Mom & Baby Magazine, အတြဲ (၁)၊ အမွတ္ (၁)
ကစ္တုန္က ငါးတန္းတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ပါ။ ကစ္တုန္ရဲ႕ ေက်ာင္းနာမည္ က ေ၀ဟင္ထြဋ္ေခါင္ ျဖစ္ေပမဲ့ ေမြးကာစက အသားျဖဴျဖဴ ပါးေဖာင္းေဖာင္းကစ္ကစ္ မ်က္လံုး ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးနဲ႔မို႔ ကစ္တုန္ရဲ႕ေဖႀကီးနဲ႔ေမႀကီးက ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ကစ္တုန္လို႔ အိမ္နာမည္ေပးထားတယ္။ ကစ္တုန္က တစ္ဦးထဲေသာ သားျဖစ္တယ္။ ေမ်ာက္ရံႈးေအာင္ေဆာ့တယ္။ ဥာဏ္ေကာင္းေပမဲ့ အတန္းထဲမွာ စာအေတာ္ႀကီးမဟုတ္ဘူး။ တီထြင္ကစားရတာ၊ စြန္႕စားရတာ ၀ါသနာပါတယ္။ အေၾကာက္အလန္႔မရွိဘူး။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ဆန္႔တယ္။ အထူးျခားဆံုးက ငယ္စဥ္ထဲက သီခ်င္းေတြကို ၾကားရံုုနဲ႔ မွတ္မိေနတတ္ၿပီး၊ စည္း၀ါးကိုက္ေအာင္ အလြယ္တကူ ျပန္ဆိုႏိုင္တယ္။ ကစ္တုန္ရဲ႕ ေဖႀကီးနဲ႔ေမႀကီးကလဲ သီခ်င္းေတြႀကိဳက္ ေတာ့ အိမ္မွာဖြင့္နားေထာင္ရင္း ကစ္တုန္ပါ နားယဥ္လာၿပီး သီခ်င္းေတြ ႀကိဳက္တတ္လာတယ္။ သီခ်င္းႀကိဳက္တဲ့ ကစ္တုန္က သီခ်င္းေလး အၿမဲညည္းေနတတ္တယ္။ ေက်ာင္းမွာ စာေရးစားပြဲခုံကို ေပတံနဲ႔ ေခါက္ၿပီး သီခ်င္းအဆိုေကာင္းလို႔ ခနခန ဒဏ္ေပးခံရတယ္။
ကစ္တုန္က သီခ်င္းေတြထဲမွာ ေရာ့ခ္သီခ်င္းေတြဆို အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ေရႊတိဂံုဘုရားေစာင္း တန္းက ေဖႀကီး၀ယ္ေပးထားတဲ့ သစ္သားဂစ္တာေလးကို ဟန္က်ပန္က် တျဗန္းျဗန္း တီးရင္း ေရာ့ခ္သီခ်င္းေတြကို အာၿပဲေအာင္ ေအာ္ဆိုရတာကို သိပ္သေဘာက်တယ္။ ကစ္တုန္အႀကိဳက္ဆံုး နာမည္ႀကီး အမ်ဳိးသမီး ေရာ့ခ္ကာတစ္ဦး ရွိတယ္။ သူ႔နာမည္က ရွိန္းျမင့္မိုရ္ထက္တဲ့။ သူ႔ရဲ႕႔ ထူထူရွရွအသံနဲ႔ ေရာ့ခ္သီခ်င္းေတြဆို ကစ္တုန္အသည္းစြဲပဲေပါ့။ သူ႕သီခ်င္းေတြဆို အိမ္မွာ အာၿပဲနဲ႔ ေအာ္ဆိုလြန္းလို႔ ကစ္တုန္ရဲ႕ ေဖႀကီးနဲ႔ေမႀကီး တင္ နားၿငီးတယ္ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ ကစ္တုန္ရဲ႕ အသည္းေက်ာ္ တယ္ရီယာေခြးေလး ဘူဘူးကေတာင္ နားၿငီးလြန္းလို႔ တ၀ုတ္၀ုတ္ ထိုးေဟာင္ၿပီး အားေပးတာခံရတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တုန္းက ကစ္တုန္ရဲ႕ေဖႀကီး အလုပ္ေတြမအားလို႔ ခရီးမထြက္ရတာမို႔၊ ဒီႏွစ္ေတာ့ ကစ္တုန္ရယ္၊ ဘူဘူးရယ္၊ ေဖႀကီးေမႀကီးတို႔နဲ႔အတူ ၿမိဳ႕သာယာကို အလည္သြားၾကတယ္။ ၿမိဳ႕သာယာၿမိဳ႕ေလးက ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ထက္က ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလး ျဖစ္တယ္။ ကစ္တုန္ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ႏြားႏို႕ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ၊ နီရဲခ်ဳိျမေနတဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီသီး အႀကီးႀကီးေတြ ေပါေပါ မ်ားမ်ားရတဲ့ ေဒသျဖစ္တယ္။ပန္းေရာင္စံုေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ ေမႊးျမဖူးပြင့္ၾကၿပီး၊ ေႏြရာသီလို အခ်ိန္ မ်ဳိးမွာေတာင္ ႏွင္းေတြ ခဲေနေအာင္က်တဲ့ေဒသဆိုတာကို ခရီးမထြက္ခင္ ကစ္တုန္က ေဖႀကီးနဲ႔အတူ အင္တာနက္ကေန သတင္း အခ်က္အလက္ေတြ ႀကိဳတင္ရွာထားလို႔ သိထားႏွင့္ၿပီးၿပီ။
ဒါေၾကာင့္ ၿမိဳ႕သာယာၿမိဳ႕ေလးကို အခုမွ ပထမဆံုးေရာက္ဖူးလို႔ အင္တာနက္ထဲက ႀကိဳေတြ႔ထားတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ ျမင္ကြင္းအသစ္တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရတိုင္း ကစ္တုန္တစ္ေယာက္ သူ႕ေဖႀကီးေမႀကီး တို႔ကို ျပၿပီး အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ ပန္းၿခံထဲက ႏွင္းျပင္ႀကီးထဲမွာ ႏွင္းေလ်ာစီး ရင္း ႏွင္းေဘာ လံုးေလးေတြနဲ႔ ဘူဘူးေလးကို ပစ္ေပါက္ရင္း စိမ္ေျပးတမ္း ကစားၾကတယ္။ ဘူဘူးေလးလဲ တ၀ုတ္၀ုတ္ေဟာင္ရင္း ဟိုေျပးဒီေျပးနဲ႔ မေမာပမ္းႏိုင္ေအာင္ အေပ်ာ္လြန္ေနရွာတယ္။
ေခြးေလးဘူဘူးထက္ အေပ်ာ္လြန္ေနတဲ့သူတစ္ဦး ရွိပါတယ္။ အဲ့တာက ကစ္တုန္ပါပဲ။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကစ္တုန္တို႔မိသားစု ရန္ကုန္မျပန္ခင္ ေနာက္ဆံုးညမွာ ကစ္တုန္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ အမ်ဳိးသမီး ေရာ့ခ္ကာ ရွိန္းျမင့္မိုရ္ထက္ ၿမိဳ႕သာၿမိဳ႕ေလးမွာ တကိုယ္ေတာ္အထူးေဖ်ာ္ေျဖပြဲ လာလုပ္မယ္၊ အဲ့ဒီ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲကို ၾကည့္ဖို႔ ေဖႀကီးက လက္မွတ္ႀကိဳတင္၀ယ္ထားပါတယ္။ တီဗီထဲမွာ၊ ဗီစီဒီထဲမွာသာျမင္ဖူးတဲ့ ေရာ့ခ္ကာ ရွိန္းျမင့္မိုရ္ထက္ရဲ႕ စတိတ္ရိႈးကို ကစ္တုန္တစ္ေယာက္ အျပင္မွာ အရွင္လတ္လတ္ ၾကည့္ဖူးရေတာ့မွာမို႔ ၀မ္းသာလံုးဆို႔ေနပါတယ္။
ည(၈)နာရီတိတိမွာ စတိတ္ရိႈးစမွာမို႔ ကစ္တုန္တို႔မိသားစု တည္းခိုတဲ့ လမင္းတာရာတည္းခိုခန္းကို ညေနေစာေစာ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ညစာစားၿပီးမွ စတိတ္ရိႈးကိုသြားမွာမို႔ ေရခ်ဳိးအ၀တ္အစားလဲၿပီးတဲ့ ကစ္တုန္တစ္ေယာက္ ေဖႀကီးနဲ႔ေမႀကီး ေရမိုးခ်ဳိးတာကို ေစာင့္ရင္း တည္းခိုခန္းရဲ႕ၿခံ၀င္းထဲမွာ ေခြးေလး ဘူဘူးနဲ႔ ဟိုဟိုသည္သည္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ၿခံ၀င္းထဲမွာ ပန္းေတြအမ်ားႀကီး စိုက္ထားလို႔ ညေနခင္းရဲ႕ ေလျပည္ေအးေအးေလး တိုက္ခတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ပန္းရနံ႔ေမႊးေမႊးေလးေတြရဲ႕ ေမႊးရနံ႔ကို ကစ္တုန္ ရွဴရိႈက္္ မိပါတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ၿခံထဲကို အျဖဴေရာင္ကားလွလွေလးတစ္စီး ၀င္လာပါတယ္။ ကားက တည္းခိုခန္းရဲ႕ ေပၚတီကိုေဘးမွာ ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ကားေပၚကေန တီရွပ္အျဖဴ၊ ဂ်င္းေဘာင္းအျပာနဲ႔ လွ်ာထိုးပါတဲ့ ဦးထုတ္ အျပာေရာင္ကို ခပ္စိုက္စိုက္ေဆာင္းထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ဆင္းလာပါတယ္။ ကစ္တုန္တစ္ေယာက္ ဘူဘူးေလးကို ေပြ႕ပိုက္ရင္း တည္းခိုးခန္းထဲကို အေျပးျပန္လာခ်ိန္ အဲ့ဒီအမ်ဳိးသမီးနဲ႔ အမွတ္မထင္ ၀င္တိုက္မိရင္း ေခ်ာ္လဲက်သြားပါတယ္။ ဒူးေခါင္းမွာ နီရဲသြားၿပီး အနည္းငယ္ပြန္းသြားေပမဲ့ ကစ္တုန္ ရွက္ရွက္နဲ႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္ထမလို႔ လုပ္ခ်ိန္မွာပဲ၊ အမ်ဳိးသမီးက ကစ္တုန္ကို ဆြဲထူေပးလိုက္ပါတယ္။
“အို… ကေလး.. ေခ်ာ္လဲတာ နာသြားၿပီ၊ မမ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ထေနာ္ ထ”
ကစ္တုန္ ဒူးေခါင္းက နာေနတာ ေမ့သြားပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီးက ေနကာမ်က္မွန္အမည္း တပ္ထားၿပီး ေျခေထာက္မွာ ဇစ္ေတြ သံဆူးေလးေတြ တတ္ထားတဲ့ ခြာျမင့္လည္ရွည္ဖိနပ္ႀကီး စီးထားပါတယ္။ ကစ္တုန္ ဒီအျပင္အဆင္ အ၀တ္အစားမ်ဳိးကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိေနပါတယ္။ လူမေၾကာက္တတ္တဲ့ ကစ္တုန္တစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္းပဲ အမ်ဳိးသမီးကို ေမးလိုက္မိပါတယ္။
“မမ… မမက အဆိုေတာ္ ရွိန္းျမင့္မိုရ္ထက္ မဟုတ္လား”
“ဟယ္.. သားက သိပ္ေတာ္တာပဲ၊ မမ ရုပ္ဖ်က္လာေတာင္ မွတ္မိတယ္”
သူသိပ္ႀကိဳက္လြန္းတဲ့ ေရာ့ခ္အဆိုေတာ္က သူ႕ေရွ႕ေမွာက္ေရာက္္လာၿပီး စကားေျပာခြင့္ရေနတာမို႔ ကစ္တုန္တစ္ေယာက္ အရမ္း၀မ္းသာသြားၿပီး “ဟုတ္ကဲ့၊ သားက မမသီခ်င္းေတြ အရမ္းႀကိဳက္တယ္၊ အကုန္ အလြတ္ရတယ္၊ မယံုရင္ ဆိုျပရမလား”
အဆိုေတာ္ ရွိန္းျမင့္မိုရ္ထက္က သေဘာက်စြာနဲ႔ ကစ္တုန္ကို “ကဲ.. ဒါဆို ဆိုျပပါဦး၊ ဟုတ္မဟုတ္ မမ နားေထာင္မယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။
“စာနာပါ… နားလည္ပါ… ေမတၱာေတြထားပါ…
ကမၻာေျမဟာ လွေနမွာ…
ခ်ိဳသာစြာ…ေျပာဆိုပါ… အၾကင္နာေတြ မွ်ေ၀ပါ
လူသားတို႔အတူူတူ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေအာက္မွာ ”
စပ္က်မတ္က် သီခ်င္းကို ဆိုျပလိုက္ယံုမကပဲ ဒူးေခါင္းက နာေနတာကိုေတာင္ ကစ္တုန္ေမ့သြားၿပီး ရွိန္းျမင့္မိုရ္ထက္ အဲ့ဒီသီခ်င္းဆိုတိုင္း လုပ္ေနက်အိုက္တင္ျဖစ္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္ပတ္လွည့္ၿပီး ခါးေလးပါ ညြတ္ျပလိုက္တယ္။ ရွိန္းထက္ျမင့္မိုရ္က သေဘာက်လြန္းလို႔ လက္ခုပ္တီးၿပီး အားပါးတရ ရယ္ေမာပါတယ္။ ကစ္တုန္လဲ အဲ့ဒီေတာ့မွ ရွက္ယမ္းယမ္းၿပီး ၿခံ၀ကို ေျပးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေခြးေလး ဘူဘူးက ကစ္တုန္ရဲ႕ ေနာက္ကေန အၿမီးေလး လႈပ္ယမ္းၿပီး အေျပးလိုက္လာပါတယ္။
ၿခံအျပင္ေရာက္ေတာ့ ေခြးေလးဘူဘူးက ဟိုးအေ၀းမွာ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ လမ္းၾကားေလးဆီ မေျပာမဆို တ၀ုတ္၀ုတ္ေဟာင္ရင္း ထြက္ေျပးသြားပါတယ္။ ရန္ကုန္က ၿခံထဲမွာလို ဘူဘူးေလးတစ္ေကာင္ စိန္ေျပးတမ္း ေဆာ့ခ်င္ေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ကစ္တုန္လဲ ေျပးသြားတဲ့ ဘူဘူးေလးေနာက္ကို မ်က္ေျခမျပတ္ အေျပးလိုက္ပါတယ္။ ခုန ေခ်ာ္လဲထားတဲ့ ကစ္တုန္ရ႕ဲဒူးေခါင္းက ဒဏ္ရာက အခုမွ ေျပးရင္း နာစျပဳလာပါၿပီ။
“ဘူဘူးေရ… မေျပးနဲ႔… လိမ္မာတယ္… ျပန္လာ.. ငါ့ေျခေထာက္နာေနတယ္ကြ… အေ၀းႀကီး မေျပးႏိုင္ဘူး… အခုလို ေလွ်ာက္သြားတာ ေမႀကီးသိရင္ ငါတို႔ ဆူခံရလိမ့္မယ္ေနာ္”
လမ္းေလးအတိုင္း ဘူဘူးေနာက္ကို ေအာ္ေခၚရင္း ေျပးလာလိုက္တာ လမ္းေကြ႔ေလးနားလဲ ေရာက္ေရာ တ၀ုတ္၀ုတ္သူ႕ကို ေဟာင္ေနတဲ့ ဘူဘူးေလးကို ေပြ႕ဖမ္းလိုက္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ အမိခံလိုက္ရတဲ့ ဘူဘူးေလးက တ၀ုတ္၀ုတ္ေဟာင္ရင္း ထံုးစံအတိုင္း ကစ္တုန္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို လွ်ာနဲ႔လွမ္းလွ်က္ပါတယ္။ ဘူဘူးေနာက္ ေျပးလိုက္လာခဲ့တာ ဘာလိုလိုနဲ႔ တည္းခိုခန္းနဲ႔ နည္းနည္းေတာင္ လွမ္းသြားခဲ့ပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ လာရာလမ္းအတိုင္း ဘူဘူးေလးကို ေပြ႔လို႔ တည္းခိုခန္းကို ျပန္ဖို႔ ေျခဦးေနာက္ျပန္လွည့္လိုက္ပါတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကစ္တုန္ရဲ႕ ေရွ႕နားမွာေတြ႔လိုက္ရတာက အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ အမ်ဳိးသားႀကီး တစ္ေယာက္။ ဗလေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အမ်ဳိးသားႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာက တင္းမာခက္ထန္ေနလိုက္တာမ်ား ကစ္တုန္မေျပာနဲ႔ ဘူဘူးေတာင္ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေဟာင္သံတိတ္သြားတယ္။
အဲ့ဒီမွာ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက “သားေလး.. ေဒၚႀကီးတို႔က သားေလးရဲ႕ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ေခၚခိုင္းလိုက္လို႔ သားေလးတို႔ကို လိုက္ေခၚတာ၊ လာ… ေဒၚႀကီးတို႔နဲ႔ ျပန္လိုက္ခဲ့၊ ၾကည့္စမ္း ဒူးေခါင္းမွာလဲ ေခ်ာ္လဲထားတဲ့ ဒဏ္ရာနဲ႔၊ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး၊ ခ်ီသြားမွျဖစ္မွာပါ”
ေျပာေျပာဆိုဆို မ်က္ႏွာတင္းတင္းနဲ႕ ဦးေလးႀကီးက သူ႕ဗလႀကီးနဲ႕ ဘူဘူးေလးနဲ႔သူ႕ကို လက္တစ္ဘက္တစ္ခ်က္ဆီကေန ေစြ႕ခနဲေပြ႔ခ်ီလိုက္ၿပီး မလွမ္းမကမ္းမွာ စက္မသပ္ပဲ ရပ္ထားတဲ့ ကားအစုတ္တစီးေပၚကို ခပ္သြက္သြက္ တြန္းတင္လိုက္တယ္။ ကစ္တုန္စိတ္ထဲ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးတဲ့ ဒီလူေတြက ေဖႀကီးေမႀကီးတို႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အႏၱရာယ္အေငြ႔အသက္ကို ခံစားမိလိုက္ ပါတယ္။
“သားကိုလႊတ္ေပး… သားကိုလႊတ္ေပး” လို႔ ရုုန္းကန္ရင္း ေအာ္ေနတဲ့ ကစ္တုန္ရဲ႕ပါးစပ္ကို ေဒၚႀကီးက လက္နဲ႔ပိတ္ထားလို႔ ကစ္တုန္တစ္ေယာက္ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ေသခ်ာပါၿပီ။ ဒီလူေတြက ကစ္တုန္မိဘေတြရဲ႕ မိတ္ေဆြ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကားေနာက္ခန္းထဲကို ကစ္တုန္၊ ဘူဘူးနဲ႔အတူ အေဒၚႀကီးေရာက္ခ်ိန္မွာ ဦးေလးႀကီးက ကားကို အလ်င္စလို ေမာင္းထြက္လိုက္ပါတယ္။ ကားက ေဖႀကီးနဲ႔ ေမႀကီးရွိရာ တည္းခိုခန္းဆီမဟုတ္ပဲ ဆန္႔က်င္ဘက္လမ္းကို ေမာင္းေနလို႔ ကစ္တုန္ အရမ္းကို ေၾကာက္လန္႔မိ သြားတယ္။
“ျပန္ပို႔ေပး… ျပန္ပို႔ေပး… သားကို ျပန္ပို႔ေပး…”
“၀ုတ္… ၀ုတ္…၀ုတ္ ”
ကားက စုတ္ၿပီးေဟာင္းေနေတာ့ စက္သံတဂြြြီးဂြီးနဲ႔ ကားေဘးမွာ မီးခိုးေငြ႔ေတြ တေထာင္းေထာင္း ထြက္ေနေပမဲ့ ဦးေလးႀကီးက ရေအာင္ေမာင္းလာပါတယ္။ ကစ္တုန္နဲ႔ ဘူဘူးေလးကေတာ့ ကားေပၚကေန အေအာ္မပ်က္ အေဟာင္မပ်က္ပါပဲ။ ကားေပၚမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေတြးလာပါတယ္။ ေမႀကီးက “ၿခံထဲမွာပဲ ကစားေနာ္၊ ၿခံျပင္မထြက္ရဘူး” လို႔ ေသခ်ာမွာတာကို နားမေထာင္လို႔ အခုေတာ့ အဖမ္းခံရၿပီ၊ ေမႀကီးတစ္ခါေျပာျပတဲ့ ကေလးေတြကို လိုက္ဖမ္းၿပီး သူေတာင္းစားလုပ္ခိုင္းတယ္၊ တျခားတိုင္းျပည္ကို ေရာင္းစားတယ္ဆိုတာမ်ဳိး ကစ္တုန္ေတာ့ အလုပ္ခံရၿပီထင္တယ္၊ ခုေလာက္ဆို ေဖႀကီးနဲေမႀကီး ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ပူေနမလဲဆို ေတြးမိလိုက္၊ ဒီေလာက္အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းၾကားက “ သြားပါၿပီ ဒီညေတာ့ မမရွိန္းထက္ျမင့္မိုရ္ရဲ႕ စတိတ္ရိႈးကိုလဲ မၾကည့္ရေတာ့ဘူး” ဆို စိတ္ရိႈးၾကည့္ဖို႔ကို သတိရလိုက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ကစ္တုန္က ေခသူမဟုတ္ပါဘူး။ ကစ္တုန္က သတၱိရွိတယ္။ စြန္႕စားရတာ ႀကိဳက္တယ္။ မတရား အႏိုင္က်င့္ရင္ မခံတတ္ဘူး။ ေၾကာက္စိတ္ေတြျဖစ္ေနေပမဲ့ သူတို႔လက္က လြတ္ႏိုင္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာ သတိျပဳမိသြားတယ္။ ဒါနဲ႕ ကားရဲ႕ ျပဴတင္းေပါက္ကေန ေခါင္းထြက္ၿပီး ေရာ့ခ္သီခ်င္းေအာ္ဆိုသလို အသံၿဗဲႀကီးနဲ႕ “သားကို လူဆိုးေတြ ဖမ္းသြားတယ္၊ သားကို ကယ္ပါ” ဆို မရပ္မနား ေအာ္လာတယ္။ ဘူဘူးေလးကလဲ အားက်မခံ တ၀ုတ္၀ုတ္နဲ႔ လိုက္ေဟာင္ေပးတယ္။ ကားေမာင္းေနတဲ့ မုန္းစရာ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ဦးေလးႀကီးက “ ဟိတ္ ေကာင္ေလး တိတ္စမ္း၊ ေအာ္မေနနဲ႔၊ နားၿငီးတယ္၊ ငါ့ကို ဘာမ်ား မွတ္သလဲ၊ လွ်ာျဖတ္ပစ္လိုက္မယ္၊” လို႔ ကားေမာင္းေနလွ်က္က မ်က္လံုးႀကီး ျပဴးၿပီး လွမ္းေအာ္တယ္။ ကစ္တုန္တို႔ တည္းခိုခန္းက ၿမိဳ႕ျပင္နားမွာဆိုေတာ့ အခုဆို ၿမိဳ႕အျပင္ဘက္ ပိုလို႔ေတာင္ ေရာက္ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ လမ္းတေလွ်ာက္ လူေရာ ကားေရာ ရွင္းေနတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကစ္တုန္တို႔ ကားစုတ္ႀကီး ေဘးကေန ၿပိဳင္ဘီးေလးတစ္စီး ၀ွစ္ခနဲ ျဖတ္ေမာင္းသြားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႕ ကယ္သူေတြ႔ၿပီဆိုၿပီး ကစ္တုန္တစ္ေယာက္ အသံၿဗဲနဲ႔ ထပ္ေအာ္ျပန္တယ္။ စက္ဘီးေမာင္းသူက စက္ဘီးေမာင္းတဲ့ ေခါင္းစြတ္သံဦးထုပ္ေဆာင္းထားလို႔ သူ႔မ်က္ႏွာကို ကစ္တုန္မျမင္ရဘူး။ အဲ့ဒီဦးထုပ္ေၾကာင့္ ကစ္တုန္ရဲ႕ အကူအညီေအာ္ေတာင္းသံကို စက္ဘီးသမား ၾကားမၾကား မေသခ်ာဘူး။
“သား ဖမ္းခံေနရတာပါ၊ သားကို ကယ္ပါ”
ရွိသမွ်အသံကို အစြမ္းကုန္ညွစ္ထုတ္ ေအာ္လိုက္သံေၾကာင့္ ၿပိဳင္ဘီးေလး အရွိန္ေလ်ာ့သြားတယ္။ ကားစုတ္ႀကီးက စက္ဘီးေဘးကေန ဟြန္းတီးၿပီး ျဖတ္ေက်ာ္တက္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သတၱိရွိတဲ့ ကစ္တုန္က ကားျပဴတင္းေပါက္ကေန ကိုယ္တစ္ပိုင္းထြက္ လက္လွမ္းျပၿပီး ကားအေနာက္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ၿပိဳင္ဘီးနင္းေနသူ ဆီကို အကူအညီ လွမ္းေအာ္ေတာင္းျပန္ပါတယ္။
“သား ဖမ္းခံေနရတာပါ၊ သားကို ကယ္ပါ”
“၀ုတ္… ၀ုတ္… ၀ုတ္”
ဘူဘူးကလဲ ကစ္တုန္ေဘးကေန ေခါင္း၀င္ထိုးရင္း တ၀ုတ္၀ုတ္နဲ႔ ၀ိုင္းကူေဟာင္ေပးပါတယ္။ အေဒၚႀကီးက ကစ္တုန္နဲ႔ဘူဘူးေလး ေအာ္ေနတာကို နားညည္းလာတယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ ကစ္တုန္တို႔ကို ကားျပဴတင္းေပါက္ ကေန ဆြဲခ်ၿပီး၊ ကစ္တုန္ရဲ႕ေခါင္းကို ေဒါက္ခနဲ အာလူးသီးထြက္သြားေအာင္ ေခါက္လိုက္ယံုမကပဲ၊ ဘူဘူးေလးရဲ႕ႏွာေခါင္းကိုလဲ လက္နဲ႔ရိုက္ထည့္လိုက္တာမို႔ တအိုင္အိုင္နဲ႔ေအာ္ရင္း ဘူဘူးေလး အသံတိတ္သြားပါတယ္။ ကစ္တုန္ မ်က္ရည္၀ဲလာပါတယ္။ စက္ဘီးေလးက အေနာက္မွာ အေ၀းႀကီး က်န္ခဲ့ပါၿပီ။ ကစ္တုန္ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ေဖႀကီးနဲ႕ေမႀကီးကို ျပန္ေတြ႔ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။
ကားက ၿမိဳ႕ျပင္ေရာက္လာေတာ့ လမ္းေဘးမွာ အိမ္ေတြလူေတြ မေတြ႔ရေတာ့ပဲ သစ္ပင္ေတြပဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ မ်က္ရည္က်တာ လူေပ်ာ့လူညံ့ေတြရဲ႕ အလုပ္လို႔ ေဖႀကီးေျပာတာကို သတိရလိုက္မိလို႔ ၀မ္းနည္းၿပီး ငိုခ်င္စိတ္ကို ကစ္တုန္ မနည္းေအာင့္ထားရပါတယ္။ ကားက တစ္နာရီနီးပါး ေမာင္းသြားၿပီးခ်ိန္မွာ လမ္းေဘးဇရပ္ပ်က္တစ္ခုနားမွာ တဖြတ္ဖြတ္ျမည္ၿပီး ရပ္သြားပါတယ္။ ဦးေလးႀကီးက “ကားကို ေရျဖည့္ဖို႔ တေအာင့္နားမွျဖစ္မယ္ ” ဆိုေျပာၿပီး ေညင္ပင္ရိပ္ေအာင္မွာ ကားကို ထိုးရပ္လိုက္ပါတယ္။ ေန၀င္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီမို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေမွာင္စပ်ဳိးေနပါၿပီ။ ဦးေလးႀကီးက ေရသြားရွာ ခ်ိန္ ေဒၚႀကီးက ကစ္တုန္ကို ထြက္မေျပးႏိုင္ ေအာင္ ေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ဦးေလးႀကီး ျပန္အလာ ကို ဇရပ္ေပၚက တိုင္တစ္တိုင္မွာ မီွၿပီး ေစာင့္ေနရင္း ကစ္တုန္ေမွးခနဲ အိပ္ငိုက္သြားပါတယ္။
“၀ုတ္.. ၀ုတ္.. ၀ုတ္”
ဘူဘူးရဲ႕ စူးစူး၀ါး၀ါး ထိုးေဟာင္လိုက္သံေၾကာင့္ ကစ္တုန္ ငိုက္ေနရာက လန္႔ႏိုးသြားပါတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေရခပ္ၿပီးျပန္လာေနတဲ့ ဦးေလးႀကီးကို ေဒၚႀကီးက ျမန္ျမန္လာဖို႔ လွမ္းေအာ္ေခၚရင္း ကစ္တုန္တို႔ကို ကားေပၚ အျမန္ျပန္တက္ခိုင္းပါတယ္။ ခုန ဘူဘူးထိုးေဟာင္ေနတဲ့ လာရာလမ္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေရးေပၚဥၾသစြဲသံနဲ႔အတူ မီးလံုးအနီေလး ၀ဲလည္လွည့္ၿပီး လာေနတဲ့ ရဲကားတစ္စီးကို ၀မ္းသာစဖြယ္ လွမ္းျမင္လိုက္ရလို႔ ကစ္တုန္ ထခုန္လိုက္ပါတယ္။ ကစ္တုန္တို႔ကို ကယ္တင္မဲ့ သူေတြ ေရာက္လာပါၿပီ။ ရဲကားရဲ႕အေနာက္မွာ ကပ္ၿပီးပါလာတာကေတာ့ ၿပိဳင္ဘီးေလးတစ္စီး။ ကစ္တုန္ အသံကုန္ျခစ္ ေအာ္လိုက္ပါတယ္။
“သား ဖမ္းခံေနရတာပါ၊ သားကို ကယ္ပါ”
“သား ဖမ္းခံေနရတာပါ၊ သားကို ကယ္ပါ”
“သား ဖမ္းခံေနရတာပါ၊ သားကို ကယ္ပါ”
ကယ္တင္သူေတြ ေသခ်ာေပါက္လာၿပီမို႔ ၀မ္းသာစိတ္နဲ႔ တင္းထားတဲ့မ်က္ရည္ေတြ ကစ္တုန္ရဲ႕ မ်က္၀န္းက တလိမ့္လိမ့္ က်လာပါတယ္။ ရဲအရာရွိႀကီးေတြ ကားအနားေရာက္လာၿပီး ဦးေလးႀကီးနဲ႔ ေဒၚႀကီးကို ဖမ္းေနတုန္း စက္ဘီးေပၚကေန ကစ္တုန္ရဲ႕ ကယ္တင္ရွင္ ဆင္းလာပါတယ္။ စက္ဘီးစီးေခါင္းစြတ္ ဦးထုတ္ကို ခၽြတ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကစ္တုန္ စိတ္မထိမ္းႏိုင္ေတာ့ပဲ သူ႔ကို ေျပးဖက္လိုက္မိရင္း မ်က္ရည္ေတြ တေတြေတြ စီးက်လာပါတယ္။ ဘူဘူးေလးကလဲ ၀မ္းသာလို႔လားမသိ၊ ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ႔ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေပၚ ခုန္တက္ရင္း မ်က္ႏွာကို လ်ာနဲ႔လ်က္ပါတယ္။ ကစ္တုန္ကိုတစ္ဘက္၊ ဘူဘူးကိုတစ္ဘက္ ေပြ႕ခ်ီထားရင္း သူလည္း ေပ်ာ္ေနပါတယ္။
ကစ္တုန္ ေဖႀကီးနဲ႔ေမႀကီးရွိတဲ့ တည္းခိုခန္းကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေဖႀကီးနဲ႔ေမႀကီးကို မမရွိန္းျမင့္မိုရ္ထက္က ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ ေျပာျပေနပါတယ္။ မမရဲ႕ေဘးက ခံုေလးမွာ ကစ္တုန္နဲ႔ဘူဘူး က အျပစ္ရွိသူေတြလို ၿငိမ္ၿငိမ္ကုပ္ကုပ္ေလး ထိုင္ေနပါတယ္။ တည္းခိုခန္းအျပင္ မွာေတာ့ ေမွာင္ရိပ္က ႀကီးစိုးေနပါၿပီ။
“ရွိန္းက တည္းခိုခန္းေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကစ္တုန္နဲ႔ ၿခံထဲမွာ ဦးဆံုးေတြ႔ၿပီး ေဘာ္ဒါျဖစ္ခဲ့ၿပီးသား၊ ေနာက္ၿပီး ဒီၿမိဳ႕ေလးေရာက္တိုင္း ရွိန္းက လူသူရွင္းတဲ့ ဒီတည္းခိုခန္းေလးမွာတည္းၿပီး၊ ညေနတိုင္း ၿမိဳ႕ပတ္လမ္းတေလွ်ာက္ ၿပိဳင္ဘီးစီးေနက်ေလ၊ ကစ္တုန္ကားေပၚကေန လွမ္းေအာ္ေတာ့ ဒီအသံၾကား ဖူးပါတယ္ဆို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိသြားတယ္၊ ဒါနဲ႔ မသၤကာၿပီး ရဲစခန္းကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး ကားအေနာက္ကေန ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ခဲ့တာ”
မမ ရွင္းျပၿပီးေတာ့ ေဖႀကီးနဲ႔ေမႀကီးက မမကို ေက်းဇူးစကားအထပ္ထပ္ ေျပာပါတယ္။ မမက “ကစ္တုန္ေလးက တျခားကေလးေတြလို မဟုတ္ပဲ သတၱိရွိတယ္၊ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ေကာင္းလို႔ လူဆိုးေတြလက္က အခုလို လြတ္တာပါ၊ ေနာက္ဆို ေဖေေဖေမေမရဲ႕စကားကို နားေထာင္ေနာ္”လို႔ ကစ္တုန္ရဲ႕ ေခါင္းေလးကို ပြတ္ၿပီး ေျပာပါတယ္။ ေမေမက “ သား မမက သားရဲ႕ေက်းဇူးရွင္၊ သူသာ မကူညီခဲ့ရင္ သားကို အခုလိုေတာင္ ေတြ႔ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ မမကို ကန္ေတာ့လိုက္ သား”လို႔ ေျပာလို႔ ကစ္တုန္တစ္ေယာက္ မမကို ဦးခ်ကန္ေတာ့ မိပါတယ္။ မမက ကစ္တုန္ကို ကန္ေတာ့ေနရာက ထူမလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မမရဲ႕လက္ကိုင္ဖုန္း အဆက္မျပတ္ ျမည္လာပါတယ္။
“ကၽြန္မ အခုလာခဲ့ပါမယ္၊ ကိစၥေလးတစ္ခုရွိလို႔ ေနာက္က်သြားတာ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ခနေလးပဲ ေစာင့္ပါေနာ္” လို႔ ဖုန္းျပန္ေျဖအၿပီးမွာ မမက ကစ္တုန္၊ ေဖေဖနဲ႔ေမေမကို ႏႈတ္ဆက္ ရင္း ေနရာက ထပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကစ္တုန္က “မမ… မမက သီခ်င္းသြားဆိုမလို႔ မဟုတ္လား၊ သားတို႔လဲ မမရဲ႕ စတိတ္ရိႈးၾကည့္ဖို႔ လက္မွတ္၀ယ္ထားတယ္၊ သြားၾကည့္မွာ” လို႔ ၀မ္းသာအားရ ေျပာလိုက္မိတယ္။
ေဖႀကီး၊ ေမႀကီး၊ မမ၊ ဘူဘူးနဲ႔အတူ ကစ္တုန္တို႔ စတိတ္ရိႈးက်င္းပမဲ့ေနရာကို မမရဲ႕ကားနဲ႔ အတူသြားၾကပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ အားလံုးက မမ အခ်ိန္မီေရာက္မလာပဲ ေပ်ာက္ေနလို႔ဆို ၀ိုင္းၿပီး စိတ္ပူေနၾကတယ္။ မမက အၿပံဳးနဲ႔ ေတာင္းပန္ရင္း ကစ္တုန္နဲ႔ ဘူဘူးကို ေဖႀကီးေမႀကီးတို႔လို ပြဲခင္းထဲကေန စတိတ္ရိႈးကိုမၾကည့္ေစပဲ သူနဲ႔အတူ စင္ေပၚကို ေခၚလာတယ္။
စတိတ္စင္ႀကီးက သားနားလြန္းတယ္။ မမရဲ႕ပံုေတြနဲ႔ လွေနေအာင္ ျပင္ဆင္ထားတယ္။ ကစ္တုန္တို႔ စင္ေပၚေရာက္ေတာ့ လက္ခုပ္သံေတြနဲ႔အတူ စင္ေအာက္မွာ ပရိတ္သတ္ေတြ အမ်ားႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ရ တယ္။ သတၱိရွိတဲ့ ကစ္တုန္ လူသံလက္ခုပ္သံေၾကာင့္ ေပ်ာ္သလို ခံစားရတယ္။ မမက လက္ထဲက မိုက္ခရိုဖုန္းနဲ႔ စတိတ္စင္ရဲ႕ေနာက္ခံမွာေပၚေနတဲ့ စာတမ္းကို ကစ္တုန္ကို အသံထြက္ ဖတ္ခိုင္းတယ္။ ပြဲခင္းတစ္ခုလံုး မီးကို ေရနဲ႕ဖ်န္းလိုက္သလို တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ကစ္တုန္ သတၱိရွိတယ္။ မမ စကားနားေထာင္မယ္။ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ထားၿပီး အသံအက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ေသခ်ာဖတ္ျပလိုက္တယ္။
“ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ေရာ့ခ္အဆိုေတာ္ ရွိန္းျမင့္မိုရ္ထက္၏ မိဘမဲ့ကေလးမ်ားအတြက္
တကိုယ္ေတာ္ ရန္ပံုေငြ ေျဖေဖ်ာ္ပြဲ”
ၾကည္လင္ျပတ္သားတဲ့ ကစ္တုန္ရဲ႕ အသံအဆံုးမွာ လက္ခုပ္သံေတြ ဆူညံသြားပါေတာ့တယ္။ ဘူဘူးက ကစ္တုန္ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲကေန နားလည္ေနသလို တ၀ုတ္၀ုတ္နဲ႔ေဟာင္ရင္း ဂုဏ္ျပဳေပးေနပါတယ္။ မမက ကစ္တုန္ရဲ႕ ပုခံုးကိုဖက္ရင္းက ပရိသတ္ႀကီးကို ေျပာျပပါတယ္။
“ ကၽြန္မပြဲစခ်ိန္ ေနာက္က်ရျခင္းကို နည္းနည္း ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္၊ ကစ္တုန္ေလးတို႔ မိသားစုနဲ႔ ကၽြန္မက တည္းခိုခန္းတစ္ခုမွာ အတူတူတည္းၾကတာပါ၊ ဒီညေနမွာ ၿမိဳ႔ျပင္မွာ ကၽြန္မစက္ဘီးစီးေနတုန္း ကစ္တုန္ေလးကို ကေလးခိုးတဲ့ဂိုဏ္းက လူေတြ ဖမ္းသြားျခင္းခံေနရာကေန အမွတ္မထင္ ျပန္လည္ ကယ္တင္ေပးခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဒီကိုလာဖို႔ ေနာက္က်ေနရတာပါ၊ ေနာက္က်မႈအတြက္ ခ်စ္ပရိသတ္ႀကီးကို ေတာင္းပန္ပါ တယ္၊ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္က မိဘမဲ့တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကေလးမ်ားဆို အင္မတန္ခ်စ္ပါတယ္၊ သူတို႔ဟာ အင္မတန္မွ ႏုနယ္ျဖဴစင္လွပါတယ္၊ ဒီေတာ့ ပရိသတ္ႀကီးလဲ မိမိတို႔ပတ္၀န္းက်င္က ကေလးမ်ားကို ခ်စ္ခင္ၾကပါ၊ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္၊ ဒီေန႔ ပြဲကရရွိတဲ့ လက္မွတ္ေရာင္းခ အားလံုးကို မိဘမဲ့ကေလးသူငယ္မ်ားအတြက္ တစ္ျပားမက်န္ ျပန္လည္လွဴဒါန္းပါမယ္၊ အခု ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ကစ္တုန္နဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ အတူတူ ဆိုျပပါမယ္၊ ေရာ့ခ္ကာႀကီး ကစ္တုန္ကို အားေပးၾကပါဦးေနာ္”
ကစ္တုန္နဲ႔ မမ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟိုင္းဖိုက္လုပ္ၿပီး လက္၀ါးခ်င္း ရိုက္လိုက္ပါတယ္။
လက္ခုပ္သံေတြ ထပ္မံထြက္ေပၚလာပါတယ္။ ကစ္တုန္ အားပါးတရ ၿပံဳးရင္း မမရဲ႕သီခ်င္းကို ေသခ်ာ ဆိုျပလိုက္ပါတယ္။ ခနေနေတာ့ ပရိသတ္ႀကီးလဲ မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ လိုက္ဆိုၾကတယ္။ ေရာ့ကာႀကီး ကစ္တုန္နဲ႔ အတူ ပရိသတ္မ်ားရဲ႕ သံၿပိဳင္လိုက္ဆိုသံေတြက ၿမိဳင္သာယာၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ညဥ့္ယံမွာ ပ်ံ႕လြင့္လို႔ေနပါေတာ့တယ္။
“စာနာပါ… နားလည္ပါ… ေမတၱာေတြထားပါ…
ကမၻာေျမဟာ လွေနမွာ…
ခ်ိဳသာစြာ…ေျပာဆိုပါ… အၾကင္နာေတြ မွ်ေ၀ပါ
လူသားတို႔အတူူတူ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေအာက္မွာ ”
ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္တည္း က်ပါေစ။
ရင္တထိတ္ထတ္နဲ႔ ဖတ္ရင္း ကစ္တုန္ေလး ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာတာကုိ ဝမ္းသာၾကည္နႈးခံစားရပါတယ္အစ္မေရ း)
ေမာင္ဘႀကိဳင္