သဘာ၀တရားတဲ့ ။ သဘာ၀တရားဆိုမွေတာ့ မျပဳျပင္ မဖန္တီးထားပဲ အလိုအေလွ်ာက္ ရရွိ ေနတတ္တဲ့ အရာမ်ဳိးေပါ့။ ကြၽန္မတို႕ လူသားေတြ အားလံုးဟာ ေလာကႀကီးက အခမဲ့ ေပးထားတဲ့ သဘာ၀တရားရဲ႕ အလွ အပေတြကို ေမ့ေလွ်ာ့ေနတတ္ၾကတယ္။ ေဖာေဖာသီသီရေနတဲ့ သဘာ၀ရဲ႕ အလွတရားေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳေနမိၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖန္တီးျပဳလုပ္ထားတဲ့ အရာေတြရဲ႕ ေနာက္ကို ေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီး ေကာက္ေကာက္ပါ ေအာင္လိုက္ေနမိၾကတယ္။
မေန႕ညက ေၾကာ္ျငာအသားေပး မဂၢဇင္း စာအုပ္အထူႀကီးတစ္အုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္မိရင္း ေၾကာ္ျငာ ေမာ္ဒယ္အခ်ဳိ႕ရဲ႕ သဘာ၀ကို လြန္ဆန္မွဳကဲေနတဲ့ ေခတ္လြန္ အလွအပေတြေၾကာင့္ စိတ္ေတြ ညစ္ညဴး လာရမိတယ္။ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ကပဲ ေခတ္ေနာက္ျပန္ ဆြဲေနသလား။ ဒါမွမဟုတ္ အလွအပကို မခံစားတတ္ေတာ့လို႔လား။ မ်က္ႏွာျပင္ကို မိတ္ကပ္ေတြလူးၿပီး အဆီျပန္္ ေနရခက္ ေနတဲ့ ခံစားမွဳထက္ သန္႕ရွင္းေအာင္ေဆးေၾကာၿပီး သဘာ၀ တရားအတိုင္း လတ္ဆတ္ေနတဲ့ ခံစားမွဳကို ကြၽန္မပိုၿပီးႏွစ္သက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာေတာ့…..။
ကြၽန္မတို႕ကို သဘာ၀တရားႀကီးက အာရံု ငါးပါးလံုးကို ခံစားႏိုင္ေအာင္ ဖန္တီးေပးထားၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကည္ႏူး ႏွစ္သိမ့္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲရွင္။ ဒီ ကမာၻႀကီးေပၚမွာ အာရံု ငါးပါးကို အျပည့္အ၀ ခံစားခြင့္မရၾကသူေတြ ထက္စာရင္ ကြၽန္မတို႕ ေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြက ဘယ္ ေလာက္မ်ား ကံေကာင္းလိုက္သလဲေနာ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အိမ္နားမွာ ဆြံ႕အနားမၾကားလူငယ္ေလး တစ္ဦးရွိတယ္။ သူ႕ဆီလာတဲ့ ဘ၀တူ သူငယ္ခ်င္း တခ်ဳိ႕ နဲ႕ ေျခဟန္လက္ဟန္ျပၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စကားေျပာေနၾကတာမ်ား ေဘးက ၾကည့္ေနတဲ့ ကြၽန္မဆီေတာင္ အေပ်ာ္ေတြ ကူးစက္လာ ရတယ္။ အသံမထြက္ပဲ သူတို႕ရယ္ေမာ ႏိုင္ၾကတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာ ဟန္ပန္က ကြၽန္မ တို႕လူေကာင္းေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာဟန္ပန္ထက္ ပိုထိေရာက္၊ ပိုပီျပင္ တယ္။ သူတို႕မ်က္ႏွာေတြက ကြၽန္မတို႕လို တစ္ခါတစ္ရံ ဟန္ေဆာင္ ၿပံဳး၊ရယ္၊မဲ႕ႏိုင္ဘို႕ သဘာ၀တရား က ခြင့္မေပးထားဘူး။ သူတို႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြ က ပကတိ အရွိတရားကို ေဖာ္ညႊန္းေန တယ္။ ကြၽန္မတို႕ေရာ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ ကြၽန္မတို႕ရဲ႕ ပင္ကိုယ္စိတ္ေတြကို သဘာ၀က်က် မ်က္ႏွာေပၚမွာ ထုတ္ေဖာ္ ထားမိရဲ႕လား…..။
သဘာ၀တရားက ခ်ားရဟတ္လို ပတ္လည္လွည့္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ ပန္းပြင့္ေလးေတြရဲ႕ အလွကို ကြၽန္မ ခံစားၾကည့္မိတယ္။ သူတို႕ကလည္း အစြမ္းကုန္ ငြားငြားစြံ႕ ပြင့္လန္းေနၾကတယ္။ အေရာင္အေသြးအရြယ္မ်ဳိးစံုနဲ႕။ စိတ္လွဳပ္ရွားဖြယ္ ရနံံ႕မ်ဳိးစံုနဲ႕။ ပန္းပြင့္ ေတြကေန ေနာက္ထပ္ ပန္းပင္ အသစ္ေတြ ေပါက္ဖြားႏိုင္ေအာင္ မ်ဳိးေစ့ေတြ ခ်ႏိုင္ေအာင္ ႏြမ္းေၾကြေပးရတယ္။ သူတို႕ေလး ေတြရွင္သန္ဘို႕ ေရ၊ေလ၊ အလင္းေရာင္နဲ႕ အဟာရ ေတြလိုအပ္တယ္။ သစ္သီး၀လံ ေတြကို ၾကည့္ဦး မလား။ ေမႊးပ်ံ႕ရနံ႕ေတြ အသြင္သ႑ာန္ေတြနဲ႕ စြဲေဆာင္ေနၾကတာ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ရဲ႕ အလွ တရား ေတြ ေမႊးရန႕ံေတြြဟာ သဘာ၀တရားက ေပးထားတဲ့ အတိုင္္းမွ ဟုတ္ပါ ေသးရဲ႕လား။ ႀကီးထြားေစတဲ့ ဓာတ္ေျမၾသဇာေတြ၊ ဓာတုေဗဒ အေရာင္ဆိုးေဆးေတြနဲ႕ ဘယ္ ေလာက္ေတာင္ အသားတက် စြန္းထင္း ေနၿပီလည္း…..။
တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ ကြၽန္မရဲ႕ အိမ္မွာ ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ ပန္းအိုးေလးေတြ အလွဆင္ ထိုးတတ္တယ္။ ေစ်းျခင္းေတာင္းထဲက မုန္ညွင္းရြက္ အခက္ေလးနည္းနည္း။ ကိုက္လန္ပင္ေလး ေတြ၊ တစ္ခါတစ္ရံ ကန္စြန္းပင္ေလးေတြ၊ ခရမ္းကေဆာ့သီးစိမ္းစိမ္းေလးေတြ၊ ငရုပ္သီးေတာင့္ရွည္ စိမ္းစိမ္းေလးေတြနဲ႕ ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ ပန္းအလွအိုးကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ အလွဆင္ထိုးတတ္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ဆရာႀကီးလူထုဦးစိန္၀င္းရဲ႕ စာသင္ ခန္းေလးထဲမွာတုန္းက လည္း အဲ့ဒီလိုပဲ အရြက္ တဖားဖားနဲ႕ စိမ္းစိုေနတဲ့ ပန္းအိုးေလးေတြ စာၾကည့္ စားပြဲတိုင္းမွာ ရွိေနတတ္တယ္။ ကြၽန္မ အပင္ေတြကို ရွင္သန္လွပ ဖူးပြင့္လာေအာင္ စိုက္ပ်ဳိးတတ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ဒီအခြင့္အေရးနဲ႕ အေ၀းဆံုးမွာရွိေနရတာ။ ကြၽန္မရဲ႕ Life Plan ေတြထဲမွာေတာ့ အသက္ ၅၀ႏွစ္ ေလာက္ ေရာက္ရင္ေတာ့ ေျမႀကီးနဲ႕ထိေတြ႕ခြင့္ရတဲ့ ျခံေလးတစ္လံုးထဲမွာ ပန္းပင္ေလး ေတြစိုက္ စာေတြဖတ္ရင္ ဘ၀ရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္ကို ေအးေအးလူလူ ျဖတ္သန္းမိခ်င္တယ္။ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာေတာ့ တိုက္ခန္းက်ဥ္းငယ္ေလးရဲ႕ အခန္းငယ္ေလးထဲမွာ…။
ေနာက္ ကြၽန္မ ငါးေလးေတြကို ေမြးျမဴခ်င္ေနမိတယ္။ မွန္လံုကန္ေသးေသးေလးမွာ ေအာက္ဆီဂ်င္ ပိုက္ေတြတတ္ နီယြန္ ဆလိုက္မီး ေတြ ထိုးၿပီး ေမြးျမဴခ်င္တာ မ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ျခံထဲမွာ အုတ္ကန္ က်ယ္က်ယ္ေလးတူးၿပီး သဘာ၀ အလင္းေရာင္ ေအာက္မွာ သဘာ၀ က်က် ငါးေလးေတြ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း ကူးခတ္သြားလာေနတာမ်ဳိးကို ကြၽန္မႏွစ္ျခိဳက္တယ္။ သူတို႕ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ကူးခတ္ ေနတာၾကည့္ၿပီး အခမဲ့ရႏိုင္တဲ့ ဒီသဘာ၀တရားရဲ႕ အရသာကို စားသံုး ခ်င္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ကိုက ငါးကေလး တစ္ေကာင္ ျဖစ္ခ်င္ေနမိတာ…။
ဒီေလာကႀကီးမွာ ကြၽန္မ အပါအ၀င္ ရွိေနၾကတဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားဖို႕ ဇြဲနပဲနဲ႕ ေလာကဓံ ပင္လယ္ျပင္ႀကီး ထဲမွာ လက္ပစ္ ကူးၿပီး ႀကိဳးစားရုန္းကန္ ေနဖို႕ပဲ အားထည့္ ေနၾကတယ္။ သဘာ၀တရားက အခမဲ့ေပးထားတဲ့ အဖိုးတန္ အႏွစ္ သာရေတြ အလွအပေတြကို အနား မွာထားၿပီး အသံုးျပဳဖို႕ ေမ့ေလွ်ာ့ေနၾကတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ အသံုးျပဳဖို႕ အခြင့္အေရးေတြ မရၾကတာမ်ားလား..။
သဘာ၀တရားေတြကို ေမြးထုတ္ေပးေနတဲ့ ဒီ ကမာၻႀကီးကေရာ..။ တေျဖးေျဖးနဲ႕ သူရဲ႕ ဂုဏ္ရည္ ေတြက ယိုယြင္းလာေနလိုက္တာ။ မီးေတာင္ ေတြ ေပါက္ကြဲ၊ ေတာမီးေတြေလာင္၊ ငလွ်င္ေတြလွဳပ္၊ မုန္တိုင္းေတြထန္၊ ေရခဲေတာင္ေတြၿပိဳနဲ႕ နလန္မထူႏိုင္ေအာင္ပါ ပဲလား။ ေနာက္ သဘာ၀ ေလာက ႀကီးကို ျခိမ္းေျခာက္ေနတဲ့ HIV, H1N1, AIDS ေရာဂါအသစ္ အဆန္းေတြ။
ကြၽန္မတို႕ဟာ သဘာ၀ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုျဖစ္တယ္။ သဘာ၀တရားကို အခမဲ့ရရွိႏိုင္တယ္။ ကြၽန္မတို႕နဲ႕ သဘာ၀ တရားဟာ ခြဲျခားလို႕ မရ စေကာင္းဘူး။ ဒါေတြကို သိေနရက္နဲ႕ကြၽန္မတို႕ဟာ သဘာ၀တရားနဲ႕ ဘာလို႕မ်ား တေျဖးေျဖး ကင္းကြာ လာၾက တာပါလိမ့္…။
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မေတာင္စဥ္ေရမရ ေတြးေနမိတာကို ခ်ေရးမိလိုက္တာပါ။ ဒီပို႕စ္ေလးကို ” ေတာင္စဥ္ေရမရ အေတြးမ်ား ” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလး တစ္ခု ထပ္ဖြင့္ၿပီး ေတာ့ ထည့္ထား လိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္မဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လက္ေတြ႕သမားလို႕ ခံယူထားေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါ ဦးတည္ခ်က္မရွိ အေတြးေတြပ်ံ႕လြင့္တတ္ပါတယ္။ အေတြးေတြပ်ံ႕လြင့္တိုင္း ဒီေခါင္းစဥ္ ေလးေအာက္မွာ လာေရာက္စု ေဆာင္းဘို႕ စိတ္ကူးရသြားလို႕ပါ။
ဆႏၵနဲ႕ဘ၀တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။
