သရုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ – မ်ဳိးျမင့္
ငယ္ရြယ္စဥ္ ကေလးဘ၀ ေက်ာင္းသူအရြယ္က အတန္းတိုင္း၌ မဟုတ္ေသာ္ျငား ပညာရည္ ထူးခၽြန္ဆုမ်ား ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ကၽြန္မ ရရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထိုစဥ္ကာလကတည္းက ေခတ္မီနားလည္ခဲ့ေသာ မိဘႏွစ္ပါးက ပညာေရး တြင္ အတင္းအၾကပ္ ဖိအားေပးျခင္းမရွိခဲ့။ မိမိကို္ယ္တိုင္ ပညာကို သင္ယူမွရမည္၊ မိမိလုပ္ရပ္၏အက်ဳိးကို မိမိသာ ခံစားရမည္၊ မိမိလုပ္ရပ္ေၾကာင့္ မိမိကိုယ္တိုင္သာမက မိမိ၀န္းက်င္၌ပါ အက်ဳိးမရွိမျဖစ္ေစရဟူသည့္ စိတ္ကိုသာ ႏွလံုးသားထဲတြင္ စြဲထင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့သည္။ ထို႔ထက္ပို၍ လူတိုင္းကို စာနာတရားျဖင့္ ျမင္၊ ၾကည့္၊ ခံစား၊ နားလည္ေပးတတ္ရန္ႏွင့္ ေစတနာမ်ဳိးေစ့မွ ရွင္သန္ေပါက္ဖြားလာမည့္ ပီတိကို စားသံုးတတ္ရန္ ပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးပီပီ ပညာရည္ခၽြန္ဆုရရွိျခင္းအေပၚ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ခဲ့ေလသလား။ ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့ေပ။
ကၽြန္မက ဥာဏ္ေလးေကာင္းသလိုရွိေသာ္ျငား စည္းကမ္းတက် အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားခဲ့သူေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ေပ။ အထူးသျဖင့္ ပံုစံခြက္၊ ေဘာင္၊ စည္းမ်ဥ္းမ်ားေအာက္ တင္းၾကပ္စြာေနၿပီးမွ ရလာသည့္ ေအာင္ျမင္မႈထက္၊ လြတ္လပ္သည့္စိတ္ျဖင့္ မိမိကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးမႈမွ ရလာသည့္ရလဒ္ကို မည္မွ်ပင္ ေသးေကြးေစကာမူ ပို၍ ခံုမင္၏။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀၏ ေႏွာင္းပိုင္းကာလမ်ားတြင္ ပညာရည္ထူးခၽြန္ဆုမ်ား ရယူခဲ့ဖူးသည္။ မဟာ၀ိဇၨာတက္ေရာက္ခြင့္ ရရွိခဲ့ေသာ္ျငား ဆရာမ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္၍ ဆက္တက္ခြင့္ကို ရပ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မတို႔ေခတ္ ၈၈ေနာက္ပိုင္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀က ေက်ာင္းပရ၀ုဏ္ အသီးသီးတြင္ ဆန္႔တင့ံင့ံ ေက်ာင္းတက္ရင္း ကာလတို အတြင္း လြယ္လြယ္ျဖင့္ရလာသည့္ ဘြဲ႕မ်ားအေပၚ ကၽြန္မ ဆက္၍ မသာယာလိုခဲ့ပါ။ ထို႔ထက္ပို၍ အေရးႀကီးသည္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္မ်ားေနာက္ပိုင္း မိသားစု၏ စား၀တ္ေနေရး အလို႔ငွာ လုပ္ငန္းခြင္တြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ဖို႔ ဦးစားေပးခဲ့ရ ျပန္၏။ အလုပ္တစ္ဘက္ျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရခ်ိန္မ်ားသည္ ဘ၀ရပ္တည္မႈအတြက္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရခဲ့ခ်ိန္မ်ား ျဖစ္ ခ့ဲသည္။ ကၽြန္မဘ၀တေလွ်ာက္ ရရွိခဲ့ေသာ ဆုတံဆိပ္မ်ား၊ ဆုကဒ္ျပားမ်ားသည္ သိမ္းဆည္းထားသည္ ဆိုယံုမွ်ထက္ မပိုေသာ အေနအထားျဖင့္ ဘီဒိုအံဆြဲထဲဲ၌ ရွိေနခဲ့ၾကၿပီး ထိုပညာရည္ခၽြန္ ကဒ္ျပားမ်ားသည္ ကၽြန္မဘ၀၏ရပ္တည္မႈ အတြက္ ေက်နပ္ေလာက္သည့္ အေထာက္အပ့ံတစ္ခု အထိ ျဖစ္မလာခဲ့သည္ ကေတာ့ ေသခ်ာခဲ့ပါသည္။
လုပ္ငန္းခြင္သို႔ေရာက္ၿပီး လုပ္သက္၃ႏွစ္ေက်ာ္ခ်ိန္တြင္ သူေ႒းခ်ီးျမွင့္သည့္ ဆုေၾကးမ်ား၊ ဆုအျဖစ္ ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားသို႔ အေပ်ာ္ခရီးထြက္ခြင့္မ်ား ရရွိခဲ့ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ လုပ္ငန္းခြင္အတြင္း လုပ္သက္၁၀ႏွစ္အထက္ ၾကာျမင့္လာသည္ႏွင့္အမွ် ႏွစ္စဥ္ရဆုေၾကးမ်ား၊ ပရိုမိုးရွင္းမ်ား၊ ျငင္းပယ္ခဲ့ေသာ မသမာေၾကးမ်ားထက္ လုပ္ငန္းနယ္ပယ္ ၀န္းက်င္တြင္ ေကာင္းမြန္ေသာအလုပ္ဂုဏ္ျဖင့္ နာမည္ပ်က္မရွိပဲ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့သည္က ကၽြန္မအတြက္ ဆုလာဘ္ ထက္ပို၍ တန္ဖိုးထားစရာျဖစ္ခဲ့ျပန္သည္။
ဟိုစပ္စပ္သည္စပ္စပ္ ပါ၀င္တတ္ေသာ ကၽြန္မသည္ သက္ႀကီးရြယ္အိုေစာင့္ေရွာက္ေရး အြန္လိုင္း ပရဟိတအဖြဲ႔တြင္လည္း စိတ္အားကိုယ္အားျဖည့္ကာ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုအထိ ပါ၀င္လုပ္ခဲ့ရင္း အဖြဲ႔မွ ေပးအပ္ေသာ ဆုတံဆိပ္ေလးတစ္ခု လက္ခံရရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထိုဆုေလးသည္ လက္တစ္ထြာသာသာ အျမင့္ရွိသည့္ သမရိုးက် ဆုတံဆိပ္ ေလးျဖစ္ေသာ္ျငား၊ ယခင္လို ဘီဒိုအံဆြဲထဲတြင္ ထည့္ပိတ္၍ သိမ္းမထားျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဧည့္ခန္းရွိ စာအုပ္စင္ေလး၏ အေပၚဆံုး ထပ္တြင္ ထိုဆုရုပ္ထုေလးကို ကၽြန္မ ဂရုတစိုက္ ေနရာခ်ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုရုပ္ထုေလးကို ျမင္ေနသမွ် ကၽြန္မ၏ သက္လတ္ ပိုင္းအရြယ္ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈတြင္ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ထို႔ထက္ပို၍ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါေစဟု ဆုေတာင္းမိခဲ့ျပန္၏။ မိမိကိုယ္တိုင္ ေပးဆပ္လိုုက္ျခင္းမွ တဖန္ျပန္လည္ ရရွိေသာအရာက လက္ဆုတ္လက္ကိုင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္မျပ ႏိုင္ေသာ္ျငား ထုထည္ပမာဏက ႀကီးမားလွသည့္အတြက္ ထိုရုပ္ထုေလးက ကၽြန္မဘ၀အတြက္ ပထမဆံုး တန္ဖိုး မျဖတ္ႏိုင္ေသာ ဆုတံဆိပ္ေလးျဖစ္ခဲ့သလို၊ ရင္ကို ပထမဦးဆံုး ထိခတ္ေစခဲ့ေသာ ဆုလည္းျဖစ္ခဲ့သည္။
ငယ္စဥ္ အသက္၁၉ႏွစ္ေက်ာ္ကာလက ၀ါသနာအရင္းခံ၍ ကာလတိုတစ္ခု၌ စာေပနယ္သို႔ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ စာေပနယ္ပယ္ႏွင့္ အတန္ၾကာ ေ၀းကြာသြားခဲ့ျပန္ရာမွ၊ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ ျပန္လည္ေျခခ် ျဖစ္ခ်ိန္တြင္ စာေပႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အမွတ္တရ ရုပ္ထုေလးမ်ား ရခဲ့ဖူး၏။
၁၉၉၀ ခုႏွစ္၊ ကၽြန္မအသက္ ဆယ့္ကိုးႏွစ္သမီးအရြယ္ အေစာပိုင္းကာလမ်ားတြင္ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း ကေလာင္ငယ္က႑တြင္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါခဲ့ရာမွ အစျပဳ၍ ကၽြန္မ၏၀တၱဳတို သံုးပုဒ္မွ် ထပ္မံေဖာ္ျပခံခဲ့ရဖူး၏။ ထိုေနာက္ပိုင္း စာေပကင္ေပတိုင္ဟု တင္စားေခၚၾကသည့္ စာေပစီစစ္ေရး၏ တင္းၾကပ္မႈေအာက္၀ယ္ ကၽြန္မ၏ ကေလာင္ႏုႏုေလးမွာ ဘံုးဘံုးလဲခဲ့၏။ ၀တၱဳတိုေလးမ်ားမွာ စာပိုဒ္လိုက္ ျဖဳတ္ခံရ၊ ပယ္ခံရျဖင့္ မိမိရင္မွ ေမြးထုတ္ထားသည့္ သားသမီးမ်ားကို ေျခလက္အျဖတ္ခံရသကဲ့သို႔ ခံစားရသျဖင့္ စာေရးျခင္းအမႈကို ရပ္ဆိုင္းလိုက္ၿပီး၊ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းကာလမ်ားတြင္ ညီအစ္မကဲ့သို႔ခ်စ္ခင္ရသည့္ ဘေလာ့ဂါ ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)၏ တိုက္တြန္းကူညီအားေပးမႈျဖင့္ ကာလမ်ားစြာ ရပ္တ့ံခဲ့ေသာ စာေရးျခင္းကို အြန္လိုင္းေပၚ ဘေလာ့ဂ္တြင္ ဘေလာ့ဂါတစ္ဦးအျဖစ္ ျပန္လည္၍ အသက္သြင္းျဖစ္ခဲ့သည္။
၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ပံုႏွိပ္မီဒီယာမွ အယ္ဒီတာမ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ား အကဲျဖတ္သည့္ ဘေလာ့ဂါ ျမစ္က်ဳိးအင္း စီစဥ္သည့္ အြန္လိုင္းရသစာေပၿပိဳင္ပြဲတြင္ ပါ၀င္ျဖစ္ခဲ့ရာမွ အမွတ္မထင္ ၀တၱဳတိုပထမဆုရခဲ့ၿပီး စာေပနယ္ပယ္မွ လက္ဦးဆရာမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ခြင့္ ရရွိခဲ့ကာ၊ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚ တဖန္ျပန္လည္ေျခခ်မိ၏။ ထိုစဥ္က ဆုတံဆိပ္အျဖစ္ အြန္လိုင္းမွေပးခဲ့ေသာ ဆုတံဆိပ္ ေဆာ့ဖ္ေကာ္ပီေလးကို ကၽြန္မ၏ဘေလာ့ဂ္စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ယခုတိုင္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့ၿပီး၊ ဆုေငြေဒၚလာတစ္ရာကိုမူ အနႏၱေမတၱာဘုန္းေတာ္ႀကီးစာသင္ေက်ာင္းတြင္ သံမံတလင္းေပၚ၌္ ပီနမ္အိတ္ခင္း၍ စာထိုင္စာသင္ေနရသည့္ ကေလးမ်ားအတြက္ ထိုင္ခံုမ်ားလိုအပ္ေန၍ လွဴဒါန္းရာတြင္ ပါ၀င္ အားျဖည့္ ခဲ့သည္။ ဤသည္က စာေပျဖင့္ အမွတ္မထင္ ရရွိခဲ့သည့္ အဦးဆံုးဆုျဖစ္ၿပီး လိုအပ္သည့္ေနရာအတြက္ ဆုေၾကးေငြကို ျပန္လည္အသံုးခ်ႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ ကၽြန္မ ေက်နပ္မိခဲ့ရ၏။
တဖန္ ဖူးငံုဆယ္ေက်ာ္သက္မဂၢဇင္း၏ “သက္၀င္မဂၢဇင္း၏ (၉)ႏွစ္ေျမာက္ပြဲ ဖန္တီးသူမ်ားႏွင့္ပါ၀င္ တင္ဆက္သူမ်ား” ပြဲအၿပီး အစီအစဥ္၌ ပါ၀င္သူတိုင္းကို မွန္သားျဖင့္ျပဳ လုပ္ထားသည့္ အမွတ္တရဆုဆံဆိပ္ေလးမ်ား ေပးအပ္ခဲ့ရာ ကၽြန္မလည္း တစ္ခုရခဲ့ဘူးသည္။ ထို႔ေနာက္ ဖူးငံုဆယ္ေက်ာ္သက္မဂၢဇင္းကပင္ စီစဥ္သည့္ ပံုႏွိပ္မီဒီယာႏွင့္ အြန္လိုင္းမီဒီယာ အားၿပိဳင္ေဆြးေႏြးပြဲ တြင္လည္း ပါ၀င္ေဆြးေႏြးသူတိုင္းကို အမွတ္တရ ရုပ္ထုေလးမ်ားေပးရာ ရရိွခဲ့ျပန္ သျဖင့္၊ ထိုဆုတံဆိပ္ေလးႏွစ္ခုသည္လည္း ကၽြန္မအတြက္ တန္ဖိုးထားရသည့္ အမွတ္တရ ပစၥည္းေလး မ်ားျဖစ္ခဲ့ရသည္။
စာေပနယ္ထဲ တေၾကာ့ျပန္၀င္ခ်ိန္တြင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရသည့္ ဆရာ ဆရာမမ်ား၊ ေရးေဖာ္ ေမာင္ႏွမ မ်ားထံမွ ေႏြးေထြးသည့္ ႀကိဳဆိုမႈမ်ား ရရွိခဲ့ျခင္းသည္ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ရသ၀တၱဳတိုမ်ား မွန္မွန္ေရးျဖစ္ရန္ ခြန္အားျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ထရိတ္ဒါးဟိုတယ္တြင္ က်င္းပခဲ့သည့္ အ႒မအႀကိမ္ေျမာက္ ေရႊအျမဳေတစာေပ ဆုေပး ပြဲသည္ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ကၽြန္မ တက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့သည့္ စာေပပြဲႀကီးတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။ အရွိန္အ၀ါႀကီးလြန္းေသာ၊ စာေပဂုဏ္သိကၡာျမင့္ မားလြန္းေသာ ေရႊအျမဳေတစာေပဆုေပးပြဲ၏ ညခ်မ္းတြင္ ကၽြန္မသည္ ေခၽြးေစးမ်ား တလိမ့္လိမ့္ ပ်ံေနခဲ့ဖူး၏။ ထိုေန႔မနက္ပိုင္း မႏၱလာေျမမွ ဆရာမ ေခ်ာအိမာန္၏ ဟုမ္းမွာ က်င္းပသည့္ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲကို တက္ခဲ့စဥ္ အခ်ိန္ထိ၊ ကၽြန္မအတြက္ ထိုေန႔ညေန ၆နာရီတြင္ က်င္းပမည့္ ေရႊအျမဳေတစာေပ ဆုေပးပြဲတက္ေရာက္ဖို႔ အရိပ္အေယာင္ မွ်ပင္ အခြင့္အလမ္း မရွိခဲ့။
ေရႊအျမဳေတစာေပဆုေပးပြဲႀကီးမတိုင္မီ ေရႊဆုအတြက္ စာေရးဆရာမ်ား၏ ခန္႔မွန္း အင္တာဗ်ဴးမ်ားကို အလင္းတန္းဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပေပး၏။ ထိုေဖာ္ျပခ်က္မ်ားတြင္ ထိုႏွစ္ မေဟသီမဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိခဲ့သည့္ ကၽြန္မ၏ “အရုဏ္ဦး၏အလင္းေတး” အမည္ရ ရသစာတမ္းအား ရနံ႔သစ္မွအယ္ဒီတာ ဆရာျပည္ေသြးႏိုင္က ႏွစ္သက္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္ကို ဖတ္လိုက္ရ၏။ ထိုရသစာတမ္းေလး ေဖာ္ျပခံရစဥ္ကပင္ ဆရာရဲသွ်မ္းမွလည္း ဖတ္ၿပီး သေဘာက်ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ေသးသည္။ ကၽြန္မ ၀မ္းသာလိုက္သည္မွာ မေဖာ္ျပတတ္ေတာ့။ ထိုရသစာတမ္းကို ကို္ယ္တိုင္လည္း အားရ၏။ သို႔ေသာ္ ပြဲမတိုင္မီ နာရီပိုင္းလိုခ်ိန္အထိ ကၽြန္မအတြက္ ပြဲတက္ရန္ခြင့္အလမ္း မေတြ႔ရေတာ့သည္မို႔ ကၽြန္မ စိတ္ေတြ ေလ်ာ့ခ်ထားလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ဆရာမေခ်ာအိမာန္၏ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲ ၿပီးကာနီးအခ်ိန္ေလးတြင္ ကၽြန္မထံ ဖူးငံုဆယ္ေက်ာ္သက္ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ ဆရာမ်ဳိးျမင့္ညိမ္းထံမွ ဖုန္း၀င္လာ၏။ ဖူးငံုဆယ္ေက်ာ္သက္ မဂၢဇင္းတြင္ Blog Digest က႑လစဥ္ ကၽြန္မ တာ၀န္ယူေရးေနခ်ိန္ျဖစ္၍ မဂၢဇင္းအတြက္ ေျပာရန္ကိစၥရွိသျဖင့္ ဘားလမ္းရွိ (ယခင္) ေရႊအျမဳေတရံုးခန္းသို႔ ဖုန္းဆက္ေခၚျခ င္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ၏ ရင္ခုန္သံ နည္းနည္းျမန္လာသည္။ ေရႊအျမဳေတစာေပဆု ရႏိုင္သူမ်ား၏လက္ထဲသို႔ ဖိတ္စာကို မထင္မွတ္သည့္ပံုစံမ်ဳိးျဖင့္ ေပးတတ္သည္ကို ဖတ္ထားရဖူးသည္။ ကၽြန္မကို ဖိတ္စာေပးရန္ ေခၚသည္ေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလားဟု ေတြးမိသည္။ ထင္ထားသည့္အတိုင္း ရံုးခန္းေရာက္ခ်ိန္ လာရင္းကိစၥ ေျပာၿပီးခ်ိန္တြင္ ဆရာမ်ဳိးျမင့္ညိမ္း မွ ေရႊဖိတ္စာ မရေသးဘူးလားဟု ေမးၿပီး ဖိတ္စာ တစ္ေစာင္ထုတ္ေပးကာ ေရႊပြဲတက္ရန္ ေျပာ၏။ ကၽြန္မ ကတုန္ကရင္ ျဖစ္သြားရ၏။ ပြဲစကာနီး သံုးနာရီေလာက္မွ လက္ထဲေရာက္သည့္ ဖိတ္စာအတြက္ ကၽြန္မ မည္သို႔ အဓိပၸာယ္ေဖာ္ရမည္ မသိ။ တိုက္ဆိုင္သည္ပဲလား။ ခင္ပြန္းသည္ထံ ဖုန္းဆက္ေျပာေတာ့ သူကလည္း ခုလို ကပ္ၿပီးဖိတ္တာ ရမ်ားရေနလား မသိဟု မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ေပးျပန္သည္။
သို႔ႏွင့္ ထရိတ္ဒါးဟိုတယ္၏ ညမီးေရာင္ေအာက္ စာေရးဆရာမ်ားၾကား၌ အသာ ၿငိမ္ကုတ္ထိုင္ ေနရင္း ပထမဦးဆံုး တက္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည့္ ခမ္းနားလွသည့္ ေရႊအျမဳေတစာေပ ဆုေပးပြဲႀကီးတြင္ ကၽြန္မ အသက္ရွဴရန္ပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္မအတြက္ အရွိန္အ၀ါ ႀကီးလြန္းလွသည္။ ခန္းမအတြင္း၌ စာေရးဆရာမ်ား စံုညီလွ၏။ သိသူမ်ား ရွိသလို၊ မသိသူေတြလဲ မ်ားလွ၏။ ဆရာမ မီမိုး၊ ဆရာမ ခင္သႏၱာႏွင့္ ခင္ပြန္း၊ ဆရာ ေျမမႈန္လြင္ႏွင့္ဇနီး၊ ဆရာေဇာ္ခိုင္ဦးတို႔ႏွင့္အတူ ေနာက္ဘက္နားခပ္က်က် စားပြဲ၀ိုင္းတြင္ ထိုင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ေတြ႔ရ ခဲသည့္ ေလးစားႏွစ္သက္ ရသည့္ ဆရာသင္းရီ၊ ဆရာေန၀င္းျမင့္၊ ဆရာမ စမ္းစမ္းႏြဲ႔ (သာယာ၀တီ)တို႔ကို ျပင္ပတြင္ ကိုယ္တိုင္ျမင္လိုက္ခ်ိန္ အရဲစြန္႔သြားေရာက္ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ စားပြဲေဘးနားမွ ျဖတ္သြားေသာ ဆရာမ်ဳိးျမင့္ညိမ္းက ဒီည ျမေသြးနီရမယ္ဟု စသြားျပန္ရာ လႈပ္ရွားလြန္းသည့္စိတ္ျဖင့္ ရင္ခုန္သံအရွိန္ျပင္းလာရ၏။ အခမ္းအနားမွဴးက ရသစာတမ္းအတြက္ ခန္႔မွန္း စာရင္း၀င္အမည္မ်ား ဖတ္ၾကားစဥ္ ကိုယ့္နာမည္ကိုယ္ ျပန္ၾကားရခ်ိန္ ကၽြန္မမွာ မူးေ၀ေ၀ပင္ ခံစားလာရ၏။ ထိုစဥ္ကာလ ေရႊညက ကၽြန္မအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈအရွိန္ အျမင့္ဆံုးေရာက္ခဲ့ရသလို၊ ထိုႏွစ္ ရသစာတမ္းဆုရရွိသူ ဆရာေမာင္ႏွင္းပန္း အတြက္ မုဒိတာလက္ခုပ္ တီးေပးခဲ့ရင္း အေပ်ာ္ေတြ ကူးဆက္ခဲ့ရသည္။ ေရႊအျမဳေတစာေပဆုသည္ ေတာ္ယံုတန္ယံု အလြယ္တကူျဖင့္ ရရွိႏိုင္သည့္ဆုမ်ဳိး မဟုတ္ေပ။
၂၀၁၅ ခုႏွစ္၊ ေရႊအျမဳေတစာေပဆုေပးပြဲ။ ယခုႏွစ္ ေရႊအျမဳေတစာေပဆုေပးပြဲတြင္ ကၽြန္မ၏ ၀တၱဳရွည္ကို အလင္းတန္းဂ်ာနယ္၌ ခန္႔မွန္းျခင္းခံရျပန္၏။ စာဖတ္သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထို၀တၱဳရွည္အား ႏွစ္သက္ သေဘာက်၏။ ေရႊ၀ါေရာင္အေရးအခင္းကာလေနာက္ခံ ၀တၱဳျဖစ္ၿပီး၊ တိုင္းျပည္တြင္ လူမ်ဳိးေရး ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့ခ်ိန္တြင္ ထို၀တၱဳကို ေရးျဖစ္ခဲျ့ခင္း ျဖစ္ သည္။ မႏွစ္ ေရႊပြဲတုန္းကကဲ့သို႔ ခင္ပြန္းသည္အတြက္ ဖိတ္စာတစ္ေစာင္ေလာက္ကို ဆရာညီငယ္ေလးဆီက အကူအညီေတာင္းမည္ ႀကံယံုရွိစဥ္၊ ကၽြန္မတို႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္နာမည္ျဖင့္ ဖိတ္စာႏွစ္ေစာင္ကို စာအိတ္တစ္လံုးထဲအတူ ထည့္ဖိတ္ထားသည္ကို ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းေျမာက္စြာ လက္ခံရရွိလိုက္၏။
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း၏ပဲ့ကိုင္ရွင္ ဆရာဦး၀င္းၿငိမ္း၏ (၆၉)ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔တြင္ က်င္းပသည့္ ဒသမ အႀကိမ္ေျမာက္ ေရႊအျမဳေတစာေပဆုေပးပြဲကို ႏိုဗိုတယ္ဟိုတယ္တြင္ ေမလ ၂၈ရက္ေန႔၌ က်င္းပခဲ့၏။ ရံုးဖြင့္ရက္ လည္းျဖစ္၊ အိမ္ႏွင့္ အနည္းငယ္လည္းေ၀းသျဖင့္ ကားလမ္းပိတ္သည့္ဒုကၡ မေတြ႔ရေလေအာင္ အိမ္မွ ခင္ပြန္းသည္ႏွင့္အတူ ေစာေစာထြက္ခဲ့၏။ ယခုႏွစ္ ေရႊအျမဳေတစာေပဆုေပးပြဲတြင္ ခန္႔မွန္းစာရင္း ပါ၀င္ေသာ္ျငား အခ်ိန္၊ အသက္အရြယ္၊ အေတြ႔အႀကံဳေၾကာင့္လားမသိ၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္တုန္းကကဲ့သို႔ ကၽြန္မ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္း အလ်ဥ္းမရွိသလို ခံစားရ၏။ ခန္႔မွန္းၾကသလို ရခဲ့လွ်င္ ယူလိုက္မည္။ မရခဲ့လွ်င္လည္း မုဒိတာအျပည့္ျဖင့္ ရမည့္သူအား လက္ခုပ္တီးအားေပးမည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားသည္။ ဆုရသည္မရသည္ထက္ ေရႊပြဲတြင္ စာေပေမာင္ႏွမမ်ား၊ ခ်စ္ခင္ေလးစားရသည့္ စာေရးဆရာႀကီး မ်ားအား တစ္ေနရာထဲတစ္ခ်ိန္ထဲ ေတြ႔ခြင့္ရသည္ကပင္ ေက်နပ္ခ်င္စရာပင္ မဟုတ္ပါလား။ စာေပအဖြဲ႔အစည္း၊ စာေပလႈပ္ရွားမႈမ်ားျဖစ္သည့္ ပဲန္ျမန္မာႏွင့္ စာေရးသူမ်ား၏ ရသစာဖတ္၀ိုင္းတို႔တြင္ တတ္အားသေလာက္ ပါ၀င္ျဖစ္ခဲ့ သျဖင့္ ေလးစားခ်စ္ခင္ရသည့္ စာေရးဆရာမ်ားစြာႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့၍ ယခုႏွစ္ ေရႊပြဲတြင္ ခင္မင္သိကၽြမ္းသူမ်ားစြာျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ မ၀ျဖစ္ေနရျခင္းက အင္မတန္မွ ေပ်ာ္ရႊင္စရာပင္။ ေရႊပြဲလာ လူငယ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေရႊမ်ားကို တစ္စုတစ္ေ၀းထဲ ျမင္ရသည္မွာလည္း ရသစာေပအတြက္ အားရစရာပင္။
အစီအစဥ္စတင္ခ်ိန္တြင္ အခမ္းအနားတင္ဆက္သူျဖစ္သည့္ ဆရာညီမင္းညိဳက ထံုးစံအတိုင္း အ၀ဇၨန္းရႊင္ရႊင္ျဖင့္ တင္ဆက္ေပး၏။ ဆုမ်ားကို တစ္ဆုၿပီး တစ္ဆု ေၾကညာ၍ ေပး သြားေလၿပီ။ ဆုရရွိသူမ်ားအတြက္ လက္ခုပ္ သံမ်ားက ခန္းမတစ္ခုလံုး ျပည့္လွ်က္ရွိ၏။ ဆရာ ဆရာမမ်ား တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ႀကိဳတင္၍ ကြန္ဂရက္ က်ဴေလးရွင္း လာလုပ္ၾကသျဖင့္ ကၽြန္မ၏စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ဒီေရသည္ တအိအိတက္လာရ၏။ ေရးေဖာ္ေမာင္ႏွမမ်ားျဖစ္သည့္ ဆရာထြန္းေတာက္ထြဋ္၊ ဆရာမင္းေ၀ဟင္၊ ဆရာမ စံပယ္ျဖဴႏု၊ ဆရာမ ယုယ၊ ဆရာမ ေရႊသင္နဲ႔ ဆရာမ ေရႊအိမ္စည္တို႔က ဒီႏွစ္၀တၱဳရွည္ ကၽြန္မဟု ႀကိဳတင္၍ နမိတ္ဖတ္ထားၾကသည္။ ဆရာမ လဲ့၀င္းၾကည္ (ခ်ဳိ)၊ ဆရာမ ၾကည္ေမြ႔အိမ္၊ ဆရာ ေျမမႈန္လြင္၊ ဆရာ ျမစ္က်ဳိးအင္း၊ ဆရာဟန္ေဇာ္၊ ဆရာညီငယ္ေလး၊ ဆရာ ေနဘုန္းလတ္ႏွင့္ ခင္မင္ရသည့္ စာေရးဆရာမ်ား တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ကြန္ကရက္က်ဴေလးရွင္း ႀကိဳလုပ္ေနၾကသျဖင့္ “ေၾကေတာင္ မေၾကညာရေသးဘူး၊ မေသခ်ာေသး ပါဘူးဟယ္” ဟုသာ ကၽြန္မ ေျပာျဖစ္၏။ ေရႊဆုက နတ္ႀကီးလွသည္ မဟုတ္ပါလား။ နေဘးနားတြင္ စာေရးဆရာမ စံပယ္ျဖဴႏုက ကၽြန္မ၏လက္ဖ၀ါးတစ္ဘက္ကို ဆုတ္ကိုင္ကာ အားေပးရန္ အသင့္ျပင္ ထား၏။ အားေပးလိုသည့္ သူ႔၏ လက္ဖ၀ါးမ်ားက တဖန္ ျပန္ေအးစက္ေနျပန္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ရယ္ျဖစ္ၾကသည္။ ကၽြန္မကို လာႏႈတ္ဆက္သူေတြ တိုးတိုက္မိသျဖင့္ မထံုးတတ္ထံုးတတ္ျဖင့္ ထံုးဖြဲ႔လာသည့္ ေနာက္တြဲဆံထံုးေလးက ရြဲ႕ေစာင္းကာ တြဲေလာင္းက်လာသျဖင့္၊ လူသူမရိပ္မိေအာင္ မနည္းျပန္ထံုးရေသးသည္။ တစ္ဘက္၀ိုင္းမွာ ထိုင္ေနသည့္ ခင္ပြန္းသည္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ ၿပံဳးေနသည့္ မ်က္ႏွာေအးေအးကို ေတြ႔ရ၏။
အဆံုးတြင္ မဂၢဇင္း၀တၱဳရွည္ဆု ေၾကညာရန္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ဆုမေၾကညာခင္ သံုးသပ္ခ်က္ကို အခမ္းအနားမွဴးက ခ်စ္ခင္စိတ္ စေနာက္လိုစိတ္ျဖင့္ အခ်ိန္ဆြဲဖတ္ရာ အသည္းယားစြာ အားလံုး စင္ေအာက္မွ ၀ိုင္းေအာ္ေတာ့၏။ ကၽြန္မ၏ စားပြဲနားသို႔ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ၀ိုင္းအံုလာၾက၏။ ၀ိုင္းအံုလာသည့္ လူမ်ားေၾကာင့္ စင္ျမင့္ေပၚသို႔ ကၽြန္မ လွမ္းမျမင္ရေတာ့ပါ။ ဟိုးတျမန္ႏွစ္ကကဲ့သို႔ မတုန္လႈပ္ပါ၊ အိေျႏၵရပါသည္ဆိုေသာ ကၽြန္မသည္ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ား မ်ား ေအးစက္လာကာ ဒူးမ်ားပင္ တဆတ္ဆတ္တုန္လာေတာ့၏။ ခင္ပြန္းသည္ ကိုညိဳရင့္ အနား ေရာက္လာ၍ ပုခံုးကို ဆုတ္ကိုင္ကာ အားေပး၏။ “အေမျမ အေမျမ” ဟု ေရးေဖာ္မ်ား၊ ဆရာမ်ားမွ သံၿပိဳင္ညာသံေပးကာ ၀ိုင္းေအာ္ၾက၏။ နားထဲမွ ေလမ်ား အဆက္မျပတ္ထြက္ေနသလို ခံစားလာရ၏။ စင္ေပၚက ေၾကညာေနသည္မ်ားကို ဘာဆိုဘာမွ် မၾကားရေတာ့ေပ။
ကၽြန္မအေပၚ ခ်စ္ခင္စိတ္ျဖင့္ အြန္လိုင္းေပၚမွ မအိပ္ဘဲ ဆုရသတင္းကို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကမည့္ မခ််စ္ၾကည္ေအး၊ မေမဓာ၀ီ၊ ေခ်ာႏွင့္ ေရးေဖာ္ဘေလာ့ဂါေမာင္ႏွမမ်ား၊ စာဖတ္သူမ်ား၊ ကၽြန္မ၏အနားတြင္ စိုးရိမ္စိတ္၊ ရေစလိုစိတ္ျဖင့္ ၀ိုင္း၀န္းေစာင့္ဆိုင္းေပးေနၾကသည့္ ဆရာ ဆရာမမ်ား၊ ေရးေဖာ္မ်ား၊ ကၽြန္မကို ခ်စ္ခင္ၾကသူမ်ားစြာကို အမွတ္မထင္ ကၽြန္မ ေတြ႔သိလိုက္ရသည္။ အားလံုးႏွင့္ ကၽြန္မ၏ရင္ခုန္သံသည္ တထပ္တည္း ျဖစ္ေန၏။ သူတို႔၏ ခ်စ္ခင္မႈ ပမာဏက ရင္ထဲအထိ တုန္လႈပ္လာရကာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ ရစ္၀ိုင္းလာရ၏။
တစ္၀ိုင္းထဲထိုင္ေနသည့္ က့ံေကာ္၀တ္ရည္စာေပမွ မ၀ိုင္းက “ျမေသြးနီကို ၀ိုင္းေအာ္ေနၾကျပန္ၿပီ၊ ျမ… အဲ့ေလာက္၀ိုင္းေအာ္ေနၾကၿပီးမွ ျမမရခဲ့ရင္ ငါေတာ့ ငိုခ်လိုက္မွာ”ဟု ေျပာသလို နေဘးနားမွာရွိသည့္ ဆရာမ အျဖဴေရာင္(ေရႊ)ကလည္း လာေရာက္ ႏႈတ္ဆက္သူ မ်ားၾကား ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ထရပ္မိသည့္ ကၽြန္မကို “အခုထိ မေၾကညာေသး ဘူးေနာ္၊ ဆရာမ ထမသြားလိုက္နဲ႔ဦး” ဟု သတိေပးရွာသည္။ ဆရာမ ျမဴျမဴက ဆုသတင္းပါ စာအိတ္ေဖာက္ရန္ စင္ေပၚတက္သြားေလၿပီ။ ကၽြန္မကား စိတ္ႏွင့္လူ မကပ္ေတာ့ၿပီ။
“အနႏၱစၾကၤ၀႒ာ အနႏၱသတၱ၀ါတို႔” အစရွိသည့္ ေၾကညာသံသံသဲ့သဲ့ကို ညာသံေပးသံမ်ားၾကားမွ ၾကားလိုက္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မ ဒူးေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္လာကာ မတ္မတ္ရပ္ႏိုင္ဖို႔ မနည္းပင္အားတင္းရ၏။ ဆရာရဲသၽွမ္း၊ ဆရာမ်ဳိးျမင့္ညိမ္း၊ ဆရာတင့္ခိုင္၊ ဆရာ ၾဆာေသာ္ဒိုး၊ ဆရာမ သန္းျမင့္ေအာင္၊ ဆရာမ မစႏၵာ၊ ဆရာမ မႏွင္းေဖြး၊ ဆရာမ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)၊ ဆရာမ နီနီႏိုင္ (သထံု)ႏွင့္ အနားသို႔ လာေရာက္ ႏႈတ္ဆက္သူတိုင္းကို ျပန္ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္သည္။ ရယ္စရာအျဖစ္ ခ်စ္ခင္ရသည့္ ဆရာမ ေ၀ (စီးပြားေရးတကၠသိုလ္) ကၽြန္မအနားသို႔ ေရာက္လာခ်ိန္ ကၽြန္မကပင္ ဦးေအာင္ အနမ္းေပးခဲ့သည္အထိ စိတ္ေတြ လြင့္သြားခဲ့ရသည္။ ဆုသံုးသပ္ခ်က္ကို စင္ေပၚမွ ဆရာမာန္(ေတာင္လံုးျပန္) ဖတ္ေနခ်ိန္ မွာေတာ့ ေရႊအျမဳေတစာေပဆု ပဲ့ကိုင္ရွင္ ဆရာဦး၀င္းၿငိမ္းရွိရာသို႔ ခ်က္ခ်င္းသြားေရာက္ ဂါရ၀ျပဳ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မႏႈတ္မွ ႏႈတ္ဆက္လာသူ တိုင္းကို ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ဟု အဆက္မျပတ္ ေျပာျဖစ္၏။ စင္ေပၚတြင္ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာခ်ိန္၌လည္း ေက်းဇူး တင္ထိုက္သူမ်ား မက်န္ရစ္ရေလေအာင္ သတိထားေျပာျဖစ္ခဲ့၏။
စာေပခ်စ္သူတိုင္း တန္ဘိုးထားသည့္ စာေပဆုတစ္ခုကို ကၽြန္မ ရရွိလိုက္သလို၊ စာေပဆုႏွင့္တကြ ခ်စ္ခင္ရသည့္ မိတ္ေဆြမ်ား၏ အပိုထပ္ေဆာင္းေပးလိုက္သည့္ ခ်စ္ခင္မႈ ဆုကိုပါ ေရႊအျမဳေတ စာေပဆုေပးပြဲညတြင္ အ့ံၾသစြာ ခုန္လိႈက္စြာ ကၽြန္မ ရရွိခဲ့ျခင္းပင္။ အမွန္စင္စစ္ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းဟူသည္ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးေပၚက ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ားကဲ့သို႔ပင္။ အၿမဲတေစ ေတြ႔ျမင္ေနရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ သို႔ေသာ္ မိုးေကာင္းကင္ျပင္က်ယ္ႀကီးတြင္ မိမိႏွင့္ အတူ သူတို႔ ရွိေနသည္ကိုသာ သိထားရန္လိုပါသည္။
ကၽြန္မအိမ္၏ ဧည့္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးသည္ ေရႊေရာင္ကေလာင္ဆု တံဆိပ္ ေရာက္လာသည့္ ေန႔မွစ၍ ပိုမိုျပည့္စံုသြားသလိုရွိ၏။ ဤေရႊေရာင္ကေလာင္ရုပ္ထုကို ဧည့္ခန္းက မွန္စားပြဲငယ္ေပၚ တင္ထားရင္းက ဖုန္တက္မည္ကို စိုးရိမ္မိ၏။ ၾကာလာလွ်င္ အေရာင္ေတြ ပ်ယ္သြားတတ္သည္၊ ေဆးသားေတြ လြင့္ပ်ယ္သြားတတ္သည္ဟု ေျပာၾကသျဖင့္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္ ဘယ္နားထား၍ ထားရမည္မသိ။ ရြရြေလး တို႔ထိလိုက္၊ တစ္ေယာက္ထဲ ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးလိုက္ႏွင့္ အိမ္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ထားစရာေနရာ ရွာမရေပ။ ဖုန္မ်ားတက္ေနမည္လား၊ အေရာင္မ်ား မွိန္သြားသလား ဟု မၾကာမၾကာ လက္ညိႈးေလးျဖင့္ တဖြဖြသြားတို႔မိသည္။ ဂဏွာမၿငိမ္သည့္ ကၽြန္မအျဖစ္ကို ျမင္ေနသည့္ ခင္ပြန္းသည္က သူ႔အတြက္ မွန္အိမ္ေလးတစ္ခု လုပ္ေပး၏။
တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္သည့္ ေရႊအျမဳေတစာေပကေလာင္ဆုသည္ ယခုအခါ အိေျႏၵႀကီးမားသည့္ ရွင္ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးကဲ့သို႔ မွန္အိမ္ေလးထဲ၌ ရွိေနၿပီျဖစ္သလို၊ ေရႊညတြင္ အပိုဆုအျဖစ္ ထပ္ေဆာင္းလက္ခံရရွိခဲ့သည့္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရသူမ်ားထံမွ ခ်စ္ျခင္းတရားမ်ားစြာသည္လည္း ကၽြန္မ၏ႏွလံုးအိမ္ထဲတြင္ ထာ၀ရတည္ရွိေနၿပီးျဖစ္၏။
“သဘာ၀က လူတိုင္းအတြက္ ဘ၀ဆိုတဲ့ ဆုလာဘ္ ေပးထားတယ္၊
ဒါေပမဲ့ ဆုလာဘ္ေတြအတြက္နဲ႔ေတာ့ ဘ၀ကို မတည္ေဆာက္လိုက္ပါနဲ႔ ”
(Lao Tzu)
ဆုဆိုသည္ကား လုပ္ရပ္တစ္ခု၏ အရည္အေသြးသည္ ထိေရာက္မႈရွိၿပီး သတ္မွတ္ထားသည့္ စံကို ေကာင္းမြန္စြာမီခဲ့ပါက ထိုလုပ္ရပ္အေပၚ အသိအမွတ္ျပဳသည့္အေနျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ျခင္းမ်ဳိး ဟု ေယဘူယ် နားလည္ ထား၏။
ဆုတံဆိပ္မ်ား၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ခိုင္မာေသာ ေနာက္ခံအေၾကာင္းတရားမ်ား ကိုယ္စီရွိေနသလို၊ ဆုတံဆိပ္တိုင္းသည္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် အားထုတ္၍ စိုက္ထူခဲ့ေသာ သမိုင္းမွတ္တိုင္မ်ားသာ ျဖစ္သင့္ပါသည္။
(၂၀၁၅ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလထုတ္၊ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း)
———-
ေရႊအျမဳေတစာေပဆုမွတ္တမ္းပံုမ်ား။
ဆရာမ မစႏၵာမွ ဆုခ်ီးျမ်င့္စဥ္။
ဆရာမ မစႏၵာနဲ႔ အမွတ္တရ။
ဆုေၾကညာၿပီးခ်င္း ျမေသြးနီႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ၾကသူမ်ား။
ဆရာမ သန္းျမင့္ေအာင္ရဲ႕႕ ဂုဏ္ျပဳအနမ္း။
ကံ့ေကာ္၀တ္ရည္စာေပက မမ၀ိုင္းနဲ႔ ျမေသြးနီတို႔ရဲ႕ အေပ်ာ္။
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းရဲ႕ ပဲ့ကိုင္ရွင္ ဆရာဦး၀င္းၿငိမ္း
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းရဲ႕ ပဲ့ကိုင္ရွင္ ဆရာဦး၀င္းၿငိမ္းနဲ႔
ညီျဖစ္သူ ေရႊအျမဳေတရဲ႕ အမႈေဆာင္အယ္ဒီတာ ဆရာမ်ဳိးျမင့္ၿငိမ္း။
ဆရာမ ခင္သႏၱာက ေႏြးေထြးစြာ အားေပး။
ဆရာမ စံပယ္ျဖဴႏု၊ ဆရာမ ေရႊသင္တို႔နဲ႔အတူ။
ဆုမေၾကညာခင္ ဆရာမ စံပယ္ျဖဴႏု၊ ဆရာမ အျဖဴေရာင္ (ေရႊ) တို႔ႏွင့္အတူ အတူစိတ္လႈပ္ရွားစြာ။
ကာယကံရွင္ေတာ့မသိဘူး တီတင့္ေတာင္ဖတ္ရင္းနဲ႔ ရင္ခုန္လာတယ္ ျမေသြးေရ….
‘ခန္႔မွန္းၾကသလို ရခဲ့လွ်င္ ယူလိုက္မည္။ မရခဲ့လွ်င္လည္း မုဒိတာအျပည့္ျဖင့္ ရမည့္သူအား လက္ခုပ္တီးအားေပးမည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားသည္’ ဆိုတဲ့အေတြးေလးကို ေလးစားမိတယ္ ♥♥♥
တီတင့္ ေရ…
မြ မြ <3 <3 <3
ဖတ္ရင္းနဲ႔ ပီတိျဖစ္ၿပီး မ်က္ရည္ေတာင္ ဝဲမိတယ္ မျမေသြးေရ … ။ အဲဒီတုန္းက ဖီလင္ကိုလည္း ျပန္သတိရသြားတယ္။
မေမေရ
မေမ အိပ္မက္ႀကိဳမက္ထားတာ ကြက္တိပဲေနာ္။
ျမေသြးနဲ႕ ထပ္တူ စိတ္ေတြ ရွိေပးခ့ဲတာ အမွတ္တရပါပဲ မေမရယ္။
ေက်းဇူးပါေနာ္။
အစ္မေရ
ဖတ္ေနရင္းနဲ႕ အဲဒီညကို သတိရသြားတယ္။ အခုျပန္ေတြးရင္း အသစ္ျပန္ျဖစ္လာတယ္။
အဲဒီညက ကိုယ္ေတြလဲ အင္တာနက္ေပၚက တက္လာမဲ႕ သတင္းေတြကို နားစြင္႕ရင္း ရင္တထိတ္ထိတ္ေပါ႔။
သားျပည္႔ဆီက မက္ေဆ႕ေလးရေတာ႕ ထေအာ္ပစ္တာ အိမ္က ညီမေတြေတာင္ လန္႕သြားတယ္။
အစ္မလိုပဲ ထပ္တူထပ္မွ် ရင္ခုန္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႕ရတာေလ…
ထိုက္တန္တဲ႕ ဆုအတြက္ ဝမ္းသာဂုဏ္ယူရင္း စာေတြလည္း အမ်ားၾကီးေရးႏိုင္ပါေစလို႕ေနာ္။
ေခ်ာေရ
အ့ဲဒီညက ေက်းဇူးစကားဆိုကာနီး သတိအရဆုံးသူ
နွစ္ဦး ရွိခ့ဲတယ္။ ကြယ္လြန္သြားတ့ဲ အေမရယ္ အေဝးက ညီမေခ်ာရယ္ေပါ့။ <3