‘၂၀၁၅ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလထုတ္၊ ႏွစ္္ (၅၀) ျပည့္အထူးထုတ္၊ေအာင္ပင္လယ္ သဘာ၀ပါတ္၀န္းက်င္ထိမ္းသိန္းေရးမဂၢဇင္း’ ၌ ပါ၀င္ခဲ့သည္။
ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္လို႔ေနတယ္။ ဘိုးဘေဖတစ္ေယာက္ ေခါင္းရင္းက ညမီးခလုပ္ေလးကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နာရီျပန္တစ္ခ်က္။ ဘိုးဘေဖက ညဆို ကိုးနာရီ ေဒါင္ခနဲထိုးတာနဲ႔ အိပ္ရာ၀င္တတ္သူ။ ဒါေပမဲ့ ညနာရီျပန္တစ္ခ်က္တီးခ်ိန္ဆို သူ႔ဆီးအိမ္တင္းလာတာနဲ႔အတူ အိပ္ရာက အလိုလို ႏိုးလာရၿပီ။ ဆီးသြားၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ကို ဘယ္သူကမွ တာ၀န္ေပးမထားတဲ့၊ သူကိုယ္တိုင္လဲ မလုပ္ရမေနႏိုင္လို႔ပဲ ေျပာရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အေလ့အထ ျဖစ္သြားတယ္လ႔ိုပဲ ေျပာရမလားမသိတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို ညတိုင္း မပ်က္မကြက္ လုပ္ပါတယ္။
သူ႔ ေျခေထာက္ေတြက သူ႔ခႏၶာကိုယ္နဲ႔နဲ႔ကို အိမ္ေရွ႕၀င္ေပါက္တံခါးေရွ႕ေရာက္ေအာင္ သယ္ေဆာင္သြားတယ္။ တံခါးကို အသာအယာဖြင့္ၿပီး ေခါင္းေလးကိုငဲ့လို႔ တျခား အခန္းက ေရေမာ္တာတင္ထားျခင္း ရွိမရွိ နားကို စြင့္လိုက္တယ္။ ႏွစ္အိမ္အၿပိဳင္ဖြင့္ခ်ိန္ မီးအားက်ခ်ိန္နဲ႔ တိုးရင္ ေရေမာ္တာကြိဳင္ ေလာင္တတ္တယ္ဆိုတာ ဘိုးဘေဖ ေကာင္းေကာင္းသိေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ လူေျခတိတ္တဲ့ ဒီလိုအခ်ိန္ ေရေမာ္တာတင္ရင္ ျမန္လဲျမန္၊ စိတ္လဲခ်ရတာမို႔ ဒီအခ်ိန္ေရာက္တိုင္း မ်က္စိႏွစ္ကြင္းက အလိုလိုပြင့္လာရစၿမဲ။ နားစြင့္လို႔ ဘာအသံမွ မၾကားရေတာ့ဖူးဆိုမွ ဧည့္ခန္းထဲျပန္၀င္ၿပီး ေရေမာ္တာခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ခလုတ္ဖြင့္လိုက္ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ေျခလွမ္းေတြက အိပ္ေနတဲ့ သားေတြ သမီးေတြေျမးေတြြ မႏိုးရေလေအာင္ ဖြဖြေလွ်ာက္လို႔ အလယ္ခန္းကေန ေရခ်ဳိးခန္းထဲအထိ ေရာက္ေအာင္ နံရံတေလွ်ာက္ ကပ္ထားတဲ့ ပိုက္လိုင္းထဲ ေရျဖတ္စီးသြားတဲ့ အသံၾကားရေအာင္ နားစြင့္ျပန္တယ္။ ေရစီးသံတိုးတိုးနဲ႔အတူ ပိုက္လိုင္းတေလွ်ာက္ ေရတိုးေနတာကို သိရရင္ေတာ့ ဘိုးဘေဖေျခေထာက္အစံုက ေရခ်ဳိးခန္းဆီသို႔ ဦးတည္လိုက္ၿပီ။ ေရခ်ဳိးခန္းအ၀မွာ ေရပိုက္ထဲကေရေတြ ေရေလွာင္တိုင္ကီထဲက်သံ တျဗန္းျဗန္းကို ၾကားရၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒီညအဖို႔ ဘိုးဘေဖ စိတ္ေအးသြားရၿပီ။ အိပ္ရာထဲ ခန၀င္လွဲ၊ စာဖတ္ရင္းကေန အေပၚတိုင္ကီနဲ႔ ေအာက္က အုတ္ကန္ ေရျပည့္ေအာင္ အိပ္ရာထဲကေန စာဖတ္ရင္း ေစာင့္ဖို႔ ျပင္လိုက္ပါတယ္။ ဒါက ဘိုးဘေဖရဲ႕ တစ္ေန႔မပ်က္၊ ေန႔စဥ္၀တၱရားတစ္ခုပါပဲ။
အိပ္ရာထဲ ေရာက္ျပန္ေတာ့ စာဖတ္ခ်င္စိတ္မရွိပဲ မ်က္လံုးမွိတ္လွ်က္ စိတ္က အေတြးရြက္လႊင့္မိျပန္ပါတယ္။ ဟိုးတုန္းကေတာ့ သားေတြ၊ သမီးေတြ၊ ေခၽြးမေတြ၊ သားမက္ေတြက “အေဖ.. အိပ္..အိပ္၊ သားတို႔..သမီးတို႔ ေရတင္လိုက္ပါ့မယ္” လို႔ ေျပာေပမဲ့ ဘိုးဘေဖက သူတို႔ေျပာတာကို စိတ္ကိုမခ်ေတာ့တာ။ တစ္ခါႏွစ္ခါမကပါဘူး၊ သူတို႔ကို ယံုၿပီး စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္မိပါတယ္၊ ေရတင္ဖို႔ ေမ့လို႔ လူရွစ္ေယာက္ရွိတဲ့ အိမ္မွာ မနက္လည္းေရာက္ေရာ ေရဒုကၡေတြ႔ေတာ့တာပါဘဲ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က တိုက္ခန္းေတြမွာ ေရရဖို႔က အေတာ္မလြယ္ပါဘူး။ တစ္ေန႔လယ္လံုး မီးအားေတြ က်ေနျပန္ေတာ့ တိုက္ခန္းတိုင္းက ညအခ်ိန္က်မွ ေရတင္ၾကတယ္။ သူမ်ားတင္တဲ့အခ်ိန္ လိုက္တင္မိျပန္ရင္လဲ လႊတ္ေပးတဲ့ေရအားကို ခြဲယူသလိုျဖစ္ၿပီး ေရမရတာမ်ဳိး၊ ေမာ္တာေလခိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ျပန္ေရာ။ အခန္႔မသင့္ ရင္ ေရခ်ဴတာေတြ၊ ေမာ္တာကြိဳင္ေလာင္တာေတြစတဲ့ အလုပ္ရႈပ္၊ ေငြကုန္တဲ့ ကိစၥေတြက ေနာက္ဆက္တြဲ ပါလာဦးမယ္။ ေနနည္းနည္းပူလာၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ေရက မေျပာမဆို ျဖတ္ျပန္ၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘိုးဘေဖတစ္ေယာက္ အိမ္မွာ ေရမရွိမွာ စိုးရိမ္ၿပီး ညတိုင္း သူ႔သေဘာနဲ႔သူ၊ ေရထထ တင္တယ္။ သားေတြသမီးေတြကလဲ ေျပာမရေတာ့လို႔ အရင္လို မတားေတာ့ပါဘူး။
ကမၻာႀကီးပူေႏြးလာၿပီ။ အိုဇုန္းလႊာအေပါက္က ဖာေထးလို႔ မရေတာ့ေအာင္ ႀကီးမားလာၿပီ၊ ကမၻာေပၚက လူေတြမွာ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ ကပ္ေဘးေတြးကို ေက်ာ္လႊားေနၾကရခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီ ဆိုတာ ဘိုးဘေဖရဲ႕သားေတြ သမီးေတြ ေျမးေတြမသိ။ သူတို႔သိတာက မီးဘယ္ကလာ မီးခလုတ္ႏွိပ္လို႔လာ၊ ေရဘယ္ကရ ေရေမာ္တာကရလို႔ ထင္ေနၾကသူမ်ား။ အဲ့သည္လို သားသမီးေတြက တစ္ခါတစ္ရံ ေရျဖတ္ခံရလိုု႔ အိမ္မွာ ေရျပတ္ခ်ိန္မ်ားဆို ေရသန္႔ဘူးဆိုင္က ေရေတြ သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ အသည္းအသန္ သြား၀ယ္ထားဖို႔သာ သိတတ္တဲ့သူမ်ားဆိုတာထက္ မပိုဖူးဆိုတာ ဘိုးဘေဖ ေကာင္းေကာင္းသိေနတယ္။
ေရနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဘိုးဘေဖက သူမ်ားထက္ သည္းသည္းလႈပ္တယ္လို႔မ်ား သားသမီးေတြက ထင္ၾကမလားမသိ။ အိမ္က အမယ္ႀကီးရွိတုန္းက မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ေရကို ဘယ္လိုေခၽြေခၽြတာတာ သံုးခဲ့သလဲဆိုတာ သိရင္ ရယ္မ်ားေနေလမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ အခုတေလာ ေဖာေဖာသီသီ သံုးႏႈန္းေနတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ “အေဖ့ဟာက ဟိုက္ဂ်င္း (Hygiene) မျဖစ္ဖူး” ဆို ေျပာေနေလမလားလို႔ ဘိုးဘေဖ ေတြးမိျပန္တယ္။
ဘိုးဘေဖရဲ႕အမယ္ႀကီးက အင္မတန္မွ သိမ္းထုတ္ေသခ်ာတဲ့ အိမ္ရွင္မပါ။ တျခားမေျပာနဲ႔ ေရနဲ႔ပတ္သက္တာပဲ ေျပာရရင္ ထမင္းခ်က္ဖို႔ ဆန္ေဆးၿပီးရင္ ဆန္ေဆးေရကို ဘယ္ေတာ့မွ သြန္မပစ္ဖူး။ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ ဆန္ေဆးေရနဲ႔ အၾကမ္းတစ္ထပ္ အရင္ေဆးတယ္။ ထမင္းအိုးဆူလို႔ ထမင္းရည္ငဲွ႔ရင္လဲ ထမင္းရည္ကို ဆားခပ္ေသာက္ဖို႔ျဖစ္ေစ၊ ကင္မြန္းခ်ဥ္ရြက္ မန္းက်ည္ရြက္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္လို ဟင္းခ်ဳိမ်ဳိးခ်က္တဲ့အခါ ဟင္းခပ္အျဖစ္ ျပန္သံုးေသးတယ္။ ေသာက္ေရ အိုးစင္ ေအာက္မွာ ေရစိမ့္ရင္ခံဖို႔ ဇလံုထားထားတယ္။ အဲ့ဒီဇလံုထဲမွာ သဲထည့္ထားၿပီး ဂ်င္းတက္တို႔၊ ၾကက္သြန္နီတို႔ ထည့္ထား တတ္တယ္။ ေသာက္ရည္အိုးက စိမ့္တဲ့ ေရစက္ေလးေတြ အလဟသ၁ မျဖစ္ရေတာ့ပဲ ဂ်င္းတက္ေတြ အျမစ္ပြား၊ ၾကက္သြန္ၿမိတ္ေလးေတြတက္လာရင္ မီးဖိုေခ်ာင္ ဟင္းအိုးအတြက္ ျပန္သံုးလိုက္ေသးတယ္။ ေရခ်ဳိးရင္လဲ အ၀တ္အသန္႔ေတြ အရင္ေလွ်ာ္ ဖြတ္ၿပီး၊ အဲ့ဒီက က်န္တဲ့ေရကို နည္းနည္းေဟာင္းတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ ဖြတ္၊ လက္က်န္ကို လက္ႏွီးစုတ္၊ ၾကမ္းသုတ္၀တ္တို႔ ေလွ်ာ္ဖြတ္ရာမွာ ျပန္သံုးတယ္။
အဲ့သည္ေလာက္ ေရကို ေခၽြတာလြန္းတဲ့ အမယ္ႀကီးက အိမ္ေရွ႔မွာ ေရခ်မ္းစင္အိုးထားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ဘိုးဘေဖ လုပ္ေပးရေသးတယ္။ ပဲခူးက ကိုတန္ဘီေရခ်မ္းစင္၊ ေရႊတိဂံုက ဦးေထာင္ဗိုလ္ေရခ်မ္းစင္ တို႔ေလာက္ နာမည္မႀကီးေပမဲ့ အဲ့ဒီေခတ္က ဘိုးဘေဖရဲ႕အိမ္ေရွ႕က ေရခ်မ္းစင္ေလးက အင္မတန္ ေသာက္သံုးသူေတြ မ်ားခဲ့တာပါ။ ေရအက်ဳိးဆယ္ပါး မေတာင့္တပဲ ျပည့္ရတာမို႔ ဘိုးဘေဖ လဲ ေ၀ေနယ်ဆိုတဲ့ ေရခ်မ္းစင္ေလး အိမ္ေရွ႔မွာ ေသခ်ာေဆာက္ေပးထားတယ္။ တြံေတးက တူေလးကို သဲအိုးေကာင္းေကာင္း ေလးႏွစ္အိုးကိုတကူးတကန္႔လွမ္းမွာ၊ ေရခ်မ္းစင္ပတ္ပတ္လည္မွာ ျမက္ပင္ စိမ္းစိမ္းေလးေတြ စိုက္ေပးထားလိုက္တယ္။ ေသာက္ေရခ်မ္းစင္က ေရအိုးေလးကို ကိုယ္တိုင္ေရ မွန္မွန္ ျဖည့္ေပးတယ္။ အမယ္ႀကီးကေတာ့ ေရခ်မ္းစင္သန္႔ရွင္းေရး တာ၀န္ယူခဲ့တာေပါ့။
ဘိုးဘေဖတို႔ေခတ္က ေရ အခုေလာက္ မရွားပါးခဲ့ပါဘူး။ အခုေခတ္လို႔ ေရကို ၀ယ္ေသာက္ရတာမ်ဳိး၊ ေရသန္႔ဆိုတာမ်ဳိးလဲ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေက်းလက္ေနသူတို႔ကလဲ ၾကည္လင္တဲ့ ျမစ္ေရ၊ ေခ်ာင္းေရ၊ ကန္ေရကို ေဖာေဖာသီသီ သံုးၾကသလို၊ ၿမိဳ႔မွာေနထိုင္သူေတြ ကလဲ ဘံုဘိုင္ေရကို စစ္လို႔တစ္မ်ဳိး၊ က်ဳိခ်က္လို႔တစ္ဖံု ေသာက္သံုးခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ျမစ္ေရ၊ ေခ်ာင္းေရဆိုလို႔ ဘိုးဘေဖရဲ႕အေတြးမ်ားက ငယ္စဥ္ကာလဆီကို ျပန္ေရာက္သြားရျပန္ပါတယ္။
ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းပါးကို ေမးထိုးထားတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာမွာ ဘိုးဘေဖကို ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ ငယ္စဥ္က ရြာရဲ႕အေနာက္ဘက္တန္း လမ္းနဲ႔ သဲေသာင္ျပင္ေတြရွိတဲ့ ျမစ္ကမ္းပါးတေလွ်ာက္ မွာ ေဆာ့ကစားရင္း၊ ကေလးဘာ၀ ျမစ္ထဲမွာေရကူး ေပ်ာ္ျမဴးခဲ့ၾကတယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ရိုး တေလွ်ာက္ အစုန္အဆန္ခ်ီသြားေနတဲ့ တံငါေလွ၊ ကူးတို႕ေလွ၊ ကုန္တင္သေဘာၤေတြ ျဖတ္သြားတာမ်ား ျမင္လိုက္ရရင္ ဘိုးဘေဖတို႔ ကေလးတစ္အုပ္ လက္ေ၀ွ႔ယမ္းေအာ္ဟစ္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတယ္။ ျမစ္ေရျပင္ကို ျဖတ္တိုက္ လာတဲ့ ေလကလဲ ရႈရိႈက္လိုက္တိုင္း ေမႊးျမေနသေယာင္ ခံစားမိခဲ့ရတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ရြာလယ္က ေသာက္ေရတြင္းမွာ အပ်ဳိေတြ ေသာက္ေရခပ္ဆင္းခ်ိန္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဟန္ေရးျပခဲ့ၾကတာေတြ၊ ျမစ္ကမ္းပါးေပၚက ဆရာေတာ္ဦးေသာဘိတ တည္ထားကိုးကြယ္ခဲ့တဲ့ ရြာဦးေစတီက ဆည္းလည္းသံ တလြင္လြင္နဲ႔အတူ၊ ညေနေန၀င္ခ်ိန္ အေနာက္ဘက္ ရခိုင္ရိုးမထဲ ပုဇြန္ဆီေရာင္ေနလံုးႀကီး တအိအိနဲ႔ ေခါင္းထိုးက်သြားတာကို လႈိင္းၾကက္ခြပ္ေတြ အနားသပ္ထားတဲ့ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္း နံေဘးကေန ၾကည့္ေနရတာ အလြမ္းဓာတ္ခံ ရွိသူမ်ားအတြက္ အင္မတန္မွကို ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္အတိပါပဲ။
အမယ္ႀကီးဆံုးၿပီးတစ္ႏွစ္၊ သားႀကီးလိုက္ပို႔လို႔ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ဘုရားဆီ အမယ္ႀကီးနာမည္နဲ႔ ေငြလွဴဖို႔ သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ႏွစ္ကာလေတြ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ေျပာင္းလဲသြား လိုက္တာမ်ား ေနရာေဒသ အသစ္တစ္ခုကို ေရာက္ေနရသလို ဘာကိုမွ ျပန္မမွတ္မိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပါပဲ။ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈဆိုတာေတြနဲ႔အတူ ဖဲ့ေပးလိုက္ရတဲ့ သဘာ၀အလွေတြက ဘယ္အရာမွ အစိုးမရဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း ပါလားဆိုတာ ဘိုးဘေဖတစ္ေယာက္ မ်က္ျမင္ဒိတၱ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ေႏြရာသီမို႔ ရြာလယ္က ေသာက္ေရတြင္းက ခမ္းေျခာက္ေနေလၿပီ။ ျမစ္ေရကလည္း မသန္႔ရွင္းလို႔ အရင္လို မေသာက္၀့ံတာမို႔ ပရဟိတအဖြဲ႔ေတြ လာလွဴမယ့္ ေရအလွဴရွင္ေတြကို ေမွ်ာ္ေနရခ်ိန္။ ကမ္းပါးမွာ တည္ထားတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ရြာဦးေစတီေလးနဲ႔ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းေလးလဲ ကမ္းပါးၿပိဳက်လို႔ သင့္ေတာ္တဲ့ေနရာ ေရႊ႕ထားရၿပီ။
“ဧရာ၀တီရဲ႕ရင္ေငြ႔မွာ ဘုန္းဘုန္းတို႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြအားလံုး ခိုလႈံရင္း အသက္ရွင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ၾကတယ္၊ ဧရာ၀တီဟာ ဆန္စပါးေတြ စပါးေတာင္လိုပံုေအာင္ စိုက္ပ်ဳိးခြင့္ေပးခဲ့တယ္၊ ဧရာ၀တီမွာ သစ္ေဖာင္၊ ၀ါးေဖာင္ေတြ ေမ်ာခဲ့ၾကတယ္၊ ဧရာ၀တီမွာ အစုန္အဆန္ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားခဲ့ၾကတယ္၊ ဧရာ၀တီမွာ ေရေနသတၱ၀ါေတြ၊ ရွားပါးဧရာ၀တီ လင္းပိုင္ေတြ ေပ်ာ္ေမြ႕ခဲ့ၾကတယ္၊ ဧရာ၀တီဟာ ျမန္မာေတြ႔ရဲ႕ ၀ိဥာဥ္၊ ျမန္မာေတြရဲ႕ ေစတသိတ္၊ ျမန္မာျပည္ သူျပည္သားေတြရဲ႕ အထြဋ္အျမတ္ပါ၊ ဧရာ၀တီရဲ႕ အရင္းအျမစ္၊ ေရရဲ႕ အရင္းအျမစ္ေတြျဖစ္တဲ့ သယံဇာတေတြကို အမွီၿပဳၿပီး ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားအတြက္ မဆင္မျခင္ လုပ္ၾကေတာ့ ေရတိုက္စားလို႔ ကမ္းပါးေတြ ၿပိဳတယ္၊ ေသာင္ေတြကလဲ ထြန္းလာလိုု႔ ျမစ္ေရေၾကာေတြ တိမ္လာတယ္၊ လူေတြ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ အမိႈ္က္ေတြ၊ အနည္ေတြ စြန္႔ပစ္ၾကလို႔ ျမစ္ေရေတြ ေနာက္က်ိလာတယ္၊ ဒီေတာ့ ျမစ္ေရထဲ ရွင္သန္ရတဲ့ ငါးပုဇြန္ေတြ အသက္ရွင္ဖို႔ ခက္ခဲလာတယ္၊ အင္း.. ဧရာ၀တီျမစ္နံေဘးေနၿပီး ငါးပုစြန္၀လင္ေအာင္ စားခြင့္မႀကံဳေတာ့ဘူး၊ ရွားပါးလာတယ္၊ ေရၾကည္ေရသန္႔ ေသာက္ခြင့္မရဖူး၊ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးက ဘုန္းဘုန္းတို႔ေတြကို အမ်ားႀကီးေပးခဲ့ၿပီးၿပီ ဒကာႀကီး၊ ဘုန္းဘုန္းတို႔က ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကို ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ အမ်ားႀကီး အသံုးခ်ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးလဲ ဘာသားနဲ႔ ထုထားတာမို႔လို႔လဲ၊ ဒီအတိုင္း ဆက္သြားရင္ ခံႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒကာႀကီးတို႔လို ဦးဇင္းတို႔႔လိုပဲ သူလဲ အိုမင္းမစြမ္း နာက်င္ေနၿပီေပါ၊ အင္း..တကယ္ေတာ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ အသိစိတ္နဲ႔ပူးေပါင္းပါ၀င္ၿပီး၊ စည္းကမ္းတက် အေလအလြင့္မရွိရေအာင္ လုပ္ဖို႔၊ အလြဲမသံုးမိဖို႔ လိုအပ္သလို၊ သိယံုနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ အေလ့အထကို လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ေဆာင္ဖို႔ကလဲ အေရးႀကီးေသးတယ္ ဒကာႀကီး”
ဆရာေတာ္မိန္႔မွာတာေတြ နားေထာင္ခဲ့တုန္း၊ တစ္ေႏြက သားေတာ္ေမာင္ ျပခဲ့ဖူးတဲ့ ေဖာင္ေတာ္ဦး ဘုရားတည္ရွိရာ ရွမ္းျပည္က အင္းေလးကန္ရဲ႕ေရမ်က္ႏွာျပင္အားလံုး ခမ္းေျခာက္ၿပီး၊ ပက္ၾကားအက္ထေနတာကို ဓာတ္ပံုထဲ တအ့ံတၾသ ေတြ႔ခဲ့လိုက္ရေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးမ်ား အဲ့သလိုျဖစ္ခဲ့ရင္ဆို ေတြးၿပီး ဘိုးဘေဖ ရင္ထဲ ပူေလာင္သြားမိခဲ့လိုက္ေသးတယ္။
ရာသီဥတုကလဲ အခုပူ အခုေအးနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ေန႔ဘက္ဆို အပူခ်ိန္က ပ်မ္းမွ်အပူခ်ိန္ထက္ကို မေက်ာ္လြန္တဲ့ေန႔ တစ္ရက္မွမရွိ။ အပူရွိန္ေၾကာင့္ ကတၲရာလမ္းမေတြေတာင္ အရည္ေပ်ာ္ခ်င္ခ်င္။ နာဂစ္နတ္ဆိုးလက္ခ်က္နဲ႔ အရိပ္ရအပင္ေတြ နည္းပါးကုန္ေတာ့ ပူခ်င္လွ်က္ လက္တို႔သလို ပူခ်က္ကကမ္းကုန္။ ဒီၾကားထဲ မသမာသူလက္ခ်က္နဲ႔ သစ္ေတာေတြ ျပဳန္းတီးကုန္ေတာ့ အပူကို ထိမ္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းေတြ ေလ်ာ့နည္းကုန္ေရာ။ အပူေငြ႔က ေနရာတိုင္းမွာ။ တံလွ်ပ္ေတြက တဖ်တ္ဖ်တ္ ထလို႔။ တို႔ထိမိသမွ် အရာတိုင္းက ပူၾကြပ္ရြလို႔။ ေလပူေတြကလည္း ပူသည္ထက္ပူေအာင္ ပံ့ပိုးေနသလို။ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ ေနအရွိန္နဲ႔ တလက္လက္။ အသက္ႀကီးေတာ့ ပန္ကာေလမခံခ်င္ေတာ့လို႔ သင္ဖ်ဴးယပ္ေတာင္ေလး တဖ်တ္ဖ်တ္ခပ္ယံု။
အခုပဲၾကည့္၊ ညသန္းေခါင္အခ်ိန္ အိပ္ရာထဲမွာ ေခၽြးဒီးဒီးက်ေနေလၿပီ။ အိပ္ရာက ျပန္ထ၊ စားပြဲေပၚက ေရခ်ဳိင့္ထဲက ေရတစ္ခြက္ကို ဘိုးဘေဖ ခပ္ေသာက္လိုက္တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ၆၅%ဟာ ေရနဲ႕ဖြဲ႕စည္းထားတယ္၊ ေရေတြက ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့၊ ပိတ္ဆို႕ေနတဲ့၊ အညစ္အေၾကးေတြကို အဆိပ္အေတာက္ေတြကို ဖယ္ရွားေပးတယ္လို႔ စာထဲမွာ ဘိုးဘေဖ ဖတ္ထားဖူးတယ္။ ေရသာမရွိခဲ့ရင္ လူသားေတြအေနနဲ႔ ရပ္တည္ရွင္သန္ႏိုင္ဖို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ သစ္ပင္နဲ႔ တိရစၦာန္ေတြေတာင္ ေရလိုေနမွေတာ့ လူသားေတြအဖို႔ ေရလိုအပ္တာ မဆန္းပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘိုးဘေဖ ေရနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ အင္မတန္ဇီဇာေၾကာင္တယ္။ ေရကို အၿမဲတန္ဖိုးထားတယ္။
အခုေတာ့ ဘိုးဘေဖလဲ ဘာမွ မစြမ္းေတာ့တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ။ အမယ္ႀကီး ရွိစဥ္က ေရခ်မ္းစင္ေလးေတာ့ ေခၽြးမျဖစ္သူကို ဆက္တာ၀န္ေပးထားရတယ္။ သဲအိုးေလးႏွစ္လံုးေနရာ မွာ ေခတ္နဲ႔အမီ ေရသန္႔ဘူးႏွစ္ဘူးက ေနရာယူထားၿပီ။ ဘိုးဘေဖကေတာ့ ဒီတိုက္္ခန္းေလးထဲမွာ သူတစ္ကိုယ္ေရ ထိမ္းသိမ္းလို႔ရသေလာက္ ေရနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အေလအလြင့္မရွိေစဖို႔ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားအား ထုတ္တယ္။ အသက္ႀကီးလာေတာ့ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်စိတ္ေတြ မ်ားလာတယ္။ အိမ္က သားေတြသမီးေတြက ေရသံုးၾကမ္းေတာ့ အိမ္မွာ ေရျပတ္သြားမွာ ဘိုးဘေဖစိတ္က အလိုလို စိုးရိမ္ေနမိတယ္။ မစိုးရိမ္ရွိပါ့မလား။ အိမ္က သားေယာက်ာ္းေလးေတြအားလံုး မလိုအပ္ပဲ တစ္ေန႔ေရသံုးခါေလာက္ ခ်ဳိးတယ္။ သမီးေတြကလည္း အသန္႔အပ်ံ႕ ႀကိဳက္လြန္းေတာ့ ေဆးေၾကာ
ေလွ်ာ္ဖြတ္ရင္ ေရကို မလိုအပ္ပဲ ဗံုးေပါလေအာကို သံုးတာ။ ဖ်ံ၀င္စား ေျမးေတြကလဲ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ၀င္ရင္ ေရခ်ဳိးတာကနည္းနည္း၊ ေရကစားတာက မ်ားမ်ား။ အိမ္အကူေကာင္မေလးေတြကလဲ ေရသံုးၾကမ္း လိုက္တာမ်ား ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့။ ေရဘံုဘိုင္ေတြမ်ား ၾကပ္ၾကပ္ပိတ္ပါ ေျပာလဲမရ။ ဘံုဘိုင္ေခါင္းေတြက အၿမဲေရစက္လက္က်လို႔ ဘိုးဘေဖတစ္ေယာက္ အိုႀကီးအိုမနဲ႔ လိုက္လိုက္ပိတ္ရတာ အခါေပါင္းမနည္း။ မီးဖိုးေခ်ာင္နဲ႔ ေရခ်ဳိးခန္းေရွ႕မွာမ်ားဆို ေရေတြက ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ ဗြက္ထေနေတာ့ ေခ်ာ္လဲျပဳမွာစိုးမိလို႔ အကူကေလးမေလးေတြကို “ညည္းတို႔ ေရသံုးတာ လြန္တယ္၊ အခန္းေတာင္ဗြက္ေပါက္တယ္၊ ေရေတြ သုတ္ဦးဆို” မၾကခဏေျပာမိျပန္ေတာ့ အသက္ခြန္နွဆယ္အဘိုးႀကီး ေနရာတကာ၀င္ပါတယ္ ေျပာဦးမယ္။
အာဖရိကမွာ ေရရွားလြန္းလို႔ ႏြားက စြန္႔ပစ္တဲ့ က်င္ငယ္ေရကို ကေလးတစ္ေယာက္က ငံု႔ၿပီးေသာက္ေနရွာတာ ပံုထဲမွာ ဘိုးဘေဖေတြ႔ေတာ့ ရင္ထဲနာက်င္မိခဲ့ရဖူးတယ္။ အဲ့ဒီလိုေနရာမ်ဳိး ဘိုးဘေဖသားသမီးေျမးျမစ္ေတြကို ပို႔မိရင္ ဘယ္လိုမ်ား ေနၾကမလဲမသိဖူး။ တစ္ေန႔အနည္းဆံုး ေရႏွစ္ႀကိမ္ မွန္မွန္ တင္ေနရလို႔ မီတာခ၊ ေရဖိုးဆိုတာ လစဥ္မနည္းေပးေနရလဲ ေငြရွာေနႏိုင္ေတာ့ သူတို႔က မမႈပါဘူး။ သံုးေနျဖဳန္းေနေတာ့တာပါပဲ။ အခုေခတ္ကာလ သားသမီးေတြ အသံုးနဲ႔အျဖဳန္း မကြဲျပားၾကတာ။ လြယ္လြယ္ရ၊ လြယ္လြယ္သံုးေနၾကတာ၊ တန္ဘိုးကို နားမလည္ၾကဘူး။ ဘိုးဘေဖရဲ႕မ်က္စိနဲ႔ေတာ့ တယ္မေတြ႔လွဘူး။ ေရအသက္တစ္မနက္ဆိုတဲ့ ဆိုရိုးအတိုင္း၊ ေရရွားပါးတဲ့ ေခတ္ကာလႀကီးေရာက္ေနၿပီ ဆိုတာ သင္းတို႔လို လူငယ္ေတြမသိၾက။ ပတ္၀န္းက်င္ဗဟုသုတ ဘာဆိုဘာမွ မရွိၾက။ ဘိုးဘေဖတို႔ ငယ္စဥ္က အေမက ေသာက္တဲ့ေရေတာင္ ေရခြက္ထဲကို ကိုယ္ေသာက္ႏိုင္သေလာက္ ထည့္ဖို႔ သင္ၾကားထားတယ္။ ေသာက္ေရေတြ ဗုန္းေပါလေအာ ခြက္ထဲထည့္၊ ေသာက္ၿပီးပိုလို႔ သြန္ပစ္ရင္ေတာ့ ေဆာ္ပေလာ္ အတီးခံရၿပီသာ မွတ္ေပေတာ့။
ဘိုးဘေဖရဲ႕ ေတာင္စဥ္ေရမရအေတြးေတြက တနံတလ်ား တဆန္႔ႀကီး။ ေ၀ါခနဲ ေရလွ်ံသံ ၾကားလိုက္ရလို႔ အိပ္ရာက ခပ္သုတ္သုတ္ထရင္း နံရံက နာရီကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ အလို နာရီျပန္ႏွစ္ခ်က္ေတာင္ နီးေနၿပီပဲ။ အေတြးနယ္လြန္သြားလိုက္တာ မလွ်ံစဖူး ေရလွ်ံက်တဲ့အထိ ျဖစ္ေနၿပီ။ အမွန္တကယ္ သူလို အိုႀကီးအိုမက အခ်ိန္မေတာ္ ေရထတင္ေနစရာကို မလို။ သားေတြ၊ ေျမးေတြကို တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ဖို႔ ညႊန္ၾကားလက္ဆင့္ကမ္းရမွာ။ ဘိုးဘေဖ ေျခလွမ္းေတြက ေရေမာ္တာ ခလုတ္ပိတ္ဖို႔ အိမ္ေရွ႔ကို ထြက္ခဲ့တယ္။
တစ္အိမ္လံုးက တိတ္ဆိတ္လို႔။ ဘိုးဘေဖ တစ္ေယာက္ထဲ သက္၀င္လႈပ္ရွားလို႔ေနတာ။ ေရေမာ္တာခလုတ္ေလးကို ပိတ္လိုက္ၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းဘက္ ျပန္ေလွ်ာက္ ခဲ့တယ္။ အင္း… အဘိုးႀကီးအေတြးေတြ လြန္လိုက္တာ မလွ်ံစဖူး ေရေတြလွ်ံက်ကုန္ၿပီ။ ဘိုးဘေဖ ကၽြတ္ခနဲ ကၽြတ္စုတ္လိုက္ၿပီး ပုဆိုးကို တိုတို၀တ္၊ လွ်ံက်ေရေၾကာင့္ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ေပါေလာေမ်ာေနတဲ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဘရပ္ရွ္ကို ေကာက္ယူၿပီး ေနရာမွာ ျပန္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးဖိုးထဲ ျပန္၀င္လာ၊ ပန္းကန္စင္ေအာက္က ႏို႔ဆီခြက္အေဟာင္းေလးကို ယူၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းထဲ လွ်ံက်ေနတဲ့ေရေတြကို ႏို႔ဆီခြက္စုတ္နဲ႔ လက္ဆြဲေရပံုးအနက္ေလးထဲ ခပ္ကာခပ္ကာ ထည့္လိုက္တယ္။
“ ဂ်စ္..ဂ်စ္.. ဂ်စ္… ဂ်စ္”
ေရခပ္လိုက္တိုင္း ႏို႔ဆီခြက္နဲ႔သံမံတလင္းထိရွတဲ့ တဂ်စ္ဂ်စ္အသံက တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ညဥ့္အခ်ိန္ တိုက္ခန္းထဲမွာ စည္းခ်က္က်က်နဲ႔ ထြက္ေပၚေနတယ္။ ဘိုးဘေဖရဲ႕ အိမ္သူအိမ္သားမ်ားကေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနၾကတာမ်ား တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ၾကပါဘူး။ တေအာင့္ေနေတာ့ လက္ဆြဲေရပံုးထဲ ေရခ်ဳိးခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚ လွ်ံက်ေနတဲ့ ေရေတြ ျပည့္သြားတယ္။ ဘိုးဘေဖ တစ္ခ်က္ စဥ္းစားလိုက္တယ္။ ၀တ္ထားတဲ့ပုဆိုးမွာ ေရစေတြ စိုေနၿပီ။ ဒီပံုအတိုင္းဆို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္ ဖို႔ကလဲ လြယ္မယ္မထင္။ ဘုိးဘေဖ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ လက္က ေရပံုးကိုသတိထားဆြဲ၊ ဘိုးဘေဖ တစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕ကို ေျခသံဖြဖြ ခၽြတ္နင္းေလွ်ာက္ရင္း ထြက္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေရွ႕အ၀င္တံခါးခ်က္ကို အသံမထြက္ေအာင္ ဖြင့္လိုက္တယ္။ ေလွကားထစ္တေလွ်ာက္ ဟန္ခ်က္ညီညီ သတိထားၿပီး ဆင္းခဲ့တယ္။
အိမ္ေရွ႔လမ္း ဓာတ္မီးတိုင္က မီးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ကတၱရာလမ္းမထက္မွာ ျဖာက်ေနတယ္။ ေခြးတခ်ဳိ႕ အူသံၾကားေနရတယ္။ သစ္သားေရခ်မ္းစင္ေလးေရွ႕ ဘိုးဘေဖေရာက္ေတာ့ လက္ထဲက ေရပံုးေလး ကို ေရခ်မ္းစင္နေဘးမွာ တယုတယ ခ်လိုက္တယ္။ ေရပံုးနဲ႕ အတူပါလာတဲ့ ႏို႔ဆီခြက္စုတ္ေလးနဲ႔ ပံုးထဲက ေရေတြကို မဖိတ္မစင္ေအာင္ ခပ္ယူလို႔ ေလာင္းခ်လိုက္တယ္။ ေရခ်မ္းစင္ေပၚမွာ စိုက္ထားတဲ့ ေျမဇာျမက္ပင္ေလးမ်ားက ေရေလာင္းလိုက္တဲ့ အရွိန္နဲ႔ ယိမ္းႏြဲ႕သြားတယ္။ ဘိုးဘေဖရဲ႕မ်က္ႏွာ ၿပံဳးေယာင္သန္းသြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္။ ဂရုတစိုက္။ တစ္ခြက္ၿပီး တစ္ခြက္။ ေရပံုးထဲက ေရေတြကုန္တဲ့အထိ ေလာင္းေနမိတယ္။
“ အေဖ… ဒုကၡပါပဲ.. ညႀကီးမင္းႀကီး အခ်ိန္မေတာ္ ဘယ့္ႏွယ့္ ေရဆင္းေလာင္းေနရတာလဲ၊ ဒုကၡပါပဲ..”
ဘိုးဘေဖရဲ႕ လက္ေမာင္းကို တုန္႔ခနဲ ဆြဲတာခံလိုက္ရတယ္။ သားျဖစ္သူက အိပ္မႈန္စံုမႊားအသြင္နဲ႔ ဘိုးဘေဖကို အျပစ္ျမင္တယ္။
“ အေဖကေတာ့ သူငယ္ျပန္ေနၿပီထင္တယ္၊ အေဖလုပ္ရမဲ့ကိစၥေတြ မဟုတ္ဘူး၊ မလုပ္ပါနဲ႔ဆိုလဲ ေျပာမရဘူး၊ ပတ္၀န္းက်င္က ျမင္ေတာ့ သားသမီးေတြ အသံုးမက် ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ အေဖရယ္၊ ညႀကီးမင္းႀကီး ေခ်ာ္လဲေနမွ ၾကည့္ေကာင္းမယ္”
သမီးငယ္က စိုးရိမ္စိတ္တ၀က္၊ စိတ္ပ်က္ပံုတ၀က္နဲ႔။ ဘိုးဘေဖကေတာ့ ဘာမွ တုန္႔ျပန္ေျပာမေနေတာ့။ ၿပံဳးယံုသာ ၿပံဳးေနလိုက္ေတာ့တယ္။
တေအာင့္ေနေတာ့ သားနဲ႔သမီးက လက္ေမာင္းတစ္ဘက္တစ္ခ်က္တြဲေခၚလို႔ ဘိုးဘေဖ အိမ္ေပၚျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ပုဆိုးလဲၿပီး အိပ္ရာထဲက ေစာင္ၿခံဳေအာက္ ဘိုးဘေဖျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ပဲ မ်က္လံုးေတြ ေၾကာင္ေနေတာ့တယ္။ ဒါကိုသိပံုရတဲ့ သားျဖစ္သူက ေရတစ္ဖန္ ခြက္နဲ႔ ေဆးတစ္လံုးလာတိုက္တယ္။ ဘိုးဘေဖ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညေတြဆို ဒီလိုပဲ ျဖတ္သန္းေနက်ေလ။ မ်က္ခြံကို အားတင္းလို႔ မွိတ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘိုးဘေဖ အိပ္မေပ်ာ္ေသးဘူး။
ေရသီးေရေပါက္မ်ားေအာက္မွာ ယိမ္းႏြဲ႕ေနတဲ့ ျမက္ပင္ေလးမ်ားက ဘိုးဘေဖရဲ႕အေတြးထဲမွာ တအိအိနဲ႔စိမ္းစိုလို႔။
ဘိုးဘေဖ မ်က္ႏွာကလဲ ေအးျမစြာ ၿပံဳးတံု႔တံု႔။
ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္ထဲ က်ပါေစ။
ေရရဲ႕ တန္ဖုိးႀကီးမားပုံကုိ လူတုိင္းလူတုိင္း နားလည္ေပမယ္႔ လိုက္နာက်င္႔သုံးဖုိ႔ ခက္ေနၾကတယ္အစ္မ ေရ လြယ္လြယ္ရေန လြယ္လြယ္သုံးေနၾကတာပါပဲ
ေငြနဲ႔ ေပးဝယ္တုိင္းမရတဲ႔ ေရအျဖစ္ တခ်ဳိ႕ ေဒသေတြမွာ တန္ဖုိးအင္မတန္ရွိေနပါၿပီ
ေျမေအာက္ေရသုံးစြဲမႈကုိ အစုိးရကေန ၾကပ္မတ္ၿပီး ပညာေပးလုပ္ငန္းေတြလုပ္ၿပီး အခုကတည္းက တစ္နုိင္ငံလုံးအတြက္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ထားရမယ္႔ အေျခေနပါဗ်ာ႔
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ႔ ဂန္႔ေဂါၿမိဳ႕ဆုိရင္ ျမစ္သာျမစ္ေဘးမွာ တည္ရွိေနၿပီး ေရရွားေနပုံကေတာ႔ ရပ္မိရပ္ဖအပါအဝင္ ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳဳပ္ေရးအဆုံး ကိုယ္႔ေဒသကိုယ္႔ၿမိဳ႕အတြက္ ဆုိတဲ႔ အေတြးနဲ႔ အက်ဳိးစီး ပြားတာဝန္ယူမႈအပုိင္းကုိ မီးေမာင္းထုိးျပေနသလိုပါပဲ အစ္မေရ