ညီမ Black Roseက ငယ္ႏုစဥ္ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္က ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားခဲ့ရတဲ့ သံေယာဇဥ္မ်ားအေၾကာင္းကို Tag Post လုပ္သည္။ ျမ ရင္မ်ားပင္ ခုန္သြားရ၏။ ျမ ယံုၾကည္ပါသည္။ မည္သူမဆို ငယ္ရြယ္စဥ္အခ်ိန္ကာလ၏ သံေယာဇဥ္ ရင္ခုန္သံမ်ားကို ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားၾကည့္ၾကမည္ဆိုလွ်င္ရင္ခုန္ၾကပါလိမ့္မည္။ ႏွလံုးသားရွိေသာသူတိုင္း ရင္ခုန္တတ္ၾကပါသည္။ အႏွီလူသားတစ္ေယာက္ ျမသည္လည္း ႏွလံုးသားရွိသူ ပုထုစဥ္ပီပီ ရင္ခုန္မိသည္မွာ မဆန္းၾကယ္လွပါ။ သို႔ႏွင့္ ျမ၏စိတ္မ်ားသည္ ရုပ္ရွင္ထဲကလို ငယ္စဥ္အတိတ္ဘ၀သို႔ ဖလက္ရွ္ဘက္ခ္ ျပန္ေရာက္သြားရေတာ့၏။ ဟုတ္ပါသည္။ ျမ ရင္ခုန္မိပါသည္။ ရင္ခုန္စြာျဖင့္ စဥ္စားလိုက္မိေသာအခါ ျမ၏ငယ္ရြယ္စဥ္ကာလတို႔သည္……။
ျမ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀က အင္မတန္ အေဆာ့မက္သည္။ အဘြား၏ေက်ာက္ကုန္းက ၿခံက်ယ္ႀကီးထဲတြင္ မည္းေပသလူးေနေအာင္ ေဆာ့ကစားသည္။ ၿခံထဲတြင္ ၀မ္းကြဲေမာင္ႏွမ်ားပါ အတူေနၾကသျဖင့္ အတူေဆာ့ကစားစရာ အေဖာ္မ်ားကို ေ၀းေ၀းလံလံ ရွာမေနရပါ။ အကိုမ်ား၊ ေမာင္မ်ားႏွင့္ေဆာ့ကစားရသူမို႔ ျမသည္ အိုးပုတ္ျဖင့္ ထမင္းဟင္းခ်က္တမ္း ကစားတာမ်ဳိး၊ အေမ႔ထမီအရွည္ႀကီးယူ၀တ္၍ အျငိမ့္မင္းသမီးလုပ္တာမ်ဳိး၊ အေမ့စြန္႔ပစ္ပစၥည္း မ်ားျဖစ္သည့့္ ကရင္ပတ္မွန္ကြဲေလး၊ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးေတာင့္အေဟာင္းေလးမ်ား၊ လက္သည္းနီ ပုလင္းေဟာင္းမ်ား၊ ႀတိရတနမ်က္ႏွာလူးေဆးဘူးေဟာင္းမ်ားနဲ႔ အလွျပင္တမ္းကစားတာမ်ဳိးအျပင္၊ အကို ေမာင္မ်ားႏွင့္ ေယာက်္ားေလးမ်ားလို ေဘာလံုးလည္းကန္သည္။ ဂ်င္လည္းေပါက္သည္။ စြန္လည္းလႊတ္သည္။ သစ္ပင္လည္းတက္သည္။ အေဖ့ဘက္မွ အဘိုးျဖစ္သူ အိမ္သို႔ အလည္လာစဥ္ ပိႏၷဲပင္ေပၚ ျမ ေရာက္ေနသည္ကို ျမင္ေသာအခါ အဘြားကို ေဖာက္သည္ခ်သည္။ အဘြားက ျမကို ေယာက်ာ္းရွာျဖစ္မွာ အင္မတန္စိုးရိမ္သည္။ အမွန္က ျမ ေယာက်ာ္း စိတ္မေပါက္ပါ။ မိန္းမေပါက္ေက်ာ္ျဖစ္ေနျခင္းသာ။
ျမ မည္မ်ွကစားမက္သနည္းဆိုေသာ္ တစ္ခါတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျခံပတ္လည္ လက္လက္ထကစားေနစဥ္ ေက်ာင္းမွ အတန္းပိုင္ဆရာမ လမ္းထဲသို႔ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္ အမွတ္မထင္ ေရာက္လာ၏။ ဆရာမကို ေတြ႔ခ်ိန္ ဝမ္းသာအားရျဖင့္ ‘မဂၤလာပါဆရာမ’ဟု ထံုးစံအတိုင္း လက္ကေလးပိုက္၍ အေျပးႏႈတ္ဆက္ရာ ဆရာမမွာ ဇေဝဇဝါျဖင့္ ျမကို ၾကည့္ေခ်၏။ ဆရာမ ျမကို လံုးဝမမွတ္မိပါေခ်။ ျမသည္ နီရဲေခ်ြးပ်ံေနေသာ မ်က္ႏွာ ပြေယာင္းရႈပ္ပြေနေသာဆံပင္ မဲေပသလူးေနေသာ အိက်ီ ၤတို႔ျဖင့္ ညစ္ေပေမွာင္က်ဳတ္ေနေလရာ ေက်ာင္းလာတိုင္း မီးပူေက်ာ့ေနေအာင္တိုက္ဝတ္လာတတ္သည့္ အျဖဴအစိမ္းေက်ာင္းဝတ္စံု သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားေဖြးေဖြး ဆီျဖင့္ေသသပ္စြာ ဖီးသင္ထားေသာ ဆံပင္တို႔ျဖင့္ ေက်ာ့ေမာ့ေနေသာ ျမကို မယံုမရဲ လူပင္မွားခ့ဲဖူး၏။
အႏွီျမသည္ စိန္ေဆးဗီးယားဟုေခၚသည့္ ရန္ကင္း အလက(၂)တြင္ သူငယ္တန္းမွ ၄တန္းအထိ တက္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းမွ ျမတို႔ ေနရာၿခံဆီသို႔ ကေလးေျခလွမ္းျဖင့္ အနည္းဆံုး မိနစ္၂၀ေလာက္ေလွ်ာက္ရသည္။ ကားလမ္းရွင္းသည့္ ရန္ကင္းကုန္းတက္တေလွ်ာက္ က၀လြယ္အိတ္ေလးကို ေနာက္ေက်ာကေန ေခါင္းေပၚခ်ိတ္လြယ္ရင္း အိမ္နီးခ်င္းသူငယ္ခ်င္း မ်ားႏွင့္အတူတူ စကားေတြေျပာရင္း အိမ္ျပန္ရသည္ကို အေဖာ္မက္သည့္ ျမေပ်ာ္သည္။ ျမက ငယ္စဥ္ထဲက အေပါင္းအသင္းဆန္႔သူမို႔ ေယာက်ာ္းေလး မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းအမ်ားႀကီး ရွိသည္။
၃တန္းေက်ာင္းသူ ျမတစ္ေယာက္ တစ္ရက္မွာ ေန႔လည္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို အိမ္သို႔ ေခၚခ်လာ၏။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေဖနဲ႔အေမက မရွိ။ အိမ္အကူ ေဒၚႀကီးၿပံဳးက ေယာက်ာ္းေလးသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို အိမ္ေခၚၿပီး ျပန္လာသည့္ ျမကို ၾကည့္၍ မ်က္လံုးမ်က္ဆန္ ျပဴးေနေတာ့သည္။ ျမကေတာ့ စိတ္ေအးလက္ေအး။ ‘နင္ ခနေလးေစာင့္ေနာ္ ငါအိမ္စာေတြ အရင္ အျမန္လုပ္လိုက္ဦးမယ္’ ဟု ေျပာကာ အိမ္ေရာက္ေတာ့ စာၾကည့္စားပြဲမွာ လြယ္အိတ္ေလး ဘုတ္ဆိုခ်ၿပီး၊ အိက်ီ ၤကမမ္းကတမ္းလဲ၊ ပါလာသည့္ အိမ္စာမ်ားကို အိမ္ေခၚလာသည့္ သူငယ္ခ်င္းေလး ေဘးနားထားၿပီး ကေသာကေမ်ာ လုပ္၏။ “ေက်ာင္းအိမ္စာမ်ားၿပီးရင္ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြက သမီးရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္”ဟု အေမေလ့ က်င့္ေပးထားသည္က ျမအတြက္ အရိုးစြဲေနေလၿပီ္။ အိမ္စာၿပီးမွ ျမ စိတ္ေအးလက္ေအး ကစားႏိုင္မည္။ သူငယ္ခ်င္းေလးက နေဘးနားထိုင္၍ ျမ သခ်ာၤတြက္ေနသည္ကို အေငးသားရွိ၏။ ေဒၚႀကီးၿပံဳးက ရင္တဖိဖိႏွင့္ အေဖနဲ႔အေမ အျမန္ျပန္လာဖို႔ တရြရြဆုေတာင္းရင္း အိမ္ေရွ႕ထြက္ေမွ်ာ္၏။
သူငယ္ခ်င္းေလးကို ျမ ခင္သည္။ ေက်ာင္းတြင္ သူက ျမ၏ အေနာက္ခံုမွာ ထိုင္၏။ သူက စကားလည္း နည္းသည္။ စာလည္း ညံ႕သည္။ ျမ ဆရာလုပ္သည္ကို ၿငိမ္ခံသည္။ အတင္းလဲ မေျပာတတ္။ အတိုင္အေတာလည္းမထူ။ ျမဆီက မုန္႔ကိုလဲ ေတာင္းစားတတ္သည္။ ျမကိုလဲ သူ႔မုန္႔ကို ေတာင္းမစားရပဲ ေကၽြးသူျဖစ္၏။ ျမက စကားမ်ားသူ။ ဆရာလုပ္တတ္သူ။ အစားပုတ္သူ။ ဆိုေတာ့ အခင္ဆံုး မဟုတ္ေသာ္ျငား ျမ သူငယ္ခ်င္းေလးကို ထူးထူးျခားျခား ခင္၏။
အိမ္စာမ်ားၿပီးသည္နွင့္ ျမႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းေလးတို႔ ကစားၾကသည္။ ကစားစရာမ်ား သိမ္းက်ဳံးထည့္ထားသည့္ ကဒ္ထူပံုးႀကီးထဲက ကစားစရာမ်ား အခန္းထဲ ပြထကုန္သည္။ တူတူပုန္းတမ္း၊ ေသနတ္ပစ္တမ္းလဲပါသည္။ အလွျပင္တမ္းေဆာ့လွ်င္ ျမက သူ႔ကို လက္သည္းနီ ဆိုးေပးသည္။ သူက ျမကို ႏႈတ္ခမ္းနီ ျပန္ဆိုးေပး၏။ သည္လိုႏွင့္ ေန႔လည္ထဲက ေဆာ့လိုက္သည္မွာ တေမ့တေမာ ညေန၄နာရီပင္ထိုး၍ အေဖနဲ႔အေမ အိမ္ျပန္ေရာက္လာမွ ရပ္ေတာ့သည္။
ေဒၚႀကီးၿပံဳးက ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ကို အေဖနဲ႔အေမသို႔ နတ္သံေႏွာ ေျပာျပ၏။ ျမတို႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကား စိတ္တိုင္းက် ေဆာ့ကစားထားၾကသည္မွာ မည္းေပသလူး၍ ေၾကာင္ေခ်းကုတ္ေနေပၿပီ။ အေဖက ျမတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္၍ “ အေဖ့သမီးက ေကာင္ေလးကို အိမ္ေပၚအထိ္ကို ေခၚလာတာကိုး” ဟုဆိုကာ တဟားဟားျဖင့္ သေဘာတက်ရယ္သည္။ အေမက သူငယ္ခ်င္းေလး၏အိမ္မွ လူႀကီးေတြ စိတ္ပူေနေလာက္ မည္ကို ေတြးၿပီး ျပာယာခတ္သြားသည္။ ျမကို အေမက “ဘာလို႔ လူႀကီးေတြ မသိပဲ အိမ္ေခၚလာရသလဲ”ဟု ဆူသည္။ ျမ၏ အေျဖကား “သူက သမီးနဲ႔ကစားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ပါ ေမေမ” ဟူ၏။ သူငယ္ခ်င္းေလးကို ေမးေတာ့လဲ အိမ္လိပ္စာမေျပာႏိုင္။ ေက်ာင္းေရွ႔ျပန္ေရာက္လွ်င္ သူ႔အိမ္ကိုသူ ျပန္ႏိုင္ပါသည္ဟု သူငယ္ခ်င္းေလးကဆိုလာသျဖင့္ ျမအေမလည္း အခ်ိန္မဆိုင္းေတာ့ပဲ ေပသလူးပြေနသည့္ ျမႏွင့္သူငယ္ခ်င္းေလးကို လက္တစ္ဘက္တစ္ခ်က္စီ ဆြဲလွ်က္ ေက်ာင္းရွိရာသို႔ ဒုန္းဆိုင္းႏွင္ေတာ့၏။
ေက်ာင္းေရွ႔ေရာက္လွ်င္ ေက်ာင္းတံခါးမ်ား ပိတ္ထားေခ်ၿပီ။ တစ္ခဏၾကာလွ်င္ ျမတို႔ သံုးေယာက္တစ္တြဲသည္ သူငယ္ခ်င္းေလးညႊန္ျပသည့္ ေက်ာင္းမွ ၅မိနစ္ခန္႔မွ် လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ေရာက္သည့္ သူငယ္ခ်င္းေလး၏အိမ္သို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္၏။ အိမ္သို႔၀င္ရန္ သစ္သားတံတားေလးေပၚအျဖတ္ “ေမေမေရ”ဟု သူငယ္ခ်င္းေလးက ေအာ္ေခၚလိုက္လွ်င္ အိမ္ထဲရွိ လူကုုန္ အိမ္အျပင္သို႔ ထြက္ခ်လာရာ အိမ္ေပါက္၀တြင္ လူမ်ားျဖင္ ့ျပည့္ေခ်၏။ သူငယ္ခ်င္းေလး၏အေမသည္ သားျဖစ္သူကို ေပြ႕ဖက္ရင္ “သားညီရယ္ သားညီရယ္ ေမေမ စိတ္ပူလိုက္ရတာ” ဆိုၿပီး ဒူးေထာက္၍ သူငယ္ခ်င္းေလးကို ဖက္ကာ ငိုေလ၏။ ထိုအခါ သူငယ္ခ်င္းေလးက အရွက္မရွိ “သူ ေခၚလို႔ သားလိုက္သြားတာ” ဟု ျမကို လက္ညွဳိးထိုးလွ်က္ အာၿပဲျဖင့္ ဟီးခ်ငိုေလေတာ့သည္။ ျမလည္း ဆူခံရမည္ကို ယခုမွ ေၾကာက္လာရကား လက္သည္းကို ေခါင္းငံု႕ကိုက္၍ တအိအိျဖင့္ ငိုခ်င္းအမႈကိုစ၏။
အိမ္ထဲရွိ ကုလားထိုင္တြင္ ျမတို႔ သားအမိထိုင္ၿပီးခ်ိန္ အေမက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို ရွင္းျပ၏။ သူငယ္ခ်င္းေလး၏အေမမွ “အိမ္နဲ႔ေက်ာင္း အရမ္းနီးေတာ ့ေက်ာင္းဆင္းရင္ သူ႔ဟာသူ ျပန္လာေနက်၊ ေစာင့္ရင္းက မလာလို႔ စိတ္ေတြပူလာၿပီး ေက်ာင္းကိုလိုက္သြားေတာ့ အတန္းထဲ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူး၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဆီလဲ အေၾကာင္းၾကား တိုင္ထားတယ္၊ ရဲစခန္းမွာလဲ လူေပ်ာက္တိုင္ၾကားထားေသးတယ္” ဟု ေျပာျပရာ ရဲစခန္းတြင္ အဖမ္းခ်ဳပ္ခံရေတာ့ေလမည္လား ဟုေတြးမိၿပီး ျမမွာ ေၾကာက္လြန္းသျဖင့္ ဒူးမ်ားပင္ တဆတ္ဆတ္တုန္လာေလ၏။ ရင္ေတြ တဒိုင္းဒိုင္း ခုန္လာသည္။
‘ျမက အရမ္းအေဆာ့မက္တယ္.. က်ြန္မတို႔လဲ အိမ္မွာ မရွိခ်ိန္ဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ၾကာသြားရတာ.. ေတာင္းပန္ပါတယ္ရွင္’ လို႔ အေမကေျပာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေလးအေမက ‘ အခုလို အိမ္အေရာက္ ျပန္ပို႕ေပးတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္မဆံုးပါဘူး.. ကေလးေတြဆိုေတာ့ ကစားဖို႔ကလြဲလို႔ ဘာမွမသိဘူးေပါ့.. က်ြန္မတို႔က ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ’ ဟု ေျပာေတာ့မွ ျမအေမလည္း သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့၏။ အဆံုးတြင္ ေကာင္ေလးမိသားစုလည္းစိတ္ေအးသြားရကား ျမတို႔သားအမိကို ေကာ္ဖီမုန္႔မ်ားျဖင့္ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံ၏။
မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ မ်က္ႏွာတြင္ ႏႈတ္ခမ္းနီလွ်ံသလံေနေအာင္ ဆိုးထားသည့္ ျမကို သူငယ္ခ်င္းေလးက သူ႔အေမေပါင္ေပၚတြင္ ထိုင္လွ်က္က “နင့္မ်က္ႏွာက ႏႈတ္ခမ္းနီေတြေရာ ေခ်းေတြနဲ႔ေရာ အေတာ္လွတယ္” ဟု ေျပာရင္း လွ်ာထုတ္ေျပာင္ျပ၏။ ျမသည္ စူပုတ္ေနေသာ ၀က္ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ မ်က္ေစာင္းအႀကီးႀကီးလွမ္းထိုးကာ “ညီညီေနာ္ နင္လဲ လက္မွာ ဖုတ္ေတြနဲ႔ လက္သည္းနီ ဆိုးထားတာပဲ” ဟု ေျပာရာ သူငယ္ခ်င္းေလးက သူ႔လက္သည္းနီဆိုးထားသည့္ လက္ကို လူမျမင္ရေအာင္ ေနာက္ျပန္ ဖြက္ထား၏။
ျမတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္၍ တစ္အိမ္လံုး ၀ိုင္းရယ္ၾကကုန္၏။ ျပန္ကာနီး “ သားညီတို႔ကလဲ ေကာင္မေလးက ကစားမယ္ေခၚတာနဲ႔ အိမ္ကိုေမ့ၿပီး ေကာက္ေကာက္ ပါေအာင္ကို လိုက္သြားေတာ့တာပဲေနာ္ အ့ံေရာ” ဟု သူငယ္ခ်င္းေလး၏အေမ ေျပာလိုက္ ခ်ိန္တြင္ ျမသည္ ကေလးအရြယ္ပင္ျဖစ္လိမ့္ကစား ရွက္လြန္းသျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး အခုခ်က္ခ်င္းပင္ ေျမလ်ဳိးမိုးပ်ံခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားရေတာ့၏။
ထိုစဥ္က မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ ေပသလူးေနသည့္ ျမ၏မ်က္ႏွာသည္ ရွက္စိတ္ေၾကာင့္ ရဲရဲနီေစြးေနခဲ့မည္မွာ အေသအခ်ာပါပင္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္က ေနာင္တြင္ ျမကို အေဖႏွင့္အေမတို႔ စ ေနာက္စရာ ျဖစ္လာခဲ့၏။ “ငါတို႔ သမီးက ေခသူမဟုတ္ဘူး၊ ငယ္္ငယ္ေလးထဲက ေကာင္ေလးကို အိမ္ေခၚလာတာ” ဟု ေျပာလွ်င္ ျမသည္ မရွက္ေတာ့ေသာ္လည္း မည္သည့္ဘ၀ မည္သည့္ေနရာ သို႔ ေရာက္ေနသည္၊ မည္သည့္ရုပ္ရည္ဆိုသည္ကိုပင္ မမွတ္မိေတာ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းေလးအား အမွန္ပင္ သတိရမိပါသည္။
အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္ ခ်စ္သူႏွင့္ဆံုျဖစ္ရာ၊ ခ်စ္သူက “ ကိုယ့္အရင္ ခ်စ္ခဲ့ဖူးသူမ်ား ရွိခဲ့သလား”ဟု သမရိုးက် ေမးခြန္းေမးလာရာ ျမသည္ ေခါင္းကို သြက္သြက္ရမ္းခါမိ၏။ ထိုအခါ ခ်စ္သူက “ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေယာက်ာ္းေလးမိတ္ေဆြ တကယ္ကို မရွိဘူးလား”ဟု ထပ္မံေမးေလေသာ္ ျမစိတ္သည္ မရည္ရြယ္ပဲႏွင့္ ငယ္စဥ္ သံုးတန္းေက်ာင္းသူအရြယ္က အိမ္သို႔ေခၚလာဖူးသည့္ သူငယ္ခ်င္းေလး ညီညီအား ခ်က္ခ်င္းပင္ အမွတ္ရသြားေလေတာ့၏။
ထိုအခါ ျမသည္ ခ်စ္သူမသိေအာင္ ၿပံဳးလိုက္မိ၏။
ျမ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးျပန္ေသာအခါ ခ်စ္သူတျဖစ္လဲ ခင္ပြန္းသည္ႏွင့္ သားျဖစ္သူတို႔က အခြင့္ႀကံဳလွ်င္ ထိုငယ္စဥ္က ကိစၥကို ျပန္လည္၍ ေခ်းေျခာက္ေရႏူး၏။ ထိုအခါ ယခင္ကလို မသိေအာင္ မၿပံဳးျဖစ္ပါ။ မိသားစုသံုးေယာက္သား အတူတူ စေနာက္ရင္း အူလိႈက္သည္းလိႈက္ ရယ္မိၾကပါသည္။
သံေယာဇဥ္ႀကိဳးဆိုသည္ကား ခိုင္လွ်င္ သံႀကိဳးထက္ခိုင္ကာ၊ ေပ်ာ့လွ်င္ ပိုႀကိဳးထက္ပင္ေပ်ာ့သည္ မဟုတ္ပါေခ်လား။ သို႔ေသာ္ – ျဖဴစင္ေသာ သံေယာဇဥ္ကား ေႏွာင္ထံုးမပါ။ ရာသက္တိုင္ ၿမဲခိုင္၏။
(ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ညီမ Black Rose (ပစ္ပစ္)ရဲ႕ tag postေလးပါ။ ေနာက္က်ေနရတာကို နားလည္ေပး ပါ ခ်စ္ညီမေရ..။)
ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္တည္းက်ပါေစ။
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ခေလး၂ေယာက္ပံုကိုမ်က္ေစ့ထဲျမင္ေယာင္မိလိုက္တယ္… ♡ ♡ ♡
ဟိ ရွက္ရွက္နဲ႔ ေရးရတာ မေနာ္ေရ 🙂
ေျပာလို႔မရဘူးေနာ္ .. အစ္မရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေလး ဒီပို႔စ္ကို ဖတ္ခ်င္ ဖတ္မိမွာ .. အစ္မကို ငယ္ငယ္က သူနဲ႔ကစားတဲ႔ ျမမွန္း မမွတ္မိဘဲ FB ရဲ႕ Friend List ထဲမွာ ရွိေနရာကေန ဒီစာေလး ဖတ္မိၿပီး သူက ငယ္ငယ္တုန္းက ညီညီပါ လို႔ လာေျပာတာ တုိ႔ ဘာတုိ႔ .. ဟီး .. စိတ္ကူးယဥ္ၾကည္႔တာ .. ကေလးဘ၀ရဲ႕ အျဖဴထည္ ခင္မင္မႈက ထူးထူးျခားျခား မဟုတ္လဲ စိတ္ထဲမွာ စြဲေနတတ္တယ္ အစ္မေရ
ညီမ စိတ္ကူးေလးေကာင္းတယ္။ စာေရးပါလားဟယ္ 🙂
စာဖတ္ရင္းက .. မ်က္စိထဲမွာပါ ေျပးျမင္တယ္ .. ခ်စ္ဖုိ႕ေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖဴေရာင္သံေယာဇဥ္ေလး .. တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြ႕ရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ..ညီညီလဲ သတိရေနမွာပါ 🙂
စာလာဖတ္ေပးတာ ေက်းဇူးပါ ညီမ 🙂
အမေရ..
ဖတ္ျပီးေတာ့ သေဘာက်မိ၏
ျမ၏ ငယ္သူခ်င္းေလးကား ဘယ္သို႕ေ၇ာက္ေနျပီနည္း မသိေသာ္ျငားလည္း
ျမနွင့္ သူငယ္ခ်င္းေလးအား တေန႕ေန႕တရာရာတြင္ တစံုတခုေသာအေၾကာင္း
အရာျဖင့္ ခင္မင္စြာ ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ေစခ်င္သည့္ဆႏၵသည္ ..စာကိုဖတ္ျပီး
သကာလ ပစ္ရင္တြင္ ျဖစ္ေပၚလာေလသည္..
( ေရးေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ မႀကီးေရ..ပစ္မွာေလ အလုပ္ကျပန္လာလာခ်င္း
ဝွစ္ ဝွစ္ ဆိုျပီးေျပးလာတာ )
မေန႔က ျမေသြးရဲ႕ပို႔စ္ေလးတက္လာတာျမင္ေပမယ့္ ဒီမနက္ဖတ္ဘို႔အတြက္ တမင္ခ်န္ထားတာ … ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ မနက္က ဘေလာ့ထဲေရာက္ေတာ့ ျမေသြးပို႔စ္တစ္ပုဒ္ပဲ ဖတ္စရာရွိတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ အခ်ိန္ေပးၿပီးေအးေအးေဆးေဆးဖတ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။
‘ျဖဴစင္ေသာ သံေယာဇဥ္ကား ေႏွာင္ထံုးမပါ။ ရာသက္တိုင္ ၿမဲခိုင္၏’ ပို႔စ္တစ္ပုဒ္လံုးရဲ႕ ေသာ့ခ်က္ပဲ။
စိတ္ကူးေရာအေရးအသားပါ ကြ်န္မကုိဆြဲေခၚခဲ႔တယ္
အမျမေသြးကုိယ္ေတြ႔ထင္ပါတယ္ေနာ္