ေနရာေလးတစ္ေနရာ ရွိေန၏။ ထိုေနရာေလးကား အသြားအလာ ခက္ခဲသည့္ ေနရာလဲမဟုတ္။ ထိုေနရာမွ ငါးမိနစ္ခန္႔ သြက္သြက္ေလွ်ာက္ပါက မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေခတ္မီအဆင့္ျမင့္ ရုပ္ရွင္ရံုတစ္ရံု ေတြ႕ရမည္။ ထိုရုပ္ရွင္ရံု၏ မ်က္ေစာင္းထိုးတြင္ ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္း တစ္ခုရွိသည္။ ဘုရားေက်ာင္းေနာက္ေက်ာဘက္တြင္ ျပန္လည္ မြမ္းမံထား သည့္ အားကစားကြင္းအိုႀကီး ရွိသည္။ ကြင္းအိုႀကီးပတ္လည္တြင္ အေ၀းေျပးကားဂိတ္လက္မွတ္ အေရာင္ဆိုင္မ်ား စီတန္းေနသည္။ သူနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာေတာ့ ဓာတ္ဆီဆိုင္တစ္ဆိုင္၊ ထိုမွ လွမ္းေမွ်ာ္လိုက္လွ်င္ေတာ့ ကုန္းေက်ာ္ တံတား တစ္စီး။ သူ႔နေဘးမွာေတာ့ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီး။ ဤဘူတာႀကီ္း၏မ်က္ႏွာစာ ကုန္းေက်ာ္တံတားေအာက္ရွိ လမ္းေလးက ေျခာက္လမ္းသြား လမ္းမေတြလို ျဖဴးမေန။ ေႏြအခါ ဖံုထ၊ မိုးအခါ ေရလွ်ံ။
၀န္းက်င္တြင္ ခရီးသြားမ်ား ရွိသည္။ လက္လုပ္လက္စားမ်ား ရွိသည္။ သစ္သီး၀လံ ပန္းမာလ္္ကုန္သည္မ်ား ကုန္၀ယ္၊ ကုန္ဖလွယ္ရာေနရာလည္း ျဖစ္၏။ အ၀စားမွေလးရာ ထမင္းဆိုင္လည္း ရွိသည္။ ဆိုက္ကားမ်ား ျဖတ္သန္း သြားလာေနတာ ေတြ႔ႏိုင္၏။ ခရီးသည္ေမွ်ာ္ တကၠစီမ်ားႏွင့္ ခရီးသည္ေခၚ ေရႊႀကိဳမ်ားလဲ ရွိသည္။ တာ၀န္အရ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနၾကသူမ်ားလဲ ရွိသည္။ ကားမ်ားလည္း ဥဒဟို ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကသည္။ ဆိုက္ကားဘဲလ္တီးသံမ်ားႏွင့္ သရက္သီးခ်ဥ္စပ္လွည္း၏ ေၾကးေမာင္းထုသံကိုလဲ ၾကားႏိုင္ေသးသည္။ ဥၾသဆြဲသံနဲ႔အတူ ရထားခုတ္ေမာင္း သံကိုလဲ ရံဖန္ရံခါ ၾကားရ၏။
ကုန္းေက်ာ္တံတားေအာက္ရွိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေနရာေလးသည္ ပကတိ ရိုးစင္းသည္။ ဟန္ေဆာင္မႈ အေပၚယံ လႊာေတြ ၿခံဳမထား။ သာမာန္လူတန္းစားအလႊာတို႔ ဥဒဟို ျဖတ္သန္း သြားလာရင္း ခရီးတေထာက္ နားခိုရာ ေနရာျဖစ္၏။ ရထားေစာင့္ခရီးသည္မ်ားလည္း ျဖစ္ႏိုင္ သည္။ ေအးေအးလူလူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ လာထိုင္တာ မ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေစာင့္ဆိုင္းေနတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အံုနာခ ေန႔တြက္မကိုက္ေသး၍ ခရီးသည္ေမွ်ာ္ရင္း ခဏ၀င္ထိုင္တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အဖန္ရည္က်ဲေတာက္ေတာက္ႏွင့္ အသင့္ေဖ်ာ္ ေကာ္ဖီမစ္တို႔ကို စြဲၿငိသူမ်ားလဲ ရွိႏိုိုင္၏။
ဆိုင္၏ အျပင္အဆင္က ရိုးရိုးစင္းစင္း။ ဘူတာႀကီးကို အမီွျပဳၿပီး ကုန္းတံတားေအာက္ ဆိုင္ခန္းထဲတြင္ အေျချပဳ ထား၏။ အေငြ႔ထေနသည့္ လက္ဖက္ရည္ခြက္ပံု ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေလးက အျပာေရာင္မြဲေနသည့္ ဆိုင္ခန္းေလး၏အတြင္းနံရံ ညိဳညစ္ညစ္ေလးကို အားကန္ယူ၍ လင္းလက္ေန၏။ ဆိုင္အျပင္ ကုန္းတံတားအမိုးေအာက္ေနရာက က်ယ္က်ယ္ပ်ံ႕ပ်ံ႕ ရွိသည္။ မိုးလံုေလလံုသည္။ ပလတ္စတစ္စားပြဲပုေလးမ်ား ခပ္က်ဲက်ဲ ခင္းထား၏။ ခါးတြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ အ၀တ္စုတ္စျဖင့္ ဆိုင္ထဲ၀င္လာသူမ်ားအား စားပြဲသုတ္ရင္း ၀မ္းတီးတူးေကာ္၊ ဘယ္ညာ၀မ္းေထာ၊ လက္ဖက္ထမင္းရမယ္၊ ဘာမွာမလဲ ဆိုသည့္ လူလားမေျမာက္ေသးသည့္ ဖင္ေပါ့အကင္းပါးသည့္ စားပြဲထိုးကေလးငယ္မ်ား၏ ပ်ဴငွာမႈကိုလဲ ျမင္ေတြ႔ရမည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ပ်င္းပ်င္းရိရိ အိပ္ေနသည့္ ေခြးတစ္ေကာင္က ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ဘာမွလႈပ္ရွားမႈ မရွိေတာ့ သလိုမ်ဳိးျဖင့္ အိပ္ေမာက်ေနတတ္ေသး၏။ ရံဖန္ရံခါ မုန္႔ေကၽြးေသာသူကို မာန္ဖီတတ္သည့္ အရူးတစ္ေယာက္လဲ ရွိသည္။
ဤေနရာ ဤသို႔ေသာ အေျခအေနႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးကို ေပးထားသည့္ အမည္နာမက အဂၤလိပ္လို လပ္ကီးဖလား၀ါး။ တနဂၤေႏြ ႏွစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္ ေန႔လည္(၂)နာရီမွ ညေန(၄)နာရီအထိ စတည္းခ် စာလာဖတ္ျပၾကေသာ စာေရးဆရာမ်ား၏ “ကံေကာင္းျခင္း ပန္းပြင့္” အဓိပၸာယ္ရေသာ ဘူတာႀကီးရသစာဖတ္၀ိုင္း၏ မ်က္ႏွာစာ သံဆန္ကာကြက္ တြင္ ဗီႏိုင္းတစ္ခ်ပ္ခ်ိတ္ထားသည္။ အုတ္ကြက္ေနာက္ခံျဖင့္ အျပာေရာင္ေလးေထာင့္ သံျပားအခ်ပ္ငယ္ ပံုေပၚတြင္ အျဖဴေရာင္ေကာက္လိုင္းျဖင့္ လူတစ္ေယာက္စာဖတ္ေနသည့္ လိုဂို။ အေပၚဘက္ နားတြင္ ေရးထားသည္က…
“ ခိုင္က်ည္ေစတဲ့စိတ္
ပဲ့ျပင္ေစတဲ့ဥာဏ္
သိမ္ေမြ႔ေစတဲ့ ႏွလံုးသား
အဲ့ဒါေတြအားလံုး
စာဖတ္ျခင္းမွ ရႏိုင္ပါတယ္ ”
ဤ“ကံေကာင္းျခင္းပန္းပြင့္”တြင္ ရသစာေပ ခ်စ္ျမတ္ႏို္းေသာ စာေရးဆရာမ်ားက ရသစာေပအေပၚ ခ်စ္မက္စိတ္ ျဖင့္ အားလပ္ရက္ မိသားစုႏွင့္ အပမ္းမေျဖအား၊ ႏြမ္းေနတဲ့ ရသစာေပ လူေတြၾကားထဲ စိမ့္၀င္ေရာက္ရွိ ျပန္႔္႔ႏွံ႕ဖို႔အတြက္ ကိုယ္၀န္ကိုယ္ထမ္း၊ ကိုယ့္အားကိုယ့္ကိုးၿပီး ကိုယ္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္၊ ကိုယ့္မ်ဳိးေစ့ ကိုယ္ခ်ခဲ့ၾကသည္။ ဤေနရာ ၀န္းက်င္မွ လူအမ်ား ျဖတ္သန္းသြားလာရင္း စာဖတ္၀င္နာၾကသည္။ လက္ကမ္းစာမူမ်ား ေတာင္းယူစုေဆာင္းၾကသည္။ စားပြဲထိုးေလးမ်ား စားပြဲထိုးရင္း ရသ၀တၱဳတို႔ကေပးသည့္ ခံစားခ်က္မ်ား နားရည္၀လာသည္။ ျပင္ပမွ စာေပခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူမ်ားကလဲ စိတ္အား၊ လူအား၊ ေငြအားျဖင့္ ၀ိုင္း၀န္းအားျဖည့္ၾကသည္။
သည္လိုႏွင့္ ၁၈.၈.၂၀၁၃ က စတင္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ဖတ္တစ္ႀကိမ္ ဘူတာႀကီးက ရသစာဖတ္၀ိုင္းေလး၏ ဥယ်ာဥ္မွဴး မ်ားမွ က်ဲပက္ထားသည့္ ရသမ်ဳိးေစ့ေလးမ်ား အေညွာက္ထြက္လာ၏။ အေညွာက္မွ အပင္ေပါက္၊ အပင္ကမွ ရိုးတံ ခက္လက္ေ၀ျဖာကာ ပန္းဖူးေလးငံု၊ ငံုရာမွ ဖူးပြင့္ခဲ့လိုက္တာမ်ား တစ္ပြင့္ၿပီးတစ္ပြင့္၊ ေမႊးတဲ့ပန္းကေမႊး၊ ေ၀းတဲ့ ပန္းကေ၀း။ ေၾကြတဲ့ပန္းကေၾကြ ေ၀တဲ့ပန္းက ေ၀၊ တစ္ပြင့္ေၾကြ တစ္ငံုဖူး၊ ပန္းဖူးမ်ားကေန ပန္းပြင့္မ်ား တပြင့္ၿပီးတစ္ပြင့္ အလွည့္က် အစီအရီ ပြင့္လန္းခဲ့လိုက္တာျဖင့္ ၁၈.၈.၂၀၁၄ဆိုလွ်င္ တစ္ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ခဲ့ေပၿပီ။ ရသစာေပခ်စ္ျမတ္ႏိုးသည့္ ဥယ်ာဥ္မွဴးမ်ား၊ ဥယ်ာဥ္လုပ္သားမ်ား၊ ပ်ားပိတုန္းမ်ား အတူတကြ ေရေလာင္းေပါင္းသင္က်ီးေျခာက္ရင္း တစ္ႏွစ္အတြင္း ၂၆ႀကိမ္ေျမာက္ ရသပန္းခင္းကို ပြင့္လန္းႏိုင္ေစခဲ့၏။ အမ်ဳိးသားစာေရးဆရာ(၄၀)ဦး၊ အမ်ဳိးသမီး စာေရးဆရာ (၃၉)ဦး၊ ျပင္ပမွစာေပခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ(၈)ဦး ပါ၀င္၍ မဂၢဇင္းစာမ်က္နွာမ်ားေပၚ ေဖာ္ျပခံ ထားရၿပီးသည့္ ရသ၀တၱဳမ်ား၊ ရသစာတမ္းမ်ား ကို ဖတ္ၾကားခဲ့ၾကသည္မွာ ရသပန္းခင္းႀကီးပင္ အခါလည္သား ေရာက္ခဲ့ေခ်ၿပီ။
ရသစာဖတ္၀ိုင္းမိသားစုမ်ားမွ တစ္ႏွစ္ျပည့္ ရသစာဖတ္၀ိုင္းကို ထူးျခားေသာ၊ ရိုးစင္းေသာ လွဴဒါန္းမႈမ်ားျဖင့္ မြမ္းမံခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရသစာေပ တစိုက္မတ္မတ္ ေရးသားလာၾကေသာ စာေရးဆရာမ်ားႏွင့္အတူ၊ ဘေလာ့ဂါမ်ား၊ ရသစာေပခ်စ္ ျမတ္ႏိုးစိတ္ျဖင့္ အားျဖည့္ပါ၀င္လာၾက သည့္ ျပည္တြင္း/ ျပည္ပမွ စာေပခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူမ်ား၏ အားျဖည့္ပါ၀င္မႈႏွင့္ အင္းစိန္၊ ခ၀ဲၿခံ၊ မ်က္မျမင္ေက်ာင္း ရွိရာဆီသို႔ ရသပန္းခင္းႀကီး ေရြ႕လ်ားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့့ၾကသည္။
၁၆.၈.၂၀၁၄ေန႔တြင္မူ ရသစိတ္အခံရွိသူ စာေရးဆရာမ်ားပီပီ၊ ခ၀ဲၿခံမ်က္မျမင္ေက်ာင္းတြင္ မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္းမရရွာၾကသည့္၊ မသန္ေသာ္လဲ စြမ္းသူမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး စာနာစိတ္ျဖင့္ ရင္နင့္ၾကရ၏၊ သူတို႔ေလးေတြအတြက္ တတ္ႏိုင္သည့္ဘက္မွ အေကာင္းဆံုး ခံစားရြတ္ဖတ္ ၾကရင္း အသံေပးလွဴၾက၏။၊ ေသာတအာရံုသာ အမွီျပဳေနၾကရွာသည့့္ သူတို႔ေတြ၏ဘ၀င္၊ သူတို႔ေတြ၏ စိတ္ႏွလံုးထဲ ရသစာေပ၏ အနွစ္သာရ တြယ္ၿငိခို၀င္ေစဖို႔အတြက္ ၀ိုင္းေတာ္သားမ်ား အတူတကြ ေမႊးရနံ႕ သင္းပ်ံ႕ေပးခဲ့ရ၏။
“စာေရးဆရာေအာင္ဇင္မင္းရဲ႕ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့
မ်က္မျမင္ကေလးငယ္တစ္ဦးအေပၚ အၾကင္နာ”
မ်က္မျမင္မ်ားအား အသံေပးလွဴခြင့္ရခဲ့ယံုမွ်မက ေန႔လည္အဆာေျပစာ ကိတ္မုန္႔၊ ေရခဲ့မုန္ ေကၽြးလွဴ ျခင္း၊ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းမိန္းကေလးေဆာင္အတြက္ ဘီဒို(၃)လံုး၊ ေယာက်ာ္းေလးေဆာင္ အတြက္ သင္ဖ်ဴးဖ်ာအခ်ပ္(၃၀) လွဴဒါန္းျခင္းတို႔အျပင္၊ က်န္းမာေရးေထာက္ပံ့မႈအျဖစ္ နာမက်န္း ျဖစ္ေနေသာ စာေရးဆရာ ဦးေဆြ(ဒသ၁နိက)အား ေငြက်ပ္(၁)သိန္း ေပးလွဴခဲ့သျဖင့္ စုစုေပါင္း တန္ဘိုးေငြ(၆)သိန္းေက်ာ္ လွဴဒါန္းႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
ဘေလာ့ဂါ မေမဓာ၀ီ (အိက်ီ ၤအသားေရာင္)မွ ေငြအားျဖည့္ယံုမွ်မက
ကိုယ္တိုင္ အစမွအဆံုး တက္ေရာက္ခဲ့သည္။
တစ္ႏွစ္ျပည့္ရသစာဖတ္၀ိုင္း၏ အမွတ္တရပြဲကား ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။ အားလံုး၏ရင္ထဲ ပီတိမ်ားျဖင့္ တေ၀ေ၀ရွိ၏။ သို႔ႏွင့္ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ခရီးအတြက္ အားလံုး၏ရင္ထဲ အားမာန္မ်ား တဖန္ ျပည့္လာရသကဲ့သို႔၊ တစ္ႏွစ္သား ရသ စာဖတ္၀ိုင္းအေနျဖင့္ လိုအပ္သည္မ်ား ျပန္လည္ သံုးသပ္ရဦးမည္။ ေရွ႔ေျခလွမ္းမ်ားအတြက္လဲ ထပ္မံ၍ အားျဖည့္ျပင္ဆင္ ရေပဦးမည္။
ဘယ္လိုအေျခအေနပဲျဖစ္ျဖစ္
စာဖတ္ႏိုင္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားရမယ္။
စာဖတ္တဲ့လူမ်ဳိးမွပဲ ႀကီးပြားမယ္။
စာအုပ္ေကာင္းေတြဟာ မိတ္ေဆြစစ္ပါ။
(လူထုဦးလွ)
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္၊ အမွတ္(၈၂၀)၊ စက္တင္ဘာလ၊ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္။
(အံတီတင့္ရဲ႕Tag Postအတြက္ ဒီအက္ေဆးေလးကို တင္ေပးလိုက္ျခင္းပါ။)
ဆႏၵနဲ႔ဘ၀တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။
အနွစ္သာရ တြယ္ၿငိခို၀င္ေစဖို႔အတြက္ ၀ိုင္းေတာ္သားမ်ား အတူတကြ ေမႊးရနံ႕ သင္းပ်ံ႕ေပးခဲ့၏ ။
စကားလံုးေလးေတြ လွလိုက္တာ ။
စာသားေလးေတြ သိတ္လွတယ္ ျမေသြးေရ…
လူထုဦးလွရဲ႕ ‘ဘယ္လိုအေျခအေနပဲျဖစ္ျဖစ္
စာဖတ္ႏိုင္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားရမယ္။
စာဖတ္တဲ့လူမ်ဳိးမွပဲ ႀကီးပြားမယ္။
စာအုပ္ေကာင္းေတြဟာ မိတ္ေဆြစစ္ပါ’
ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးေတြ ရင္ထဲမွာ အစဥ္အၿမဲရွိ။
ဟုတ္တယ္ မႀကီးျမေသြး
စာအုပ္စာေပက မိတ္ေဆြ အစစ္အမွန္ပါ..
စာမ်ားမ်ားဖတ္တဲ့သူက အမွား နည္းနည္းဘဲဆံုေလ့ရွိတယ္တဲ့…
အားက်အတုုယူစရာ စာဖတ္၀ိုုင္းေလးကုုိ စုုစုုစည္းစည္းနဲ႔အစပ်ိဳးခဲ့ပုုံေလးက ၾကည္နူးစရာေလး။
ဗဟုုသုုတလဲ မွ်ေ၀၊ မိတ္ေဆြေတြလဲ ျဖစ္ၾက၊ စာခ်စ္သူမ်ားအခ်င္းခ်င္း ပန္းရနံ႔ေတြ သင္းေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
အဲဒီနားတေလွ်ာက္ မၾကာမၾကာေရာက္ဖူးခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္စုုႏွစ္မ်ားဆီကေပါ့။
ဖတ္ျပီးအားရေက်နပ္ေနမိတယ္မမေရ
ေက်းဇူးပါ ညီမဒိုးကန္ေရ…
ေနရာေလးကုိ ပုံေဖၚထားတာ သေဘာက်မိပါသည္၊
စာဖတ္ျခင္းကုိ အျမဲအားေပးလွ်က္ပါ၊