ခ်စ္ျခင္းရဲ႕အပိုင္းအစမ်ား

Number of View: 13485

၂၀၁၅ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလထုတ္၊ ျမင္ကြင္းမဂၢဇင္း

(သရုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ – မေမႊး)

 ကၽြန္မဘ၀မွာ ေမေမ့ဆီက အလိုခ်င္ဆံုး လက္ေဆာင္ေလးတစ္ခု ရရွိခဲ့ဘူးပါတယ္။ အဲ့ဒီ လက္ေဆာင္ေလးက အမ်ားအတြက္ေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ တန္ဖိုးမရွိေပမယ့္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ တကယ့္ ကို သိမ္းဆည္းထားခ်င္မိတဲ့ အရာေလးတစ္ခုပါဘဲ။

အဲ့ဒီတုန္းက ကၽြန္မက ကေလးမက် လူႀကီးမက်အရြယ္။ ၁၄ႏွစ္၀န္းက်င္ေပါ့။ ေမေမဆီမွာ ေမေမကအျမဲ သူ႔ဘီဒိုေလးထဲက အံဆြဲေလးတစ္ခုထဲမွာ ေသာ့ခတ္ၿပီး၊ အဲ့ဒီဘီဒိုေလးထဲမွာ တယုတယ သိမ္းဆည္းထားတတ္တဲ့ ရတနာပစၥည္းေတြ ထည့္ထားတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့့ ယြန္းအစ္ေလးတစ္ခု ရွိေနတယ္။ ကၽြန္မ ဒီယြန္းအစ္ေလးကို သတိထားမိေနတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ေမေမ့ကို ကၽြန္မက “ ဒီယြန္းအစ္ေလးထဲမွာ ဘာေတြရွိလဲ၊ သမီး သိခ်င္တယ္ေမေမ” လို႔ ေျပာေတာ့ “ေမေမ့ သမီးက သိပ္စပ္စုတာပဲကြယ္” ဆိုၿပီး ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္နဲ႔ အေျဖကို ေရွာင္တိမ္းသြားတယ္။ ေမေမက အဲ့ဒီလိုေျပာေလေလ ကၽြန္မရဲ႕ သိခ်င္စိတ္ေတြက တားမရဆီးမရ ျဖစ္ေလေပါ့။

တစ္ေန႕ေတာ့ ေမေမ ၿမိဳ႕ထဲထြက္သြားခ်ိန္ ကၽြန္မကို လိုက္ဖို႔ေခၚတာေတာင္ မလိုက္ေတာ့ပဲနဲ႕ ကိုယ့္အၾကံနဲ႕ကိုယ္ ကၽြန္မ အိမ္မွာ ခ်န္ေနခဲ့လိုက္တယ္။ ေမေမ အိမ္ကေနထြက္သြားတာကို အိမ္ေရွ႕ ၀ရန္တာက ေစာင့္ၾကည့္၊ ေသခ်ာၿပီ ဆိုတာနဲ႕ ေမေမ့အခန္းထဲ အေျပးေလး၀င္၊ ေမေမသိမ္းထားတတ္ တဲ့ ဘီဒိုရဲ႕ အေပၚဆံုးအဆင့္ အခင္းေအာက္ထဲကေန ဘီဒိုေသာ့ကို အသာေလးယူၿပီး ဖြင့္လိုက္မိ ေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲကလဲ “ေမေမ မသိေအာင္ အခုလို ခိုးၾကည့္မိိတာ သမီးကို ခြင့္လႊတ္ပါ ေမေမ” လို႕ တဖြဖြ ေျပာေနမိတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ မဟုတ္တာခိုးလုပ္တဲ့ သူေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မရဲ႕ ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္နဲ႔ ခုန္ေနေတာ့တယ္။

အံဆြဲငယ္ေလးကို အသာအယာဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမေမ့ရဲ႕ လက္၀တ္ရတနာေတြကို အိတ္ရံႈ႕ေလးေတြ၊ ကတၱီပါဘူးေလးေတြ စကၠဴဘူးငယ္ေလးေတြနဲ႔ သိမ္းဆည္းထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အံဆြဲထဲမွာက ဘြားဘြားရဲ႕ အေမြအႏွစ္အျဖစ္ရထားတဲ့ ပထၳျမားလည္ဆြဲေလးက အရည္တလဲ့လဲ့ ေတာက္ပလို႕။ ေရႊနဲ႕ကြပ္ထားတဲ့ ပုလဲ၀မ္းဆက္ တစ္ဆင္စာေလး ဒီဇိုင္းဆန္းေလးကေတာ့ ေမေမ ကိုယ္တိုင္ႏွစ္ျခိဳက္လို႔ ပန္းတိမ္မွာ လုပ္ယူထားတာ။ ေမေမ စုေဆာင္းထားတဲ့ တျခားလက္၀တ္ ရတနာေတြက အံဆြဲငယ္ေလးထဲမွာ ၿပိဳးပ်က္လက္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မ ဒါေတြကို စိတ္မ၀င္ စားပါဘူး။ ကြၽန္မ စိတ္၀င္စားတာက အံဆြဲေလးရဲ႕ ေထာင္နားမွာ ရွိေနတဲ့ ယြန္းအစ္ငယ္ေလး။ ေမေမ့ကို ဒီအထဲမွာဘာေတြရွိလဲလို႔ ဘယ္ေသာအခါမွ ေမးလို႔မရတဲ့ ဒီအစ္ကေလးကိုပဲ ကြၽန္မ စိတ္၀င္စားမိတာ။ ယြန္းအစ္ေလးကို အသာဆြဲယူလိုက္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ လက္ေတြက ေအးစက္ တုန္ရီလို႔ ေနတယ္။

ေလးေထာင့္ ယြန္းအစ္ေလးရဲ႕ အဖံုးကို ျဖည္းျဖည္းေလးဖြင့္လိုက္ေတာ့ ကထၳီပါစနဲ႕ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အနီေရာင္အိတ္ကေလး။ အိတ္ကေလးရဲ႕ ရံႈ႕ႀကိဳးေလးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕မ်က္လံုး ေလး ၀ိုင္းခနဲျဖစ္သြားရတယ္။ အို..အံ့ၾသစရာ။ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာက အဖိုးတန္လက္၀တ္ ရတနာ တစ္ခုခု၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘြားဘြားေပးထားတဲ့ ဘိုးဘြားအေမြအနွစ္ တစ္ခုခု။ အခုေတာ့ ကၽြန္မ အထင္နဲ႕အျမင္က တက္တက္ဆင္ လြဲေနၿပီ။ ယုယုယယ တန္ဖိုးထားၿပီး အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ေမေမ သိမ္းဆည္းထားခဲ့တဲ့ အရာက ဘာဆိုဘာမွ တန္ဖိုးမရွိတဲ့ အျဖဴေရာင္ ပန္းကန္ကြဲစေလး တစ္ခုပါလား။

ေၾကြပန္းကန္ကြဲစေလးကို လက္မွာကိုင္ထားရင္း ဘာလို႕မ်ား ေမေမ ဒီေၾကြပန္းကန္ကြဲ စေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းဆည္းထားပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိတယ္။ အဖိုးတန္ လက္၀တ္ရတနာ တစ္ခုခု ေတြ႔ခဲ့ရင္ေတာင္ ကၽြန္မရဲ႕သိခ်င္ စိတ္ေတြက ဒီေနရာတင္ တစ္စခန္းရပ္သြားခဲ့မွာ။ အခုေတာ့ ေၾကြပန္းကန္ကြဲစေလးတစ္စက ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီး ေမးေစၿပီး၊ သိခ်င္စိတ္ကို ဆထက္တိုး နိႈးဆြလာေစခဲ့တယ္။ ေမေမ့ကိုလဲ ကၽြန္မ မေမးရဲ။ ေမးမိလိုက္ကာမွ ေမေမ မသိေအာင္ ကၽြန္မ ခိုးၾကည့္မိတာ သိသြားရင္ ျပသနာ။ ေမေမက အဲ့ဒီလို ခိိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ လုပ္တာ လံုး၀မွ မႀကိဳက္သူ။ အခုေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕သိခ်င္စိတ္ေတြက အေျဖမေပၚတဲ့ ဒီပန္းကန္ကြဲစေလးေပၚမွာ အမွ်င္တန္းေနေလၿပီ။ ကမာၻေပၚမွာ အဖိုးတန္ပစၥည္းေတြ တစ္ပံုႀကီးရွိရက္နဲ႔ ေမေမက ဘာလို႕႔မ်ား ဒီပန္းကန္ကြဲစေလးကိုမွ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းထားရတာပါလိမ့္။

ယြန္းအစ္ကေလးကို ေနသားတက် ျပန္ထားလိုက္ရေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ေတြက ဘီဒိုအတြင္း ယြန္းေသတၱာေလးထဲက ပန္းကန္ကြဲစေလးေပၚမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

အိမ္မွာ ဒီေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ အလုပ္ပိတ္ရက္မို႔ အုန္းထမင္းခ်က္စားၾကပါတယ္။ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ အိမ္မွာ မၾကာခဏ စိတ္လိုလက္ရ မုန္႔တစ္ခုခု အၿမဲလုပ္စားေနၾကပါ။ ေမေမက သူသိပ္ ခင္တဲ့ ေဘးခန္းက အန္တီသီသီကို အုန္းထမင္းလာစားဖို႔ ဖိတ္ပါတယ္္။ အန္တီသီသီ လာခ်ိန္မွာ ေမေမက ရွဳိးေက့စ္ထဲက ေၾကြပန္းကန္ အသစ္ေလးေတြကို ထုတ္ၿပီး ထမင္းစားပြဲျပင္ေနခ်ိန္ေပါ့။

“ စုစု မဂၤလာေဆာင္က ေနာက္လ ပထမပတ္ဆို၊ မဂၤလာပြဲတက္၀တ္စံုေလး အခ်ိန္မီခ်ဳပ္ထား ဦးမွ” လို႔ ေျပာရင္း အန္တီသီသီက ထမင္းစားခန္းထဲ ၀င္လာတယ္။ အန္တီသီသီက က်က်နန ျပင္ထားတဲ့ ထမင္းစားပြဲကို ၾကည့္ၿပီး တျခားဧည့္သည္ေတြပါ ဖိတ္ထားတယ္ထင္ေနတယ္။ ေမေမက အန္တီသီသီ့ကို ဘယ္သူကိုမွ မဖိတ္ထားေၾကာင္းနဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အေပ်ာ္ခ်က္စားၾကတာလို႔ ေျပာျပေတာ့ “ တို႔ခ်ည္းပဲ စားမွာဆိုရင္ ပန္းကန္းအသစ္ေတြနဲ႔ ျပင္ဆင္ဖို႔ မလိုပါဘူးကြာ၊ စားေနက် ပန္းကန္နဲ႔ ရပါတယ္” လို႔ လွမ္းေျပာတယ္။

ဒါနဲ႔ ေမေမက “ဒီေၾကြပန္းကန္ေတြကို ဒီလိုေနရာမွာမွ မသံုးရင္ ဘယ္လိုေနရာမွာ သံုးရမလဲ သီသီရဲ႕ “ လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ အန္တီသီသီက “ ေၾကြပန္းကန္ အေကာင္းစားေတြဆိုေတာ့ ကြဲသြားရင္ ႏွေျမာစရာမို႕လို႕ပါကြာ” လို႕ ေျပာတယ္။ ေမေမက ရယ္ၿပီး “ ပစၥည္းဆိုတာ သံုးစြဲဖို႕ထားတာေလ၊ သံုးစြဲရင္း ပ်က္စီးသြားေတာ့လဲ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ သီသီရဲ႕၊ ဒါနဲ႔ မင္းကို ႀကံဳတုန္း ကိုယ္ကပ္ေစး ကုတ္ၿပီးသိမ္းထားတဲ့ ပ်က္စီးေနတဲ့ ေၾကြထည္ေလးေတြျပမယ္ “ ဆိုၿပီး အံဆြဲတစ္ေနရာမွာ ထည့္ထား တဲ့ ေၾကြထည္ဇြန္းအက်ဳိးေလးကို ထုတ္ျပတယ္။

“ ဒီဇြန္းေလးကိုၾကည့္။ ဘယ္ေလာက္လွသလဲ၊ ဇာမဏီငွက္ရုပ္ေလးေတြ ထြင္းထားတာ၊ ဒီ ဇြန္းေလးက သမီးေတာ္စုစု လုပ္လိုက္လို႔ က်ဳိးသြားရွာတာ၊ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီေန႔က သူ (၈)တန္းစာေမးပြဲ ကို ဂုဏ္ထူး၃ခုနဲ႔ေအာင္တဲ့ ေန႔မို႔လို႔ မီးဖိုထဲမွာ ကိုယ့္ကို ၀မ္းသာအားရ ကူေပးရင္းနဲ႔ ျပဳတ္က်တာေလ၊ ကိုယ္ႏွေမ်ာေပမယ့္ သမီးရဲ႕ အေပ်ာ္ေလး ပ်က္စီးသြားမွာစိုးလို႔ ကိုယ္ဘာမွ မေျပာရက္ခဲ့ပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ ကိုယ္ စူပါဂလူးေလးနဲ႔ကပ္ ျပန္ဆက္ၿပီး သိမ္းထားတာ “

ေမေမက ကၽြန္မကို ျပံဳးေထ့ေထ့ၾကည့္ၿပီး လွမ္းေျပာေတာ့ ကၽြန္မ အားတုန္႔အားနာျဖစ္လွ်က္ က “ ေမ့.. သမီးကို ခြင့္လႊတ္“ ဆို လက္ႏွစ္ဘက္ကို ရင္ဘတ္နားမွာ ဆုတ္လွ်က္ကေန လွမ္းေျပာ လိုက္မိတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေမေမက ေနာက္ထပ္ ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ေနတဲ့ ေၾကြပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ကို အၿပံဳးသဲ့သဲ့နဲ႔ ဆြဲထုတ္ လိုက္ျပန္တယ္။

“ ဒီပန္းကန္ေလးကေတာ့ ပိုၾကာလွၿပီေပါ့၊ ကိုယ့္အသက္ ၁၉ႏွစ္သမီးထဲက ကြဲသြားတဲ့ ပန္းကန္ ေလးပဲ၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးပဲ့ေနတယ္၊ ေတြ႕လား ”

ဒီတစ္ခါေတာ့ အန္တီသီသီသာမက ကၽြန္မကပါ “ ဒီပန္းကန္ကေရာ ဘယ္သူ႕ေၾကာင့္ ခုလို ကြဲေနရတာလဲ၊ ေျပာျပပါ “ ဆို ၿပိဳင္တူေတာင္းဆိုမိလွ်က္သား ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ေမးခြန္း ေၾကာင့္ ေမေမ့ မ်က္၀န္းေတြမွာ ၾကည္ႏူးရိပ္ေတြ သမ္းလာတယ္ဆိုတာ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။

“ ကဲ.. သမီးလဲ မၾကာခင္ ဘ၀သစ္တစ္ခုထူေထာင္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ သီသီပါရွိေနတုန္း ေမေမ ေျပာျပပါ့မယ္”

ေမေမ့မ်က္၀န္းအစံုက ရီေ၀မိႈင္းမႈန္သြားသလိုပဲ။ ကၽြန္မေရာ အန္တီသီသီပါ ေမေမ ေျပာျပမွာ ကို စိတ္၀င္တစား နားစြင့္လိုက္ၾကတယ္။

“အဲ့ဒီတုန္းက ေဆာင္းရာသီတစ္ရက္မွာေပါ့၊ သမီး ဘိုးဘိုးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မင္းတို႔ဆိုိုင္မွာ စာရင္းကိုင္ဖို႔ လူလိုတယ္ဆိုလို႔ ငါေခၚလာတာ မင္းတို႔ စမ္းခိုင္းၾကည့္ေပါ့ကြာဆိုၿပီး လူတစ္ေယာက္ကို အိမ္ကို ေခၚလာခဲ့တယ္၊ သူက ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ ဆံပင္ေတြကို ေသေသသပ္သပ္ ၿဖီးသင္ထားတယ္၊ သူ႔မ်က္လံုးေတြက မစူးရွေပမဲ့ တည္ၿငိမ္လွတယ္၊ အထူးျခားဆံုးကေတာ့ သူ႔ရဲ႕အျပံဳးေတြပါပဲ၊ သိပ္ကို ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ အျပံဳးေတြေပါ့၊ အဲ့ဒီညက အိမ္မွာ သူတို႔ သားအဖကို ညစာနဲ႔ ဧည့္ခံတယ္ ”

စကားေျပာေနရင္းက ေမေမ့ပါးျပင္ေပၚမွာ ေသြးေရာင္လႊမ္းၿပီး နီျမန္းလာတယ္။ ေမေမက အန္တီသီသီကို ၾကည့္ရင္း ဆက္ေျပာျပန္တယ္။

“ သီသီရဲ႕၊ အဲ့ဒီ ညစာစားပြဲမွာ ဘာလို႔လဲမသိ၊ ကိုယ္ဟာ အရမ္းကို ထူပူ ရွက္ရြံ႕ေနမိတယ္၊ တိုတို ေျပာရရင္ အဲ့ဒီညက ကို္ယ့္အကိုႀကီးက သူ႔ကို ကိုယ့္ေဘးက ကုလားထိုင္မွာ ၀င္ထိုင္ခိုင္းတယ္ေလ၊ စကားတစ္လံုးေတာင္ ကိုယ္နဲ႔မေျပာျဖစ္ေသးတဲ့သူက သူ႔ထမင္းပန္းကန္ျပားကို ဟင္းခတ္ထည့္ေပးဖို႔ ကိုယ့္ဆီကိုု လွမ္းေပးလိုက္တယ္၊ အဲ့ဒီတခဏေလးအတြင္း ကိုယ္လဲ ရွက္ရွက္နဲ႔ ကတုန္ကရီျဖစ္ၿပီး ပန္းကန္ေလးကို လွမ္းအယူ ဘယ္ကဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိ လက္ထဲကေန ပန္းကန္က က်ကြဲေတာ့ တာပါဘဲ “

အန္တီသီသီက “အေသးစိတ္ကို မွတ္မိေနပါလားကြယ္” ဆိုၿပီး ေမေမ့ကို လွမ္းစလိုက္တယ္။

” အို.. ဒါက ေမ့ႏိုင္စရာမွမဟုတ္တာေနာ္ သီသီ၊ ဒါနဲ႔ ပန္းကန္ကြဲေတြ ဖိတ္က်ေနတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြကို ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ေကာက္ယူသိမ္းဆည္းၾကတယ္။ ညစာစားအၿပီးမွာ အဲ့ဒီလူက ကိုယ့္ဆီ ေလွ်ာက္လာၿပီး လက္ျဖန္႔ခိုင္းတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္တစ္သက္မွာ အမွတ္တရ ျဖစ္ေစမဲ့ အစိတ္အပိုင္းေလးတစ္ခုကို ကိုယ့္လက္ထဲကို ထည့္ေပးသြားတယ္၊ သူ႕ရဲ႕အျပံဳးေတြက အဲ့ဒီအခ်ိန္ထဲက ကိုယ့္ကို တစ္ဘ၀စာ က်ရွဳံးသြားေစေတာ့တာပဲ သီသီေရ၊ အင္း.. ေနာက္ငါးႏွစ္ အၾကာမွာ ကိုယ္တို႔ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကတယ္ေလ၊ အခု ဒီပန္းကန္ျပားအကြဲေလးကို ျမင္ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အျဖစ္အပ်က္ေတြက မေန႔တစ္ေန႔ကလိုပဲ ခံစားမိတယ္”

နားေထာင္ေနရင္းက ကၽြန္မ ရင္ထဲ နင့္ခနဲျဖစ္သြားရတယ္။ လြမ္းဆြတ္မႈေတြ ျခံဳလႊမ္းေနတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕ မ်က္၀န္းအစံုကို ကြၽန္မ ေငးၾကည့္ေနမိလိုက္တယ္။ ေမေမက အနားပဲ့ေနတဲ့ ေၾကြပန္းကန္ ျပားေလးကို ေၾကာင္အိမ္ထဲမွာ ေနသားတက် ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ထည့္လိုက္တယ္။ အထိမခံေရႊ ပန္းကန္ဆိုသလို တကယ့္ကို ဂရုတစိုက္ပါဘဲ။

ေနာက္တစ္ေန႔ ေမေမအလစ္မွာ ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္ထဲက ထင္ျမင္ခ်က္ကို သက္ေသထူဘို႕ ေမေမ့ရဲ႕ အ၀တ္ဘီဒိုအံဆြဲေလးကို ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ဖြင့္မိပါတယ္။ ကြၽန္မလက္အစံုက ရတနာပစၥည္းေတြ ၾကားထဲက ေလးေထာင့္ယြန္းအစ္ေလးဆီ ေရာက္သြားတယ္။ ယြန္းအစ္ေလးရဲ႕အဖံုးကို ဖြင့္ၿပီး အနီေရာင္ကထၳီပါအိတ္ေလးထဲက ေၾကြပန္းကန္ကြဲစေလးကို ယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ေျခလွမ္းသြက္သြက္နဲ႔ ထမင္းစားခန္းဆီကို အေျပးေလးလာခဲ့မိတယ္။ ေၾကာင္အိမ္တံခါးကို ဖြင့္ၿပီး အထဲက မေန႔က ေမေမေျပာခဲ့တဲ့ အနားပဲ့ေၾကြပန္းကန္ျပားေလးကို တယုတယ ထုတ္ယူလိုက္တယ္။ လက္ထဲက ပန္းကန္ကြဲစေလးနဲ႔ ပန္းကန္ျပားရဲ႕ အက္ကြဲေၾကာင္းေနရာေပၚမွာ စပ္ဟပ္ၾကည့္လိုက္မိ တယ္။ ကၽြန္မ ရင္ေတြ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ အခုန္ျမန္လာပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မလက္ထဲက ေၾကြပန္းကန္ ကြဲေလးက ပန္းကန္ရဲ႕အက္ေၾကာင္းေနရာမွာ အံကိုက္ကြက္တိ ၀င္သြားပါေရာလား။ ရင္ထဲမွာ အမ်ဳိးအမည္ မေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈမ်ားက တလိႈက္လိႈက္ ရုန္းၾကြတက္လာပါတယ္။

            ေသခ်ာပါၿပီ။ ဒီေၾကြပန္းကန္ကြဲစေလးဟာ ေမေမ့ကို ေဖေဖ စတင္ေတြ႕ရွိတဲ့ေန႔က ေပးခဲ့တဲ့ အမွတ္တရပစၥည္းေလးဆိုတာ ကြၽန္မ ေသခ်ာ အတည္ျပဳလိုက္ႏိုင္ပါၿပီ။

အခုေတာ့ ေၾကြပန္းကန္ကြဲစေလးနဲ႔စတင္ခဲ့တဲ့ ေဖေဖနဲ႔ေမေမတို႔ရဲ႕ ေမတၲာသက္တမ္းေလးက ေငြရတုေတာင္ တိုင္ပါေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖအဆုတ္ကင္ဆာနဲ႔ ဘ၀တစ္ပါး ကူးေျပာင္းသြားၿပီး ကတဲက ဒီေန႔ဒီရက္ထိတိုင္ေအာင္္ အေဖေနရာမွာေရာ အေမေနရာမွာပါ တစ္ဦးတည္း မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ခဲ့တဲ့၊ ေဖေဖ့အေပၚထားခဲ့တဲ့ ေမေမ့ရဲ႕သစၥာတရားက ဒီေၾကြပန္းကန္ကြဲစေလးနဲ႔အတူ ကၽြန္မကို သက္ေသျပေနပါေတာ့တယ္။

လာမဲ့လ၊ ေဖေဖနဲ႔ေမေမရဲ႕ မဂၤလာသက္တမ္း ေငြရတုရက္ျမတ္မွာ က်င္းပမဲ့ ကိုကိုနဲ႔ကၽြန္မရဲ႕ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲက်ရင္ ေမေမ့ဆီက ကြၽန္မ မဂၤလာလက္ဖြဲ႕တစ္ခုေတာင္းဖို႔ ရည္ရြယ္ထား ပါတယ္။ ေမေမ့ဆီက အဖိုးထိုက္တန္တဲ့ မည္သည့္လက္၀တ္ရတနာကိုမွ ကၽြန္မ မလိုခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘာဆိုဘာမွ တန္ဘိုးမရွိေသာ္ျငား ေမေမ့အတြက္ေရာ ကၽြန္မအတြက္ပါ အဖိုးအနဃ ထိုက္တန္တဲ့ ပစၥည္းေလးတစ္ခုကိုေတာ့ျဖင့္ လိုခ်င္မိပါတယ္။ အဲ့ဒီပစၥည္းေလးကိုပဲ ကၽြန္မရဲ႕မဂၤလာပြဲမွာ မဂၤလာ လက္ဖြဲ႔အျဖစ္ ေပးအပ္ဖို႔ ေမေမ့ကို ေတာင္းဆိုပါဦးမယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေမေမ တယုတယ သိမ္းဆည္းထားတဲ့၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာတရားေတြနဲ႔ ထံုမႊမ္းထားတဲ့ ေဖေဖေမေမရဲ႕ ခိုင္ၿမဲတဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ေပါင္းစပ္ပါ၀င္ေနတဲ့၊ ဒီပန္းကန္ကြဲစေလး ဟာ ကၽြန္မအတြက္ တစ္ဘ၀စာ အေကာင္းဆံုးေသာ မဂၤလာလက္ဖြဲ႔ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ အလားတူ ကၽြန္္မကိုယ္တိုင္လဲ ေမေမနဲ႔ထပ္တူ တန္ဘိုးထားၿပီး သိမ္းဆည္းထားခ်င္မိလို႔ပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ သစၥာတရားရဲ႕ ခိုင္က်ည္မႈဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ထိ ေလးနက္တယ္၊ ဘ၀တစ္သက္တာအတြက္ အမွတ္ရစရာဆိုတာဟာ တန္ဘိုးအနဃ ထိုက္တန္ေနစရာမလိုဘူး၊ ဒီ့ထက္ပိုလို႔ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ဆိုတာ ဘ၀မွာ ထြက္သက္၀င္သက္နဲ႔အမွ် ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးစရာ၊ ခ်စ္မက္တန္ဘိုးထားစရာ အမွတ္တရေလးတစ္ခု ျဖစ္ေနဖို႔သာ လိုအပ္လွတယ္ဆိုတာကို ေမေမ ရဲ႕ ေၾကြပန္းကန္ကြဲစေလးကေနတဆင့္ သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

ေမေမ့ရဲ႕ တန္ဘိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းအပိုင္းအစေတြ….။     ။

 (Reader’s Digest – September 1996 issued မွ Bettie B. Youngs ၏ That Little Glass Chip ကို ျပန္လည္ ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္။)