၁၅ႏွစ္တိုင္ခဲ့ၿပီ အေမ..

ေန႕စြဲ – ၁၆.၃.၁၉၉၅

အဲ့ဒီေန႕ေလးဟာ အသက္ရွင္ေနသေရြ႕ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္မယ့္ ေန႕တစ္ေန႕။ ကၽြန္မရဲ႕ အခ်စ္ရဆံုးေသာ၊ ကၽြန္မ ဘ၀ရဲ႕ လမ္းျပၾကယ္၊ ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ေနမင္း၊ ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ အားမာန္ေတြကို ေမြးဖြားေပးခဲ့သူ။ သူ…… ။ သူ…….။ ကၽြန္မရဲ႕အေမ။ ဒီေန႕ဟာ အေမကၽြန္မ ကို ခြဲခြာလို႕သြားတာ ၁၅ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္တဲ့ေန႕။

……….၀-၀……….

၁၆.၃.၁၉၉၅။ အဲ့ဒီရက္မတိုင္ခင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၉လေလာက္ ပထမတစ္ႀကိမ္ သတိခဏလစ္သြားထဲက အေမ့မွာ ႏွလံုးေရာဂါရွိေနမွန္း သိေနခဲ့သင့္တာ။ အေမက စိတ္ျမန္တယ္။ က်န္းမာတယ္။ တစ္အိမ္လံုးကို သူကပဲ ဦးေဆာင္သူဆိုေတာ့ ဒီေရာဂါ အေမ့မွာတြယ္ၿငိိေနမယ္လို႕ ဘယ္သူမွမထင္ခဲ့။ ဒီေနာက္ ပိုင္းထူးထူးျခားျခား သတိျပဳမိလာတာကေတာ့ အေမက သူ႕ကိုယ္သူ ႀကိဳတင္သိလို႕ ျပင္ဆင္ေနတာပဲလားမသိ။ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြကို တေျဖးေျဖးကေန လံုး၀ရပ္လိုက္တာ။ ဘာသာေရးဘက္ကို အရင္ကထက္ ပိုအာရံုစိုက္လာတာ။ အသား၊ ငါးေတြကို လံုး၀မွ မစားေတာ့တာ။ ပိုၿပီး ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕လာတာ။ အေမထြက္ခြာမသြားခင္မွ အေမက အဲ့ဒီလိုထူးျခားေနခဲ့တာ။

အဲ့ဒီေန႕ညကေတာ့ ကၽြန္မ အေမနဲ႕အတူ အိပ္ခ်င္ေနမိတာ။ အရြယ္ေရာက္လာကထဲက ကိုယ့္အခန္းနဲ႕ကိုယ္ေနခဲ့ရတာ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီညကလိုမ်ဳိး အေမနဲ႕ အတူအိပ္ခ်င္မိတာမ်ဳိး တစ္ခါမွ မျဖစ္စဖူးခဲ့။ ဒါနဲ႕ အဲ့ဒီညမွာ ကၽြန္မ အေမတို႕အခန္းဘက္ကူးလာၿပီး အေမ့ကို အေဖနဲ႕ ကၽြန္မက တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ရံၿပီး အိပ္ခဲ့တယ္။ မအိပ္ခင္ အေမ့ကို ေစာင္ေလးျခံဳေပးလိုက္ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မကို အေမက ၿပံဳးျပလိုက္ေသးတယ္။

၁၆.၃.၁၉၉၅ ရဲ႕ မနက္၃း၁၅နာရီ။ ကၽြန္မကို လွဳပ္ႏွဳိးလိုက္သလားအေမ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က လွဳပ္ႏိုးလိုက္သလို ကၽြန္မလန္႕ႏိုးခဲ့ရ။ ကၽြန္မ အိပ္ရာ က လူးလဲထၿပီး အေမ့မ်က္ႏွာကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနဆဲ အေမ့မ်က္လံုးေလးေတြ ပြင့္လာလွ်က္က ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒါ အေမ့ ဆီက ကၽြန္မရခဲ့တဲ့ အေမ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအၾကည့္ပါဘဲ။ အေမ့မ်က္ခြံေတြ တေျဖးေျဖးပိတ္က်သြားတယ္။အေမခြဲခြာသြားပံုက မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျငင္သာလြန္းစြာ.. သိမ္ေမြ႕လြန္းစြာ..။ အေဖ့ကို အေမနဲ႕ ခဏထားခဲ့ၿပီး အိမ္ကေန ၁၀မိနစ္ေမာင္းယံုနဲ႔ ေရာက္ႏိုင္တဲ့ ေဆးခန္းကို အေမ့ေဇာနဲ႕ အခ်ိန္ မေတာ္ႀကီးမွာ ေဘးခန္းက လူစိမ္းတစ္ေယာက္ အကူအညီနဲ႕ကၽြန္မ ၅မိနစ္နဲ႕ အေရာက္ေမာင္းေစခဲ့တယ္။ ဆရာ၀န္က အေမ့ မ်က္လံုးေလး ေတြကို ဖြင့္ၿပီး လက္နွိပ္ဓာတ္မီးေလးနဲ႕ ထိုးၾကည့္ေတာ့ အေဖ့ဆီက အိကနဲ ငိုလိုက္သံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ ဆရာ၀န္က ေသေသခ်ာခ်ာ စမ္းသပ္ၿပီး ေခါင္းခါ ျပလိုက္တာကိုပဲ ကၽြန္မက မယံုၾကည္ႏိုင္။ “ ဆရာ.. ေနာက္တစ္ေခါက္ေလာက္ ထပ္စမ္း ၾကည့္ေပးပါဦး ” ဆိုတဲ့ စကားကို အဲ့ဒီတုန္းက ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ဘယ္ႏွစ္ခါေလာက္ေတာင္ ကၽြန္မေျပာမိခဲ့လည္းမသိ။ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါထဲ မ်က္ႏွာဖြက္ၿပီး တသိမ့္သိမ့္ ရွဳိက္ငိုေနတဲ့ အေဖ့ကို ဆြဲေပြ႕ၿပီး ႏွစ္သိမ့္ၿပီး ေပးေနခ်ိန္မွာလည္း ကၽြန္မက တံုဏွိဘာေ၀။ကၽြန္မ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုး ထံုအသြားတာ။ မနက္ အလင္းမွာ အေမ့ကို ေခၚယူသြားတဲ့ နိဗၺာန္ယာဥ္ကား မ်က္ေစ့ေအာက္က အေပ်ာက္မွာေတာ့ ကၽြန္မ ေခြညြတ္ၿပီး က်န္ေန ခဲ့ေတာ့တယ္။

ကၽြန္မဟာ အေမ့သမီး။ ေပ်ာ့ညံ့တဲ့စိတ္။ ေတြေ၀တဲ့စိတ္။ အျဖစ္မွန္ကို လက္ေတြ႕က်က် ရင္ဆိုင္ ႏိုင္ရဲ ရမယ့္စိတ္ေတြ အေမ့ သမီးကၽြန္မဆီမွာ ဘာ ေၾကာင့္ မရွိရမွာလည္း။ ကၽြန္မ သတိျပန္၀င္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မလုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာမွန္သမၽွ ကၽြန္မေထာင့္ေစ့ေအာင္ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို ဇယ္ဆက္လုပ္ခဲ့တယ္။

သတင္းစာေၾကာ္ျငာထည့္၊ ကုလားဖ်င္းထိုး၊ ေသစာရင္းထုတ္၊ ယပ္ေတာင္၊ ကြာေစ့၊ ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ ေ၀ဘို႕ ပဌာန္းစာအုပ္၊ သပိတ္ေပ်ာက္ဆြမ္း၊ အေမ့ အိက်ီ ၤနဲ႔ အသံုးအေဆာင္ေတြ၊ ေရေမႊးႏွင္းဆီပန္းမ်ား၊ သံေယာဇဥ္အပ္ခ်ည္ႀကိဳး၊ ………။ စတဲ့.. စတဲ့… အရာေတြ။ အေသးစိတ္ကအစ ကၽြန္မ မေမ့ေလွ်ာ့ခဲ့ပါဘူး။

ဒီခႏၶာကိုယ္ႀကီး အသက္ဓာတ္မရွိမွေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ အသံုးမ၀င္ေတာ့ဘူးဆိုတာ တရားသေဘာအရ သိေနေပမယ့္ အေမႏွစ္သက္လြန္းတဲ့ ေရေမႊးႏွင္းဆီပန္းေတြကို အေမ့ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႕ ျခံဳလႊမ္းေပးခ်င္လြန္းလို႕ မနက္ေစ်း သံုးေလးေစ်းလံုးမွာ ရွိရွိသမွ် ေရေမႊး ႏွင္းဆီပန္းေတြ သိမ္းၾကံဳး၀ယ္ခဲ့မိတာ ခြင့္လႊတ္ပါအေမ။ အေမက ဒီလို မေယာင္ရာ ဆီလူး ကိစၥမ်ဳိးကို မႏွစ္သက္တတ္မွန္းသိေပမယ့္ အေမ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ သမီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဒီေလာက္ေလးကိုေတာ့ အေမခြင့္ျပဳလိမ့္မယ္လို႕ ထင္ခဲ့လို႕ပါ။ အေမေသပန္းပြင့္တာကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မရင္ထဲ ဆစ္ကနဲ ဆစ္ကနဲ နာက်င္လာမိတယ္။ အေမ့ကို ခ်စ္ခင္သူေတြ၊ အေမ့ကိုေလးစားသူေတြ၊ အေမ့ရဲ႕ သားတပည့္ေတြ၊ အေမက ေထာက္ထားစာနာခဲ့သူေတြနဲ႕ အေမ့ရဲ႕ေနာက္ဆံုးခရီး လြမ္းသူ႕ပန္းျခင္းေတြၾကား၊ သူတို႕ေတြရဲ႕ သံေ၀ဂ လကာၤရြတ္သံေတြၾကားထဲမွာ ေမ်ာလြင့္ ေနတဲ့ အေမရဲ႕ ျဖဴစင္၀ိညာဥ္ကို ကၽြန္မ ရမ္းေယာင္ရွာမိေနတယ္။ အေမ့ကို သၿဂိဳလ္ၿပီးလို႕ အိမ္ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္အထိ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြက အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ခမ္းေျခာက္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မအခုအခ်ိန္အထိ အေမ့အတြက္ ဘာေၾကာင့္မ်ား မ်က္ရည္မက်ႏိုင္ေသးရပါလိမ့္။

ဒါေပမယ့့္ အေမ့ရက္လည္ၿပီးလို႕ ေဆြမ်ဳိးေတြ၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြ ကိုယ္စီျပန္ၾကခ်ိန္၊ တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အေဖနဲ႕ ကၽြန္မ ႏွစ္ ေယာက္ထဲ က်န္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့မွ ကၽြန္မ တေျဖးေျဖးေဆြးလာမိတာ။ အေမ့ေက်ာကုန္းကို ေရခ်ဳိးတိုင္း ေခ်းတြန္းေပးခြင့္၊ အေမရင္ခြင္ထဲက ေတာင္နံကတိုးရန႕ံေလးကိုရွဳရွဳိက္ခြင့္၊ မ်က္လံုးေလးမွိတ္သြားတဲ့ အထိ အေမ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ရယ္ေမာေအာင္ ကလိထိုးခြင့္၊ အေမႀကိဳက္ တတ္တဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီေဖ်ာ္ရည္၊ အေမ့အတြက္ အျမဲလုပ္ေပးရတဲ့ လက္ဖက္အသားဆီစိမ္ေလး ကၽြန္မဒီလိုလုပ္ေပးခြင့္ေတြ မရွိေတာ့ပါလား။ ကၽြန္မကို ဘယ္သူက လိုက္ဖက္တဲ့ အိက်ီ ၤေတြေရြးခ်ယ္ေပးမွာလည္း၊ ကၽြန္မနဲ႕ အဂၤလိပ္စကားေျပာ ဘယ္သူကေလ့က်င့္ေပးမွာလည္း၊ ကၽြန္မ လံုျခည္၀တ္ရင္ ဘယ္သူက ေဒါက္တည့္မတည့္ၾကည့္ေပးေတာ့မွာလည္း၊ ……..။ …….။ ငိုတယ္။ ကၽြန္မငိုမိတယ္။ ရင္ထဲက က်ဥ္ကနဲေနတဲ့အထိ၊ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ရႊြဲနစ္လာတဲ့အထိ အသံမထြက္ပဲ ကၽြန္မငိုခဲ့ရတယ္။

အေမဟာ သူျဖတ္သန္းလာတဲ့ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳေတြေပၚ အေျခခံၿပီး သားသမီးေတြကို ပုခံုးထမ္းတင္ေပးခဲ့သူပါ။ အေမ့ကို အၿမဲသတိရေပမယ့္ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ ဒီေန႕လို ေန႔ရက္မ်ဳိးမ်ားေရာက္ရင္ေတာ့ တကယ့္ကို ျပင္းျပင္းပ်ပ် သတိရေနမိပါတယ္။

အေမဟာ ေခာတ္မွီတဲ့ အေမတစ္ေယာက္။ ေခာတ္မွီတာနဲ႔ ေခာတ္ဆန္တာကို ကြဲျပားသိေစခဲ့သူ။ ကၽြန္မကို ယံုၾကည္စိတ္ေတြ ခိုင္မာလာဖို႕ လမ္းျပ ေပးတဲ့ ၾကယ္တစ္ဆူ။ အေမ အေမြေပးခဲ့တဲ့ ဘ၀ရဲ႕ အားမာန္ေတြနဲ႕ သံသရာရထားႀကီးကို အေမမပါဘဲ ၁၅ႏွစ္လံုးလံုး ကၽြန္မ ရဲရဲ၀့ံ၀့ံ ခုတ္ေမာင္း ေနခဲ့တာ။

အေမ့ရဲ႕ေမြးေန႕တိုင္း၊ အေမ ခြဲခြာသြားတဲ့ ဒီေန႕လိုေန႕ေတြတိုင္းမွာ အေမ့အတြက္ရည္စူးၿပီး ေကာင္းမွဳ ကုသိုလ္ေတြ မျပတ္လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ အေမ သမီးပီသစြာနဲ႕ ေလာကဓံကို အံတု၊ ဘ၀ပင္လယ္ျပင္ႀကီးထဲမွာ ၾကံ့ၾက့ံခံ လူးလားကူးခတ္ေနပါတယ္။ ဒီအတြက္ ေရာက္ရာအရပ္ကေန အေမ ကၽြန္မ အတြက္ ေက်နပ္လိမ့္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ အေမျဖစ္ေစခ်င္သလို ကြၽန္မရဲ႕ ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္းရွိသမွ် ကြၽန္မႀကိဳးစားသြားမွာပါ။

တကယ္ေတာ့ အေမေသဆံုးသြားခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတိုင္းမလႊဲမေသြ သြားရမယ့္ ခရီးရွည္ႀကီး တစ္ခုကို အေမကအရင္ ထြက္ခြာသြားခဲ့တာပါ။

၁၆.၃.၂၀၁၀ နံနက္ ၂နာရီ ၂၄မိနစ္တြင္ အိပ္မရပဲ အေမ့ကို သတိရလြန္းလွ်က္ ဒီပို႔စ္ေလးကို ေရးမိတာပါရွင္။ အ့ံၾသစရာေကာင္းစြာ ဒီပို႕စ္ေလး ေရးအၿပီး နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ နံက္ ၃း၁၅နာရီတိတိ ။

ဆႏၵနဲ႕ဘ၀တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။

ျမေသြးနီ