ပိုလို႔ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ဆိုတာ ဘ၀မွာ ထြက္သက္၀င္သက္နဲ႔အမွ် ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးစရာ၊ ခ်စ္မက္တန္ဘိုးထားစရာ အမွတ္တရေလးတစ္ခု ျဖစ္ေနဖို႔သာ လိုအပ္လွတယ္ဆိုတာကို ေမေမ ရဲ႕ ေၾကြပန္းကန္ကြဲစေလးကေနတဆင့္ သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

ေမေမ့ရဲ႕ တန္ဘိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းအပိုင္းအစေတြ….။     ။

 (Reader’s Digest – September 1996 issued မွ Bettie B. Youngs ၏ That Little Glass Chip ကို ျပန္လည္ ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္။)

 

index

Share
Posted in ၀တၳဳ, ပံုႏွိပ္စာမ်က္ႏွာေပၚမွစာမူမ်ား | 9 Comments